Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Διαβάζοντας στο δελτίο τύπου για την υπόθεση του έργου, είναι βέβαιο ότι το ιδιαίτερο θέμα δεν μπορεί να αφήσει κάποιον αδιάφορο, αφενός γιατί ξεφεύγει από τα συνήθη και αφετέρου γιατί αφορά μια σκληρή συνθήκη με φόνο, εγκλεισμό και τραυματική σχέση μάνας- κόρης…κάτι που πιθανόν για μερίδα θεατών να λειτουργεί αποτρεπτικά, καθώς δεν επιθυμούν να «βαρύνουν» παρά μόνο να ψυχαγωγηθούν διασκεδαστικά κι ανάλαφρα στην θεατρική τους έξοδο, ωστόσο για πληθώρα άλλων που αναζητούν κάτι βαθύτερο, η «σκοτεινιά» του έργου φαντάζει δελεαστική πρόκληση…
Ο λόγος για την παράσταση «ΑΤΣΑΛΙ» της Rona Munro και σε σκηνοθεσία Νάντιας Φώσκολου, για την οποία προσήλθαμε με ειλικρινές ενδιαφέρον στο θέατρο Αμαλία…
Σύμφωνα με την υπόθεση μια γυναίκα σε «στιγμή παρόρμησης» σκότωσε τον άνδρα της και καταδικάστηκε σε ισόβιο εγκλεισμό… μετά από 15 χρόνια στη φυλακή την επισκέπτεται για πρώτη φορά η κόρη της, που την εποχή του φόνου ήταν 10χρονο κορίτσι, νιώθοντας έτοιμη να αντιμετωπίσει τη μάνα της, να μάθει την αλήθεια, να κατανοήσει τις αιτίες και το σκεπτικό του φονικού, να αποκτήσει την ανύπαρκτη σχέση μαζί της… η έγκλειστη που λαχταρά αυτή την επαφή, πασχίζει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, αποφεύγοντας ωστόσο να μπει στην ουσία των εξηγήσεων που ζητά επίμονα η κόρη, εστιάζοντας στο παρόν και το μέλλον της ελεύθερης ζωής του παιδιού της που την φαντάζεται φωτεινή κι ανέφελη μακριά από την ασφυκτική πραγματικότητα της φυλακής… κάτι που φροντίζουν να υπενθυμίζουν με κάθε τρόπο οι δύο δεσμοφύλακες ως όργανα της εξουσίας, παρεμβαίνοντας απροκάλυπτα στη σχέση τους, η οποία να μείνει μοιραία ημιτελής με συγκινητική εξέλιξη…
Ένα έργο με δυνατό περιεχόμενο (+) και σκληρότητα σαν από… «ατσάλι», καθώς πραγματεύεται βαθιά ψυχικά τραύματα υπό τη σκιά ενός αδιευκρίνιστου φόνου και υπό το καθεστώς ασφυκτικού εγκλεισμού, αποδίδοντας τις συνθήκες με πλήρη ρεαλισμό… ο οποίος συνιστά τον καθοριστικό περίγυρο για να αναδειχθεί το επίπονο χτίσιμο μιας σχέσης πονεμένης ανάμεσα σε μάνα-φόνισσα και κόρη- ορφανή από πατέρα, με μόνο συνδετικό κρίκο τις παιδικές αναμνήσεις των πρώτων 10 χρόνων… Μια(μη) σχέση ιδιότυπη με αναπόφευκτα εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, επιθυμίες, βιώματα, στόχους για κάθε πλευρά, που μοιραία επιφέρει συγκρούσεις αλλά και φορτισμένο συναίσθημα και την οποία οι «παρά φύσιν» συνθήκες της φυλακής δεν θα επιτρέψουν να ολοκληρωθεί, παρότι η αλληλεπίδραση είναι καταλυτική…
Ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο με απρόβλεπτη θεματολογία, βαθιά ψυχολογικό σε πολλά επίπεδα, με συγγραφικές εκπλήξεις στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και της πλοκής, με δυνατό λόγο και συναίσθημα, έστω κι αν έλειψαν κάποια λογικά «ερείσματα» στην αιτιολόγηση του φόνου…
