Υποψήφιε κ. ΔΗΜΑΡΧΕ… έχεις γράμμα πριν μου «κόψεις το βήχα»!
Γράφει η γεωπόνος Πίτσα Στασινοπούλου.
Αξιότιμε (υποψήφιε) κ. Δήμαρχε,
καταλαβαίνω πολύ καλά, ότι μέσα στον τωρινό πανικό σου του προεκλογικού πυρετού, που και το τελευταίο ψηφαλάκι της πιο απομακρυσμένης γειτονιάς, της πιο πολυσύχναστης λαϊκής, του πιο γκλαμουράτου πεζόδρομου, σου είναι πολύτιμο…. αποκλείεται να διαθέσεις ούτε λεπτό για την ανάγνωση του γράμματος ενός δημότη. Πίστεψέ με σε νοιώθω… Μπορείς όμως άνετα να το διαβάσεις ΜΕΤΑ, αφού κοπάσει η λαίλαπα και μπεις με το καλό στο δημαρχιακό σου γραφείο. Ελπίζω δε, να μην εκλάβεις τον ενικό ως έλλειψη ευγένειας, αλλά ως ένδειξη οικειότητας, σαν αυτή που μου έδειχνες όταν ως άγνωστή σου, με χτυπούσες φιλικά στην πλάτη κλείνοντάς μου το μάτι… Έτσι με όλο το θάρρος της «προεκλογικής οικειότητας» εκατέρωθεν, επίτρεψέ μου να εκφραστώ αυθόρμητα και ελεύθερα, γιατί μετεκλογικά, όταν πια δεν θα με έχεις ανάγκη, το πιθανότερο είναι να μου «κόψεις το βήχα»! Όσο λοιπόν μπορώ ακόμη να… βήχω ελεύθερα, θα σου μιλήσω με τον τρόπο μου ως οικολογική στήλη, για το περιβάλλον της πόλης που καλείσαι να διοικήσεις.
Στην οποία πόλη, φαντάζομαι, περπατάς κι εσύ όπως εγώ, δεν… ίπτασαι! Και φαντάζομαι επίσης, δεν φοράς «κόκκινα γυαλιά, κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπεις»! Γιατί τα δικά μου μάτια πληγώνονται από την ασχήμια… τα δικά σου; Δεν μπορώ να βλέπω σε απόμερα – από τη βιτρίνα του κέντρου- σημεία, μικρές… χαριτωμένες χωματερές στο έλεος των τρωκτικών. Δεν μπορώ να βλέπω το ανατολικό και δυτικό μέτωπο της θάλασσας σχεδόν απροσπέλαστα και παρατημένα στο έλεος κάθε πιθανής και απίθανης βρωμιάς, ούτε τον Θερμαϊκό μέσα στη μπόχα, επειδή οι άνευ συντήρησης βιολογικοί καθαρισμοί, μόνο κατ’ ευφημισμό «καθαρίζουν». Δεν μπορώ να βλέπω ξέχειλους κάδους και βουνά σκουπιδιών, δρόμους στις γειτονιές μέσα στη βρώμα, ελεεινά κτίρια με ξεφτισμένες γκρι προσόψεις και πεσμένους σοβάδες, σχολεία πνιγμένα στο τσιμέντο μέχρι ασφυξίας, ιστορικά διατηρητέα να ρημάζουν σαν παλιοκαιρισμένα φαντάσματα, σκουριασμένες σιδηροκατασκευές με ξεφτισμένες διαφημιστικές ταμπέλες… Δεν μπορώ να βλέπω τις δύο εισόδους της Θεσσαλονίκης, και τη δυτική και την ανατολική, να συναγωνίζονται η μία την άλλη σε κακογουστιά και εγκατάλειψη! Και να προσμένω την έλευση κάποιου «σημαίνοντος προσώπου» για να δω ένα ευκαιριακό πασάλειμμα, σαν τον «στόκο» πάνω στις ρυτίδες κακογερασμένης…
Θα μου πεις βέβαια – το βλέπω, εδώ το ’χεις!- για την «ανάπλαση της Ν. Παραλίας» και τα «θεματικά πάρκα» που σε κάνουν τόσο περήφανο για την πόλη «σου»! Που βραβεύτηκαν, που θαυμάστηκαν, που αγκαλιάστηκαν, που… Όχι, όσο κι αν με τρώει η γλώσσα μου, δεν θα μείνω στη μιζέρια του υπέρογκου κόστους για μια προκλητική πολυτέλεια, τόσο ξένη στο περιβάλλον αστικό τοπίο. Δεν θα μείνω καν στη θυσία 270 (!) 