Πατέρα μου… Τα όνειρά μου φωνάζουν ανελέητα την μορφή σου. Ιδρώνω και μόνο που περιγράφω τη φιγούρα του κορμιού σου στην άδεια μου από πατέρα ψυχή. Έχεις προ πολλού “φύγει”. Η φυγή σου, άτακτη και σκληρή, γδέρνει με μια βελόνα της καρδιάς μου τα βάθη, μέχρι εκεί που ολοκληρώνεται επιτέλους η άβυσσός μου. “Μπαμπά!”, φωνάζω. Αλλά δεν με ακούς, υποθέτω. Ουρλιάζω στη θύμησή σου. Είχα πολλά κι όμορφα μαζί σου να μοιραστώ. Η φιγούρα του κορμιού σου περνά από δίπλα μου γρήγορα κι αέρινα. Μοιάζεις να πετάς γύρω μου και να τριβελίζεις ολόκληρη την ύπαρξή μου. Μπαμπάκα μου, μπαμπάκα μου και θησαυρέ μου μαζί… Πώς να βρω τη δύναμη να σε αφήσω; Πώς να σε τοποθετήσω μαλακά, όπως αξίζει σε άνθρωπο ολόκληρο, κάτω από τη γη; Ανήκεις πλέον στον ουρανό που μας σκεπάζει τόσο μαλακά, όταν αγναντεύουμε τα αστέρια… Ανήκεις στο εδώ και το τώρα μου επίσης.
Θέλω να σε τοποθετήσω προσεκτικά στην πολυθρόνα που αγαπούσες, να μη μου σπάσεις φοβάμαι. Τη μυρίζω και αναπαύομαι νωχελικά επάνω της. Μνήμες ξεπηδούν από τα πόδια της και χορεύουν γύρω μου σαν ποίηση. Την ακούω να μου μιλά… Οι φλέβες μου μετατρέπονται σε μικρά ποτάμια με ορμητικά νερά. Τόσο πολύ φουσκώνουν οι θύμησες της παιδικής μου ηλικίας. Τότε ντρεπόμουν, θυμάμαι. Και κοκκίνιζα, κάθε φορά που με μάλωνες. Αδικίες και πείσματα… Και με το σφριγηλό κορμί μου, το ταμπεραμέντο της νεανικής μου υπόστασης και την ξεροκεφαλιά μου, αμφισβητούσα ότι λόγια αγάπης και φροντίδας πήγαζαν από τον τρόπο που με κοιτούσες. Να με συγχωρείς. Δεν ήξερα πόσο αληθινός ήσουν. Ακόμη σε θυμάμαι να με κοιτάς βαθιά, προσπαθώντας να μαντέψεις τι ποθεί η καρδιά μου, να με διευκολύνεις στις ρουτίνες μου, που νόμιζα τότε ότι δική μου επιλογή ήταν. Στις χαρές μου, έλειπες. Στην μοναξιά μου, δεν πρόλαβες να μου κρατήσεις το χέρι. Στις χαρές σου, έλειπα κι εγώ. Δεν πρόλαβα κι εγώ να σου κρατήσω το χέρι. Κείτεσαι μακριά. Αδυσώπητος ο χρόνος ζωγραφίζει ένα παρελθόν που γίνεται παρόν κι ένα παρόν που γίνεται μέλλον. Ο χρόνος κυλάει, σαν ρόδα τεράστια με αγκάθια που τα λειαίνει σταδιακά κι απαλά με την τρυφερή της κυκλική κίνηση. Σε θυμάμαι. Θυμάμαι τις ρυτίδες σου. Θυμάμαι το αχνό σου χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο, το αδιόρατο, το ευγενικό, το γεμάτο συχώριο, χαϊδεύει τα μαλλιά μου το βράδυ, για να κοιμηθώ. Μου λείπεις. Θέλω σαν μωρό να αφουγκραστώ την αναπνοή σου στο πρόσωπό μου. Θέλω να με κουνάς γλυκά και να αποκοιμιέμαι στην ζεστή αγκαλιά σου. Θέλω να σου ψιθυρίσω στο αυτί όσα έζησα κι όσα δεν έζησα, και να μου δώσεις την ευχή σου. Οι ενοχές ας γίνουν χάδι και οι φόβοι ελπίδα για μια ζωή αγάπης και λάθους, που αξίζει κανείς να περιμένει και να απαιτεί.
Προσπαθώ να κρύψω τον ιδρώτα μου σε ένα μπουκάλι και να τον φυλάξω. Αυτός ο ιδρώτας εξαγνίζει τα χάδια και τα φιλιά που δέχτηκα σαν δεδομένα. Δεδομένοι κάποτε θεωρούμαστε όλοι, ώσπου ο θάνατος ως πέρασμα σε μια άλλη μορφή ζωής γελά κάτω από τα μουστάκια του με την ανοησία ότι η ζωή, επίγεια κι αιώνια, μάς ανήκει. Στην ουσία, πρόκειται για ένα μεγάλο κι ανέλπιστο δώρο, στην αποδοχή του οποίου ξεχνάμε να πούμε “ευχαριστώ”.
