Αναρωτιόμουν μέρες τώρα εάν πρέπει να γράψω και τι να γράψω με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσα μας. Το θέατρο και ο πολιτισμός πλήττονται από παντού ως παιδιά κατώτερου θεού. Το θέατρο στην χώρα του πολιτισμού, στην Ελλάδα, που γέννησε τον πολιτισμό.
.
Τα θέατρα έκλεισαν επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως αυτό είναι το σωστό, το καλύτερο για εμάς. Βαρέθηκα να βλέπω ακατάλληλους και άσχετους ανθρώπους σε θέσεις κατάλληλες, σε θέσεις κλειδιά. Κουράστηκα να ακούω άσχετους να μας παραμυθιάζουν, να κάνουν πως μας καταλαβαίνουν, να κάνουν πως ξέρουν. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που όντως ξέρουν αλλά δεν το πονάνε το άθλημα, το κάνουν για προσωπικά οφέλη και προβολή. Και ερχόμαστε στο σημείο μηδέν. Όχι δεν με προβληματίζει μόνο το κράτος, με προβληματίζει και ο κλάδος μας… ο ποιος θα μου πεις; Ναι αυτός ο ταλαίπωρος θεατρικός κλάδος, που κανείς δεν κάνει τίποτα, που οι μισοί κουράστηκαν και οι άλλοι μισοί δεν ενδιαφέρονται. Που έχουμε δώσει το δικαίωμα στην κάθε κυβέρνηση, που δεν αγαπάει και δεν πονάει ούτε τον τόπο ούτε και τον πολιτισμό της, ότι δεν υπάρχουμε, δεν είμαστε μονιασμένοι, δεν είμαστε όλοι μαζί, δεν το πολεμάμε. Όλοι μαζί όχι η κάθε ομάδα παύλα σύλλογος παύλα σωματείο παύλα ένωση, ναι όλα με μικρά, όχι κεφαλαία.
Θέλει μαγκιά να τα κάνεις όλα από μικρά κεφαλαία, θέλει δύναμη, τόλμη, επιμονή, υπομονή, πίστη. Υπάρχει πίστη ή την χάσαμε κι αυτή; Υπάρχουν αυτοί που θα κάνουν την προσπάθεια; Αναρωτιέμαι εάν ζούσε ο πατέρας μου, ο Κούρκουλος, ο Μουσούρης, η Αλίκη, η Τζένη, ο Τσιβιλίκας, η Ζωή, θα το άφηναν να γίνει όλο αυτό; Θα είχαν παρατήσει τις προσπάθειες; Όχι κόσμε όλοι μαζί θα ήταν και θα προσπαθούσαν μαζί με το ΣΕΗ, μαζί και με άλλους αρμόδιους του πολιτισμού να βρουν λύσεις. Όπως έκαναν πάντα, στην κάθε δυσκολία. Έκαναν αγώνες, δεν παραιτούνταν.
Χιλιάδες άνθρωποι του χώρου δεν κοιμούνται τις τελευταίες ημέρες. Άκουσα ανθρώπους που αγαπάω και εκτιμάω να βρίσκονται σε πανικό, είδα τους πιο ψύχραιμους να λυγίζουν. Όλοι τα έχουμε χαμένα, γιατί παλεύεις με κάτι που δεν γνωρίζεις το πόσο θα διαρκέσει.
Οι πρόβες λέει θα γίνονται με τηλεδιάσκεψη. Και τι είναι οι πρόβες καλέ, που θα γίνουν μέσα από ένα κουτάκι; Πώς θα δημιουργηθεί η μαγεία χωρίς τον μαγικό της κόσμο; Πως θα κάνεις πρόβα χωρίς να κινείσαι μέσα στο σκηνικό με τα κοστούμια, τα φώτα, τις παύσεις, τις αναπνοές; Ποιος καλλιτέχνης μπορεί να αναπνεύσει όταν του στερείς την αναπνοή του; Ποιος παραγωγός θα ρισκάρει ξανά όταν έχουν λυγίσει όλοι; Με τι κουράγιο θα ανασυνταχθούμε και θα αρχίσουμε πάλι να ζητάμε συναντήσεις με τα Υπουργεία; Με αυτά που μας δείχνουν κάθε μέρα το πόσο δεν μας αγαπούν, δεν μας ξέρουν, δεν μας σέβονται; Με όλους αυτούς που δεν μας φώναξαν να βρούμε όλοι μαζί μια κάποια λύση; Που απλά ανακοινώνουν και πράττουν κατά βούληση. Είδα και το τσιμέντο στη Ακρόπολη και μου σηκώθηκε η τρίχα.
Είναι η τιμητική της κινητής τηλεφωνίας και των social media, δίνουν και παίρνουν με μόνιμη ατάκα το τι κάνουμε παιδιά; Είναι σαφές ότι εδώ πρέπει να υπάρξει γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε παραγωγούς, ηθοποιούς, Σωματεία, με εκπροσώπους όλου του θεατρικού χώρου. Ακούω τα μεγάλα θέατρα και τα μικρά θέατρα, οι μεγάλοι παραγωγοί και οι μικροί παραγωγοί, οι μεγάλοι ηθοποιοί και οι μικροί ηθοποιοί, οι μεγάλοι που αγνοούν τους μικρούς. Μπούρδες. Το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι ΕΝΑ. Οι παραγωγοί είτε μεγάλοι είτε μικροί το ίδιο πονάνε, δεν μπορείς να κάνεις παραγωγές και να μην πονάς. Ειδικά τώρα. Οι μεγάλοι και οι μικροί ηθοποιοί είναι το ίδιο πράγμα, είναι ηθοποιοί. Στην ανωτέρα βία απαντάς με ενωμένες γροθιές.
Υστερόγραφο 1 : όλα αυτά τα γράφει το παιδί ενός μεγάλου παραγωγού, που όμως έμαθε τα παιδιά του ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και ότι το θέατρο το κατακτάς με αγώνες και σεβασμό, όχι με παιχνίδια εντυπωσιασμού.
Υστερόγραφο 2 : Για να γελάσουμε λίγο απαντώ σε όσους με παίρνουν τηλέφωνο, ότι θα βγάλω μπλουζάκι για τα μέλη της ΠΕΕΘ ( Πανελλήνια Ένωση Ελευθέρου Θεάτρου, η ένωση των θεατρικών παραγωγών και των θιασαρχών, που δεν υπάρχει πια) που θα λέει: Ήμουν κι εγώ στην ΠΕΕΘ, θα σέβεστε!!
.
Φωτογραφικό υλικό
