Η διακεκριμένη σκηνοθέτρια και θεατρολόγος, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τ στη Θεσσαλονίκη μιλάει για την διαδρομή της, τη φιλοσοφία πίσω από τις παραστάσεις της αλλά και για τα νέα παιδιά που τόσο αγαπά και θαυμάζει.
Η Γλυκερία Καλαϊτζή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο από το οποίο πήρε και το διδακτορικό της δίπλωμα στον τομέα της θεατρολογίας. Ασχολείται με τη σκηνοθεσία από το 1993. Σήμερα διδάσκει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ μαθήματα Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας. Το 2011 δημιούργησε στη Θεσσαλονίκη τη θεατρική ομάδα Passatempo και το 2014, μαζί με τους Ευαγγελία Κιρκινέ, Μαρία Καραδελόγλου και Κώστα Σιδηρόπουλος, το Θέατρο Τ, το οποίο και διευθύνει καλλιτεχνικά.
Σκηνοθετικές δουλειές της είναι το Incognito του Nick payne, ‘Εντα Γκάμπλερ του Ίψεν, Το καθαρό σπίτι της Sarh Ruhl, Μόλλυ Σουήνυ του Μπράιαν Φρίελ, Γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς, Μια ζωή θέατρο του Ντέιβιντ Μάμετ, Το παλτό του Νικολάι Γκόγκολ, Ο Τρελαντώνης της Πηνελόπης Δέλτα και πολλά ακόμη.
Έχει μεταφράσει τα έργα: Εργαζόμενα κορίτσια του Φρανκ Μακ Γκίνες, Οι έρωτες της Κας Μαγκουάιρ του Μπράιαν Φρίελ, Σαν τα σκυλιά του Ρίτσαρντ Ζάιντλικ, Στην εξοχή του Μάρτιν Κριμπ. (υποψήφια για το βραβείο μετάφρασης), Η όπερα του ζητιάνου του Τζον Γκέι, Βρικόλακες του Ίψεν, Στον Πάγο της Μπραϊόνι Λάιβερι, Γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς, Μόλλυ Σουήνυ του Μπράιαν Φρίελ, Χειμερινό ηλιοστάσιο του Roland Schimmelfennig, Το καθαρό σπίτι της Sarh Ruhl.
Στον παλμό των των 14ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης συνέντευξη της σκηνοθέτριας, θεατρολόγου και εμπνεύστριας του Θεάτρου Τ, Καλαϊτζή Γλυκερία στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
Ε.Π.:14α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης, ποια είναι η γνώμη σας για το θεσμό των βραβείων; Ποιο αποτύπωμα αφήνουν στον καλλιτεχνικό κόσμο;
Κ.Γ.: Τα βραβεία είναι πάντα τιμητικά και πολύ σημαντικά για τους καλλιτέχνες γιατί νιώθουν ότι το έργο τους, ο κόπος τους έχει αντίκρισμα. Πολλές φορές βέβαια, ο πληθωρισμός των βραβείων μπορεί να λειτουργήσει ανάποδα. Η γνώμη μου είναι ότι όσο πιο αυστηρά είναι τα κριτήρια, τόσο πιο αξιόπιστος είναι και ο θεσμός. Τα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης βελτιώνονται χρόνο με το χρόνο και πραγματικά εύχομαι να έχουν μια πολύ καλή πορεία.
