«ΑΥΤΕΣ» στο θέατρο της Καλαμαριάς είχαν… εντιμότητα και ήθος.
Είδαμε τους μονόλογους της Ελένης Γερασιμίδου από το «Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας» του Δήμου Καλαμαριάς και σχολιάζουμε…
Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου
Κάποιες παραστάσεις, «ιδιαίτερες», οφείλουμε να τις κρίνουμε με κριτήρια επίσης «ιδιαίτερα». Όταν πρόκειται για την ερασιτεχνική – με όλη τη σημασία του «εραστή της τέχνης» – προσπάθεια, μιας ομάδας ανθρώπων που καταθέτουν την ψυχούλα τους μπροστά στο θεατή, χωρίς καμία άλλη απολαβή πλην ενός χειροκροτήματος (που ίσως και μην… έρθει), δεν μπορείς να προτάξεις τα αυστηρά «καλλιτεχνικά» κριτήρια, έναντι της ευαισθησίας. Δεν μπορείς να μην είσαι γενναιόδωρος απέναντι στη γενναιοδωρία που εισπράττεις.
Δεν μπορείς να μην ενθαρρύνεις αγνές προσπάθειες που προάγουν τον πολιτισμό, που γλυκαίνουν τις ταραγμένες – ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς – ψυχές, που δίνουν δημιουργική διέξοδο σε ανήσυχα πνεύματα και ανεκπλήρωτα όνειρα…
Το «Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας» του Δήμου Καλαμαριάς, με επιτυχημένη αντικειμενικά πορεία τα τελευταία 26 χρόνια, πολλές παραστάσεις και αρκετές διακρίσεις στο ενεργητικό του, με πάνω από 30 ερασιτέχνες ηθοποιούς – μέλη, μια αυθεντική πολιτιστική ανάσα για την πόλη, παρουσίασε την «εργαστηριακή του δουλειά» με τους μονόλογους της Ελένης Γερασιμίδου «ΑΥΤΕΣ» στο θέατρο Μ. Μερκούρη από Πέμπτη 5/12 έως Κυριακή 8/12. Η προσπάθεια εντάχθηκε προς τιμήν της, στη στήριξη του Κοινωνικού Παντοπωλείου του Δήμου κι έτσι αντί εισιτηρίου, ο θεατής προσέφερε σε… είδος.
Πήγαμε λοιπόν με το… κατιτίς μας σε τρόφιμα, στηρίζοντας αφενός το κοινωνικό έργο του Δήμου κι αφετέρου μια αξιόλογη θεατρική ομάδα της πόλης «μας».
Η παράσταση, διάρκειας μιας ώρας, αναφερόταν σε 10 (+1) « έμμεσους ή άμεσους εξομολογητικούς μονολόγους – αυτοτελείς ιστορίες γραμμένες στη φόρμα ενός λόγου που θα μπορούσε να πει κάποιος θεατρικό με αμεσότητα και πικρό χιούμορ», κατά το σημείωμα της παράστασης. Δέκα γυναικεία «στερεότυπα», γραμμένα από την Ελένη Γερασιμίδου, με αναφορές σε συζυγικές – ερωτικές σχέσεις, γυναικείες φιλίες, εργασιακούς χώρους, οικογενειακά πρότυπα, υπαρξιακά ερωτήματα, άλλοτε με συγκίνηση και νοσταλγία κι άλλοτε με «πικρό χιούμορ». Συνδετικός κρίκος μεταξύ τους, τα εμβόλιμα «σχόλια» του 11ου «μονόλογου», που κράτησε για τον εαυτό της η σκηνοθέτιδα της παράστασης και υπεύθυνη του εργαστηρίου Αγγελική Σαπάτρα. Κρίνοντας αντικειμενικά τα κείμενα, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ενώ η θεματολογία ήταν σε γενικές γραμμές εμπνευσμένη και κάπου απρόβλεπτη, δεν συνέβη το ίδιο με τον τρόπο γραφής καθώς ήταν συχνά κοινότυπος και εγκλωβισμένος στην ασφάλεια γνωστών «κλισέ», εκτός από κάποιες λίγες «αποστροφές του λόγου» που το μεγάλο ζητούμενο της τέχνης, το ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΟ, έκανε τη διαφορά.
