Πριν προχωρήσω θεωρώ υποχρέωσή μου να εξομολογηθώ δυο- τρία πραγματάκια: α) Δεν έχω εντρυφήσει αρκούντως στην ευφάνταστη εκπομπή «Βινύλιο», διότι ξεπερνούσε τις αντοχές μου και ήμαρτον για την ελλιπή γνώση, β) από όσο άντεξα να δω, ομολογώ ότι ναι, κάπως έτσι θα ήθελα τον λόγο των ιερωμένων στο κήρυγμα από άμβωνος γ) το πάλαι ποτέ στο ξεκίνημά τους, υπήρξα φαν του Αντώνη Κανάκη και της αρβυλοπαρέας, απολαμβάνοντας το παρείστικο κλίμα, μέχρι την πλήρη αποκαθήλωση των έσχατων χρόνων, όπου σταδιακά η απόλαυση μεταλλάχθηκε σε βαρεμάρα, αυτή σε εκνευρισμό, εν συνεχεία σε αδιαφορία, με κατάληξη στο σωτήριο κουμπί του off και οριστική απαλλαγή.
Παρότι λοιπόν ήδη μπουχτισμένη από την κολλημένη, βαρετή παρέα που πλέον η έμπνευση δεν καταδέχεται να περάσει ούτε έξω από την πόρτα, είπα ας ρίξω μια ματιά στο φετινό καινούργιο πόνημα, μήπως η μεγάλη εκλιπούσα εδέησε να διαβεί το κατώφλι… άλλωστε όλοι σε τούτη τη ζωή δικαιούνται μια δεύτερη- άντε και τρίτη ευκαιρία σε κρίση γενναιοδωρίας. Φευ, αυτό που απέμεινε είναι η γενναιοδωρία- σκέτη, χωρίς αντίκρισμα και πάνω που είχα ηρεμήσει με την περίπτωσή τους χάρη στο off, ο εκνευρισμός επέστρεψε δριμύτερος! Διότι στον αντίποδα των «ευκαιριών», μια σοφή παροιμία, παρά τη ρατσιστική της διατύπωση, ισχυρίζεται ότι «τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς». Μπορεί το «αράπης» να μου κάθεται βαρύ κι ασήκωτο, ωστόσο το δέχομαι χάριν του μέτρου και φυσικά κρατώ την αλληγορία του συμβολισμού.
Που εν προκειμένω κολλάει γάντι. Αφού βλέπεις βρε «γενναιόδωρη» ότι η ομάδα χρόνια τώρα έχει τερματίσει, οι τύποι έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητές τους και κάθε απόθεμα φαντασίας, επαναλαμβάνονται εν είδει μηρυκαστικών που αναμασούν την τροφή, έχουν φτιάξει έναν δικό τους αυτιστικό μικρόκοσμο, όπου «όλα καλά, όλα ανθηρά» και «γελάμε μόνοι με τα αστεία μας» και «διαβάζουμε μηνύματα από 5-6 χιουμορίστες φίλους μας»… τί ακριβώς περίμενες από μια «νέα» εκπομπή της ίδιας προβληματικής ομάδας; Όπου «ομάδα» τρόπος του λέγειν… για την ακρίβεια ο αρχηγός και η αυλή του ή σωστότερα οι γλάστρες της αυλής του. Που ζήτημα να πετάξουν μισό μίζερο μπουμπούκι, καταπλακωμένοι από τη βαριά σκιά του γερο-πλάτανου, που δεν αφήνει χαραμάδα να περάσει ηλιαχτίδα. Πόσες ελπίδες μπορούσα να τρέφω για ανάκαμψη στη δεύτερη ευκαιρία; Πόσες πλάκες σαπούνι να έλιωνα για να αλλάξω το μαύρο πετσί σε λευκό! Που βέβαια, μη σώσει κι αλλάξει και σ’ όποιον αρέσει, αλλά εγώ γιατί να χαλάω σαπούνια και ώρες, γιατί να πορεύομαι με ανεδαφικές ουτοπίες;
