Οι συνεντεύξεις μας
Εκ των δημουργών της θεατρο-μουσικο-χορευτικής ομάδας Triple Threat Productions πρωτοπαρουσιάστηκαν –και σάρωσαν- μ’ ένα «…Κλάμα» και ακάθεκτα συνεχίζουν να παρουσιάζουν παραστάσεις για παιδιά και για μεγάλους.
Επόμενο βήμα, μια μεγάλη πρόκληση που αφορά ένα πραγματικό θρύλο της ιστορίας που σαγήνεψε με τον παθιασμένο μέχρι θανάτου έρωτα του, αλλά κατατρόμαξε για τις μεθόδους από ακολούθησε σε εχθρούς και αντίζηλους αναγνώστες και κατακτώντας αργότερα ένα πολυπληθές κοινό μέσω των ταινιών. Τον «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ επιχειρούν να αναβιώσουν στη σκηνή του θεάτρου Αθήναιον από το Σάββατο 4 Μαρτίου η δημιουργική αυτή ομάδα.
Ο σκηνοθέτης Άγγελος Κουρέπης μιλά εφ΄ όλης της ύλης στο Γιώργο Μπαστουνά για την Κουλτουρόσουπα στην Κουλτουρόσουπα
Θα ξεκινήσουμε από την τελευταία σας παράσταση. «Ο Δράκουλας» αποτελεί τη νέα σας παράσταση που φέρνει στο προσκήνιο μία από τις πιο κλασικές ιστορίες όλων των εποχών. Γιατί την επιλέξατε; Πείτε μας δύο λόγια για τη διαμόρφωσή της.
Θέλαμε η νέα μας μεγάλη παραγωγή, να έχει ένα στοιχείο κλασικό, μια ιστορία και ένα κείμενο που έχει μια ιδιαιτερότητα και βρίσκεται μακριά από την σφαίρα της κωμωδίας. Ήταν για πολλά χρόνια και ιδέα του Λευτέρη Κωνσταντίνου και της Κλαίρης Καραπιδάκη και ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να διαφοροποιηθούμε από ότι έχουμε κάνει στο παρελθόν ως εταιρεία.
Αποτελεί ένα επίκαιρο έργο;
Σίγουρα και όχι με την κλασική έννοια που λένε όλοι για τις παραστάσεις. Η θεματική του Δράκουλα ενέχει στοιχεία όπως η μοναξιά, η σαρκική ηδονή, η πίστη και η προσήλωση στο θρησκευτικό στοιχείο, πράγματα που μας αφορούν μέχρι σήμερα σε έναν τεράστιο βαθμό. Τα θέματα που πραγματεύεται είναι κοινωνικά, αλλά κυρίως προσωπικά. Είναι θέματα που προσπαθούμε ως άνθρωποι να τα λύσουμε καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Πως θα αποτυπωθεί το υπερφυσικό στοιχείο με το οποίο σχετίζεται ο συγκεκριμένος μύθος;
Με αρκετούς τρόπους, είτε ρεαλιστικούς είτε συμβολικούς, το υπερφυσικό στοιχείο δεν είναι το κύριο γεγονός της παράστασης, αλλά ένα όχημα για να υπογραμμίζεται ολόκληρη η ιστορία με έναν διαφορετικό τρόπο. Αν και όσο πιο παλαιότερα πάμε χρονολογικά, τόσο μεγαλύτερη ομορφιά βρίσκεις σε αυτά τα στοιχεία γιατί αντίστοιχα βρίσκεις και τον φόβο σου για το άγνωστο. Σε μια εποχή εκλογίκευσης δεν είναι εύκολο να τραβήξεις από τα μαλλιά μια θεωρία που η επιστήμη και ο ορθολογισμός προσπαθούν να γονατίσουν.
