Κάθομαι υπομονετικά πίσω από την εξώπορτα του σπιτιού μας. Και σε περιμένω. Το ασανσέρ ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά. Μου θυμίζει το κόκκινο γιογιό που με συντρόφευε στην πέμπτη δημοτικού. Πάνω κάτω. Και πάνω. Και κάτω. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας μουρμουρίζουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Και το ασανσέρ εξακολουθεί τη μονότονη πορεία του. Σε περιμένω. Περιμένω να ακούσω τα κλειδιά σου. Ο ήχος τους με ξυπνά από το λήθαργο. Το παιδί στα σπλάχνα μου κλωτσά. Ξέρει. Και ο διπλανός μας ξέρει. Κι αυτός περιμένει τη γυναίκα του. Και μετρά το πάνω-κάτω του ανελκυστήρα μας. Και δε θέλει παιδί. Κι αυτός κάθεται υπομονετικά. Συζητάμε, συζητάμε συνέχεια, συζητάμε ολοένα και πιο δυνατά. Και δεν ακούμε. Δεν ακούμε το ασανσέρ να βογγά, να ουρλιάζει, να τυραννά εμάς με αυτούς που κρύβει. Φωνάζουμε την αδιαφορία μας. Ουρλιάζουμε τη μοναξιά μας. Απορούμε με την δραματική ματαιοδοξία του ανελκυστήρα της πολυκατοικίας. Απομακρυνόμαστε από τις πόρτες. Και χωνόμαστε και πάλι στα κλουβιά μας, ανίκανοι να αποδεχτούμε την απάτη.
Στα σπλάχνα μου το παιδί χοροπηδά από τη λαχτάρα για το παγωτό του στήθους μου. Κι εγώ δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω πώς έγινα ξαφνικά τόσο ευτυχισμένη! Αλήθεια, έλεγα, δεν είναι δυνατόν! Περιχαρακωμένη ανάμεσα στους τοίχους του ιδρύματός μου, φαντασιώνομαι ένα χέρι μέσα στο δικό μου. Και οι παλάμες μας ιδρώνουν μαζί, αδιευκρίνιστα ενωμένες στο διηνεκές του χρόνου, ο οποίος αθόρυβα ξενυχτά κρατώντας όρθιο το μαξιλάρι μας. Αναπνέουμε σωστά… Η ένωσή μας μας γεννά την επιθυμία να αναχωρήσουμε για πιο ελεύθερα μονοπάτια. Μάταια τόσες εκτρώσεις. Τώρα επιλέγω τη ζωή. Μάταια προσπαθείς να με πείσεις. Εσύ… κι εσύ. Θα το κρατήσω, είμαι σίγουρη. Νιώθω τόσο ευτυχισμένη. Ειλικρινά, γυρνώ την πλάτη και δίνω τέλος στην προσδοκία σου. Αγαπάω την κοιλιά μου. Πρώτη φορά νιώθω…
Κάθομαι αριστερά στο κομμάτι μιας διχάλας που ανοίγει, για να χωριστούν δύο άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ. Δώσε μου αυτό λοιπόν που κάποτε σου έδωσα. Δώσε τα κομμάτια μου πίσω… τώρα πρέπει να μου επιστραφούν. Όχι, λες εσύ. Δεν έχεις τάχα τίποτε να μου δώσεις; Ποια είναι η αλήθεια σου, άνθρωπε; Και γιατί είναι τόσο όμορφα στημένη; Η εμπιστοσύνη είναι πολυτέλεια, όταν δύο άνθρωποι που κάποτε είχαν κοινή πορεία, τώρα πλέον ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Αλήθεια. Η΄ ψέμα. Δεν είμαι σίγουρη για το τι κρατούσε τη διχάλα ενωμένη. Κάποτε… Ας μην επιστρέφονται τα δώρα.
Οι γόβες μου με στενεύουν. Το φόρεμά μου περιφέρεται γύρω μου σαν δαίμονας. Πνίγομαι. Πολλά χρόνια γάμου έχουν περάσει και πάνε. Κι έχω τρία παιδιά. Μεγαλώνουν γρήγορα, αλλά και τόσο βασανιστικά αργά τα δικά μας τα παιδιά. Λες και ο χρόνος έχει παγώσει από την αχαλίνωτη αυτή ανία που μας δέρνει. Περιφέρομαι με μια βαλίτσα στο χέρι. Κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, περιμένοντας να ολοκληρωθεί η κλασική θυσία για χάρη των παιδιών. Βαριέμαι. Εγκλωβίζομαι και θέλω να απαλλαγώ από το δέρμα μου. Κι όλο φεύγω, κι όλο μένω. Εκεί, ακίνητη και βουβή, περιμένω να με αφήσεις επιτέλους να αποδράσω. Με ρωτάς αν σε αγαπώ. Αλλά μήπως ξέρω τι θα πει αγάπη; Ίσως την καταλάβω, όταν την δω να μου ξεκλειδώνει τις πόρτες και να με αφήνει ελεύθερη… Την εντόπισα κάπου εκεί. Δε θυμάμαι παρά μόνο ό,τι συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει. Ο χρόνος παίζει μαζί μου κρυφτό. Και η αγάπη κάθε μέρα με επισκέπτεται. Κάθε μέρα μου μιλάει για τα τρία μας παιδιά. Κάθε μέρα με αγκαλιάζει. Μου κάνει έρωτα. Με υπομένει επίμονα, αγωνίζεται να μου τα μάθει όλα από την αρχή. Η αγάπη θα μου κλείσει τα μάτια. Μέσα στο κενό μου το μυαλό, ανιχνεύω τελικά την αγάπη. Κάθε εμπόδιο σε καλό.
Η παράσταση “Η ΕΠΑΝΈΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΌΡΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΝΌΤΙΑ ΚΟΡΈΑ”, βασισμένη στο έργο του Ζοέλ Πομμερά και σε σκηνοθεσία της Χριστίνας Χατζηβασιλείου, στο Θέατρο Τ στηλιτεύει τη μοναξιά και την αστάθεια των ανθρωπίνων πραγμάτων. Άνθρωποι-καρικατούρες της πραγματικής ζωής, όπως αυτή καμουφλάρεται στα καμαρίνια, έρχονται σε σύγκρουση με τις προσδοκίες τις δικές τους και της κοινωνίας στην οποία ζουν. Μιλούν δίχως να ακούνε. Ακούν δίχως να μιλάνε. Χάνουν ή βρίσκουν τη χαμένη τους επαφή με τον εαυτό τους και τον άλλον. Εφάπτονται δίχως φόβο, δίχως πάθος. Και χωρίζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κρεβάτια, ασανσέρ, βαλίτσες, γόβες, μαξιλάρι, παγκάκι αποτελούν ουσιώδη αντικείμενα στην αναζήτηση της αλήθειας και του νοήματος της ζωής από τους ήρωες. Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα είναι πλέον γεγονός. Η αγάπη αποτελεί το συνδετικό τους κρίκο.
.
Παραστάσεις: Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 20:00 (13 Απριλίου – 20 Μαΐου).
———————————————————————–———————————————————————————————
DAVID GRAY. THE ONE I LOVE.
——
Τα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 θα πραγματοποιηθούν TΡΙΤΗ 22 ΜΑΙΟΥ 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων
Φωτογραφικό υλικό
