Οι 13 Χειρότερες Θεατρικές Παραστάσεις του 2013 στην Θεσσαλονίκη για την Κουλτουρόσουπα είναι [και γιατί…].
Καθιερώνουμε με χαρά [!] από φέτος μια λίστα με τις χειρότερες παραστάσεις που είδαμε την περασμένη χρονιά. Ήταν αυτές που μας ταλαιπώρησαν φρικτά για ευνόητους θεατρικούς κυρίως λόγους τους οποίους εξηγούμε αναλυτικά. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολλές περισσότερες αλλά μας δεσμεύει ο αριθμός 13. Ευχή μας είναι του χρόνου, πέρα απο τη “χαρά”… να δυσκολευτούμε να φτάσουμε τις δεκατέσσερις… Σε όσους ΔΕΝ τις είδαν συγχαρητήρια για την επιλογή τους και σε όσους τις ΕΙΔΑΝ, άλλο κακό να μη τους βρει..
και οι 13 ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ…
«Πώς να κάνετε σεξ με όποιον θέλετε» του Ιάκωβου Μυλωνά, από το θίασο του Ιάκωβου Μυλωνά, αρχικά στο θέατρο Ορα και κατόπιν στο θέατρο Βεργίνα του Καζίνου…[μπορεί και αλλού…]
Γιατί;
Χιλιοειπωμένα και χιλιοφορεμένα αστεία τύπου ανεκδότων [παλαιολιθικής εποχής], παρείστικες κρυάδες, ατέλειωτες μπούρδες, λεκτικά με πονηρά υπονοούμενα χαμηλής νοημοσύνης και “πρακτικής”, κοινώς φαιδρά, κατακλύζουν μια τύπου stand-up comedy παράσταση, σε ένα άδειο σκηνικό, με 3 εντελώς ατάλαντα πρόσωπα τα οποία δεν είχαν ούτε το σθένος να υποστηρίξουν το «δημιούργημα» τους.
Και όλα τα παραπάνω πασπαλισμένα και εντελώς «εκτελεσμένα» με [ότι να΄ναι]μουσικοχορευτικά για να γίνεται χαβαλές, κατάσταση, σόου, χειροκρότημα, αποθέωση…Βέβαια,σε αυτό το «πράμα», δεν «μετράς», κείμενο, ερμηνείες, σκηνοθεσίες και λοιπά και λοιπά… αλλά… το πόσο μπουμπούνας μπορεί να είσαι εν έτη 2013 και να γελάς με όλα τα παραπάνω.
.
«Μαρία Αντουανέτα: Βασίλισσα των Ελλήνων» με την Τζέση Παπουτσή, θεατρικό ποδαρικό της νέας χρονιάς… στο θέατρο Βεργίνα του Καζίνου.
Γιατί;
Κείμενο 3 σελίδων, σαχλαμαριζέ μονόλογος επικαιρότητας επαρχιακού καφενείου, τραγική εμφάνιση μπες – βγες Τζέσης Παπουτσή ως Μαρίας Αντουανέτα [και να ξεχνάει τα λόγια της], μουσικά διαλείμματα με μια υψίφωνο να κάνει και την χαζή, και η αρπαχτή της χρόνιας ολοκληρώθηκε μέσα σ’ένα 40 λεπτο.
Δεν πάει άλλο, με την χυδαία προχειρότητα τους έχει καταντήσει το είδος σταντ απ κόμεντι ντροπή και μάστιγα η ύπαρξη τους στις μέρες μας όσο και να απαιτούν οι ανάγκες της εποχής για επιβίωση ηθοποιών και σχημάτων, να πέφτουν δηλαδή κάποια μεροκάματα, αλλά έως εδώ και μη παρέκει. Ας μαζευτούν όλοι αυτοί οι «καλλιτέχνες», όλες αυτές οι ομαδούλες, όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές, όλοι αυτοί οι δευτοροπρωταγωνιστές, όλοι αυτοί οι τριταγωνιστές και ας στρώσουν τον κώλο τους σε μελετημένα κείμενα, σε σοβαρές προτάσεις ψυχαγωγίας, με φαντασία και μαεστρία. Η εποχή της κρίσης μας κάνει πιο συνετούς και πιο σκεπτόμενους. Όσο πιεσμένοι είναι αυτοί, άλλο τόσο και χειρότερα ζει ο υπόλοιπος κόσμος ο οποίος θέλει να διασκεδάσει, να ψυχαγωγηθεί, να ξεσκάσει όσο ποτέ… Ας πάψουν να τον κοροϊδεύουν. Δεν δικαιολογούνται με τίποτα τα αίσχη τους…
.