Ένα γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαίτερα είναι πως η παράστασή σας σηματοδοτεί την νέα αρχή του θεάτρου «Αθήναιον». Έπαιξε ρόλο στην απόφασή σας να επιλέξετε το συγκεκριμένο χώρο; Νιώθετε αυξημένη την αίσθηση της ευθύνης για ένα καλό αποτέλεσμα;
Σε κάθε νέο χώρο που βρισκόμαστε, νιώθουμε πάντα μια έντονη ευθύνη γιατί επιλέγουμε τους χώρους που δουλεύουμε πολύ προσεκτικά. Θα έλεγε κανείς πως μέσα στην φύση αυτής της εταιρείας, βρίσκεται η ανάγκη μας να πειραματιστούμε αρκετά με τους χώρους των παραστάσεων μας και να βρούμε νέες σκηνές να επικοινωνήσουμε το έργο μας. Το αίσθημα της ευθύνης όμως, είναι κάτι που δεν έρχεται μόνο από τον χώρο, αλλά κυρίως από τους συνεργάτες μας και ταυτοχρόνως από το κοινό μας.
Ένα πολυπρόσωπο έργο με αρκετή κινησιολογία αποτελεί σίγουρα μία πρόκληση τόσο στο κείμενο, όσο και την σκηνοθεσία. Πόσο δύσκολη είναι η δημιουργία ενός πολυπρόσωπου έργου;
Νομίζω ότι η σημαντικότερη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε πλέον στα πολυπρόσωπα cast, είναι η διαχείριση του χρόνου, ειδικά σε μια πόλη που ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως για να βιοπορίζεσαι από το επάγγελμα σου πρέπει να κάνεις απίστευτα μεγάλα ωράρια και σίγουρα σε διαφορετικές δουλειές. Από εκεί και έπειτα, ο τρόπος που δουλεύουμε μας επιτρέπει να είμαστε πολυσυλλεκτικοί, να αγκαλιάζουμε και να σεβόμαστε τις διαφορετικές ειδικότητες που δίνουν τα χέρια και προσπαθούν για το συνολικό αποτέλεσμα μιας παράστασης.
Μιλήστε μας για την ομάδα σας Triple Threat Productions και ποιο είναι το στίγμα της;
Αν και δεν καταγράφει πολλά χρόνια ζωής, αν καθόταν κανείς μαζί μας σε ένα τραπέζι, θα έλεγε κατά πρώτον ότι είμαστε φίλοι, οικογένεια. Σε δεύτερο επίπεδο, λατρεύουμε να εξερευνούμε νέες σκηνές, αγαπάμε να έχουμε θάρρος και θράσος και έχουμε ένα πολύ μεγάλο προσόν: μπορούμε πάντα να μετριάσουμε την οποιαδήποτε στραβή που μπορεί να συμβεί στο επάγγελμά μας. Όταν καθόμαστε να συζητήσουμε, υπάρχει αγάπη, χιούμορ, ακούγονται οι ιδέες όλων, παραδεχόμαστε τα λάθη μας και προχωράμε όλοι μαζί. Γι’ αυτό και το ρεπερτόριο μας έχει τόσο διαφορετικά θεάματα μεταξύ τους.
Αν βιοπορίζεστε από το θέατρο, αν έχετε χορηγούς που υποστηρίζουν τις προσπάθειές σας και πόσο θα κοστίσει η τελευταία σας παραγωγή;
Ύστερα από αρκετά χρόνια, μπορώ να πω πως ο βιοπορισμός από την τέχνη ίσως να είναι και το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην καριέρα ενός ανθρώπου. Είναι τόσο αβέβαια όλα, μέσα σε μια αγορά που δεν στηρίζει ιδιαίτερα τα παιδιά που έχει να εξάγει πολιτιστικά, αλλά αγαπά την τηλεόραση και την ταχύτητα του σούπερ μάρκετ της Αθήνας. Ως αυτοδημιούργητοι καλλιτέχνες, άνθρωποι που φτιαχτήκαμε από το μηδέν, έχουμε το θάρρος και το θράσος της γνώμης μας γιατί είμαστε παιδιά που μεγαλώσαμε δουλεύοντας σκληρά και πολύ.
Στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022, αποσπάσατε για «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο», τόσο το βραβείο της πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας, όσο και το β’ βραβείο κοινού. Πιστεύετε, πως τα βραβεία αυξάνουν τις απαιτήσεις της επόμενης και τρόπον τινά αν σας βοήθησαν;
Σίγουρα μια τέτοια προβολή αποτελεί ένα τεράστιο παράσημο στην εργογραφία μας και φέρει μια μεγάλη ευθύνη, ειδικά όταν ένα από τα βραβεία έρχεται από ψηφοφορία του κόσμου. Εάν με ρωτούσες στα 23 μου, θα ήταν το παν για μένα. Τώρα πλέον και μετά από διάφορα ταξίδια σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς και έχοντας μια εικόνα για το πως λειτουργεί η δουλειά μου, μπορώ να πω πως λειτουργεί ως άλλο ένα βέλος στην φαρέτρα μου. Μου δίνει ώθηση να πειραματιστώ και να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά για να δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες που θέλω στην δουλειά μου.
Το γεγονός πως ο ένας ασχολείται με το κείμενο (Λευτέρης Κωνσταντίνου) και ο άλλος με την σκηνοθεσία, με την φόρμουλα αυτή να επαναλαμβάνεται κάνει ευκολότερο το έργο σας
Μοιραζόμαστε πολύ περισσότερα από ότι δύο ειδικότητες με τον Λευτέρη, μοιραζόμαστε ένα κοινό καλλιτεχνικό όραμα. Μετά από χρόνια που δουλεύαμε εντός και εκτός εταιρείας, συνειδητοποιήσαμε πως χωρίς ιδιαίτερο κόπο, μιλάμε μια κοινή γλώσσα που έχει ως πυρήνα της το πως θέλουμε να πούμε ιστορίες και αυτές οι ιστορίες να είναι πλαισιωμένες με σπουδαίους ανθρώπους, καλλιτέχνες που κι εμείς οι ίδιοι θαυμάζουμε και αγαπάμε μέσω της τριβής μας με αυτούς. Έχουμε φτιάξει μια καλλιτεχνική οικογένεια, που όσο μεγαλώνει, προστίθενται όλο και περισσότεροι άνθρωποι και αυτό με κάνει πολύ ευτυχισμένο.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη;
Δεν να μπορούσα να βάλω στην ίδια κατηγορία όλων των ειδών της παραστάσεις που ανεβαίνουν στην πόλη μας. Αυτό που με αφορά όμως κυρίως, είναι η μεγάλη ανάπτυξη του παιδικού θεάτρου και η μη αναπτυσσόμενη βραδινή σκηνή της πόλης, ειδικά από δημιουργούς της Θεσσαλονίκης. Οι παραγωγοί δεν πιστεύουν στις δυνατότητες της πόλης μας, εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε ίσως στις δυνατότητες μας και αυτό είναι κάτι που πρέπει να παλέψουμε για να αλλάξουμε.
Ποια πρόσωπα και σχήματα της πόλης (Θεσσαλονίκης) εκτιμάς πιστεύοντας πως παράγουν καλλιτεχνικό έργο;
Ευτυχώς μέσα τα τόσα χρόνια στην καλλιτεχνική ζωή της πόλης, έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους, ανθρώπους που αξίζει να ζεις μαζί τους και να απολαμβάνεις ή να μαθαίνεις από τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και ζουν μέσα στην τέχνη. Θα ήταν άδικο να ξεκινήσω να αναφέρω κόσμο, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω αρκετούς και δεν το θέλω. Αυτό που έχω να υπογραμμίσω όμως, είναι πως η ομάδα των παιδιών του “Dracula”, είναι υπέροχοι καλλιτέχνες, που διαλέχτηκαν πολύ προσεκτικά από εμάς γιατί είχαν πολλά να πουν.
