Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Από την προηγούμενη εβδομάδα παίζεται στο ΚΘΒΕ και συγκεκριμένα στο Φουαγιέ της ΕΜΣ το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη με τίτλο «Πήρε τη ζωή στα χέρια της».
Η ιστορία αφορά σε ένα μοναχικό άτομο, την Φωτεινή, η οποία πέφτει θύμα των επιδιώξεων και των προσωπικών φιλοδοξιών τριών άλλων προσώπων, ενός ψυχοθεραπευτή, ενός θεατρικού συγγραφέα και μίας διαφημίστριας. Και οι τρεις για τους δικούς της λόγους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματα και τις προσωπικές εμπειρίες της ηρωίδας, η οποία καταντά ένα παιχνίδι στα χέρια αυτών των τριών προσώπων. Τελικά θα καταφέρει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της;
Αρχικά, εκκινώντας από το μόνο αρνητικό (-) στοιχείο της παράστασης, ήτοι το κείμενο, αξίζει να σημειωθεί πως κινείται σε μέτρια επίπεδα. Εκκινεί ως ένα απόσταγμα εμπειριών, σκέψεων και φιλοδοξιών της ηρωίδας, παρουσιάζοντας τον κόσμο και την ψυχοσύνθεσή της με ένα ρομαντικό τρόπο και τονίζοντας όμως παράλληλα τον ρεαλισμό που συνοδεύει κάθε της σκέψη. Το μυαλό της κινείται σε δύο πραγματικότητες, οι οποίες ήδη από την αρχή τονίζονται εμφατικά, με την οπτική γωνία κάθε πράγματος να αποτελεί ένα ενδιαφέρον θέμα προς ανάπτυξη. Μέχρι εκεί όλα καλά.
Στη συνέχεια και ενώ εξελίσσεται η υπόθεση, το κείμενο καταφέρνει να γίνει μελοδραματικό, επαναλαμβάνοντας πολλές τετριμμένες ρήσεις, με αποκορύφωμα το δεύτερο μέρος που το έργο αλλάζει εντελώς μορφή, παρουσιάζοντας σκηνές που συνοδεύονται από τσιρίδες, φωνές και ουρλιαχτά των ηθοποιών, τα οποία όχι μόνο δεν εξυπηρετούν στην υπόθεση, αλλά μάλλον προσπαθούν να τραβήξουν ασφυκτικά τη διάρκεια της παράστασης. Έτσι, ο προσανατολισμός φεύγει εντελώς από τα εύστοχα σημεία του κειμένου που τίθενται στην αρχή, δημιουργώντας απορία για τον στόχο του συγγραφέα.
Εξαιρουμένου του κειμένου, που αποτελεί ίσως και το βασικότερο σημείο σε μία θεατρική παράσταση, καθώς εν αρχή ην ο λόγος, τα υπόλοιπα στοιχεία, κατατάσσονται στα θετικά (+).
Πρωταρχικά, η σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα κατάφερε να διαχειριστεί με συνέπεια το κείμενο, περιορίζοντας τα αρνητικά σημεία και προβάλλοντας τα θετικά. Φυσικά, αυτό δεν έγινε σε όλη την έκταση, καθώς οι βάσεις έδιναν άλλη κατεύθυνση. Ήταν ενδιαφέρουσα η αντίθεση ανάμεσα στην στατικότητα των κινήσεων της ηρωίδας και στην υπερκινητικότητα των άλλων ηρώων, γεγονός που παρουσίαζε εύστοχα και την αντίθεση των χαρακτήρων, αλλά και των βλέψεών τους. Εύστοχο το εύρημα της χορεύτριας επί σκηνής, η οποία έμοιαζε αισθητά με την πρωταγωνίστρια, τονίζοντας την ομοιότητα ήδη εξαρχής οπτικά από το ίδιο ρούχο που φορούσαν. Η ίδια αναπαριστούσε την ψυχή της ηρωίδας, το alterego της, η οποία έδειχνε εμφατικά μέσα από τις κινήσεις της στον χώρο τα συναισθήματά της.