«ΑΠ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ» από τον θιασάρχη Αλέξη Γεωργούλη, μέσα Φεβρουαρίου στο θέατρο Αθήναιον.
Γιατί;
Γιατί γράφτηκε κυριολεκτικά στο πόδι, μέσα σε ένα μήνα μαζί με τις πρόβες από τον θιασάρχη και ένα φίλο του, γιατί το σκηνοθέτησε [;]ο ίδιος και γιατί πρωταγωνιστεί μαζί με την Μαρία Σολωμού στην πιο επώνυμη αρπαχτή – περιοδεία της χρονιάς.
Τώρα που δεν υπάρχουν οι ευκολίες της τηλεόρασης, είδαμε και το αληθινό του πρόσωπο, αυτό της απόλυτης αταλαντοσύνης. Δεν πιστεύουμε να υπάρχει άλλος φιρμάτος Έλληνας ηθοποιός να κατέχει επάξια αυτό τον τίτλο.
.
«Φιλώ την Καρδιά σου» του Αντώνη Καραγιάννη από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο, 10 Ιουλίου στο γκέι μπορ Ενόλα.
Γιατί;
Ένα κείμενο σκουπίδι… από την αρχή έως το τέλος… Ένα κείμενο του ποδιού, της πλάκας, της σαχλαμάρας του «παίρνω μάτι»… Ένα σκληρό θέμα, αυτό της ανθρωποφαγίας, που ο συγγραφέας… όμως το ξεπετά στα πρώτα λεπτά, γιατί ο σκοπός είναι πονηρός… Μια ξεπέτα συναισθημάτων, βογγητών και καύλας… Ένα ανελέητο σαλιάρισμα που απηυδείς … Ένα γυμνό που δεν τολμά να ξεπεράσει τον εαυτό του, δεν σοκάρει, αλλά εμβόλιμα ξεβρακώνεται στο βαθμό που «επιτρέπεται» μπας και μαζέψει κόσμο, μπας και κοπούν εισιτήρια… Ένας κώλος, ένα καλογυμνασμένο σώμα και ένα τεκνό, φόρα παρτίδα για τα ματιά μας μόνο… Ένας ηθοποιός Λιακόπουλος, που προσπαθεί αλλά δεν πείθει… γιατί παίζει το μάτι του, παίζει η αμηχανία του, κοιτά το κοινό, δυσκολεύεται με τα κιλά του…
Ένας νέος ηθοποιός που αντιστέκεται να παραδοθεί, αδυνατεί να υπερασπίσει τον ρόλο του, δεν σπάει, δεν τα λέει, δεν ολοκληρώνει και δυστυχώς ντρέπεται… Ένας σκηνοθέτης Λιακόπουλος που δεν πρωτοτυπεί, αλλά υπερασπίζεται το σύμπαν της ανδρικής τσόντας… Μια «παράσταση» που δεν βλέπεται… Μια «παράσταση» αίσχος… Μια «παράσταση» αηδία… Μια παράσταση για αποκλειστικά ξελιγωμένο γκέι κοινό, αλλά χωρίς κουλτούρα, τόσο για να τους χαλαρώσει πριν πάνε στα ενδότερα με την παρέα τους… Λέμε να σταματήσουμε εδώ…
.
«ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ ΟΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ» από το θίασο του Γιώργου Μακρή, Παρασκευή 19 Απριλίου στο Ράδιο Σίτυ.
Γιατί;
Εύκολο να δώσεις ένα και μόνο «λαϊκό» χαρακτηριστικό και να την εντάξεις σε μια συγκεκριμένη «λαϊκή» κατηγορία, ωστόσο δεν είναι και τόσο… Λαϊκές ατάκες, λαϊκά αστεία, λαϊκά γκρίκλις, λαϊκά μηνύματα, λαϊκό βρίσιμο, λαϊκή μπερδεμένη επικαιρότητα, εμβόλιμες λαικές σουξεδιάρικες μουσικές, λαϊκά πάρε-δώσε με τους θεατές, απανωτές λαικές διακοπές παράστασης για άλλου είδους «επικοινωνία» με το κοινό, σέξι απαραίτητα λαικές γκόμενες με λαμέ και 12ποντα, λαϊκά δώρα live σε 3 τυχερούς θεατές, λαϊκός Ματθαίος Γιαννούλης από τσόντα, αλλά εμβόλιμα μέσα στην παράσταση, λαϊκή υπόθεση, λαϊκό σασπένς, λαϊκή εξέλιξη, λαϊκό κλείσιμο και, και, και… τελειωμό δεν είχαν…
Ραμμένο και γραμμένο στη νέα επιθεωρησιακή «λαϊκή» φάτσα [μιλούμε για όλο το πακέτο] που λέγεται Γιώργος Μακρής. Κάτι σαν Μάρκος Σεφερλής, κάτι σαν λαϊκός ήρωας… κάτι σαν το «δικό» μας παιδί, κάτι σαν το καρντάση της διπλανής πόρτας που ζει μόνο του και νοιαζόμαστε να του στέλνουμε φαγητό σε ταπεράκια μη μείνει νηστικό!»
.
«ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ» του Βασίλι Σιγκάρεβ, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Πανταζούδη, από μια ομάδα νέων ηθοποιών, αρχές Νοεμβρίου στο θέατρο Αυλαία.
Γιατί;
Πως μια ομάδα νέων ανθρώπων αυτή της πόλης δεν έμαθαν ούτε τα βασικά που απαιτεί ένας ρόλος με ελάχιστα τελικά απαιτήσεις. Δηλαδή το κείμενο που αποστήθισαν, απευθυνόμενοι στο κοινό, να το «λένε»… Ταυτόχρονα όμως αντιλαμβανόμαστε -για άλλη μια φορά- ότι αυτό το ελάχιστο, προϋποθέτει μια είδους γνώση του αντικειμένου, μια σχετική μάθηση και μια καλλιέργεια για να φτάσουν κάποια στιγμή και στην ερμηνεία… Βλέποντας τους λοιπόν στη συγκεκριμένη παράσταση, ένιωθες ότι ήσουν σε ένα οικείο σπίτι και έκαναν θεατρικό καλαμπούρι για την πλάκα τους. Τα γεγονότα έτρεχαν, η πλοκή δυνάμωνε, το δράμα κορυφωνόταν και ήταν σα να πέταξαν σχολιαρόπαιδα με το ζόρι πάνω στη σκηνή.
Καμιά αλλαγή φωνής, τόνου, σώματος, κάποιου είδους μεταμόρφωση και ας άλλαζαν πρόσωπα και χαρακτήρες και ας γινόντουσαν σημεία και τέρατα στο έργο. Το θλιβερό δεν είναι μόνο ότι ήταν ίδιοι και απαράλλακτοι, αλλά από πράξη σε πράξη, ακόμα χειρότεροι. Κανένα συναίσθημα, κανένα πόνος, καμιά λύπηση, κανένας οίκτος, καμιά συμπόνια… Γιατί και γιατί… Η παράσταση λέει το δελτίο τύπου είναι ακατάλληλη για άτομα κάτω των 15 ετών, κανονικά η παράσταση θα έπρεπε να είναι κατάλληλη μόνο για νήπια και ακατάλληλη για άτομα άνω των 15 ετών.