Μιλώντας για κρατικές σκηνές στην Ελλάδα του σήμερα, και δη του ΚΘΒΕ θεωρείτε ότι λειτουργούν ομαλά και εκπληρώνουν τους πολιτιστικούς στόχους για τους οποίους έχουν συσταθεί;
Δεν μπορώ να γνωρίζω ως καλλιτέχνης αλλά μόνο ως θεατής την δράση των υπόλοιπων δημόσιων οργανισμών της χώρας, γιατί δεν είχα την τύχη μέχρι σήμερα να δουλέψω σε δημόσιο οργανισμό, φεστιβάλ ή κρατική σκηνή της χώρας. Σε σχέση με το κρατικό που παρακολουθώ ως θεατής τα τελευταία χρόνια, αυτό που με χαροποιεί φέτος είναι η πολυσυλλεκτικότητα και το ρεπερτόριο που είναι τόσο νέο και διαφορετικό, χωρίς όμως να αφήνει καμία ανάσα στους δημιουργούς της πόλης. Είναι σημαντική η σύνδεση μας με την Αθήνα, αλλά για έναν δημιουργό του τόπου μας είναι κάτι απλησίαστο το να τον καλέσουν ή να συμμετέχει με τον αντίστοιχο τρόπο σε μια κρατική σκηνή. Έτσι, καταλήγουμε κάπως να παλεύουμε στο ελεύθερο θέατρο, την ώρα που το κρατικό κάνει μια μεγάλη προσπάθεια αλλά έχοντας όλα τα εργαλεία στα χέρια του.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην ελληνική πραγματικότητα;
Να πει με θάρρος τις ιστορίες που δεν θέλει η μάζα, η κανονικότητα να ακούγονται. Να βάλει στις κουβέντες και στις συζητήσεις των ανθρώπων στα τραπέζια, πράγματα που δεν θα έμπαιναν αλλιώς, να ανοίξει θέματα συζήτησης και προβληματισμού σε σχέση με αυτά που πιστεύουμε ότι κρύβουμε κάτω από το χαλί στο σπίτι μας.
Οι κριτικές σας επηρεάζουν; Αλλάζετε στοιχεία μετά από μία κριτική;
Μόνο στην περίπτωση μιας εποικοδομητικής κριτικής, που γνωρίζω ότι έρχεται για να βελτιώσει το έργο μου και όχι να κρίνει αυτό που έχω ήδη εικονοποιήσει με το μυαλό μου. Τότε θα μπω σε συζητήσεις με τους συνεργάτες, με δραματουργούς, μπορώ να κάνω τα πάντα για να επικοινωνηθεί όσο πιο σωστά γίνεται μια θεματική που ασχολούμαι. Δεν με αφορά καθόλου όμως τι πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσε να είχε κάνει στην θέση μου ή ακόμα περισσότερο, τι δεν θα έκανε. Εάν ζούσα μια ζωή που η γνώμη των άλλων επηρέαζε την κάθε μου κίνηση, θα είχα καθίσει στο χωριό μου και θα δούλευα στα χωράφια έχοντας μια υπέροχη ησυχία και ένα τεράστιο εισόδημα στα χέρια μου κάθε μήνα.
Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης ή κειμενογράφος αντίστοιχα, που να αποτέλεσε πρότυπο για εσάς;
Σίγουρα τα τελευταία χρόνια, η δουλειά μου έχει επηρεαστεί από τον Thomas Ostermeier, από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, από τον Castelluci και από διάφορους σπουδαίους σύγχρονους σκηνοθέτες. Όσον αφορά τα κείμενα που διαβάζω, θα ήθελα να δώσω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε δύο γυναίκες που μου μάθανε να συμπυκνώνω την ζωή με τους στίχους τους, την Λίνα Νικολακοπούλου και την Ελεάνα Βραχάλη.
