Το θέατρο και το 2047… Από τον Ιάκωβο Μυλωνά.
Θα μου επιτρέψετε σήμερα να κάνω μια παρουσίαση του έργου που παίζουμε τώρα, το ‘’2047’’. Ένα έργο που μιλάει για το τι θα γίνει σε τριάντα χρόνια. Βέβαια αν κάποιος το δει αλληγορικά, τότε όλα αυτά που περιγράφει το ‘’2047’’, μπορεί να συμβαίνουν και τώρα. Μπορεί, ποιος ξέρει.
Επειδή σε όλες τις συνεντεύξεις που μου έχουν κάνει, πάντα με ρωτάνε πως βλέπω εγώ το έργο μου, αλλά και οι φίλοι μου θέλουν να μάθουν, είναι ευκαιρία τώρα να πω πως το βλέπω εγώ. Κάποιοι βιάστηκαν και έβγαλαν κάποια συμπεράσματα για το τι χτυπάει αυτό το έργο. Ας κάνουμε μια απλή παρουσίαση και όποιος τύχει να το δει κιόλας ας βγάλει τα δικά του.
Πρώτα απ’ όλα όμως να πούμε ότι μόλις έμαθε το θέμα του έργου η Unesco ζήτησε κατευθείαν να μπούμε υπό την αιγίδα της και θα μας βραβεύσουν για την προσφορά μας στο πολιτισμό το Σάββατο 6 Μαΐου μετά την παράσταση. Κάτι πολύ τιμητικό.
Τι το πρωτότυπο όμως έχει αυτό το ‘’2047’’ και γίνεται χαμός απ’ τον κόσμο για να το δει ή το φοβούνται κάποιοι άλλοι; Άλλωστε λένε ότι τις περισσότερες φορές στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Κι όμως αυτή είναι η επιτυχία του θέματος του ‘’2047’’. Είναι πρωτότυπο. Η ιδέα είναι πρωτότυπη. Δεν είχε ασχοληθεί κανείς άλλος με κάτι τέτοιο μέχρι τώρα!
Τι είναι λοιπόν αυτό το θέμα που έχει φέρει δύο soldout και αρκετές παρεξηγήσεις πριν ακόμα ξεκινήσει. Ας δούμε λοιπόν πως αρχίζει για να πάρουμε έστω μια γεύση. Ακούγεται μια φωνή πολύ γλυκιά απ’ τα ηχεία που λέει:
‘’Προσοχή παρακαλώ. Σύμφωνα με τον νέο νόμο για την αναγέννηση της χώρας μας, όλοι οι πολίτες που είναι άνεργοι, θα εκτελούνται δημοσίως για παραδειγματισμό. Στόχος του νέου νόμου είναι σε λίγους μήνες, να μην υπάρχει ούτε ένας άνεργος συμπολίτης μας. Παρακαλούνται όλοι οι πολίτες, να κουβαλάνε μαζί τους την κάρτα εργασίας τους. Ζήτω η απόλυτη δημοκρατία.’’
Βέβαια στη συνέχεια του έργου θα προστεθεί και μια τροπολογία στο νόμο που θα λέει πως θα εκτελούνται και οι μισοί απ’ αυτούς που εγγράφονται στα πανεπιστήμια για να μην τους ψάχνουνε μετά.
Κι αρχίζει έτσι ένα κυνήγι των ανέργων που βέβαια παρουσιάζεται με κωμικό τρόπο αλλά αυτό είναι η βιτρίνα. Το αστείο είναι η βιτρίνα. Μέσα υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό κάτι που κινείται σα λάβα έτοιμο να κάψει τα πάντα.
Για να μετατρέψεις σε σκλάβους τους ανθρώπους πρέπει να τους πείσεις ότι δεν έχεις άλλη επιλογή γι αυτά που κάνεις. Κι αυτή είναι η δημοκρατία που περιγράφει το ‘’2047’’.
Λέει πως η ζούγκλα είναι ήδη εδώ και αυτός που επιβιώνει είναι ο πιο πονηρός. Αυτός που πείθει τους ανθρώπους πως θέλει το καλό τους. Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για πόλεμο ώστε να προφυλαχτούν γιατί έρχεται καμουφλαρισμένος μέσα απ’ την υποτιθέμενη δημοκρατία και μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται, θα είναι πλήρως υποδουλωμένοι.
Οι νέοι φυσικά είναι τα πιο εύκολα θύματα. Τους περισσότερους λοιπόν τους έχουνε κάνει υπηρέτες. Και τους άλλους ή τους αναγκάζουνε να μείνουν στο εξωτερικό ή τους εξοντώνουνε. Η αναγέννηση είναι κοντά. Μόλις εξολοθρεύσουνε όλους αυτούς που μας κρατάνε πίσω, θα είμαστε απ’ τα πιο πλούσια κράτη. Ο μηδενισμός της ανεργίας είναι θέμα λίγου χρόνου.
Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι πολύ τρομοκρατημένοι για να αντιδράσουν. Τα ‘χουν κάνει πάνω τους απ το φόβο τους. Τα καταφέρανε. Τώρα μπορούμε να προδώσουμε τα πάντα. Απ’ τον εαυτό μας, μέχρι την οικογένεια μας.
Αυτό που θέλουνε είναι να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει σωτηρία για το ανθρώπινο είδος. Αν το καταλάβουμε, τότε όσοι νομίζουν πως μπορούν να αντισταθούν απλά θα εξαϋλωθούν.