Από σκηνοθετικής άποψης εκτιμήσαμε δεόντως την αξιόλογη συνολικά δουλειά της Νάντιας Φώσκολου, η οποία καταρχάς απέδωσε ρεαλιστικά την αίσθηση του εγκλεισμού με τη λειτουργική χρήση φορητών κάγκελων ως κυρίαρχο στοιχείο του σκηνικού σε συνδυασμό με έναν μαύρο φορητό «τοίχο»… στοιχεία που καθώς μετακινούνταν κατάλληλα συνθέτοντας κελί φυλακής ή «φράγμα» αδιαπέραστο, αποτύπωναν παραστατικά όλη την ζοφερή ατμόσφαιρα απομόνωσης με απαγορευμένη επικοινωνία, που φυσικά επέτεινε η διαρκής παρουσία των ένστολων φρουρών… Πέραν αυτού φρόντισε για σωστή καθοδήγηση των τεσσάρων ηθοποιών- όχι μόνο ερμηνευτικά αλλά και χωροταξικά αξιοποιώντας άριστα τη σκηνή, κράτησε ενδιαφέροντα ρυθμό με εναλλαγές, ανέδειξε το έντονο ψυχολογικό υπόβαθρο στα δίπολα μεταξύ μάνας- κόρης και εξουσιαστή- εξουσιαζόμενου αποδίδοντας γλαφυρά τις περίπλοκες σχέσεις εξάρτησης, ενώ διαμόρφωσε με τη βοήθεια προσεγμένων φωτισμών και υποβλητικής μουσικής, την απαιτούμενη «σκοτεινότητα» και παρακμή ενός έργου βαθύτατα πικρού που αναζητά με αγωνία μια αχτίδα φωτός να διαπεράσει τον φεγγίτη του κελιού με «το τόσο δα κομματάκι ουρανό»…
Σχολιάζοντας τις ερμηνείες θα εξάρουμε πρωτίστως αυτήν της Γιασεμή Κηλαηδόνη στο ρόλο της φυλακισμένης μάνας που απέπνεε εντυπωσιακή στιβαρότητα και αυτοέλεγχο με απρόσμενο σκηνικό εκτόπισμα, ιδιαίτερη εκφραστικότητα με δουλεμένη «παγωμάρα» σαν σκληρό προσωπείο, έντονη τραγικότητα, όπου ειδικά στο σπαρακτικό ξέσπασμα του εγκλεισμού προκάλεσε αυθεντική συγκίνηση, με μόνο μια μικρή παρατήρηση που θα αναφερθεί παρακάτω…
Η Κατερίνα Παπαδάκη στο ρόλο της κόρης απέδωσε με ευαισθησία, συναισθηματισμό, αφοσίωση, νεανική φρεσκάδα, ένταση, τον εύθραυστο δραματικό χαρακτήρα της, ενώ οι Ανδρέας Κωνσταντινίδης και Ασπασία Μπακατόλη υποδύθηκαν τους δύο φρουρούς- υπεύθυνους για τη φύλαξη της τάξης στη φυλακή, απόλυτα πειστικά, αποτελεσματικά, με ακρίβεια, σύμφωνα με τη συγγραφική επιταγή που ενέπλεξε τους συγκεκριμένους χαρακτήρες σε ιδιαίτερες, απρόβλεπτες σχέσεις με την κρατούμενη, πέρα από τα γνωστά στερεότυπα μιας εξουσίας σε σκληρές συνθήκες φυλάκισης…
Οι δευτερεύουσες παρατηρήσεις μας (-) σε μια δουλειά αναμφίβολα άξια σε πολλά επίπεδα, αφορούν σε λεπτομέρειες για λόγους δεοντολογίας… όπως πχ. ότι συγγραφικά (ή και σκηνοθετικά) τα κίνητρα του φόνου έμειναν ασαφή ως θολό αδιευκρίνιστο τοπίο που δεν απαντήθηκε ξεκάθαρα και πιθανόν να φώτιζε πληρέστερα την ψυχοσύνθεση της δράστιδας… Επίσης από άποψη σκηνοθεσίας υπήρξαν κάποια (λίγα) έντονα ξεσπάσματα που προέκυψαν σχεδόν «αυθαίρετα» και ακαριαία χωρίς καθόλου κορύφωση που να οδηγεί αιτιολογημένα με φυσικότητα και αληθοφάνεια σε αυτά, συνοδευμένα από υπερβολικές κραυγές, κάτι που δεν χρειαζόταν…Τέλος, όσον αφορά στην ερμηνεία της Κηλαηδόνη (μα τί ομοιότητα με τον πατέρα της Λουκιανό!) αυτό που θα επισημαίναμε είναι ότι ο έμφυτος δυναμισμός και η σκηνική αυτοπεποίθηση που αποπνέει, εν προκειμένω όφειλαν να υποχωρήσουν ώστε να μην έρθουν σε αντίθεση με το ρόλο μιας γυναίκας βασανισμένης, τσακισμένης, υποταγμένης σε σκληρή μοίρα που παραπαίει και ταλανίζεται από εσωτερικά αδιέξοδα… Θέλαμε δηλαδή να βλέπουμε σε όλη τη διάρκεια αυτό το μοιραίο, αναπόφευκτο «τσάκισμα» μέσα από ρωγμές του αδιαπέραστου προσωπείου…
Καταλήγοντας (=)προφανώς προσπερνάμε τις λεπτομέρειες, για να εστιάσουμε στην ουσία ενός ξεχωριστού, απρόβλεπτου ψυχολογικού έργου με βάθος και δύναμη, που αποδόθηκε με καλοστημένη «ογκώδη» σκηνοθεσία και άξιες υποκριτικές επιδόσεις κερδίζοντας το αμέριστο ενδιαφέρον…
Βαθμολογία:
6,9/10
.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
