Πέστα με δυο κουβέντες…..
Αυτό το πράγμα, που πέφτω συνεχώς πάνω σε απίστευτους διθυράμβους για το “συγκλονιστικό” σήριαλ με την “συγκλονιστική” υπόθεση “Να με λες μαμά” και πόσο καθήλωσε τους πάντες με τις “συγκλονιστικές” του ερμηνείες, πραγματικά με εξοργίζει, γιατί νιώθω ότι η προπαγάνδα του καναλιού υποτιμά μέχρι ξεφτίλας τα κριτήρια των θεατών!
Βλέποντας κάποια τρέιλερ που έπεσαν μπροστά μου ή σκόρπιες σκηνές που πέτυχα τυχαία στο ζάπινγκ- μη αντέχοντας ούτε 5λεπτο- αδυνατώ να πιστέψω ότι κάποιοι θεωρούν σήμερα “συγκλονιστική” μια ακραία, αφελή, γεμάτη κλισέ μελούρα που μπροστά της τα μελό του ’60 με Μάρθα Βούρτση μοιάζουν αστεία σκετσάκια!
Δεν είναι δυνατόν να βαφτίζουν “συγκλονιστική” μια ερμηνεία επειδή η ηθοποιός το μόνο που κάνει είναι να βαλαντώνει μόνιμα στο κλάμα, καθώς στο τυχαίο ζάπινγκ δεν πέτυχα ούτε μια σκηνή χωρίς γοερό θρήνο διάολε, ούτε μια!
Πόσο θλιβερό για καλές ηθοποιούς σαν την Κίτσου, την Κογκίδου, την Κομνηνού, να δέχονται να υπηρετήσουν τον εύκολο μελοδραματισμό στην πιο φτηνιάρικη εκδοχή του, όταν έχουν δυνατότητες για δραματική ερμηνεία επιπέδου με εσωτερικότητα και αυθεντική συγκίνηση αντί του συνεχούς κλαυθμού και οδυρμού για εκβιασμό του θυμικού…
Ναι, το λες και “συγκλονιστική” κατάντια με την έννοια του σοκ, γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι δυνατόν ταλαντούχοι καλλιτέχνες να υποτιμούν τόσο πολύ πρωτίστως το ταλέντο τους και δευτερευόντως το κοινό, θεωρώντας το λοβοτομημένο…
Αξίζει άραγε για τα φράγκα τόση έκπτωση αν θέλεις να λέγεσαι αξιοπρεπής;;;
