Είδε η Ειρήνη Σοφιανίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Τον «Κατά φαντασία ασθενή» του Μολιέρου είδαμε στο ανοιχτό θέατρο Συκεών σε διασκευή και σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια.
Το έργο αποτελεί μια φάρσα του Μολιέρου, το κύκνειο άσμα του, που πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο Παλαί Ρουαγιάλ το 1673 με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αργκάν. Κατά τον προσφιλή του τρόπο ο Μολιέρος διακωμωδεί και καυτηριάζει καταστάσεις, χαρακτήρες και κοινωνικές δομές της εποχής του, επηρεασμένος από την comedia del arte. Στην προκειμένη περίπτωση «θύματα» του οι γιατροί ,που παίρνοντας το ρόλο του αυθεντία αντί να ασκούν ευσυνείδητα το λειτούργημα τους συγκρούονται με τις ανθρώπινες ανάγκες, τις εκμεταλλεύονται, επιδεικνύοντας δογματισμό.
Η υπόθεση αφορά τις περιπέτειες του σπαγκοραμμένου, πλούσιου Αργκάν, που είναι κατά φαντασία άρρωστος. Πιστεύει ότι νοσεί βαριά από αναρίθμητες ασθένειες. Είναι παντρεμένος με την πολύ νεότερη του Μπελίνα και έχει μία κόρη από τον πρώτο του γάμο, την Ανζελίκ. Ο Αργκάν θέλει συνέχεια γιατρούς να μπαινοβγαίνουν σπίτι του για να τον κουράρουν με αποτέλεσμα να πέφτει θύμα εκμετάλλευσης επιτηδείων γιατρών ενώ και η γυναίκα του τον απατά με έναν από αυτούς και εποφθαλμιά την περιουσία του. Όταν ο Αργκάν αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με τον γιο του γιατρού Ντιαφουαρυς, τον Θωμά, τότε η πιστή του υπηρέτρια Τουανέτ κι ο αδερφός του στήνουν μια «μηχανή» για να ξεσκεπάσουν τους συνωμότες και να βοηθήσουν τη νεαρή κοπέλα να παντρευτεί τον εκλεκτό της καρδιάς της, τον Κλεάνθη.
Ο Χειλάκης είναι παλιός γνώριμος με τον Μολιέρο αφού το 2009 είχε ανεβάσει τον «Δον Ζουάν» στο Εθνικό Θέατρο ενώ το 2016 τον «Ταρτούφο». Φέτος καταπιάνεται με τον «Κατά φαντασία ασθενή» σε συνεργασία με τον Μανώλη Δούνια και τον προσεγγίζει όχι ως έναν φιλάσθενο ήρωα αλλά ως κάποιον που θέλει την αμέριστη προσοχή όλων και τη διεκδικεί πάση θυσία. Προσπαθεί να διερευνήσει πως οι πράξεις και τα λόγια κάποιου επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης των άλλων ανθρώπων στον στενό αλλά και στον διευρυμένο περίγυρο του.
Στα θετικά (+) της παράστασης
Όταν ένας δημιουργός αποφασίζει να παρουσιάσει στο κοινό ένα έργο πολυπαιγμένο, γνωστό στους θεατές , πρέπει να το φροντίσει δύο και τρεις φορές περισσότερο ώστε να αποδοθεί με μια φρέσκια ματιά και να έχει κάτι καινούριο να πει. Ο Χειλάκης και ο Δούνιας το κατάφεραν. Η ελεύθερη απόδοση του Μανώλη Δούνια ήταν σύγχρονη, με έξυπνες ατάκες και λογοπαίγνια. Η ιδέα με τις διάφορες εναλλακτικές ψευτοθεραπείες που παρουσιάστηκαν με επιτυχημένα σκηνικά ανέδειξε πόσο εύκολα μπορεί ένας γιατρός, είτε πραγματικός είτε κομπογιαννίτης να καταχραστεί την εμπιστοσύνη των ασθενών του . Τα στιχάκια σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο που μιλάει ο υιός Ντιαφουαρύς ήταν πραγματικά εμπνευσμένα και αστεία.
Η σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια δημιούργησε ένα έργο που είχε σουρεάλ στοιχεία, ήταν εύρυθμη και καλοκουρδισμένη. Καθοδήγησαν σωστά τους ηθοποιούς τους και δημιούργησαν μια παράσταση με ταυτότητα, διασκεδαστική, σπιρτόζα, μια πραγματική φάρσα δοσμένη όμως με μια σύγχρονη ματιά που δεν παγιδεύτηκε σε πεπατημένες και διέφερε γιατί όπως αναφέραμε και παραπάνω είχε διαφορετική αφετηρία.
