Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα
Έχουν περάσει δεκαετίες, σχεδόν πέντε δεκαετίες, από τότε που θυμάμαι να πηγαίνουμε κάθε χρόνο με τους γονείς μου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και να απολαμβάνουμε αυτή τη γιορτή – γιατί για γιορτή επρόκειτο – περιμένοντας με ανυπομονησία την επόμενη. Το ένα περίπτερο μετά το άλλο κέρδιζε τις εντυπώσεις μας, οι συναντήσεις με γνωστούς και οι παρέες που γινόντουσαν και συνέχιζαν τις περιηγήσεις τους στους χώρους της ΔΕΘ και φυσικά η πατροπαράδοτη μαύρη μπύρα με το λουκάνικο. Θεσμός για την πόλη μας, παράδοση για τη χώρα μας, πόλος έλξης για τις άλλες χώρες.
Πέρυσι πήγαμε για πρώτη φορά με τη Φιλιώ και την Κατερίνα και η εμπειρία αποδείχθηκε τόσο όμορφη – όπως άλλωστε καθετί που μοιραζόμαστε οι τρεις μας – που αποφασίσαμε – για να μην πω υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη – ότι θα το επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο. Έφτασε λοιπόν η μέρα για να επισκεφτούμε τη 89η ΔΕΘ. Με το που μπήκαμε άρχισαν τα κορίτσια να αναγνωρίζουν μέρη που είχαμε δει την προηγούμενη φορά και αυτό μου θύμισε πως οι εμπειρίες που αποθηκεύονται μέσα μας σε μικρή ηλικία δεν ξεχνιούνται εύκολα. Η φετινή ΔΕΘ συμπίπτει με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση του ομώνυμου φορέα.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά την προσοχή μας κέντρισε το Μουσείο Μίκη Θεοδωράκη Ζάτουνας που φιλοξενείται στο περίπτερο 6 με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση αυτής της εμβληματικής προσωπικότητας. Με δέος πλησιάσαμε την εικαστική αναπαράσταση του καφενείου που καθημερινά και με αστυνομική συνοδεία επισκεπτόταν στη Ζάτουνα Αρκαδίας όπου παρέμεινε εξόριστος το 1968-1969.
Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα να περπατάμε στο περίπτερο και βγαίνοντας έξω συναντήσαμε τη Σοφία και αμέσως μετά τη Βασιλική. Δυο κορίτσια με μεγάλη ευγένεια και αγάπη για αυτό που έκαναν. Κι αυτό που έκαναν ήταν να προσκαλούν τα παιδιά να ζωγραφίσουν και εν συνεχεία να ρωτάνε αν θα ήθελαν να αφήσουν τις ζωγραφιές τους εκεί ή αν θα τις έπαιρναν μαζί τους. Οι μικρές μου φίλες άρχισαν να ζωγραφίζουν οτιδήποτε ήρθε στο μυαλό τους. Δεν υπήρχε έτσι κι αλλιώς κανένας περιορισμός. Το μόνο που τους είχε ζητηθεί ήταν να συμπεριλάβουν στη ζωγραφιά τους τον αριθμό 100 και τα αρχικά της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Σύντομα οι ζωγραφιές ήταν έτοιμες. Η Κατερίνα είχε ζωγραφίσει ένα χαμογελαστό ήλιο ενώ η Φιλιώ μια εξίσου χαμογελαστή καρδιά ανάμεσα σε δυο αστέρια. Αποχαιρετίσαμε τις κοπέλες αφήνοντας πίσω μας και κρεμασμένες σε ένα σκοινί τις δυο ζωγραφιές ανάμεσα στις ζωγραφιές άλλων παιδιών που είχαν περάσει νωρίτερα.
Επόμενη στάση οι Πρόσκοποι Θεσσαλονίκης και οι δράσεις τους που θύμιζαν δοκιμασίες μικρογραφίας παιχνιδιών επιβίωσης. Άλλωστε ο προσκοπισμός εμπεριέχει δραστηριότητες που συμβάλλουν στην κοινωνικοποίηση, την ευαισθητοποίηση, την ενδυνάμωση αυτοπεποίθησης αλλά και την απόκτηση βασικών δεξιοτήτων ζωής και πρακτικών γνώσεων για τη φύση. Οι δυο φίλες μου ενθουσιάστηκαν. Πέρασαν από δύο φορές το μικρό στίβο μάχης και αν τις άφηνα να συνεχίσουν, θα ήμασταν ακόμη εκεί.
Αυτό το απόγευμα έπρεπε να ολοκληρωθεί με το γνωστό σάντουιτς με λουκάνικο και κυρίως με τη διάθεση να κρατήσουμε αυτό το έθιμο εδραιώνοντας το σε μια αγαπημένη νέα συνήθεια των τριών μας. Πάντως οφείλω να ομολογήσω πως η 89η ΔΕΘ έχει το παιδί στο επίκεντρο με σειρά δράσεων εκ των οποίων προτείνω τις ακόλουθες:
- Περίπτερο 1 – θεατρικές παραστάσεις και βάψιμο προσώπου
- Περίπτερο 3 – ζωγραφική, κατασκευές, επιδαπέδιο φιδάκι, γιγάντια τρίλιζα, ντόμινο κ.α.
- Περίπτερο 4 – μουσείο πειραμάτων
- Περίπτερο 5 – φεστιβάλ χόμπυ
- Περίπτερο 6 – διαγωνισμός ζωγραφικής και μπόουλινγκ
- Περίπτερο 8 – τεχνικά ψυχαγωγικά παιχνίδια
Για εσάς λοιπόν που σκοπεύετε να πάτε στη ΔΕΘ προτού κλείσει για φέτος, μην παραλείψετε να συνοδεύσετε τα παιδιά σας σε μία ή περισσότερες από τις παραπάνω δράσεις φροντίζοντας να δημιουργήσετε μαζί τους όμορφες αναμνήσεις. Κι αυτές οι όμορφες αναμνήσεις θα είναι το σκαλί για την ευτυχία. Κι η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, όπως ισχυρίζεται ο Ρόμπερτ Λέβαντ, αλλά κάτι που θυμάσαι.