Η πρωτοτυπία λοιπόν του έργου δεν είναι μόνο στο ότι μηδενίζουν την ανεργία σκοτώνοντας τους ανέργους αλλά κι ότι τις περισσότερες φορές άνεργοι είναι παιδιά που έχουν σπουδάσει με το όνειρο να γίνουν κάτι χρήσιμο στην κοινωνία.
Μόνο που δεν υπολόγισαν ότι την κοινωνία δεν τη νοιάζει. Η κοινωνία μόλις φουλάρει απ’ αυτούς που χρειάζεται τους άλλους τους σκοτώνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Παλιότερα αυτό το έκαναν οι αυτοκτονίες αλλά δυστυχώς παίρνει πολύ χρόνο. Βλέπεις οι άνθρωποι ακόμα κι αυτούς που δε τους θέλει η κοινωνία γαντζώνονται στη ζωή και δεν την αφήνουν με τίποτα.
Εκεί λοιπόν έρχεται η κυβέρνηση και απλά τους βοηθάει να κάνουν κάτι που έπρεπε να έχουν κάνει από μόνοι τους, να εξαφανιστούν. Και ξέρετε ποιον είναι το μυστικό της επιτυχίας; Είναι ότι κανένας δε νοιάζεται! Αυτό κατάφεραν, να μη νοιάζεται κανένας για κανέναν. Η απόλυτη δημοκρατία!
Οι άνθρωποι δε νοιάζονται για τίποτα και για κανέναν. Έχουν κλειστεί στο μικρόκοσμό τους και προσπαθούν απλά να επιβιώσουν. Αυτό είναι το όνειρο της ζωής τους πλέον. Η επιβίωση.
Και αν μιλήσουμε για τον έρωτα εκεί είναι η μεγαλύτερη καταστροφή. Κανείς πλέον δεν φλερτάρει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Είναι συνήθως κρυμμένοι πίσω από ένα κομπιούτερ που το χρησιμοποιούν για να κάνουν τα πάντα, ακόμα και σεξ. Και όλοι θέλουν υποτίθεται να ερωτευτούν αλλά έχουν ξεχάσει πώς πας εκεί, χάθηκαν χρόνια στο ίντερνετ, το sexting, το cybersex. Το μυαλό του ανθρώπου έμαθε να λειτουργεί μόνο με το εικονικό σεξ.
Φυσικά και ξέρουν ότι ποτέ δεν παίρνεις τα πάντα από κάποιον. Αν του πάρεις τα πάντα , τότε θα επαναστατήσει γιατί δε θα ‘χει τίποτα να χάσει. Πρέπει να του αφήσεις κάτι, έστω και κάτι πολύ λίγο. Τότε μπορείς να τον υποδουλώσεις, τότε μπορείς να τον κάνεις ότι θέλεις, γιατί απλά θα φοβάται να μη χάσει αυτό το λίγο που έχει. Τα ψίχουλα που αφήνουνε στον κόσμο, τους κρατάνε στην εξουσία. Κυβερνάνε με ψίχουλα. Δεν είναι ιδιοφυές, δεν είναι θεϊκό;
Και αν μιλήσουμε για αντίσταση τότε μιλάμε για ουτοπία… είναι ουτοπία να πιστεύεις ότι υπάρχει αντίσταση εκεί έξω που όλο και μεγαλώνει και θα γίνει χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπων που θα τους πάρουνε την εξουσία.
Όλοι πλέον είμαστε πειραματόζωα που πάνω μας, κάνουν οποιοδήποτε οικονομικό πείραμα θέλουν, ώστε να το έχουν έτοιμο για να το χρησιμοποιήσουν σε οποιοδήποτε άλλον χρειαστεί.
Πειραματόζωα λοιπόν που ενώ έχουμε πρακτική αξία για αυτούς που μας χειρίζονται , ουσιαστικά για μας είμαστε άχρηστοι αφού δεν ορίζουμε εμείς τις ζωές μας.
Δυστυχώς κλείνουμε τα μάτια μας γιατί είπαμε, φοβόμαστε μη χάσουμε τα ψίχουλα που μας πετάνε.
Το ‘’2047’’ είναι μια ματιά στο μέλλον που μας περιμένει ή μια ματιά στον καθρέφτη αν συνεχίσουμε να αφήνουμε τον καναπέ μας να σκέφτεται πιο πολύ από μας.
Μια χώρα που αν συνεχίζουμε να κλείνουμε τα μάτια μας και να απομονωνόμαστε στο μικρόκοσμο μας, είναι σίγουρο ότι την περιμένουν πολύ επικίνδυνες καταστάσεις.
Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τα πράγματα που έχουν αξία. Πρέπει να βρούμε ανθρώπους που να υποστηρίζουν τους άλλους ανθρώπους και όχι το χρήμα. Πρέπει να σκεφτούμε τι μέλλον θέλουμε για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Πρέπει οι άνθρωποι να νοιάζονται για τους άλλους ανθρώπους. Άρχισε να νοιάζεσαι γιατί αν δε το κάνεις εσύ, δε θα νοιαστεί και κανένας σε σένα.
Αυτό είναι περίπου το ‘’2047’’ για μένα. Δεν ξέρω αν χτυπάει κάποιον ή κάποιους, ξέρω ότι αν το δείτε θα ήθελα να χτυπήσει εσάς.
.
Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου μπορεί να μου στείλει μέηλ που βρίσκεται στο βιογραφικό μου πιο κάτω ή να αφήσει κάποιο σχόλιο επώνυμα όμως για να μπορώ να απαντήσω. Δυστυχώς τα ανώνυμα σχόλια όπως καταλαβαίνετε, είτε καλά είναι είτε κακά, είναι σαν να μην υπάρχουν.
Φωτογραφικό υλικό