Κάποια κατηγορία έργων ή κάποιοι ρόλοι που σας ελκύουν ιδιαίτερα για συγκεκριμένους λόγους και ποια είναι αυτά;
Νομίζω ότι μετά από αρκετά χρόνια, αναγνωρίζω πως το είδος μου είναι ρεαλισμός και πως έχω μια τεράστια αγάπη για την κωμωδία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μόνο αυτό αγαπώ να κάνω. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που πείθεται και γελάει μόνο ουσιαστικά χωρίς να προσπαθώ για κάτι, είναι τα δύο πεδία που το μυαλό μου αρχίζει να εκστασιάζεται όταν βλέπει κάτι από αυτά τα δύο να πετυχαίνουν τόσο καλά.
Επί προσωπικού, να σας γνωρίσουμε καλύτερα… Πείτε μας μερικά χαρακτηριστικά για τον εαυτό σας.
Είμαι ένας αυστηρός θα έλεγα άνθρωπος ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω εγώ για μένα, που δεν ξέρω να χαλαρώνω με τίποτα. Είμαι εργασιομανής, αγαπάω την δουλειά μου και τους ανθρώπους όσο τίποτα αλλά ίσως στους δεύτερους δεν δίνω στον προσωπικό μου χρόνο τον χώρο που χρειάζονται για να με γνωρίσουν. Είμαι αρκετά μοναχικός, και παθιάζομαι και δίνομαι πολύ κάθε φορά που προσπαθώ να κάνω κάτι. Ένα αστείο που κυκλοφορεί αρκετά για μένα μέσα στις πρόβες είναι ότι κανεις δεν ξέρει αν ξεκουράζομαι και αν κοιμάμαι ποτέ.
Πέραν του θεάτρου, θα σας ενδιέφερε η ανάμειξη και με άλλα καλλιτεχνικά είδη, όπως η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος;
Με μεγάλη χαρά, πρόσφατα έπαιξα και σε μια ταινία μικρού μήκους που απέσπασε καλές κριτικές και τρία βραβεία στο φεστιβάλ Δράμας, τα “Τσουλάκια”. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω τόσο στο σινεμά όσο και στην τηλεόραση γιατί τα θεωρώ δύο πολύ σπουδαία μέσα για την δουλειά μας.
Τί σκέφτεστε για το μέλλον; Θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας κάποια από τα όνειρά σας;
Δεν ονειρεύομαι εύκολα και αυτο σταμάτησε κάποια στιγμή λίγο πριν τα 30 μου. Όταν κατάλαβα πως είχα καταφέρει τα περισσότερα από αυτά που είχα βάλει ως στόχους και είπα πως μπορούσα να τα είχα κάνει και πιο αργά όλα και ίσως να απολάμβανα την καθημερινότητα λίγο διαφορετικά. Αν ονειρεύομαι κάτι είναι να δουλέψω με ανθρώπους που ήδη αγαπώ και σέβομαι καλλιτεχνικά και να βρεθώ σε μέρη με νέο κόσμο που θα γνωρίσω και θα με οδηγήσει σε πράγματα που ούτε εγώ δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έφτανα.
Ευχαριστούμε
.
-k-
.
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ.
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο 4 Μαρτίου, 21:00
Η εφιαλτική εμπειρία του Τζόναθαν Χάρκερ ξεκινά με την επίσκεψη του στο Κάστρο του Κόμη Δράκουλα, στα Καρπάθια Όρη. Η άφιξή του στην Τρανσυλβανία αποτελεί την αρχή μιας αλυσίδας μακάβριων γεγονότων και τρομακτικών συμβάντων, καθώς ο μοχθηρός Δράκουλας τον φυλακίζει….
Σκηνοθεσία: Άγγελος Κουρέπης.
Ερμηνεύουν: Βασίλης Βασιλείου, Άγγελος Γουγούσης, Ασπασία Δήμου, Δημήτρης Ελιάς, Λευτέρης Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μπουζούδης, Παυλίνα Παπαδοπούλου, Στέφανος Τσαβές.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 4, 5,11,12,18,19 Μαρτίου. Σάββατο 21.00, Κυριακή 20:00
Φωτογραφικό υλικό