Σε ευχαριστώ, λοιπόν, πατέρα.
Είσαι ο φύλακας αγγελός μου.
Η παράσταση «Ντα» του Χιου Λέοναρντ σε σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών επιδιώκει να εμβαθύνει παιχνιδιάρικα στις σκιές δύο ανθρώπων, ενός γιου κι ενός πατέρα. Ο γιος προσ-καλείται να αποχαιρετήσει και να θρηνήσει τον νεκρό πατέρα του επιστρέφοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Μνήμες της παιδικής του ηλικίας εγείρονται από το πουθενά και αποκαλύπτουν μια δεύτερη ζωή μπροστά του. Το παρελθόν του ξετυλίγεται αδίστακτο και προκλητικό. Ο γιος διαλέγεται με τις θύμησες της εφηβικής και νεανικής του ηλικίας, τα εμπόδια, τους φόβους, τις αρνήσεις και τις προκλήσεις της. Διαλέγεται με τους γονείς του, τους φίλους, το ερωτικό και επαγγελματικό του παρελθόν. Προβληματίζεται κι αναρωτιέται. Διασκεδάζει και θυμώνει. Προσπαθεί να επέμβει, αλλά δεν είναι αυτό εφικτό. Αποδέχεται το παρελθόν του και εκφράζει τελικά όλη του την αγάπη προς τον πατέρα του, με τον οποίο φαίνεται πως είχε “ανοιχτούς λογαριασμούς”. Επικοινωνεί σε φαντασιωτικό επίπεδο με τις φιγούρες της οικογένειάς του και ολοκληρώνει τον κύκλο της. Άνθρωποι και ομπρέλες στην ημισκότεινη σκηνή με τη συνοδεία υποβλητικής μουσικής σηματοδοτούν την έναρξη και τη λήξη του επίπονου αυτού εγχειρήματος της ανθρώπινης ύπαρξης, να εμβαθύνει, να ερμηνεύσει, να κατανοήσει κι εντέλει να αποδεχτεί το παρελθόν της ως βάση μιας ανέμελης και παράλληλα υπεύθυνης ζωής. Η ζωή αυτή μάς προκαλεί να την βιώσουμε ως το μεδούλι της, ελεύθεροι από ενοχές και φόβους, και να την αποδεχτούμε ως αναπόδραστη ανάγκη.
/
————————————————
Μουσικές Προτάσεις:
– Fleetwood Mac. Oh Daddy.
Oh, Daddy
You know you make me cry
How can you love me?
I don’t understand why Oh, Daddy
If I can make you see
If there’s been a fool around
It’s got to be me
Yes, it’s got to be me Oh, Daddy
You soothe me with your smile
You’re letting me know
You’re the best thing in my life Oh, Daddy
If I can make you see
If there’s been a fool around
It’s got to be me
Yes, it’s got to be me Why are you right when I’m so wrong?
(So wrong)
I’m so weak but you’re so strong (ooh)
(never so strong)
Everything you do is just alright
And I can’t walk away from you baby, if I tried
You soothe me with your smile
You’re letting me know
You’re the best thing in my life Oh, Daddy
If I can make you see
If there’s been a fool around
It’s got to be me
Yes, it’s got to be me
You know you make me cry
How can you love me?
I don’t understand why Oh, Daddy
If I can make you see
If there’s been a fool around
It’s got to be me
Yes, it’s got to be me Oh, Daddy
You soothe me with your smile
You’re letting me know
You’re the best thing in my life Oh, Daddy
If I can make you see
If there’s been a fool around
It’s got to be me
Yes, it’s got to be me Why are you right when I’m so wrong?
(So wrong)
I’m so weak but you’re so strong (ooh)
(never so strong)
Everything you do is just alright
And I can’t walk away from you baby, if I tried
Why are you right when I’m so wrong?
(So wrong)
I’m so weak but you’re so strong (ooh)
(never so strong)
Everything you do is just alright
And I can’t walk away from you baby, if I tried
You soothe me with your smile
You’re letting me know
You’re the best thing in my life Oh, Daddy
If I can make you see
If there’s been a fool around
It’s got to be me
Yes, it’s got to be me
Yes, it’s got to be me
Yes, it’s got to be me
———————————-
– Παντελής Θαλασσινός. Ο πατέρας μου.
Στα χέρια της μητέρας μου, κοιμόταν ο πατέρας μου
και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια.
Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια.
και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια.
Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια.
Στο μεσιανό του δάκτυλο μια φαγωμένη βέρα
κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή.
Δε μίλαγε μα δάκρυζε, στην πρώτη καλημέρα,
λόγια είναι τα δάκρυα, κρυμμένα στα κορμί.
Τους δρόμους που περπάταγε, ασίκικα τους πάταγε
κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο.
Στους ουρανούς αρμένισε και το σακάκι ανέμισε,
καιρός πάει που έφυγε, μα εγώ τον περιμένω.
Φωτογραφικό υλικό