Ε.Π.: Ποια ήταν η αφετηρία σας στο θέατρο, στην σκηνοθεσία;
Κ.Γ.: Κοιτάξτε, με το θέατρο ασχολήθηκα από πολύ νωρίς, σχεδόν μέσα από το πανεπιστήμιο. Εκεί το πρωτογνώρισα. Ως νέο παιδί δεν είχα και πολύ μεγάλη σχέση, αν και αγαπούσα τα θεάματα και τον κινηματογράφο. Το θέατρο ουσιαστικά το γνώρισα μέσα στο πανεπιστήμιο και έγινα, μπορώ να πω φανατική θεατής. Κατόπιν, ακολούθησαν και δέκα χρόνια μαθητείας. Είχα και την μεγάλη χαρά να βρεθώ μέσα σε μια ομάδα, στην Πειραματική Σκηνή Τέχνης και εκεί πραγματικά νομίζω ότι έμαθα πάρα πολλά, και για το θέατρο και για την αισθητική, αλλά ως και για τον ρόλο που παίζει η τέχνη στην κοινωνία και στη ζωή μας. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Από την δεκαετία του 1990 και μετά ακολούθησα μια πιο προσωπική πορεία με σκηνοθεσίες και στο Κρατικό Θέατρο, σε ΔΗΠΕΘΕ, και στην Πειραματική Σκηνή ως σκηνοθέτης πια. Κάποια στιγμή, το 2010 φτιάξαμε μια ομάδα, την Passatempo. Κάναμε και εκεί κάποιες παραστάσεις και το 2014 δημιουργήσαμε πλέον το Θέατρο Τ.
Ε.Π.: Πριν μιλήσουμε για το Θέατρο Τ, θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν συνεχίσατε την ακαδημαϊκή σας πορεία, εάν καταφέρατε να συνδυάσετε το ακαδημαϊκό κομμάτι με την θεατρική πράξη;
Κ.Γ.: Πραγματικά είμαι από τους πάρα πολύ τυχερούς ανθρώπους στη ζωή τους, οι οποίοι κάνουν μια δουλειά, δηλαδή βιοπορίζονται, από κάτι που αγαπάνε πάρα πολύ. Εγώ έχω την ευτυχία και την τύχη να κάνω μια δουλειά απόλυτα σχετική με την τέχνη που υπηρετώ. Και αυτό είναι ένας πολύ μεγάλος πλούτος για μένα, γιατί το ένα τροφοδοτεί το άλλο, συν το γεγονός της επαφής με τους νέους ανθρώπους που σε κρατάνε πραγματικά ζωντανό και δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις. Αυτή την τύχη βέβαια δεν την έχουν πολλοί σε αυτήν την πόλη, και επειδή στη Θεσσαλονίκη δυστυχώς δεν μπορεί να βιοποριστείς στο ελεύθερο θέατρο, η ζωή για τους καλλιτέχνες στη Θεσσαλονίκη δεν είναι εύκολη.
Ε.Π.: Πως επιλέγονται τα έργα που ανεβαίνουν στο Θέατρο Τ;
Κ.Γ.: Κατά κύριο λόγο, επιλέγονται από μένα. Κατόπιν κουβεντιάζω με τους συνεργάτες μου, ακούω τη γνώμη τους και αποφασίζουμε όλοι μαζί για το έργο που θα ανεβάσουμε. Η επιλογή πρέπει να πω ότι δεν είναι εύκολη, επειδή στη Θεσσαλονίκη έχεις ελάχιστες δυνατότητες για διανομές που απαιτούν ηλικίες, για παράδειγμα. Από αυτήν την άποψη, περιορίζεται αρκετά το εύρος του ρεπερτορίου που ενδεχομένως θα θέλαμε να ανεβάσουμε.
Ε.Π.: Ποια είναι η φιλοσοφία της δημιουργίας του Θεάτρου Τ;
Κ.Γ.: Όταν ξεκινήσαμε ως Passatempo ήμασταν μια ομάδα, όπως και πολλές άλλες που υπάρχουν στην Θεσσαλονίκη ,και για τρία – τέσσερα χρόνια εμφανιζόμασταν μια φορά το χρόνο, κάνοντας δέκα-δεκαπέντε περίπου παραστάσεις. Ένιωσα όμως ότι αυτού του είδους η δραστηριότητα δεν μπορεί να αφήσει πίσω της κάποιο αποτύπωμα. Και έτσι, το 2014 είπα στους συνεργάτες μου ότι μάλλον δεν είχεκαι πολύ νόημα αυτό που κάναμε, δηλαδή να εμφανιζόμαστε σαν κομήτες και να εξαφανιζόμαστε μετά για τον υπόλοιπο χρόνο. Μη μπορώντας ωστόσο να αντισταθώ στον ρομαντικό εαυτό μου, που πιστεύει ότι πάντα μπορεί κάτι να αλλάξει, είπα στους συνεργάτες μου ότι, αν έπρεπε να συνεχίσουμε, θα έπρεπε να βρούμε ένα σταθερό και μόνιμο χώρο. Τότε βέβαια, δεν ξέραμε τι απαιτήσεις θα έχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Έτσι, παρορμητικά και εν πολλοίς επιπόλαιο, αποφασίσαμε μέσα στη βαθιά κρίση να φτιάξουμε το Θέατρο Τ.