60χρονων δένδρων λεύκας, που ως «ακατάλληλα» και «προβληματικά», έπεσαν ηρωικά στο βωμό του σύγχρονου ντιζάιν! Άλλωστε, όταν… «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι»! Γιατί να το γιατρέψεις, όταν μπορείς να αποκτήσεις άλλο και ταυτόχρονα να κερδίσεις; Τι κι αν πρόκειται για ένα ζωντανό, πολύτιμο στοιχείο της φύσης με μνήμες 60 τόσων χρόνων και δυο γενιών που συντρόφευσε η σκιά του; Γελοίοι συναισθηματισμοί μπροστά στα φονικά αλυσοπρίονα, τις λαίμαργες τσέπες και τα υπερφίαλα μυαλά! Θα μείνω όμως σ’ αυτό που μου «κάθεται στο λαιμό»… ή για να κυριολεκτώ, «στο βλέμμα». Σε όλα αυτά τα «χαριτωμένα» εμπόδια που οι εμπνευστές όρθωσαν μπροστά μου, κρύβοντάς μου τον θαλάσσιο ορίζοντα! Πυκνές ξύλινες πέργκολες και πλέγματα, αναγκάζοντάς με να ατενίζω(;)τη θάλασσα από την πλευρά του (παραλιακού!) δρόμου, μέσα από… κάγκελα φυλακής, έστω και λουσάτα! Τοιχάκια πετροστόλιστα κατά μήκος, έτσι, για το… σπάσιμο της μονοτονίας του ανοιχτού ορίζοντα. Όγκοι χώματος, εν είδει λοφίσκου παιχνιδιάρικου, για την… ενατένιση τη ηλιοβασιλέματος από την κορυφή του κατόπιν αναρρίχησης, και όχι από το επίπεδο της θάλασσας που είναι μπανάλ! Όχι, ΔΕΝ κάνω χιούμορ, αυτή είναι η «επίσημη» αποστολή του!!! Και ο περιπατητής του δρόμου ή ο εποχούμενος, αντί να απολαμβάνει το μοναδικό προνόμιο μιας πόλης με ένα τεράστιο θαλάσσιο μέτωπο, να γαληνεύει η ψυχή του και το μάτι να χάνεται στον ανοιχτό ορίζοντα της θάλασσας… ψάχνει με κόπο να τον βρει «κομματιασμένο» μέσα από ξύλινα κάγκελα, συρμάτινα πλέγματα, ντουβάρια και λόφους, σαν να μη έφθαναν τα παλιά αυθαίρετα κτίσματα! Βλέπεις στη χώρα των διχασμών, έπρεπε να προκύψει ένας επιπλέον ιδιότυπος διαχωρισμός μεταξύ των «φίλων της παραλίας» και των… «ατυχών της λεωφόρου»! Μεγάλη πρόκληση τελικά ο ανοιχτός ορίζοντας… πάντα θα βρίσκεται κάποιος να σου τον «κόβει», επιχειρηματολογώντας για «το καλό σου»…
Όμως κ. υποψήφιε Δήμαρχε, εκτός από τα «θεματικά» υπάρχουν και τα άλλα πάρκα, που η μοίρα θέλησε να τα θέσει… εκτός θέματος. Το ότι δεν κατέχουν ευφάνταστους, ποιητικούς τίτλους, εισαγόμενα φυτά, μαρμάρινα κράσπεδα, λουστραρισμένα ξύλα ή πολυτελή παγκάκια, μπορεί να τα καθιστά «φτωχούς συγγενείς» των «θεματικών», αλλά καθόλου υποδεέστερα σαν πνεύμονες πρασίνου μέσα στο αποπνικτικό τσιμέντο. Και αν εξαιρέσουμε τα κεντρικά πάρκα-σταρ, κυρίως πέριξ της ΔΕΘ, που ειδικά σε περιόδους εκθέσεων μακιγιάρονται ασύστολα, τα υπόλοιπα στις γειτονιές λιμοκτονούν και ζέχνουν και η τύχη τους έχει ανατεθεί στα χέρια του θεού! Αν βρέξει –καλή ώρα- ξεμυτίζει λίγο πράσινο ως δείγμα με μορφή αγριόχορτων, που αν δεν τα επισκεφτεί κοπάδι να βοσκήσει, θα μείνουν έτσι μέχρι το οριστικό τους τέλος από τους καύσωνες. Διαφορετικά, το κατάξερο χώμα με μερικούς ψωριάρικους θάμνους ή κανένα μισοτελειωμένο δένδρο που ουδέποτε στη φυτοζωή τους είδαν από κοντά κλαδευτήρι, ξεχαρβαλωμένα παγκάκια καθώς και μπόλικο σκουπιδομάνι, αποτελούν την κυρίαρχη αισθητική του «πνεύμονα»!