Επίσης είχε τη ροή και τις επαναλήψεις ενός πεζού περισσότερο και λιγότερο θεατρικού λόγου, προσθέτοντας έναν επιπλέον βαθμό δυσκολίας για τον ηθοποιό. Τα περισσότερα όμως κείμενα είχαν ζωντάνια και αμεσότητα, αλλά κυρίως εξαιρετική ερμηνεία από τις «ερασιτέχνες» ηθοποιούς, που ελάχιστες στιγμές μπορούσες να διακρίνεις από «επαγγελματίες».
Ή πιο σωστά, έβλεπες όλη την προσήλωση και τη δουλειά του επαγγελματία, σε συνδυασμό με το πάθος ή κάποιες φορές την «αμήχανη υπερβολή» του ερασιτέχνη, που σε αυτή την περίπτωση μόνο τρυφερότητα αποπνέει. Γιατί βλέπεις ανάγλυφα όλη την έντιμη προσπάθεια για την «υπέρβαση» και την «κατάκτηση» του ρόλου.
Κάθε αυτοτελής ιστορία αποδόθηκε με τον καλύτερο τρόπο, έπεισε, μετέδωσε το συναίσθημα, κράτησε το ενδιαφέρον, παρ’ όλο που κάποιες ερμηνείες ξεχώρισαν, αλλά σε μια συλλογική δουλειά παρόμοιας ομάδας, δεν έχει νόημα να γίνονται διακρίσεις σε επίπεδο «ανταγωνιστικό» γιατί το όλο σκεπτικό είναι τοποθετημένο σε άλλη βάση, κατά τη γνώμη μου, απόλυτα υγιή.
Το σκηνικό λιτό, καλόγουστο, εντελώς λειτουργικό για την εξυπηρέτηση της «ιδιαίτερης» παράστασης, το ίδιο και ο φωτισμός που συμμετείχε «σκηνοθετικά» στα δρώμενα. Πολύ εύστοχες επίσης οι μουσικές επιλογές.
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, για την έμπειρη Αγγελική Σαπάτρα με την πολύχρονη εμπλοκή της στο Εργαστήρι, το παρόν πρέπει να ήταν γι αυτήν, μάλλον εύκολη υπόθεση (;) χωρίς ιδιαίτερες σκηνοθετικές απαιτήσεις, λόγω της εναλλαγής των αυτοτελών μονολόγων και η δική της ενδιάμεση (λιτή και άψογη υποκριτικά) παρέμβαση ως «δέσιμο» των σκηνών, έξυπνη σκηνοθετική κίνηση. Το γεγονός ότι διαχειρίστηκε κείμενα όχι αμιγώς θεατρικά που δεν τη βοηθούσαν ιδιαίτερα και τα «δίδαξε» στις ηθοποιούς με τον καλύτερο τρόπο, προσφέροντας ένα ευπρόσωπο έως άριστο αποτέλεσμα, μόνο θετικά μπορεί να κριθεί.
Αλλά όπως είπαμε, τέτοιου είδους και ήθους προσπάθειες, αξίζουν κάθε ενθάρρυνση, έστω κι αν «μεροληπτούμε» ελαφρώς υπέρ τους… είναι το δικό μας «δώρο» μαζί με το θερμό μας χειροκρότημα, στο πολιτιστικό «δώρο» που μας προσφέρουν απλόχερα… ή αν θέλετε η ανταμοιβή σε ανιδιοτελή οράματα που υλοποιούνται με πολύ κόπο και σοβαρή δουλειά… Ναι, «ΑΥΤΕΣ», όλες, ήταν συγκινητικά και αθώα όμορφες!
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αγγελική Σαπάτρα
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: Παύλος Γαβριηλίδης
ΗΧΟΛΗΨΙΑ- ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Παύλος Γαβριηλίδης
ΣΚΗΝΙΚΑ: Αβραάμ Λιαρετίδης
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Σμαρώ Σπιταλιωράκη
Αλέκα Κατζούρη
Κατερίνα Πετρίτση
Ηλιάνα Κωνσταντινίδου
Μαρία Κόλλια
Αναστασία Δερμετζόγλου
Βάγια Σταυρινού
Φωτογραφικό υλικό