.
«ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ, Ελένη ή ο Κανένας» από την Εταιρεία 5η εποχή τέχνης, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, με την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, τέλη Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς.
Γιατί;
Αν και ο λόγος του κειμένου ποιητικός, δυσνόητος όμως προς το κοινό, κούραζε αποπροσανατολίζοντας τον θεατή από την παρακολούθηση του.
Η αφήγηση σε πρώτο ή τρίτο πρόσωπο έκανε τον μονόλογο επίπεδο και αδιάφορο. Η κινησιολογία βαριά και πρόχειρη μη καταφέρνοντας να προσθέσει ένταση, ενώ μεγάλα κενά βυθισμένα στο σκοτάδι προκαλούσαν δυσανασχέτηση. Με όλα αυτά, τι σου κάνει και η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου;
.
«Η ΠΤΩΤΙΚΗ ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥΡΟ ΟΥΙ» από το ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους στο Βασιλικό θέατρο.
Γιατί;
Μία παράσταση απόλυτης πλήξης και ανίας, με τον ήδη λιγοστό κόσμο να μειώνεται μετά το πρώτο διάλειμμα, αποτέλεσμα μιας κακής σκηνοθεσίας που στη προσπάθεια της να παρουσιάσει το κείμενο με στοιχεία καινοτομίας κατάφερε να αποδώσει ένα αποτέλεσμα ανούσιο, ανιαρό και χωρίς καμία έμπνευση…
Ένα έργο επίκαιρο όσο ποτέ, συνυφασμένο σχεδόν απόλυτα με τα δεδομένα της εποχής που δυστυχώς όμως δεν κατάφερε να αποδώσει στίγμα στα θεατρικά δρώμενα, εισπράττοντας ένα χλιαρό χειροκρότημα από το κοινό…
.
«Κύκλωπας» του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, αρχές Σεπτεμβρίου στο θέατρο Δάσους.
Γιατί;
Κατάφερε να μετατρέψει ένα σατυρικό δράμα χρόνων με αξίες και συμβολισμούς δυνατούς και διαχρονικούς, σε μια φτηνή επιθεώρηση, κακής και παλιακής σκηνοθεσίας, με στοιχεία επιθεώρησης, βωμολοχίας, θηλυπρέπειας, ευτελούς αστεϊσμού και κατακρεούργηση ταλαντούχων συντελεστών, εξαπατώντας το κοινό σε μία δύσκολη περίοδο κρίσης όχι μόνο οικονομικής αλλά και προσωπικής.
.
”Ο μάγειρας Άμλετ, η Οφηλία και τα … φαντάσματα” από το Θέατρο Αναζήτησης Θεσσαλονίκης – Θεατρική Έρευνα, σε σκηνοθεσία Αχχιλέα Ψαλτόπουλου, 22 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Ανετον.
Γιατί;
Μια σχολικής απόδοσης παράσταση, σχολικής ατμόσφαιρας, σχολικού πνεύματος, σχολικής σκηνοθεσίας, σχολικής [συνόλου] ερμηνείας και όλα αυτά [και πολλά άλλα… όπως πλήξη, βαρεμάρα, αδιαφορία…], παρουσιασμένα από μεγάλα παιδιά… και από έναν έμπειρο με παρελθόν σκηνοθέτη. Γιατί Ψαλτόπουλε;
.
«Περλιμπλίν και Μπελίσα», από τη θεατρική ομάδα «5η εποχή τέχνης», σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη με τους Στέλιο Μάινα, Δήμητρα Ματσούκα και Ελένη Καστάνη, αρχές Ιουλίου στο θέατρο Κήπου.