Εξαιρετική η διαμόρφωση της σκηνής από την ίδια και τη Δανάη Πανά. Ο χώρος του Φουαγιέ γέμισε με έπιπλα και μία μπανιέρα με όλα να έχουν πάνω τους λουλούδια ή να παραπέμπουν σε γρασίδι. Εντυπωσιακό οπτικά, που κατάφερε να αξιοποιηθεί σε όλη του την έκταση από την σκηνοθεσία. Εξίσου όμορφα ήταν τα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη, με ιδιαίτερη αναφορά να πρέπει να γίνει στο λουλουδάτο φόρεμα της ηρωίδας και της χορεύτριας επί σκηνής που απέδιδε το ρομαντισμό του ψυχισμού της.
Πολύ δουλεμένα ήταν τα φώτα της Στέλλας Κάλτσου, τα οποία συχνά εναλλασσόμενα απέδιδαν τις σημαντικές μεταπτώσεις των ηρώων, δημιουργούσαν ανάπαυλα στις στιγμές παύσης και συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα «ζεσταίνοντας» τον χώρο του Φουαγιέ.
Σημαντική ήταν και η συμβολή της πρωτότυπης μουσικής των DNA (Μιχάλης Νιβολιανίτης, Αλέξανδρος Χρηστάρας), η οποία συνόδευσε σε γενναίες δόσεις τις σκηνές, εμπλουτίζοντας το περιεχόμενο και σφραγίζοντας τις εξελίξεις.
Ως προς τους ηθοποιούς ξεχωρίζουμε την Φαίη Κοκκινοπούλου, η οποία κατάφερε να εκφράσει πλήρως τον ψυχισμό της ηρωίδας, οδηγώντας το κοινό με ταχύ ρυθμό στην υπόθεση. Διαχειρίστηκε με απόλυτη ισορροπία τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ρόλου της. O Νίκος Τσολερίδης στον ρόλο του ψυχίατρου κατάφερε να διατηρήσει ένα μυστήριο στον ρόλο του, ακροβατώντας στη λογική και το συναίσθημα. Η Άννα Ευθυμίου στον ρόλο της Βέρας και ο Δημήτρης Σιακάρας στον ρόλο του συζύγου της Ανδρέα προσπάθησαν να διατηρήσουν μία ισορροπία στους έντονους και με υπερβολικά σημεία ρόλους τους. Ένα σημείο, το οποίο τόνισαν με την απόδοσή τους ήταν το πόσο χειριστικός υπήρξε ο σύζυγος απέναντι στη σύζυγό του.
H χορεύτρια επί σκηνής Αναστασία Καλέση κατάφερε να αποτελέσει το alterego της πρωταγωνίστριας, κουμπώνοντας ερμηνευτικά πλήρως με την ίδια. Οι δυο τους αποτέλεσαν ένα σύνολο, με δουλεμένες τις κινήσεις, τις εκφράσεις και τα βλέμματα.
Συνολικά (=), θα λέγαμε πως πρόκειται για μία παράσταση, η οποία είχε όλους τους καλούς οιωνούς να εντυπωσιάσει, εξαιρουμένου του μετριοπαθούς κειμένου, το οποίο δεν φρόντισε να κατευθύνει κάπου την πλοκή, συγχέοντας τα θέματα που ήθελε να θίξει.
Βαθμολογία: 5,7/10
ΦΟΥΑΓΙΕ ΕΜΣ
«Πήρε τη ζωή της στα χέρια της» του Βασίλη Κατσικονούρη.
Ενας ψυχοθεραπευτής ως εκπρόσωπος της Επιστήμης, ένας θεατρικός συγγραφέας ως εκπρόσωπος της Τέχνης και, τέλος, μια διαφημίστρια ως εκπρόσωπος της Επικοινωνίας. Και οι τρεις είναι διαχειριστές του λόγου και της εικόνας, διανοούμενοι και επιτυχημένοι. Απέναντί τους, ένας μοναχικός άνθρωπος, η Φωτεινή, που δεν ξέρει να διαχειρίζεται τίποτα, εκτός ίσως από τη φαντασία και τις αναμνήσεις της
Σκηνοθεσία: Φρόσω Λύτρα. Ερμηνεύουν: Άννα Ευθυμίου, Φαίη Κοκκινοπούλου, Δημήτρης Σιακάρας, Νίκος Τσολερίδης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19:30 Πέμπτη-Παρασκευή: 21:00 Σάββατο: 18:00 & 21:00 Κυριακή: 19:30
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
