Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Στον χαώδη κόσμο του διαδικτύου, που μπροστά του ο λαβύρινθος του μυθικού Μινώταυρου, αυτός που κατάπιε κόσμο και ντουνιά στους σκοτεινούς δαιδάλους του, μοιάζει με βαρετό… ισιάδι εθνικής οδού, το λένε «challenge»…που σημαίνει ότι σηκώνεται μια αποφράδα μέρα ένας ανισόρροπος (για τα σίδερα όμως) με μια τρελή ή γελοία ή επικίνδυνη ιδέα ως «δοκιμασία», την εκτελεί ενώπιον κάμερας, ανεβάζει το βίντεο στο Τικ Τοκ, αυτό αναπαράγεται σωρηδόν και στρατιές νεαρών καλούνται να την μιμηθούν, όσο γελοία ή κυρίως ριψοκίνδυνη μπορεί να είναι! Και όσον αφορά στη γελοιότητα μικρό το κακό, σου λέει «εμείς γελάμε μ’ αυτά» και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, άλλωστε δεν διεκδικεί το challenge τα πρωτεία σε μια εποχή καθολικής γελοιότητας…
Όταν όμως πρόκειται για θανάσιμο κίνδυνο ζωής, υγείας ή σωματικής ακεραιότητας, το πράγμα προφανώς αλλάζει τραγικά κι εδώ το γέλιο κόβεται μαχαίρι! Διότι τελευταία οι ειδήσεις για θανάτους ή ανήκεστες βλάβες νέων παιδιών που στην προσπάθεια να ανταποκριθούν στην όποια «πρόκληση- challenge» έχασαν τη ζωή τους, νοσηλεύτηκαν, έπαθαν σοβαρή ζημιά, έμειναν ανάπηρα κλπ. αυξάνονται και πληθύνονται σε σημείο να ανατριχιάζεις!
Οποιοσδήποτε στοιχειωδώς νοήμων μπροστά στο ακατανόητο φαινόμενο- μάστιγα με θύματα εφήβους, νέους και παιδιά, νιώθει να καίγεται ο εγκέφαλός του στην προσπάθεια να εξηγήσει το ανεξήγητο: Πώς είναι δυνατόν να ρισκάρουν την ίδια τη ζωή τους για μια ηλίθια πρόκληση;;; Με ποιο κίνητρο;; Ποιο στόχο;; Ποιο κέρδος με τόσο βαρύ τίμημα;; Πώς να δεχτεί ο γονιός τέτοια απώλεια και πώς να χωρέσει ο νους του την αιτία;; Σε τί διαφέρει αυτή η τραγική «ρώσικη ρουλέτα» από τη συνειδητή αυτοκτονία;; Και πώς γίνεται μια εν δυνάμει αυτοκτονία να πλασάρεται ως αθώο… διασκεδαστικό «παιχνίδι» με ευρύτατη ελεύθερη διακίνηση;; Τί σημαίνει σε προκαλώ δημόσια να κάνεις κάτι εξώφθαλμα επικίνδυνο κι αν δεν αντέξεις και σακατευτείς ή πεθάνεις, ούτε γάτα ούτε ζημιά, απλά προχωρώ στην επόμενη πρόκληση κι όποιος είναι μάγκας αντέχει, αλλιώς οι φλώροι ας απέχουν;; Κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι και κυρίως οι τραγικοί γονείς πόση ασύλληπτη ΠΑΡΑΝΟΙΑ μπορούμε να αντέξουμε χωρίς καμιά συνέπεια για τους διεστραμμένους εμπνευστές- ηθικούς αυτουργούς, κανένα μέτρο, καμιά προστασία, κανένα έλεγχο, καμιά ποινή;;;
Φυσικά αν ψάξουμε σε βάθος το θέμα αντί να παριστάνουμε τους «σοκαρισμένους» κάθε φορά σε ανάλογη τραγική είδηση, θα βρούμε προφανείς αιτίες που εξηγούν το φαινόμενο, με πρώτη τη φύση των νέων που θεωρούν εκ προοιμίου τον εαυτό τους άτρωτο, πορευόμενοι με πλήρη άγνοια κινδύνου…Έχουμε υπάρξει στην ηλικία τους κι έχουμε νιώσει αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας των νιάτων, ικανή να μετακινήσει βουνά, να αλλάξει τον κόσμο, να ανατρέψει τα πάντα, να μεταβάλλει τον 20άρη σε υπερήρωα, χωρίς να τον αγγίζει τίποτα φθαρτό, καθότι η αρρώστια κι ο θάνατος, ευρισκόμενα πολλά μίλια μακριά, δεν υπάρχουν προφανώς ούτε σαν ιδέες στο οπτικό του πεδίο, νιώθει σχεδόν αθάνατος… Οπότε με τη απερισκεψία μιας φανταστικής, υπερφυσικής δύναμης θεωρεί τον εαυτό του ικανό για τα πάντα γιατί ως νέος πιστεύει ότι… μπορεί!Ότι το σώμα, η υγεία, η αντοχή του δεν υπάρχει περίπτωση, φευ, να τον προδώσουν!
