ΙΝΤΡΙΓΚΑΔΟΡΙΚΗ η παράσταση «ΦΛΑΙ». ΕΙΔΑΜΕ στο θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ.

Μια μέρα από τη ζωή και η Στέλλα Ζαφειροπούλου θέλησε να πετάξει, γράφοντας ένα θεατρικό μονόλογο που αναφέρεται στους δύο πανάρχαιους πυλώνες της ανθρώπινης ματαιοδοξίας/φιλοδοξίας: τη μεταμόρφωση και το πέταγμα. Η επιδίωξη τούτη είναι επικίνδυνα ισόβαρη με τις προαναφερθείσες και ταυτοχρόνως διαθέσιμη για μεγάλες  ανατροπές και εμπνεύσεις (καλλιτεχνικές έως φροϋδικές). Ο παρόν μονόλογος βασίστηκε στη προγονική γραφή (Κάφκα, Ρόμπερτ Φίσερ κτλ) και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την έννοια, την καθημερινότητα και τις ιδιαιτερότητες του διαφορετικού προς πάσα κατεύθυνση. Ευφυής η σκέψη της χορτοφαγικής κατεύθυνσης ως αρχή, αλλά φλύαρη η συνοδεία της διαπροσωπικής ζωής… Η ιδιαιτερότητα είναι αυθύπαρκτη χωρίς κραυγαλέες ή υπερβολικές και κυρίως δεικτικές/διδακτικές στιγμές (εδώ διατηρούμε μεγάλες ενστάσεις). Στο σύνολο συγγραφικά, υπήρξαν καλές στιγμές με μια αρκετά ρευστή δραματουργική ροή ωστόσο ερμηνευτικά ήταν τροχοπέδη (σκοντάφτει κανείς στις πολλές λέξεις!). Παρά ταύτα είναι απαραίτητη η συνέχεια τούτης της συγγραφής γιατί καθώς φαίνεται υπάρχει ένα τυπικό συλλογικό ασυνείδητο θηλυκά φιλτραρισμένο.

Ιντριγκαδόρικο το θεατρικό δίδυμο των Πέπη Μοσχοβάκου και Λιλής Τσεσματζόγλου που δούλεψαν πολύ και δημιούργησαν ένα θεατρικό σύνολο ασφυκτικά και ευεργετικά δομημένο. Η Λιλή Τσεσματζόγλου απέδωσε ερμηνευτικά -αφηγηματικά και σωματικά- λέξεις και καταστάσεις που κινούνται στα όρια των ορίων… και η σωματική της κυρίως ευφυΐα υπήρξε μονολεκτικά εξαιρετική. Συνδυασμός χάρης, παιχνιδιού και σοβαρότητας σε μια συγγραφική/δραματουργική και σκηνοθετική ροή αρκετά κουραστική για ένα μονόλογο/για ένα ηθοποιό. Για μας αποτέλεσε έκπληξη η θεατρική της ακρίβεια, η διφορούμενη υπόστασή της και θα επιθυμούσαμε την περισσότερη έκφρασή της (πρόσωπο). Ταιριαστός ανταποκριτής στην ιδιαιτερότητα η Πέπη Μοσχοβάκου που σκηνοθέτησε ως να ξετύλιγε έντεχνα το κουβάρι μιας ιδιαίτερης στιγμής/ζωής. Γρήγορη, εμπνευσμένη, εικονοκλαστική, πραγματική, ονειρική και ζευγαρωμένη με το απαραίτητο αίσθημα που ωστόσο δεν κράτησε πολύ.

Στα συν[+] της παράστασης:
1.    Η ερμηνεία της Λιλής Τσεσμετζόγλου που βασίστηκε κυρίως στη σωματική της ευφυΐα και αποτελεί ένα σοβαρότατο θεατρικό λόγο προς θέαση.
2.    Η σκηνοθεσία της Πέπης Μοσχοβάκου για την ευφάνταστη ροή της.
3.    Τα σκηνικά/κοστούμια της Κικής Μήλιου. Ειδική μνεία και περίσσευμα ταλέντου!
4.    Οι ειδικές κατασκευές του  Αλέξανδρου Λόγγου.
5.    Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.  

Στα πλην[-] της παράστασης:
1.    Η πολλαπλή περιγραφή που υπάρχει στο ίδιο το κείμενο. Οι δεικτικές/διδακτικές αναφορές του και η άνευ σημασίας επιπλοκή του με τη σημαία της διαφορετικότητας.
2.    Η έλλειψη της συγκινησιακής φόρτισης.
3.    Η έλλειψη μια περισσότερης προσωπικής έκφρασης (πρόσωπο)
4.    Η μουσική επένδυση.

  Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση ‘Φλάι’ είναι για την ιντριγκαδόρικη προσπάθεια των συντελεστών της και για την ερμηνευτική έκπληξη της Λιλής Τσεσματζόγλου!