Η Σωφέρ Θεάτρου Ζωή Ταυλαρίδου συνεχίζει τη σειρά συνεντεύξεων συνομιλώντας με ανθρώπους της σκηνής.
Ο Γιώργος Θεοδωρίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης το 1977. Σπούδασε την τέχνη του θεάτρου, κάνοντας και τα πρώτα του βήματα, στο Bald Theater της Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ το 2007-2009, στην Πολιτεία Θεάτρου το 2009-2015 και το 2018-2019 στη θεατρική ομάδα Λάρνακας. Συμμετείχε σε θεατρικά έργα, όπως «Φάουστ» του Γκαίτε, «Η Επέτειος» του Α. Τσέχωφ, «Βασικές απορίες», έναν κωμικό μονόλογο του ίδιου, «Ριζική Θεραπεία» του Ι. Αναστασίου, «Με το ζόρι παντρειά» του Μολιέρου, «Μικρά συζυγικά εγκλήματα» του Εμανουέλ Σμιτ, «Τα ρούχα του βασιλιά» του Ι. Καλατζόπουλου, «Οι Μικροαστοί» του Μ. Γκόρκι, “Survival” Μ. Μπαλτατζή, σε τηλεοπτική διαφήμιση για την οργάνωση Α21 και στις τηλεοπτικές σειρές «Αστέρια στην άμμο» και «8 λέξεις» του Α. Γεωργίου. Αποτελεί μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Θεατρικών Σχημάτων Μακεδονίας-Θράκης. Είναι συνδιοργανωτής και συμμέτοχος στο Θεατρικό Φεστιβάλ στον κινηματογράφο, στο Θεατρικό Φεστιβάλ Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Καλαμαριάς και διετέλεσε μέλος της Πολιτείας Θεάτρου της Μ. Μπαλτατζή.
Η ενασχόλησή του Γιώργου Θεοδωρίδη με την τέχνη του θεάτρου ήταν απότοκος εσωτερικής ανησυχίας και αναζήτησης. Η αναζήτησή του αυτή συνεχίζεται κι επί σκηνής. Ο Γιώργος ως επαγγελματίας φωτογράφος και ηθοποιός φωτογραφίζει τους πάντες και τα πάντα, εντρυφώντας και στην ενδελεχή φωτογράφιση των ηρώων της Κάθαρσις, ενός δικού του θεατρικού έργου, που δημιουργήθηκε αρχικά ως σενάριο ταινίας και μεταφέρεται πλέον στη σκηνική πραγματικότητα. Το έργο αναπνέει αυτόν τον καιρό στο Θέατρο Αθήναιον και φιλοδοξεί να μας αποκαλύψει τη δική μας αλήθεια.
Ο Γιώργος Θεοδωρίδης έχει μετουσιώσει με το έργο του Κάθαρσις των ωμό ρεαλισμό σε ποίηση. Μας παρουσιάζει τον ήρωά του να έχει διαπράξει ένα τριπλό έγκλημα. Έχει δολοφονήσει τον πατέρα, τη μητέρα του, την αδελφή του. Κι έχει κρύψει το πιστόλι, το οποίο δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί. Η αστυνομία τον συλλαμβάνει και οδηγείται στον ανακριτή, στον οποίον απευθύνεται με τον μονόλογό του. Ο μονόλογος είναι ουσιαστικά ένας διάλογος ανάμεσα στον εγκληματία και τον ανακριτή του. Και ο Θεοδωρίδης έχει τοποθετήσει στον ρόλο του ανακριτή το ίδιο το κοινό, γεγονός που καθιστά το δράμα και την ενοχή του ήρωα ακόμη πιο ισχυρά. Οι χαρακτήρες του έργου σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνονται σκοτεινοί, σαν να έχουν αναπτύξει μια περίεργη σχέση ο ένας με τον άλλον. Μέσα σε αυτή τη νεφελώδη συνθήκη, ο ήρωας κάμπτει τις αντιστάσεις του και δίνει το όπλο στη μοναξιά και τη θλίψη που τον υπερβαίνουν. Άραγε δικαιώνεται ο ήρωας ή όχι; Είναι όντως υποχείριο των ενστίκτων και των αρνητικών του συναισθημάτων ή αποκαθιστά μια κλονισθείσα ισορροπία; Ίσως όμως και να μη χρειάζεται κάποιος να δικαιωθεί ή κάτι να αποκατασταθεί, διότι η ηρωοποίηση των χαρακτήρων αυτών και η απόδοση της συγκεκριμένης πραγματικότητας λειτουργεί συμβολικά, διαφορετικά για τον κάθε θεατή. Ο πατέρας, η μητέρα, η αδελφή, ο δράστης και το όπλο του μαρτυρούν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό και αισθητική.
Ως εκ τούτου, το έργο αυτό συνιστά μια ψυχαναλυτική πραγματεία για την ανθρώπινη μοναξιά, ένα ράπισμα κατά των οικογενειακών αρχών και πολιτειακών θεσμών, ένα ντοκουμέντο αντίστασης στο κοινωνικό κατεστημένο και την κοινή γνώμη. Η απουσία των ονομάτων είναι σκόπιμη, καθώς η Κάθαρσις βρίθει συμβολισμών και αποκτά τοιουτοτρόπως μια διαχρονική αξία. Μέσα από την ενοχή και τη δικαίωση, τα άγρια ένστικτα και τον λυρισμό, το έργο φιλοδοξεί να αναδείξει την αξία της ζωής που βιώνεται στο μεδούλι της, της ύπαρξης που υπερισχύει της ανυπαρξίας, της ηθικής ουσίας κι αλήθειας που υπερισχύει της πλάνης και της υποκρισίας. Κι αυτό επιτυγχάνεται μέσω ενός μονολόγου που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί σπουδή μιας δραματικής σχολής.
Ραντεβού λοιπόν το Σάββατο 4 Νοεμβρίου στις 21:00 στο θέατρο Αθήναιον.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Γιώργο Θεοδωρίδη για τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Σωφέρ καθώς και το Θέατρο Αθήναιον για τη θερμή φιλοξενία του.
Τεχνική επιμέλεια: Τάσος Πέππας
Όλη η συνέντευξη παρακάτω:
Επίλογος: Το θέατρο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ερήμην του ανθρώπου. Αλλά κι ο άνθρωπος δεν έχει την ευκαιρία να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα ερήμην του θεάτρου κι οποιασδήποτε άλλης καλλιτεχνικής ή πνευματικής δραστηριότητας. Οι άνθρωποι του πνεύματος επιχειρούν μέσω του δημιουργικού τους οίστρου να απορροφήσουν τον τυχόν πνευματικό και δημιουργικό μας αποχρωματισμό. Μας περιμένουν με την ενέργεια και την ψυχή τους, να μας προβληματίσουν, να μας συγκινήσουν, να ξυπνήσουν μέσα μας συναισθήματα και να μας οδηγήσουν στην κάθαρση.
Γιατί η ψυχή του θεάτρου είναι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος.
