Διάβασε η Λουκοβίτου Μαρία και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Εισαγωγή
Ο Ζοέλ Λοπινό, συγγραφέας με γαλλική φινέτσα και μια πένα που ακροβατεί ανάμεσα στο λογοτεχνικό και το κινηματογραφικό, έχει χτίσει το προφίλ του ως αφηγητή που αγαπά τα υπαρξιακά διλήμματα. Δεν γράφει ψυχρά· αντίθετα, παίζει με το συναίσθημα, φτιάχνει ιστορίες που μυρίζουν δραματουργία και ξέρει να στήνει σκηνές σαν καρέ ταινίας. Με το «Αν δεν είχα γεννηθεί…» επιχειρεί να μας τραβήξει σε έναν καθρέφτη όπου αντανακλάται η αξία της ίδιας της ύπαρξης.
Υπάρχουν μυθιστορήματα που μπαίνουν στη ζωή σου σαν γλυκό αεράκι, κι άλλα που σε χαστουκίζουν με το «υπαρξιακό» από την πρώτη σελίδα. Το «Αν δεν είχα γεννηθεί…» ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Μόνο ο τίτλος αρκεί για να σε βάλει να αναρωτηθείς: «Και τι θα είχε γίνει αν δεν ήμουν εδώ;». Από εκεί ξεκινά ένα παιχνίδι που κινείται ανάμεσα στο ρεαλισμό και το φαντασιακό, στο φιλοσοφικό ερώτημα και στο μελόδραμα της καθημερινότητας. Και ναι, ο Λοπινό ξέρει να κλείνει το μάτι στον αναγνώστη – άλλοτε με γοητεία κι άλλοτε με λίγο παραπάνω υπερβολή.
- Τα θετικά (+)
Η ιδέα που τσιμπάει κατευθείαν στο μυαλό: Το «αν δεν είχα γεννηθεί» δεν είναι απλώς τίτλος· είναι υπαρξιακή σφαλιάρα. Μας βάζει όλους σε ένα what if σενάριο που κουμπώνει με τις μικρές ή μεγάλες ανασφάλειες μας. - Η γραφή που κυλάει: Ο Λοπινό ξέρει να γράφει με ρυθμό. Αποφεύγει τα βαριά και δυσνόητα, και παραδίδει ένα κείμενο που διαβάζεται νεράκι, χωρίς να χρειάζεσαι καφεΐνη για να μείνεις ξύπνιος.
- Συναίσθημα σε πρώτο πλάνο: Δεν μιλάμε για παγωμένη λογοτεχνία. Οι σελίδες έχουν δάκρυ, έχουν χαμόγελο, έχουν αυτό το «ρε γαμώτο» που σε κάνει να δεις κι εσύ τις δικές σου σχέσεις και επιλογές αλλιώς.
- Η υπογραφή του συγγραφέα: Ο Λοπινό κουβαλάει τη δραματουργική αίσθηση του γαλλικού σινεμά. Στήνει την ιστορία με τρόπο που «παίζει» ταυτόχρονα στη σκηνή του μυαλού και της καρδιάς.
- Τα αρνητικά (–)
Δράμα στο φουλ: Εκεί που πας να συγκινηθείς αληθινά, ο συγγραφέας ρίχνει παραπάνω σάλτσα. Το αποτέλεσμα; Μοιάζει κάπως με καθημερινή σαπουνόπερα – ελκυστική, αλλά όχι πάντα πειστική. - Χαρακτήρες με ημιτελές βάθος: Ο πρωταγωνιστής κρατάει το βάρος, αλλά οι δευτερεύοντες συχνά θυμίζουν πιο πολύ «σύνεργα» της ιστορίας, παρά ανθρώπους με δική τους φωνή.
- Ρυθμός που κουτσαίνει: Κάποιες σκηνές σε κρατάνε καρφωμένο, κι άλλες σε κάνουν να θες να πατήσεις fast forward. Λες και το βιβλίο δεν αποφασίζει αν θέλει να είναι φιλοσοφικό ή καθαρά συναισθηματικό.
- -Μικρή δόση προβλεψιμότητας: Αν έχεις διαβάσει παρόμοια μυθιστορήματα ή δει ταινίες με «τι θα γινόταν αν» σενάρια, θα βρεις κάποια κλισέ που χαλάνε λίγο την έκπληξη.
Επίλογος
Το «Αν δεν είχα γεννηθεί…» είναι ένα βιβλίο που δεν περνάει αδιάφορο. Έχει το νάζι του, έχει την πουτανιά του, γιατί ξέρει πώς να σε κρατήσει μέσα στο παιχνίδι των συναισθημάτων. Δεν είναι αψεγάδιαστο – κουβαλάει τα μελό του και τις αδυναμίες του – αλλά καταφέρνει να σε κάνει να αναρωτηθείς για τη δική σου ύπαρξη και τη σημασία σου μέσα στον κόσμο των άλλων. Κι εκεί φαίνεται η δύναμη του Λοπινό: δεν το παίζει βαρύς διανοούμενος, αλλά παραμένει ένας αφηγητής που μιλάει άμεσα στην καρδιά του κοινού του. Και, στο φινάλε, αυτό είναι που μετράει.
Ο Λοπινό παραδίδει ένα μυθιστόρημα που σε βάζει να σκεφτείς και να νιώσεις, με όλη τη γοητεία και την υπερβολή του. Δεν είναι αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά είναι ένα βιβλίο που σίγουρα αξίζει να το ζήσεις – γιατί ξέρει να σε φλερτάρει μέχρι τέλους. 😉
Βαθμολογία : ⭐️⭐️⭐️⭐️☆ (4/5)
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
