Μπορείς να γίνεις σταρ στην Ελλάδα; Από τον Ιάκωβο Μυλωνά.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο με το γέλιο που βάζουμε στο chat, όταν γράφουμε το περίφημο ‘’χαχαχα’’ και να το συνεχίσω μέχρι και το τέλος του άρθρου αλλά ακόμα δε γνωριζόμαστε πάρα πολύ καλά όποτε μπορεί να μην καταλαβαίνατε τον συμβολισμό.
Ας μιλήσουμε λοιπόν. Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι ΟΧΙ κατηγορηματικά ΟΧΙ. Δεν μπορούσαμε να έχουμε σταρ πριν την κρίση και οπωσδήποτε δεν μπορούμε να έχουμε τώρα με τίποτα.
Αν πάρουμε την ακριβή μετάφραση της λέξης σταρ θα μιλήσουμε βέβαια για αστέρι. Και ναι έτσι θα σας πω ότι και στην Ελλάδα έχουμε αστέρια. Ψηλά στον ουρανό. Φυσικά κάποια απ’ αυτά έχουν ήδη πεθάνει αλλά δεν έχει έρθει η πληροφορία ακόμα σε μας.
Κι αυτό σαν την μόρφωση και τη γνώση είναι, όποιος δεν έχει την πληροφορία ακόμη, βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν.
Αυτό το παρατηρούμε γύρω μας ανάλογα με το οικογενειακό και το μορφωτικό επίπεδο που έχει ο καθένας μας, τις περισσότερες φορές, άλλα βλέπει ο ένας κι άλλα ο άλλος.
Η έννοια του να είσαι αστέρι στη χώρα σου είναι κατά πόσο σε βλέπουν οι άλλοι έτσι. Φυσικά αν μιλάμε για αστέρες παγκοσμίου βεληνεκούς σίγουρα δε μιλάμε για τη χώρα μας. Η δύναμη που έχει κάθε χώρα να εξάγει ή να επιβάλει τη γλώσσα της, τον πολιτισμό της, τα προϊόντα της, είναι καθοριστική για να δημιουργήσει και ένα σταρ σύστεμ που θα το ελέγχει αυτή. Άρα μιλάμε μόνο για την Αμερική και συγκεκριμένα το Χόλυγουντ. Μιλάμε καθαρά για το αμερικάνικο όνειρο και όλα τα καλά ή τους εφιάλτες που μπορεί να επιφέρει αυτό το όνειρο.
Η Ελλάδα μας παλιότερα αυτό που μπορούσε να γεννήσει ήταν ήρωες. Δυστυχώς τώρα δε γεννάει τίποτα. Κι αν προσπαθήσει να κάνει και καμιά προσπάθεια αναπαραγωγής θα της ζητήσουν οι αγαπημένοι της εταίροι να το ξεχάσει.
Το χρήμα λοιπόν. Το χρήμα κάνει μια χώρα δυνατή και η έλλειψη του την εξαφανίζει ή στην καλύτερη την ξεπουλάει. Άρα μια μικρούλα χώρα σαν και τη δική μας που θα χρωστάει τουλάχιστον για ακόμα 100 χρόνια τι αστέρια να βγάλει; Τα αστέρια τα κοιτάς όταν σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά. Εμείς τόσα χρόνια απ’ την κατάθλιψη και τη στεναχώρια μας ούτε καν ίσια δεν κοιτάμε. Τα μάτια μας είναι συνέχεια στραμμένα προς τα κάτω. Βλέπουμε τη ζωή όχι κατάματα αλλά κοιτώντας μόνο την σκιά της που μας ξεφεύγει.
Η ζωή μας είναι σαν τον χειμώνα, όσοι έχουν φράγκα τον απολαμβάνουν, όσοι δεν έχουν περνάνε πολύ δύσκολα. Αρκετοί βέβαια ξεπαγιάζουν και πεθαίνουν.