Ε.Π.: Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε ως ένα ελεύθερο πλέον θέατρο στη Θεσσαλονίκη;
Κ.Γ.: Κοιτάξτε, πραγματικά αγαπάω το καλό θέατρο, είτε πρόκειται για κλασικό είτε πρόκειται για σύγχρονο. Θέλω αυτό που θα συμβεί μέσα στην αίθουσα να επηρεάσει, να συγκινήσει, να «μετακινήσει» τον θεατή. Οι επιλογές μου είναι και κλασικά έργα, όπως τους Βρικόλακες, ο Γυάλινος Κόσμος αλλά και πολύ σύγχρονα όπως το πρόσφατο Incognito. Αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι η σκηνική αλήθεια. Θα έλεγα ότι είμαι θαυμάστρια του Μπρουκ που πίστευε ότι η σκηνή είναι ο τόπος της αμφιβολίας, ότι εάν ο θεατής φύγει με μία βεβαιότητα λιγότερη από αυτές που έχει, τότε σημαίνει ότι κάτι κάναμε…
Ε.Π.: Καθημερινά έρχεστε σε επαφή με νέους ανθρώπους. Πιστεύετε το θέατρο είναι σημαντικό για την εξέλιξή τους, κυρίως ως προσωπικότητες;
Κ.Γ.: Πρόκειται για πολύ ταλαντούχα παιδιά. Πραγματικά ζηλεύω την όρεξη τους, το ταλέντο τους, τη φαντασία τους… Μερικές φορές όμως δεν βλέπω πολύ βάθος στα πράγματα, στην προσέγγιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτό ασφαλώς έχει να κάνει και με τη νεότητά τους αλλά έχει να κάνει λίγο και με την εποχή μας, που μας θέλει λίγο πιο «κλειστούς».
Ε.Π.: Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης σας αγκάλιασε;
Κ.Γ.: Δεν έχω κανένα παράπονο. Όταν ξεκινήσαμε, ο κόσμος δεν ήξερε ποιοι είμαστε. Το 2014-2015 που ξεκινήσαμε ήταν μια δύσκολη χρονιά. Από το 2017 και μετά και κυρίως μετά τον Γυάλινο Κόσμο, έχουμε μια σταθερά ανοδική πορεία. Και ειδικά μετά τον Covid, που εγώ πίστευα ότι θα κλείσουμε λόγω των μέτρων που είχαν ληφθεί, πραγματικά ήταν από τις καλύτερες χρονιές μας. Μας αγκάλιασε πολύ ο κόσμος και αυτό βέβαια δημιουργεί και μια δέσμευση από τη μεριά μας απέναντί τους.
