ΉΡΑ ΚΑΤΣΟΥΔΑ VS ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΣΠΑΤΗΣ: «Χαλαρωτικό» σταντ απ αλλά σε καμία περίπτωση θέατρο! ΕΙΔΑΜΕ στο Αθήναιον και ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ…
Είναι πολύ χρήσιμο να θυμόμαστε κάπου- κάπου τα λόγια σπουδαίων θεατρανθρώπων σαν τον Κάρολο Κουν που η κατάθεσή τους έχει σημαδέψει το χώρο. Όπου μεταξύ πολλών σοφών είπε και το μέγιστο: « Χωρίς ΠΟΙΗΣΗ και ΜΑΓΕΙΑ, θέατρο ΔΕΝ υφίσταται…» Σε δυο μονάχα λέξεις καθοριστικές κατάφερε να χωρέσει όλη τη θεατρική ουσία. Αυτήν που εισπράττει ο θεατής από μια πράξη που για να δικαιώσει την ένταξή της στην τέχνη ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι ποιητική και μαγική! Ερχόμενοι στην ιδιαίτερη θεατρική κατηγορία «σταντ απ», πρέπει να παραδεχτούμε με πάσα ειλικρίνεια ότι… ουδεμία σχέση! Συγκεκριμένα πρόκειται για είδος που κινείται ακριβώς στον αντίποδα, αντικαθιστώντας την «ποίηση- μαγεία» με πλήρη απομυθοποίηση και κατά κανόνα με ό,τι πιο αντιποιητικό, πεζό, σαχλό… με σπάνιες εξάρσεις ευφυούς χιούμορ. Όλα τούτα ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας την παράσταση – σταντ απ των Ήρα Κατσούδα και Ανδρέα Πασπάτη στο κατάμεστο Αθήναιον, με πρόσθετες καρέκλες λόγω κοσμοσυρροής!
Την παράσταση «άνοιξε» ένας νεαρός stand up comedian που από το όνομά του συγκρατήσαμε δυστυχώς μόνο το «Θανάσης», ελαφρώς τρακαρισμένος αλλά ιδιαίτερα συμπαθής και σίγουρα ταλαντούχος στο είδος, με αρκετά έξυπνο κείμενο- ξεφεύγοντας από τα γνωστά κλισέ αστεία. Αμέσως μετά τη σκυτάλη/μικρόφωνο παρέλαβαν διαδοχικά ο Ανδρέας Πασπάτης και εν συνεχεία η Ήρα Κατσούδα στους δικούς τους μονολόγους με τους οποίους συστήθηκαν ατομικά στο κοινό, ενώ στο δεύτερο μέρος ενώθηκαν στη σκηνή οι δυό τους σαν ζευγάρι για να εξιστορήσουν τα γνωστά και μη εξαιρετέα μιας σχέσης, τα οποία έχουμε από χρόνια εμπεδώσει,πηγαίνοντας πλέον για… μεταπτυχιακό! Που σημαίνει η συνήθης καθημερινότητα ενός ζευγαριού, οι γνωστές προστριβές, οι γνωστές- αιώνιες διαφορές των δύο φύλων, τα πεθερικά, οι γκόμενες- οι, το σεξ (αλίμονο!), συν κάποιες έξυπνες, σατιρικές προσθήκες με «εκτός σχέσης» ευρύτερα θέματα.
Το μόνο θετικό (+) της υπόθεσης ήταν η απόδοση του ζευγαριού, καθώς πρόκειται για δύο ταλαντούχους περφόρμερς σε αυτό που κάνουν με πηγαία κωμικότητα, την απαραίτητη σπιρτάδα, αμεσότητα, επικοινωνία που απαιτεί το είδος, με ετοιμότητα στην ατάκα- ειδικά ο Α. Πασπάτης, με καλοδουλεμένη έκφραση, εξαιρετική εκφορά του λόγου και ορθοφωνία, παρά την ταχυλογία. Και όντως κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό να κερδίσουν την προσοχή και το γέλιο μεγάλης μερίδας του κοινού… ή έστω το μειδίαμα… ή έστω τη χαλάρωση… κάνοντάς το να αποξεχαστεί.