Το όνειρο πλέον των νέων παιδιών δεν είναι να ξεχωρίσουν, είναι θεέ μου πως θα επιβιώσουμε. Για ποια αστέρια λοιπόν να μιλήσουμε;
Θα μου πεις πάντα έτσι ήταν; Όχι δεν ήταν πάντα έτσι. Υπήρχαν αστέρια στην Ελλάδα στο θέατρο και στον κινηματογράφο φυσικά, γιατί δυστυχώς μόλις βγήκε η τηλεόραση καταστράφηκαν όλα.
Υπήρχαν! Η Βουγιουκλάκη ήταν αστέρι, ο Κούρκουλος ήταν αστέρι οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου ήταν αστέρια. Αλλά μιλάμε για εγχώρια αστέρια που τα ‘βλεπες μόνο στην Ελλάδα.
Μιλάμε για μια εποχή που ο κόσμος έπαιρνε το καρεκλάκι του και πήγαινε στο θερινό σινεμά του χωριού για να δει Ελληνικές ταινίες και τους ηθοποιούς τους έβλεπε στο τεράστιο πανί του κινηματογράφου και του φαινόταν γίγαντες, του φαινόταν αστέρια.
Αλλά επαναλαμβάνω αυτοί ήταν εγχώριοι σταρ. Κάποιοι ελάχιστοι που έφυγαν στο εξωτερικό και έκαναν κάποια πράγματα φυσικά και δεν πιάνονται γιατί το ποσοστό είναι μηδαμινό παγκόσμια.
Εμείς μιλάμε πάντα για τους δικούς μας ηθοποιούς εδώ στην Ελλάδα μας. Εκτός λοιπόν της εποχής του1960-70 περίπου που μπορούσε να περνάει ένας ηθοποιός απ’ τον δρόμο και να γίνεται μποτιλιάρισμα δεν ξαναυπήρξαν αστέρια ποτέ και ούτε θα ξαναυπάρξουν. Η τηλεόραση τα έκανε όλα μια μεγάλη σαλάτα ή ομελέτα καλύτερα και άντε να βρεις εσύ αστέρι μέσα σε μια ομελέτα.
Η θέληση να ξεχωρίσει κάποιος απ’ τους υπόλοιπους είναι θεμιτή και μπορεί να φέρει καρπούς αλλά πλέον μόνο στο θέατρο. Η τηλεόραση μας είναι τόσο βαθιά πληγωμένη που αποκλείεται να αναδείξει κάποιο αστέρι. Κάποιο απορρυπαντικό ίσως ή κάποιον πολιτικό αλλά ηθοποιό αποκλείεται.
Το θέατρο είναι το μόνο όπου πραγματικά κάποιος ηθοποιός μπορεί να είναι καταπληκτικός. Μπορεί να είναι αστέρι. Αλλά και πάλι η απήχηση του θεάτρου είναι τόσο μικρή που άντε να φτιάξει κάποια κολώνα της ΔΕΗ κι όχι κάποιο αστέρι.
Αν έχεις μπει στο χώρο της υποκριτικής σκεφτόμενος ότι θα γίνεις αστέρι ξέχασε το. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Η δουλειά μας θέλει φανατική προσήλωση, πρωταθλητισμό και πολύ γερό στομάχι για να την αντέξεις.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σκεφτείς πώς θα βοηθήσεις τον εαυτό σου να καταλάβει περισσότερο τη ζωή μέσω της τέχνης αλλά και να βοηθήσεις κι άλλους σε αυτόν τον δρόμο. Η τέχνη είναι εδώ για να προχωράει τους ανθρώπους και να εξηγεί τα παγκόσμια θέματα που μας προβληματίζουν. Είναι εδώ για να μιλήσει για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Να δώσει λύσεις, να βάλει προβληματισμούς να ανοίξει καινούρια μονοπάτια σκέψης και συμπεριφοράς. Η τέχνη είναι εδώ για να μας ενώσει όχι για να μας ξεχωρίσει.
Όποιος έχει αυτοσκοπό μόνο να ξεχωρίσει δεν κάνει τέχνη κάνει ζιγκολίκι.
Φωτογραφικό υλικό