Τα υπέροχα κοστούμια της Αλεξίας Θεοδωράκη, πολύχρωμα με όγκους που παρέπεμπαν στην εποχή του έργου, είχαν όμως και σημερινές πινελιές. Περούκες και έντονο μακιγιάζ συμπλήρωναν την εικόνα των ηρώων. Η ένταση των κοστουμιών αναδείχτηκε κι από τα ουδέτερα σε χρώμα και σχεδόν γυμνά σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά. Ένας χώρος του σπιτιού κάτι σαν λουτρό όπου ο Αργκάν έκανε τις θεραπείες του με ένα κρεβάτι για μασάζ, ένα τραπέζι και μια μπανιέρα ενώ υπήρχε και μηχάνημα που παρήγαγε φυσαλίδες για την αφρολουτροθεραπεία. Οι βούρτσες- σαν αυτές που βλέπουμε στα πλυντήρια αυτοκινήτων-από τις οποίες μπαίνανε όσοι ήρωες έρχονταν από έξω ενίσχυαν ακόμα περισσότερο την εικόνα του «άρρωστου» αλλά και αρρωστοφοβικού Αργκάν.
Όσον αφορά τις ερμηνείες υπήρχε υψηλό επίπεδο με κάποιους σίγουρα να ξεχωρίζουν.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης στο ρόλο του Αργκάν με όπλα την υπέροχη βαθιά φωνή του, το εκφραστικό του πρόσωπο αλλά και την όλη στάση σώματος είχε αμεσότητα, φυσικότητα και ήταν πηγαία κωμικός. Η ασθένεια του Αργκάν δεν είναι σωματική και έγκειται στην αρρωστημένη ανάγκη του για αναγνώριση του από τους άλλους και την φιλαργυρία του. Τα θέλει όλα για τον εαυτό του και μάλιστα δωρεάν και δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμα και την κόρη του για να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες. Είναι σαν ένα κακομαθημένο παιδί που θέλει να τραβάει την προσοχή. «Πάλι με άφησαν μόνο μου, κανένας δε με νοιάζεται» είναι το μότο του ρόλου.
Η Αθηνά Μαξίμου ως Τουανέτ, καπάτσα, πονηρή και καταφερτζού οικονόμος χάρισε στον ρόλο της την προσωπική έμφυτη χάρη που έχει στο παίξιμο της. Είχε έντονη υποκριτική χημεία με τον Χειλάκη και η μεταξύ τους αλληλεπίδραση προκάλεσε πολλές φορές το γέλιο των θεατών.
Η Μυρτώ Αλικάκη ως ραδιούργα, άπληστη σύζυγος του Αργκάν , ο Θοδωρής Ρωμανίδης ως πατέρας Ντιαφουαρύς, ο Παναγιώτης Γαβρέλας ως ρομαντικός κι ερωτευμένος Κλεάνθης και ο Νίκος Γκέλιας ως αδερφός του Αργκάν υπηρέτησαν τους ρόλους τους με συνέπεια κι είχαν μια πολύ καλή απόδοση.
Αυτός όμως που πραγματικά έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν ο νεαρός Γιώργος Ζυγούρης ως υιος Ντιαφουαρύς. Σίγουρα πρόκειται για αβανταδόρικο ρόλο που δίνει τη δυνατότητα στον ηθοποιό να ξεχωρίσει με την προϋπόθεση να έχει μια καλή ερμηνεία. Ο Ζυγούρης είχε ρυθμό κι ακρίβεια ,στοιχεία απαραίτητα στην κωμωδία. Ήταν ξεκαρδιστικός κι ανταμείφτηκε από το κοινό με ένα πολύ θερμό χειροκρότημα. Είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο να βλέπει κανείς χαρισματικούς νέους ηθοποιούς.
Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου έβαλαν το λιθαράκι τους στο συνολικό αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τις ερμηνείες του Δημήτρη Φιλιππίδη στο ρόλο του γιατρού Πυργκόν και της Βίκυς Διαμαντοπούλου στον ρόλο της Ανζελίκ, χωρίς να είναι κακές, ήταν οι λιγότερο δυνατές. Ήταν αρκετά στομφώδης ο μεν και επιτηδευμένη η δε.
Συνοψίζοντας (=): είδαμε μια παράσταση που είχε κάτι να πει, με μια διαφορετική προσέγγιση που αναζήτησε με τη διασκευή και τη σκηνοθεσία την αιτία της συμπεριφοράς του ήρωα και τον παρουσίασε ως έναν άνθρωπο γεμάτο ανασφάλειες και φοβίες που ενώ τα έχει όλα, προσπαθεί να βρει τι του φταίει και δεν είναι ευτυχισμένος και με πρόσχημα την εύθραυστη υγεία του κρατάει προσηλωμένο το ενδιαφέρον των γύρω του πάνω του. Ένας ταλαντούχος θίασος, έντονα κοστούμια και μακιγιάζ, έξυπνα σκηνικά ευρήματα, η κινησιολογία κι ο τρόπος ερμηνείας των ηθοποιών δημιούργησαν μία σουρεάλ συνθήκη και ανέδειξαν ότι ο άνθρωπος όσοι αιώνες και αν περάσουν, όσα πράγματα κι αν αποκτήσει, θα έχει πάντα το αίσθημα του «ανικανοποίητου» μέχρι να ικανοποιηθεί η μία, η πιο σημαντική, η αέναη ανάγκη «του να αγαπηθεί».
Βαθμολογία: 6,8/10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