Ωστόσο για να μην τους φάω το δίκιο, θα πω ψέματα αν ισχυριστώ ότι δεν είδα κάποιες πρωτοπορίες στο νέο κόνσεπτ. Όπως ας πούμε τα ακουστικά στα αυτιά, καθότι ραδιοφωνατζήδες εν ώρα τηλεοπτικής εκπομπής… ή το «βινυλάτο» ντεκόρ πέριξ του τραπεζιού συσκέψεων… ή τα ματογιάλια του Σερβετά που εδώ για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είναι χρειαζούμενα πέρα από σοφιστικέ, για να τονίσουν το διανοουμενίστικο προφίλ του ανδρός- φερέφωνου… ή μια νεαρή μελαχροινή, new entry στην ανδροπαρέα, ώστε να εμπλουτιστεί με ευειδή καλλωπιστικά ο ανθόκηπος του αρχηγού… ή βιντεάκια του σωρού κι ενίοτε κανένας καλεσμένος για talk show ( εδώ κι αν μιλάμε για πρωτοπόρα καινοτομία, σε πιάνουν κλάματα από καλλιτεχνική συγκίνηση), σε συζήτηση- μονότερμα μετά του Κανάκη αποκλειστικώς, διότι ως γνωστόν «αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω». Πόσω μάλλον οι διακοσμητικοί φύκοι και πόσω μάλλον όταν ο αρχηγός δεν είναι απλά παρών αλλά μονοπολών την τηλε- εξουσία…
Άλλωστε έχει απίστευτα ενδιαφέροντα να πει, πρωτάκουστα θα έλεγα, σε σημείο καθήλωσης και να θέλεις να ρουφήξεις ακόμα και το κόμμα κάθε φράσης. Όλοι οι κοινωνικοί προβληματισμοί μηδενός εξαιρουμένου, μπαίνουν στο στόχαστρό του και αναλύονται σε απαράμιλλα, μακροσκελή διαγγέλματα, όπου η ηθικολογία συναγωνίζεται τον διδακτισμό, στο πρόσωπο ενός ιεροκήρυκα και ιεραπόστολου μαζί, τόσο μελιστάλακτου που μου έχει καταστρέψει την plasma οθόνη απ’ τα σορόπια… Ακούω τις απίθανες μεγαλοστομίες του – όσο μου επιτρέπει η ανοχή μου γιατί κι ο μαζοχισμός είπαμε έχει όρια- και φαντασιώνομαι το πουκάμισο ως ράσο και τα ακουστικά ως καλιμαύχι ή ενίοτε φωτοστέφανο, ενώ η γλυκύτητα της όψης κατά την απαγγελία του κηρύγματος, παραπέμπει σε γέροντες ασκητές εν ώρα θείου οραματισμού…
Διότι πώς αλλιώς θα μου μεταφέρει τον βαθυστόχαστο λόγο του «κατά Κανάκη ευαγγελίου»; Πώς θα με πείσει να ακολουθήσω τον δρόμο της αρετής, να ασπαστώ το Καλό, να υιοθετήσω αξίες στη ζωή μου; Πώς θα μου διδάξει την ηθική, το δίκαιο, την υπέρτατη αλήθεια; Πώς θα μου αποδείξει εμένα το κάθε ζαβό νήπιο, ότι είναι «φτου κακά» οι ρατσιστικές αντιλήψεις, οι κάθε λογής προκαταλήψεις, οι απανταχού εξαρτήσεις… Θα πρέπει τώρα, από το νηπιαγωγείο ακόμα, στην πιο ευαίσθητη ηλικία που ξεκινώ να διαμορφώνω χαρακτήρα και «άποψη ζωής», να μάθω ότι είναι κακό πράγμα ας πούμε να δέρνω αύριο τη γυναίκα μου ή έναν γερο- δήμαρχο, να χλευάζω τους γκέι ή τους χοντρούς, να μην αφήνω μετανάστη σε χλωρό κλαρί, να χτυπάω 20ωρα στο διαδίκτυο, να παίρνω ναρκωτικά, να κακοποιώ ζώα, να με εκμεταλλεύεται κάθε χυδαίος πολιτικός ή καπιτάλας… Ο πεφωτισμένος πατήρ έχει μείζονα ιερή αποστολή- αντίστοιχη του Μωυσή, να με κάνει σκεπτόμενο- ευαισθητοποιημένο- ενεργό πολίτη, για να έχω μούτρα να κυκλοφορώ στην κοινωνία σαν δίποδο κι όχι τετράποδο.
Λογικά θα μου πεις, «τί τσαμπουνάς βρε πυροβολημένη, έχουν περάσει κάτι αιώνες από το νηπιαγωγείο»! Θα σου απαντήσω κομψά ότι αυτό οφείλεις να το πεις στον πατέρα Αντώνιο που το αγνοεί και από λάθος πληροφόρηση- ίσως κάπου μπλόκαραν τα στατιστικά- θεωρεί το κοινό του νηπιακής ηλικίας. Επιπλέον και αφού διευκρινίσεις το θέμα της ηλικίας, οφείλεις να τον ενημερώσεις ότι πέρα από ενήλικας, δεν έχεις υποστεί κάποια εγκεφαλική βλάβη ώστε στο ενήλικο σώμα να εγκλωβίζεται το μυαλό νηπίου. Ίσως με τούτες τις απαραίτητες διευκρινίσεις πειστεί ότι απευθύνεται σε νοήμονες, υγιείς εγκεφαλικά ενήλικες, που είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ χωρίς τη βοήθεια γελοίων ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων. Ότι αν παρά ταύτα θελήσουν κατήχηση θα την αναζητήσουν σε πιο «έγκυρες και πιστοποιημένες» πηγές και πάντως όχι σε τηλεοπτική εκπομπή, με χρυσοπληρωμένο τηλεοπτικό χρόνο για καθαρή μπουρδολογία, προκειμένου ο κάθε πατήρ Αντώνιος να εκτονώνει απωθημένα ιεροκήρυκα για τη «σωτηρία της ψυχής», τον εξωραϊσμό του προφίλ του και το γέμισμα της τσέπης του, παρά τα πολικά νούμερα.
Αρκετά επιτέλους με τον καβαλημένο ρήτορα- νάρκισσο, που (θαρρεί ότι) υποτιμά την νοημοσύνη μας υποδυόμενος τον καθοδηγητή, που το ξεπερασμένο χιουμοράκι του διασκεδάζει μόνο τον ίδιο και την αυλή του (αν μπορούν ας κάνουν κι αλλιώς), που μας έχει φλομώσει στην γλυκανάλατη ηθικολογία με ακατάσχετη λογοδιάρροια, παθιασμένες κορώνες, υφάκι απορημένο «μα πώς είναι δυνατόν!» για θέματα προ πολλού εξαντλημένα… τη στιγμή που επιλέγει σταθερά να πλαισιώνεται από βουβά πρόσωπα- φερέφωνα ως διακόσμηση του σκηνικού, καπελώνοντας οποιονδήποτε συνεργάτη απροκάλυπτα μέχρι τον αστράγαλο… το τέρας ηθικής! Που επιπλέον ανέλαβε ως στέλεχος του καναλιού, να «εξυγιάνει» τη βραδινή ζώνη και να πετύχει «στροφή στην ποιότητα», καθότι αν δεν το κάνει ο βαθυστόχαστος καλλιτέχνης, ο μέγας ειδήμων με την γρανιτένια ηθική και την ψαγμένη κουλτούρα, ποιος θα το κάνει; Ο Χάρης Χριστόπουλος του «Game of love»; Μη τρελαθούμε! Και εις ανώτερα εύχομαι- με το καλό και Υπουργός Πολιτισμού, ωστόσο ο καημός τί θα απογίνουμε τόσους μήνες χωρίς το κατηχητικό του «Βινυλίου», δεν παλεύεται πατέρα Αντώνιε… Με τί καρδιά αφήνεις το ποίμνιό σου έρημο κι απροστάτευτο να βολοδέρνει, εεεεε;;;;;
Φωτογραφικό υλικό
