CALEXICO: επικοινωνιακοί και διαχυτικοί στο Fix Factory of Sound. Πήγαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε. Από τη Ρένα Καλπάκη.

Είναι 9.30 και στη σκηνή ανεβαίνει ως opening act ο Moa Bones, κατά κόσμον Δημήτρης Αρώνης, ένας ανερχόμενος νέος καλλιτέχνης από τα Πατήσια. Η γλυκιά αμηχανία και η μοναξιά που ένιωθε εκτεθειμένος  στα φώτα, η «δυνατή» όμως φωνή,  και οι ενδιαφέρουσες folk pop συνθέσεις του, κέρδισαν θερμή ανταπόκριση από το κοινό. Έντονα επικοινωνιακός και πολιτικοποιημένος μας διηγήθηκε και μας τραγούδησε στα αγγλικά ιστορίες των παιδικών του χρόνων, αλλά και αγωνίες της περιόδου που διανύουμε. Ταίριαζε στο ύφος των Calexico και σκεφτόσουν ότι (και) αυτό το παιδί ίσως είχε άλλη τύχη, αν ζούσε στο εξωτερικό.

Στις 10.30 εμφανίζονται οι Calexico, ξεκίνημα με το Frontera/Trigger και ο Joey Burns μας καλησπερίζει και μας ευχαριστεί στα Ελληνικά, για να ξεσηκώσει το πλήθος ακόμη περισσότερο. Ακολουθεί μια εναλλαγή παλιών και νέων τραγουδιών από το πρόσφατο άλμπουμ τους “Edge of the sun”, με το γνώριμο και χαρακτηριστικό ήχο της τρομπέτας και κρουστών που σε ταξίδευαν στα όρια της Καλιφόρνιας και του Μεξικό. Η αλήθεια είναι πως τα ισπανόφωνα τραγούδια σε ρυθμούς τσα-τσα και ρούμπα, που σε έκαναν να φαντάζεσαι Μεξικάνες με φούστες κλαρωτές να χορεύουν, άναψαν πιο πολύ το κέφι του κόσμου και δεν ήταν λίγοι αυτοί που επιδόθηκαν σε ανάλογες χορευτικές κινήσεις. Ο Burns δεν έχανε ευκαιρία να μας ευχαριστεί και να τονίζει ότι «Είστε καταπληκτικοί!» και πόσο σπάνια συναντούν αυτή την ατμόσφαιρα!

Ιδιαίτερη αίσθηση επίσης έκαναν το “Cumbia de Donde” και το “World Undone”. Η μουσική γενικά μας έκανε να χάσουμε την έννοια των συνόρων, οι στίχοι τους όμως, και τα σχόλια του Burns σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα, έθεσαν τους προβληματισμούς τους: « De dónde eres?(Από πού έρχεσαι?), A dónde vas? (Πού πηγαίνεις?). I’m not from here, I’m not from there ,Where am I going?» Για άλλη μια φορά η πυξίδα του μυαλού χάνεται, ίσως για καλό αυτή τη φορά, άλλωστε οι μεγάλες μπάντες ξέρουν να χειρίζονται αποτελεσματικά νοερά ταξίδια και προβληματισμούς.

Και μια μεγάλη μπάντα βέβαια, σημαίνει ότι αποτελείται από σπουδαίους μουσικούς. Το δέσιμο και η χημεία των Calexico αποδεικνύονταν συνεχώς, κάθε φορά που ο ένας θα παρουσίαζε τον άλλο να σολάρει και να παρακινεί το κοινό για το θερμό χειροκρότημά του. Αποτέλεσμα, το πάθος και ο ενθουσιασμός να είναι ασταμάτητα τόσο πάνω όσο και κάτω απ’τη σκηνή. Και μες σ’αυτό το κλίμα,ο Burns έκανε ιδιαίτερη μνεία για πολλοστή φορά στη χώρα μας, αναφερόμενος στο “Edge of the sun”, είπε ότι αυτός ο ήλιος που λάμπει πιο πολύ εδώ, είναι ο ήλιος της ελπίδας. Φυσικά, πραγματικό άρωμα Ελλάδας είχε στη συνέχεια, το εξαιρετικό “Roll Tango”, που αν και έλλειπε το μπουζούκι και το λαούτο των Takim, απολαύσαμε ιδιαιτέρως.

Το πρώτο encore ξεκίνησε με το “Stray” φυσικά που μας είχε λείψει για να ανεβάσουν την ένταση ακόμη πιο πολύ. Και το “Crystal Frontier”; Πώς θα φεύγαμε χωρίς αυτό; Κάτι μας έλεγε ότι θα ακολουθούσε και 2η επανεμφάνιση στη σκηνή για μια διονυσιακή εκτέλεση του προαναφερθέντος.

Οι Calexico ήταν επικοινωνιακοί και διαχυτικοί με το κοινό τους μέχρι το τέλος. Μας χαιρέτησαν εγκάρδια, με χειραψίες και φωτογραφίες. Άλλωστε εκεί σε κερδίζει ο καλλιτέχνης, όταν σου δώσει κάτι απ’ την ψυχή του. Και φυσικά ήταν επαγγελματίες μέχρι το τέλος, καλός ήχος, δύο ώρες γεμάτες καλής μουσικής από μία νηφάλια μπάντα, που δυστυχώς εν μέσω κρίσης, τέτοιες εμφανίσεις έχουν περιοριστεί στα μέρη μας…