Ε.Π.: Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να μεταδώσετε στα νέα παιδιά, στους φοιτητές σας;
Κ.Γ.: Το θέατρο είναι τέχνη. Κάποιες τεχνικές της μπορούν να κατακτηθούν, αλλά το ταλέντο δυστυχώς δεν μπορεί να διδαχθεί. Στους μαθητές μου, πέρα από κάποια τεχνικά εργαλεία, με ενδιαφέρει να τους εμφυσήσω κι ένα πάθος γι’ αυτή τη δουλειά. Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι η υποκριτική είναι εύκολη. Το δύσκολο σε αυτήν την τέχνη δεν είναι να δείξεις, αλλά να πείσεις. Κι αυτό δεν κατακτιέται εύκολα. Απαιτεί πάθος, αφοσίωση και πολύ, πάρα πολύ δουλειά. Η φήμη και η διασημότητα που μπορεί να σου προσφέρει μια τηλεοπτική, ας πούμε επιτυχία, δεν κρατάνε πολύ, αν από πίσω δεν έχει γίνει μια γερή επένδυση. Κι αν δεν έχεις αποφασίσει να εκτεθείς με όλη σου την ειλικρίνεια από σκηνής. Γιατί μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να συναντηθείς με το κοινό και κάποιος θεατής να αναγνωρίσει και δικά του πράγματα.
Ε.Π.: Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες της Κουλτουρόσουπας;
Κ.Γ.: Να έρχονται στο θέατρο όσο περισσότερο μπορούν. Είναι μεγάλο σχολείο το θέατρο και για την αισθητική μας αλλά και τη ζωή μας. Γιατί το θέατρο αυτό κάνει, μας δείχνει πώς ζούμε, ψυχαγωγώντας μας παράλληλα.
Χρήσιμες δημοσιεύσεις για τη βραδιά (καθημερινά νέες ενημερώσεις):
- Στο θέατρο Μετροπόλιταν τη Δευτέρα 16 Ιουνίου 2024 η 14η Τελετή Απονομής (1ο Δελτίο Τύπου)
- Αυτές είναι οι 133 παραστάσεις που διεκδικούν Βραβεία Κοινού & Κριτικής Επιτροπής.
- Υποψηφιότητες Κριτικής Επιτροπής & Κοινού
- Η πολυτάλανταντη Μαίρη Ανδρέου σκηνοθετεί τη Τελετή Απονομής των 14ων ΘΒΘ 2025
- Τιμώντας ντόπιους καλλιτέχνες το Κέντρο Πολιτισμού ΠΚΜ στηρίζει για 2η χρονιά τα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης.
- Τη 30χρονη πορεία της Θεατρικής Ομάδας Συλλόγου Συνδρόμου Down Ελλάδος τιμούν τα 14α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης
-
Τους σπουδαίους θεατρανθώπους Στέφανο Ληναίο και Έλλη Φωτίου τιμούν τα 14α ΘΒΘ
- Η θαυμάσια Χορωδία ΟΤΕ με τον καταξιωμένο μαέστρο Ηρακλή Παναγόπουλο ανοίγει την αυλαία των 14ων ΘΒΘ 2025
- Πρόσκληση προς θεατρόφιλους. Απονείμετε τα Βραβεία Κοινού στην Τελετή Απονομής
- Την αυθεντική δημιουργό Γλυκερία Καλαϊτζή τιμά το Κέντρο Πολιτισμού της ΠΚΜ στα 14α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης
- Τον πολυπράγμονα Γιάννη Βούρο με τη σπουδαία δράση τιμούν τα 14α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης
- Ηρώ Ευθυμίου & Σοφία Κεραμάρη: Δυο ταλαντούχα κορίτσια θα ντύσουν μουσικά τη βραδιά των 14ων ΘΒΘ | Interview
- Με τα ηχοχρώματα των συνθέσεων του Μίκη Θεοδωράκη η Τελετή Απονομής των 14ων ΘΒΘ
- Συνεντεύξεις: Μαίρη Ανδρέου, Γλυκερία Καλαϊτζή,
Συντονιστείτε: Καθημερινές αναφορές, αναλυτικές πληροφορίες για όλα τα επιμέρους της μεγάλης βραδιάς ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΕΔΩ – Facebook event
Tags: #14αΘεατρικάΒραβείαΘεσσαλονίκης2025 #ΘεατρικάΒραβείαΘεσσαλονίκης #ΘΒΘ #14ΘΒΘΒ2025
Οργανωτική Επιτροπή Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης
