«ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΜΩΡΗ»: Να γιατί δεν πρέπει να χάσετε το διαμαντάκι στο θέατρο Αυλαία. Είδαμε πριν από εσάς για εσάς!
Βρεθήκαμε Μάρτιο μήνα (2016) και είδαμε την παράσταση «Που είναι η μάνα σου μωρή;» στο θέατρο Σημείο της Αθήνας. Αναδημοσιεύουμε τη θεατρική γνώμη μας καθότι η παράσταση επιτέλους έρχεται από Τετάρτη 18 Ιανουαρίου στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης.
——————————————————————————–
Ένα ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΙ μνήμης η παράσταση «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΜΩΡΗ» στο θέατρο ΣΗΜΕΙΟ. Είδαμε & Σχολιάζουμε. (7/03/2016)
.
Βρεθήκαμε στην παράσταση «Που είναι η μάνα σου μωρή;» που βασίζεται στο αυτοβιογραφικό/ομώνυμο βιβλίο της Δήμητρας Πέτρουλα. Η σκηνοθεσία είναι του Ένκε Φεζολλάρι ενώ τη θεατρική διασκευή του βιβλίου υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου. Ερμηνεύουν οι Βέρα Κρουσκα, Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου. Τα σκηνικά /κοστούμια είναι της Χριστίνας Κωστέα.
Που είναι η μάνα σου μωρή και η Δήμητρα Πέτρουλα είναι η μοναδική επιζήσασα κόρη του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα. Η κα Δήμητρα Πέτρουλα στην ηλικία των 3,5 χρόνων αναγκάζεται να μείνει μόνη πάνω στα πτώματα της μητέρας της, των αδελφιών της και άλλων τεσσάρων συγγενών, όταν δολοφονηθήκαν βάναυσα από τους Χίττες το Ιανουάριο του 1946. Η ίδια θα περιπλανηθεί, θα δει και άλλους οικογενειακούς θανάτους (40 περίπου της ιδίας οικογενείας) και δε θα ξαναδεί από τότε τον αγαπημένο της πατέρα, ο οποίος δολοφονήθηκε από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς τον Απρίλη του 1948 (στις φυλακές της Σπάρτης).
,
Η ιστορία της συγκεκριμένης οικογένειας, αλλά και του σπαραγμού του εμφυλίου σώζεται γλαφυρή μέσα από τη μαρτυρία αυτού του παιδιού, που η μάνα του λίγο πριν ξεψυχήσει του ζήτησε να κρατήσει το όνομα Πέτρουλα ψηλά στον εξής τραγικό διάλογο: «Μπεμπέκα μου, Μπεμπέκα μου, αν ζήσεις τ’ όνομά μας να κρατάς πάντα ψηλά. Ορκίσου μου… Ορκίσου μου…» Μα τι μου λέει, τι μου λέει, θα κουραστώ, Θε μου, θα κουραστώ! Πώς μπορώ να κρατάω μια ζωή, μια σανίδα γραμμένη με τ’ όνομα ΠΕΤΡΟΥΛΑ, πάντα ψηλά. Θα κουραστώ. Θα κουραστούνε τα χέρια μου και θα μου πέσει χάμω η σανίδα με τ’ όνομα. Και κείνη: «Ορκίσου μου, Ορκίσου μου…» και οι Χίτες να τήνε χτυπάνε, να τήνε χτυπάνε…
Έχουν περάσει περίπου 70 χρόνια από την από όλη τη σφαγή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου(1941-1944) καθώς και την εξίσου τραγική του ελληνικού εμφυλίου(1946-1949). Οι μνήμες είναι το μόνο που έχει σχεδόν απομείνει ζωηρό, όχι μοναχά για την τιμή που οφείλουμε στους αγωνιστές της Ελευθερίας ,αλλά κυρίως για τη προτροπή αποφυγής μιας εθνικής αλληλό-σπαρακτικής αιματοχυσίας. Και είναι αλήθεια ότι στη μεταπολεμική ιστορία, τα θύματα του ελληνικού εμφυλίου είναι περισσότερα από όσα γνώρισε ο τόπος από το 1830 και μετά, αν τα νούμερα έχουν να μας διδάξουν κάτι.
Δεν είναι όμως μόνο τα νούμερα αλλά και οι οικογένειες με ονοματεπώνυμο που ξεκληρίστηκαν άδικα αφού η αγριότητα του εμφυλίου έψαχνε ακόμα και τη φύτρα ή το σπόρο της γενιάς. Ναι μέχρι εκεί φτάσαμε και σωστά η Σοφία Αδαμίδου διασκευάζει την ιστορία με λεπτομέρειες έτσι ώστε να καταγράφουν και να αποτυπωθούν στο θεατρικό σανίδι, οι πράξεις μας σε όλο τους το μεγαλείο χωρίς λογοκρισία. Η θεατρική διασκευή της είναι εξαιρετική και σε μια γρήγορη ροή κατορθώνει να μεταφέρει το βιβλίο/μαρτυρία με τα αυτούσια συναισθήματά του και με τα απαραίτητα ιστορικά στοιχεία.
Ιστορικά στοιχεία που με τη σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι η εικόνα υποδέχθηκε/διαδέχθηκε το βιβλίο και έγινε ένα διαμαντάκι μνήμης. Ο Ενκε Φεζολλάρι σκηνοθέτησε με γρήγορες σκηνές, προτιμώντας να δώσει το βάρος στην ερμηνεία/ες των ηθοποιών του και επέτρεψε να ακουστεί μια ιστορία λιτά, αφηγηματικά και σχεδόν λυρικά (όσο λυρική μπορεί να είναι μια τραγωδία). Γρήγορες εναλλαγές, χορικά και στάσιμα, χορωδιακά και κυρίως ένας κυτταρικός μονόλογος που βάζει τη μνήμη στη θέση της. Και πράγματι είναι από τις καλύτερες δουλειές του, αν εξαιρέσουμε μια μικρή αμηχανία/ ανακολουθία δραματουργικής επεξεργασίας και σκηνοθεσίας (στιγμές).
Μόνο οι σκλάβοι λένε ψέματα και η γενναιόδωρη Βέρα Κρούσκα σηκώνει την ιστορία της οικογένειας Πέτρουλα στους ερμηνευτικούς της ώμους και την δίδει απλόχερα και έντεχνα με τα χέρια της και μόνο! Η ερμηνεία της που ουσιαστικά χαρακτηρίζεται και ως ένας παθιασμένος μονόλογος, χρωματίζεται δεικτικά από την εναλλαγή στον τόνο της φωνής και από την ερμηνεία των χεριών. Πότε ως παιδούλα σαστισμένη και άλλοτε ως ενήλικη ακόμα παγωμένη, αρθρώνει μπροστά μας την τραγική μαρτυρία μιας γενιάς και μιας εποχής χωρίς μελοδραματισμούς και άσκοπους συναισθηματισμούς (στα συν της σκηνοθεσίας). Ακροβατεί στην ιστορία με ακρίβεια και μέτρο όπως εκείνο που αρμόζει στην αλήθεια και στην ισορροπία που χρειάζεται μια χώρα όπως η δική μας. Θέλει ταλέντο αυτή η αφήγηση, θέλει ψυχή αυτό το πόνημα και η Βέρα Κρούσκα τα διαθέτει.
Ερμηνευτικά πληθωρικές χαρακτηρίζονται και στην όλη δράση οι Ορνέλα Λούτη και η Αγάπη Παπαθανασιάδου. Η Ορνέλα Λούτη ερμήνευσε αξιοθαύμαστα ότι της είχε ανατεθεί και κυρίως απέδωσε πηγαία, το κωμικοτραγικό στοιχείο που χρειαζόταν όλη η άνωθεν αφήγηση και εμείς οι ίδιοι οι θεατές (ως βαλβίδα εκτόνωσης της έντασης). Η Αγάπη Παπαθανασιάδου με την εμφάνισή της και μόνο, σηματοδότησε την κατάσταση στην οποία χαρακτηριολογικά βρισκόμαστε ιδίως όταν είμαστε μετεμφυλιακοί, και απέδωσε/ερμήνευσε με άνεση τη στόφα μας.
Στα συν [+] της παράστασης:
1. Το ίδιο το βιβλίο της Δήμητρας Πέτρουλα που σηματοδοτεί και καταγράφει μέσα από προσωπικά βιώματα, όσα οφείλουμε να θυμόμαστε και μελλοντικά να αποφεύγουμε.
2. Η δραματουργική επεξεργασία της Σοφίας Αδαμίδου που κράτησε σε μια γρήγορη ροή την ιστορία και το συναίσθημα αυτούσια.
3. Οι ερμηνείες στο σύνολό τους με τη Βέρα Κρούσκα να καταθέτει μια θεατρική μνήμη πέρα από την ιστορική.
4. Η σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι που σκηνοθετικά εξελίσσεται και προσπαθεί να σκηνοθετεί/καταγράφει την όποια γραφή/κείμενο ευφάνταστα. Μπορεί και περισσότερο.
5. Τα σκηνικά/κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα.
Στα πλην [-] της παράστασης:
1. Οι φωτισμοί της παράστασης που ήταν απλώς ικανοποιητικοί.
2. Η δύσκολη σκηνή του θεάτρου, που επιτρέπει την θεατρική δράση μετωπικά κυρίως και όχι από τα πλαϊνά. Να το σκεφτούν αυτό οι συντελεστές για την καλύτερη θέαση του θεατρόφιλου κοινού.
3. Η έλλειψη περισσότερης μουσικής
Εν κατακλείδι [=]
Η παράσταση «Που είναι η μάνα σου μωρή»; είναι για ένα διαμαντάκι μνήμης που θα δείτε επί σκηνής, μαζί με τη ζοφερότητα μιας τραγικής μαρτυρίας και μιας σκοτεινής εποχής.
.
Βαθμολογία
7 στα 10
.
ΥΓ:
1.Επιθυμούμε η παράσταση να ταξιδέψει στην Ελλάδα.
2. «Μόνο οι σκλάβοι λένε ψέματα» φράση του Σωτήρη Πέτρουλα.
3. “Πού ‘ναι η μάνα σου, μωρή;” Δήμητρα Σ. Πέτρουλα -Σύγχρονη Εποχή, 2011
.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ TΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