Για μια άλλη μερίδα όμως οι σοβαρές ενστάσεις (-) παραμένουν. Γι αυτούς εναλλάχθηκαν οι λίγες εμπνευμένες διασκεδαστικές στιγμές με πολλές βαρεμάρας, λόγω της συχνής ανούσιας «διαδραστικότητας» και λόγω των χιλιοακουσμένων στερεότυπων… Που καθώς φαίνεται – παρά τη «μούχλα» και τη φθορά τους, δεν θα πάψουν ποτέ να αποτελούν για ένα σταντ απ που σέβεται τον εαυτό του, σταθερή αξία και σταθερή πηγή έμπνευσης! Μάλλον εξηγήσιμο, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ότι αποτελούν και σταθερή πηγή γέλιου! Σε καμία περίπτωση όμως το εγκεφαλικό γέλιο της ευφορίας, αλλά το χάχανο από γαργαλητό στο μαλακό υπογάστριο… τεράστια διαφορά! Το έχουμε ξαναπεί και με την ευκαιρία θα το επαναλάβουμε: προκαλεί μεγάλη απογοήτευση η ένδεια των κειμένων σε παρόμοιες απόπειρες. Γιατί τόση στειρότητα στην έμπνευση; Πώς είναι δυνατόν η ζωντανή επικαιρότητα να δίνει τόση τροφή απλόχερα σε έναν κωμωδιογράφο κι αυτός να αναμασά σχεδόν αυτιστικά τα ίδια χιλιοειπωμένα κλισέ; Περιορισμένος ασφυκτικά στην ίδια στενή θεματολογία σχέσεων αρσενικού- θηλυκού; Υπάρχει άραγε κάτι που ΔΕΝ ειπώθηκε επ’ αυτού με ΟΛΟΥΣ τους δυνατούς τρόπους;
Με ποια λογική κάποιοι- και μάλιστα ταλαντούχοι- έχουν ταυτίσει το «κωμικό» π.χ. με τη βωμολοχία ή τα γεννητικά όργανα; Γιατί υποβιβάζουν τόσο πολύ το ταλέντο τους θεωρώντας ότι είναι ικανοί να προκαλέσουν μόνο χάχανο μέσω αυτών και όχι αληθινό γέλιο με έξυπνο χιούμορ; Εμείς λυπούμαστε ειλικρινά γι αυτό, οι ίδιοι δεν…; Δεδομένου ότι στη συγκεκριμένη περφόρμανς οι πιο επιτυχείς στιγμές και ατάκες, ήταν αυτές που ουδεμία σχέση είχαν με σεξουαλικά/ σχεσιακά κλισέ (νισάφι!), αλλά με ευρύτερη σάτιρα π.χ. για αεροπορική εταιρία, για τους ταξιτζήδες, για το φαγητό, για τις δωρεάν προσκλήσεις κλπ. έστω κι αν δεν υπήρχε συγγραφική συνοχή και όλα τούτα εισχωρούσαν εμβόλιμα ως «τσόντες»…
Και εδώ επέρχεται σοβαρός προβληματισμός, μιλώντας για στοιχειώδη παράσταση, από την οποία λείπουν όλα όσα την ορίζουν. Λείπει ένα υποτυπωδώς οργανωμένο κείμενο με κάποια συνάφεια στα λεγόμενα, έστω κι αν αυτά εμπλουτίζονται με αυτοσχεδιασμό, όπως λείπουν και οι στοιχειωδώς δομημένοι χαρακτήρες. Λείπει τραγικά μια υποτυπώδης σκηνοθεσία, απαραίτητη και στον πλέον ανούσιο μονόλογο. Λείπουν όλα τα τεχνικά θεατρικά μέσα, από το σκηνικό, μέχρι τα κοστούμια, τη μουσική, τους φωτισμούς… Κι απομένει ένας ακατάσχετα ομιλών που πηγαινοέρχεται αστειευόμενος, κρατώντας ένα μικρόφωνο σε μια παντελώς άδεια σκηνή. Ο γνωστός «αστείος» της παρέας μας που απολαμβάνουμε (ή… μπουχτίζουμε) δωρεάν. Θεωρώντας πιθανόν ότι το όποιο ταλέντο του είναι ικανό να αναπληρώσει ΟΛΕΣ τις ελλείψεις σε θεατρικό επίπεδο… καθόσον αποκαλεί αυτό που κάνει «θεατρική παράσταση» και χρεώνει κανονικό εισιτήριο θεατρικών παραστάσεων.
Εν κατακλείδι (=) λυπούμαστε, αλλά ακόμη κι αν είναι διασκεδαστικές παρόμοιες παρλάτες από ταλαντούχους κωμικούς, υπό αυτές τις εντελώς ανέμπνευστες συνθήκες σε όλα τα επίπεδα, αν τις αποκαλέσουμε «θέατρο» θα είναι σαν να προσβάλλουμε την τέχνη που εμπεριέχει «ποίηση και μαγεία»… Δεν είναι κατάφωρα άδικο;
.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
3,5 στα 10
-ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΑΝΤ ΑΠ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
