Είδε και σχολιάζει η Άννια Κανακάρη.
.
Για δύο μόνο παραστάσεις, στις 8 και 9 Οκτωβρίου 2019, φιλοξενήθηκε στον ζεστό χώρο του θεάτρου Αυλαία στην Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια του 54ου φεστιβάλ Δημητρίων, το θεατρικό ντοκιμαντέρ της Μάρθας Μπουζιούρη «Αμάρυνθος». Η συγκεκριμένη παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου το 2018, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.
Ανήκοντας στην ιδιαίτερη κατηγορία των θεατρικών ντοκιμαντέρ, πραγματεύεται ένα κοινωνικό γεγονός που παρουσιάζεται επί σκηνής μετά από προσωπική έρευνα και ενασχόληση των συντελεστών, οι οποίοι και ενσαρκώνουν τους βασικούς ρόλους.
Η σκηνοθέτης – κοινωνική ανθρωπολόγος επέλεξε ένα πραγματικά δύσκολο θέμα, ένα «σκληρό» γεγονός που συνέβη πριν από 13 χρόνια και το αναβίωσε μέσα από την παράσταση της, ξυπνώντας δυσάρεστες μνήμες για τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και ξύνοντας πληγές που ίσως ακόμη δεν έχουν θεραπευθεί.
Τόπος, η Αμάρυνθος, ένα παραλιακό χωριό της Εύβοιας, τριάντα χιλιόμετρα περίπου μακριά από τη Χαλκίδα. Πρωταγωνιστές, δεκαπεντάχρονα παιδιά, μαθητές Λυκείου υπό κατάληψη. Γεγονός, ο βιασμός μιας δεκαπεντάχρονης μαθήτριας από τη Βουλγαρία από τέσσερις συμμαθητές της μέσα στις τουαλέτες του σχολείου, παρουσία συμμαθητριών της που βιντεοσκοπούσαν το συμβάν.
.
Οι τέσσερις ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση, υποδύονται άτομα που συμμετείχαν στα γεγονότα της Αμαρύνθου, μεταφέροντας τις απόψεις που πρεσβεύαν, τις νοοτροπίες, τις ιδεολογίες, τα κατεστημένα, τις αλήθειες και τα ψέματα του κάθε προσώπου. Μιλούν ως δημοσιογράφοι, γείτονες, συγχωριανοί, συμμαθητές, καθηγητές του σχολείου όπου συντελέστηκε ο βιασμός και ζωντανεύουν επί σκηνής τις αντικρουόμενες απόψεις που δίχασαν τότε την κοινή γνώμη. Μεταφέρουν τις δηλώσεις του συνηγόρου της αλλοδαπής μαθήτριας, του ιατροδικαστή που την εξέτασε, την απόφαση του δικαστηρίου που αθώωσε τους τέσσερις κατηγορούμενους και κλείνουν με δύο τραγικές φιγούρες: της μητέρας ενός από τα τέσσερα αγόρια που κατηγορήθηκαν για τον βιασμό και της μητέρας του κοριτσιού που βιάστηκε. Κανείς δεν μεταφέρει τις απόψεις των πέντε παιδιών που πρωταγωνίστησαν στο γεγονός, από σεβασμό προφανώς στην ανηλικότητά τους.
Τελικά, ποια ήταν η αλήθεια; Υπήρξε όντως βιασμός το πρωινό εκείνο στο Λύκειο της Αμαρύνθου ή επρόκειτο για τα μυθεύματα ενός κοριτσιού «χαλαρών ηθών» που για να καλύψει τις ερωτικές της περιπτύξεις κατηγόρησε ψευδώς τέσσερα άτομα; Ήταν ιδέα της ίδιας ή της μητέρας της που από ντροπή για τις πράξεις της κόρης της σκαρφίστηκε το βιασμό για να την καλύψει; Κι αν ήταν όντως ψέμα, γιατί η μαθήτρια ήταν χτυπημένη και μέσα στα αίματα το πρωινό εκείνο; Τί έδειξε η ιατροδικαστική έκθεση; Ήταν ορθή η δικαστική απόφαση που αθώωσε τα τέσσερα αγόρια; Όλα αυτά τα ερωτήματα και άλλα τόσα πλανώνται στο μυαλό του θεατή καθώς η υπόθεση ξετυλίγεται και συνεχώς νέα στοιχεία και νέες καταθέσεις εμπλουτίζουν τα στοιχεία της υπόθεσης. Ερωτήματα που – όπως αναμενόταν – δεν απαντώνται, καθώς οι απαντήσεις για τον καθένα ξεχωριστά έχουν, ήδη, δοθεί και φωλιάζουν μέσα του μαζί με τις κρυφές πεποιθήσεις, τις απόψεις, τα συναισθήματά του.