Τώρα βέβαια, «αισθητική» είναι μεγάλη κουβέντα, ίσως και υποκειμενική. Όταν όμως πρόκειται για… πλεόνασμα τσιμέντου που καθόλου δεν τσιγκουνεύεσαι για χάρη των εργολάβων, χτίζοντας π.χ. ζαρντινιέρες και παρτέρια σαν φρούρια, είναι αντικειμενικά αντιαισθητικό! Υπάρχει όμως και η έννοια της «λειτουργικότητας» που, όπως και να το κάνουμε, είναι αντικειμενική. Ας πούμε όταν χαρακτηρίζεις έναν δρόμο ως «πεζόδρομο», θέλω να κυριολεκτείς! Να εννοείς δρόμο για πεζούς και όχι για τραπεζοκαθίσματα. Δεν λέω, υπέροχα τα υπαίθρια στέκια για καφέ, φαγητό ή ποτό. Αλλά από αυτό, μέχρι να καταλαμβάνεται ασφυκτικά το σύμπαν και ο άτυχος πεζός να ελίσσεται με πιρουέτες μέσα από επικίνδυνα περάσματα, επειδή από όλο αυτό ως Δήμος εισπράττεις έσοδα… ε, όπως καταλαβαίνεις, υπάρχει διαφορά! Αφού πιστεύω ότι φτιάχνεις επίτηδες «τραπεζοκαθισματόδρομους» μόνο και μόνο γι αυτό, βαφτίζοντάς το «τόνωση του δρόμου», εννοώντας «του ταμείου»!
Ούτε είναι «υποκειμενική» η άθλια κατάσταση δρόμων με λακκούβες και πεζοδρομίων με «κρυμμένα εμπόδια» και πλάκες σηκωμένες από τις ρίζες θλιβερών δένδρων που ασφυκτιούν σε τρύπες 50 εκατοστών και χορταριάζουν στη βάση τους σαν ζούγκλα. Και που αντί να κλαδευτούν, καρατομούνται κυριολεκτικά, στερώντας μας μόνιμα την μυρωδάτη ανθοφορία κάποιων. Ή μήπως να πούμε για την… υπερβατική λογική που σε ένα πεζοδρόμιο ενός μέτρου, ο φαεινός εγκέφαλος τοποθέτησε στη μέση του φάρδους πινακίδα, καθιστώντας αδύνατη τη διέλευση καροτσιού! Ή για την παντελή έλλειψη πρόβλεψης για μετακίνηση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα; Ή για το κυκλοφοριακό χάος του κέντρου; Και μέσα σε όλα τα «ωραία» να έχεις και ένα μετρό-φάντασμα να σε στοιχειώνει 8 χρόνια τώρα με την … υψηλή αισθητική της… ΜΗ κατασκευής του! Όχι, μη τρομάζεις, έχω πολλά να σου «χρεώσω», αλλά όχι το μετρό, αυτό είναι «πολλών παπάδων ευαγγέλιο»… αλλά μήπως κι εσύ ως ένας εκ των «παππάδων», να έβαζες λίγο το χεράκι σου, μπας και δούμε θεού πρόσωπο οι έρημοι, μέσα σε ΑΥΤΟΝ τον αιώνα;
Είναι αλήθεια ότι έχω κι άλλα πολλά να σου θυμίσω που προσβάλλουν όχι την αισθητική, αλλά τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ της καθημερινότητας μιας πόλης, αλλά νομίζω ότι σε κούρασα… κι έχεις και πολλά στο κεφάλι σου. Και όχι, δεν αρνούμαι καθόλου την ευθύνη ημών των δημοτών που αντιμετωπίζουμε τον δημόσιο χώρο ως πεδίο εκτόνωσης της όποιας καφρίλας μας… Εν προκειμένω όμως μιλάμε για τη ΔΙΚΗ σου ευθύνη ως δημοτικής αρχής, ακόμη και για τον συνετισμό του κάφρου! Αυτό όμως που θέλω να σε βεβαιώσω είναι ότι δεν… πάσχω από αλτσχάϊμερ, στην περίπτωση που ποντάρεις εκεί! ΘΥΜΑΜΑΙ! Και τα βολικά άλλοθι στη λογοδοσία σου περί στενότητας/ φτωχών ταμείων/ αδιάφορης κεντρικής εξουσίας κλπ., λίγο θα τα πάρω υπόψη μου γιατί ξέρεις ότι πολλά απ’ αυτά δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά πολιτικής βούλησης, ευαισθησίας, αποφασιστικότητας, χρηστής διαχείρισης. Κλείνοντας, σου εύχομαι καλή επιτυχία, καλό κουράγιο και… καλή μνήμη! Άλλωστε θα ξανασυναντηθούμε… Α, και μη ξεχάσεις φεύγοντας να μαζέψεις το σκουπιδομάνι από το προεκλογικό σου υλικό, έτσι;
Με εκτίμηση
Μία – ταλαίπωρη – δημότης….
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Αγαπητοί Κουλτουροσουπιώτες – Κουλτουροσουπιώτισες και απανταχού συνδημότες, δεν ξεχνάμε το δυναμικό παρόν μας στο παράλληλο δημοψήφισμα, με ένα βροντερό «ΟΧΙ» ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ! Τόσο βροντερό, που να τους ταρακουνήσει συθέμελα!!!
Φωτογραφικό υλικό