Γιατί;
Ένα θεατρικό διάρκειας 1 ώρας μόνο, κατάφερε να μας κουράσει, να κάνει το κοινό να δυσανασχετήσει, να υποβιβάσει έργο και νοήματα, με ένα στοίχημα «ιδιαίτερης» σκηνοθεσίας που δεν κερδήθηκε, αφήνοντας μια αίσθηση θεατρικής «ανωριμότητας» και προχειρότητας με κράχτη δημοφιλή ονόματα…
.
«ΚΟΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ» από το θέατρο του Νότου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλος, μέσα Ιουλίου στο θέατρο Κήπου.
Γιατί;
Μια κακή ως αδιάφορη σκηνοθεσία… Ένα βαρετό και επαναλαμβανόμενο κείμενο… Ένα βιβλίο που δεν έπρεπε να μεταφερθεί σε θεατρικό έργο… Ιστορίες για εξορίες και διωγμούς, φτάνει πια… Επιπλέον, άνευρο, αδιάφορο, στατικό και στοχευόμενο να συγκινήσει και όχι να αναδείξει ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν δυστυχίες και στενοχώριες. Στα ενδιάμεσα το ελαφρύνουν με γελάκια και αστειάκια, ωστόσο σκοπός, νόημα και σοβαρότητα έχει πάει περίπατο.
Επιπλέον, ένα κατεβατό ονομάτων που σε πονοκεφαλιάζει σε μια εντελώς ανόητη παρουσίαση.
Βγαίνει η Κονιόρδου μπροστά, μιλά, ολοκληρώνει το κατεβατό της, αποσύρεται… βγαίνει η Κοκκίδου μπροστά, μιλά, ολοκληρώνει το κατεβατό της, αποσύρεται… Βγαίνει η επόμενη κοκ… Εναλλάξ όλες για λίγο και μέχρι το τέλος. Σε αυτό ακριβώς το μοτίβο… Μπροστά στην Αγγέλα Παπάζογλου της Βαγενά δεν πιάνει μια.
.
«Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ» του Θωμά Κοροβίνη από το ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, μέσα Απριλίου στο θέατρο Βασιλικό.
Γιατί;
Όλο το πρώτο μέρος διαρκεί κοντά στο 2ωρο, με ένα πλήθος διαφορετικών χαρακτήρων να είναι παρατεταγμένο μπροστά σε ένα θάλαμο [!] μπορεί και νοσοκομείου [θα σας γελάσω], πότε να στέκονται όρθιοι και να μιλούν μόνοι τους στο αέρα, πότε να απευθύνονται στον διπλανό τους, αλλά να μην υπάρχει κανένας διπλανός, τις περισσότερες όμως φορές να κάθονται στις καρέκλες τους και να απαγγέλουν το κείμενο τους.
Δεν υπάρχουν ενότητες, δεν υπάρχει δράση, δεν υπάρχει κίνηση, δεν υπάρχει ρυθμός, δεν υπάρχει ροή, δεν υπάρχει τίποτα από αυτό που λέγεται ζωντανό θέατρο. 9 ζόμπι, παρατεταγμένα να λένε το «κομμάτι» τους… Ψευτοαφήγηση, ημιπαίξιμο, στήσιμο καφενέ, καθολική απραξία ηθοποιών, μοιρολόγια άνευ σημασίας και ουσίας, βαρεμάρα, πλήξη και τσιγαρίλα…πολύ τσιγαρίλα… Έλειπαν ανάσες, πνοές, έλειπε το οξυγόνο, ενώ το γνωστό συρφετό των παρατρεχάμενων θεατών που δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, αλλά έχει συνηθίσει να αποχαυνώνεται και να χαριεντίζεται [για τους γνωστούς λόγους βέβαια..] με τον κάθε ντόπιο «ημι-διάσημο» και προσκολλούμενο στα μέσα το υμνούσαν με τα «συγκλονιστικότερα» λόγια. Η αλήθεια όμως είναι ότι χρειάζονται μεγάλες αντοχές να αντέξεις το βασανιστικό 3ωρο…
Υγ. στα κείμενα και η Νάντια Νικολού
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ [κλικ στην εικόνα]
Φωτογραφικό υλικό