Κι ενώ το ανωτέρω είναι ένα γενικό «αξίωμα» που ισχύει ανέκαθεν εκ φύσεως για την νεότητα, εντούτοις ο σύγχρονος νέος αντιμετωπίζει λόγω εποχής μια ξέχωρη ιδιαιτερότητα: βιώνει μια μόνιμη σύγχυση μεταξύ εικονικής και ρεαλιστικής πραγματικότητας! Δυσκολεύεται να διαχωρίσει την μεν από τη δε, να διακρίνει με σαφήνεια τα όριά τους, θεωρώντας ότι μπορεί να αναπαράγει στην πραγματική ζωή οτιδήποτε εικονικό ή πλαστό (fake) με την ίδια ευκολία που το αναπαράγει στην οθόνη χωρίς συνέπειες… Ότι μπορεί ας πούμε να μετατρέψει ένα προϊόν φαντασίας, μυθοπλασίας, σκηνοθεσίας, στημένου παιχνιδιού κλπ. που παρακολουθεί διαδικτυακά, σε ζωντανή πραγματικότητα, αγνοώντας πιθανές προϋποθέσεις που ίσως απαιτήθηκαν… Ή αντίστροφα μετατρέπει συμβάντα της πραγματικής του ζωής σε ψηφιακά «προϊόντα» ευρείας διαδικτυακής κατανάλωσης με συνέπεια να χάνει την αίσθηση του μέτρου, αδυνατώντας να διακρίνει πού σταματά το ψηφιακό και αρχίζει το αληθινό, ενίοτε με επώδυνες παρενέργειες, σωματικές ή ψυχικές…
Ωστόσο η στρέβλωση δεν σταματά εδώ, καθώς επεκτείνεται κυρίως στην ποιότητα των προτύπων, προβάλλοντας το μήνυμα ότι η προκλητική υπέρβαση των φυσικών ή ψυχικών ορίων ισοδυναμεί με.. ηρωισμό! Το να υφίστασαι δηλαδή παράλογες δοκιμασίες στα καλά καθούμενα- τύπου σκληρών ριάλιτιSurvivor ή λογής challenges- που απαιτούν να ξεπεράσεις τις φυσικές σου δυνάμεις και αντοχές με κόστος την υγεία ή ίσως τη ζωή σου, λογίζεται ως υπέρτατη «μαγκιά» η οποία θα σε αναβαθμίσει σε αξιοθαύμαστο, ξεχωριστό, διάσημο ήρωα στα μάτια των ακολούθων σου, έστω και… σακατεμένο! Διότι τόλμησες να αναμετρηθείς με κάτι ριψοκίνδυνο που οι «φλώροι» κωλώνουν κι άρα δικαιούσαι τόνους λάικ, μεταφρασμένων σε πολυπόθητη αποδοχή… Αυτήν που σε κανονικές συνθήκες στερείσαι τραγικά και ως θλιβερά ανασφαλής αναγκάζεσαι να την ψάξεις σε «μη κανονικές» έως αφύσικες για να νιώσεις ενταγμένος κάπου, έστω και σε ζοφερά πεδία, με κινδύνους, γελοιότητες, αναξιοπρέπεια κλπ. Αυτό που έχει κρίσιμη, καθοριστική σημασία για σένα είναι να αποδείξεις σε τρίτους ότι είσαι ικανός να ρισκάρεις τα πάντα, έτσι… για τη μαγκιά του τίποτα!
Άλλωστε η φυσική ανωριμότητα της ηλικίας σου και βέβαια η μεθοδικά ευνουχισμένη κρίση σου από ένα σύστημα που πασχίζει νυχθημερόν για τον σκοπό αυτό, δεν σου επιτρέπουν να διακρίνεις ουσιώδεις διαφορές εννοιών μεταξύ πχ. λογικού- παράλογου, ηθικού- ανήθικου, θεμιτού- αθέμιτου, σημαντικού- ασήμαντου, ακίνδυνου- επικίνδυνου και πάει λέγοντας… Όταν επιπλέον τα πάντα γύρω σου σε όλα τα επίπεδα έχουν ευτελίσει όσο δεν παίρνει το αγαθό της ζωής ως κάτι φτηνό και αναλώσιμο που η απώλειά του μετριέται σε βαρετά νούμερα στις ειδήσεις ή ως ασήμαντη παράπλευρη απώλεια ή ως εύκολο θύμα ενός παιχνιδιού ή κάθε διεστραμμένου για ψύλλου πήδημα, από πού και πώς θα μάθεις να το εκτιμάς ως υπέρτατη αξία;; Και ποιος θα σου διδάξει τί σημαίνει αυθεντικός ηρωισμός;; Και ποιος θα σου δώσει την πολύτιμη αποδοχή που σου λείπει απελπιστικά και την αναζητάς σε ηλίθιες, θανάσιμες προκλήσεις;;
Παρά ταύτα η κοινωνία αντί να αντικρίσει κατάματα το τραγικό αδιέξοδο αναζητώντας αποτελεσματικά μέτρα για να φρενάρει το κακό, επιλέγει την τακτική της στρουθοκαμήλου κρύβοντας τα «έκπληκτα» κάθε φορά μάτια της για να μη βλέπει τα χάλια της που οδηγούν νέους σε ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ, πλέον με θεαματικό κι ευφάνταστο τρόπο για χάρη των σόσιαλ… Ακραία ΠΑΡΑΝΟΙΑ χωρίς τέλος κι εμείς εδώ από τα πληκτρολόγια φιλολογούμε ακαδημαϊκά!