.
Το σκηνικό της παράστασης (Ελένη Στρούλια – Ζαϊρα Φαληρέα) λιτό αλλά ανάλογο με το θέμα. Κρίνεται επαρκές. Τρεις οθόνες που προβάλλουν στοιχεία της υπόθεσης και εικόνες της Αμαρύνθου και πολλά μικρά ξύλινα σπιτάκια που οι ηθοποιοί σταδιακά μεταφέρουν και στήνουν στο μπροστινό τμήμα της σκηνής φτιάχνοντας το χωριό της Αμαρύνθου και βάζοντας το κοινό σιγά – σιγά μέσα σε αυτό. Έξυπνη σκηνοθετική προσέγγιση που στόλισε το σενάριο και γέμισε τις εικόνες που λεκτικά μεταδίδονταν στο κοινό.
Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι ηθοποιοί τρεις ή τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης πήραν καρέκλες, κάθισαν και μίλησαν στο κοινό ως οι εαυτοί τους, ως ηθοποιοί που κλήθηκαν να συμμετέχουν στην συγκεκριμένη παράσταση και εξομολογήθηκαν τους ενδοιασμούς τους, τις προσωπικές τους απόψεις για το συγκεκριμένο γεγονός και το πώς το αντιμετώπισαν ώστε να το αποδώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Οι εξομολογήσεις αυτές θύμιζαν στο κοινό ότι επρόκειτο για ντοκιμαντέρ, για ένα πραγματικό γεγονός που στόχευε να προβληματίσει, να διεγείρει αισθήσεις και πεποιθήσεις, να θέσει το κοινό ενώπιον των προσωπικών ιδεολογικών και συναισθηματικών του επιλογών.
Οι ερμηνείες (Πολύδωρος Βογιατζής, Αγγελική Ζησούδη, Γιώργος Κισσανδράκης, Θεανώ Μεταξά), χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, υπήρξαν ικανοποιητικές και επαρκείς για ναεξυπηρετήσουν τον σκοπό της παράστασης. Αυτό όμως που κάνει τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει είναι ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ο θεατής δέχεται έναν καταιγισμό από προβληματισμούς, τον έναν μετά τον άλλο και μάλιστα σε διάφορα ηθικο-κοινωνικά επίπεδα. Κάθε στιγμή ένα νέο στοιχείο, ένα νέο θέμα για προβληματισμό, μια νέα παράμετρος. Υφίσταται βιασμός όταν το θύμα προκαλεί; Μπορεί μια κλειστή κοινωνία να συγκαλύψει ένα βιασμό; Έχει διαφορά ο βιασμός μιας αλλοδαπής από Έλληνες, από τον βιασμό μιας Ελληνίδας από αλλοδαπούς; Σεξουαλικές σχέσεις των εφήβων μέσα στο σχολείο. Καταλήψεις στα σχολεία και τα αποτελέσματα τους.Συγκάλυψη εγκλημάτων από τους γονείς των ανηλίκων. Εκμετάλλευση καυτών θεμάτων από τα ΜΜΕ και ο ρόλος τους στην εξέλιξη της υπόθεσης. Ο ρόλος της τεχνολογίας στην σεξουαλική ανάπτυξη και συμπεριφορά των εφήβων. Ενοχή η αποδοχή του γεγονότος; Σιωπηρό έγκλημα η επιλογή της λήθης όσων ενοχλούν την συνείδηση μας; Η λίστα ατέρμονος! Η συγκεκριμένη υπόθεση αγγίζει τόσα πολλά διαφορετικά θέματα που είναι πραγματικά συγκλονιστικό και μόνο να προσπαθήσει κανείς να τα επεξεργαστεί.
.
Και μόνο γι’ αυτό το λόγο είναι μια παράσταση που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει, καθώς αν μη τι άλλο πραγματώνει μέσα σε μιάμιση ώρα έναν από τους σκοπούς του θεάτρου, να δώσει τροφή για σκέψη και προβληματισμό στον θεατή, να διεγείρει το νου και να εγείρει συνειδήσεις.
Βαθμολογία
6,3 στα 10
.
————————
——————–
—————-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020. Πληροφορίες για τα ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – FΒ ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
