Έξω από το θεατρο Αθήναιον στην οδό Ακαδημίας, δεν γινότανε χαμός. Τα εισιτήρια όμως που έκοψα μια ώρα πριν από το ταμείο, ήταν από τα τελευταία.
5η σειρά, όλο δεξιά…
Μια σημαντική θέση.
Ήμουν φαντάρος τότε στην Αθηνα και είχα ραντεβού έξω από το θέατρο
με μια κοπέλα που είχα γνωρίσει για να δούμε μαζί την Τζένη Καρέζη.
Έπαιζε στο καινούριο εργο της Λουλας Αναγνωστάκη
«Διαμάντια και Μπλουζ».
Θυμάμαι ανεβήκαμε λίγα σκαλοπάτια,
περάσαμε στο φουαγιέ όπου δέσποζαν αφίσες
και φωτογραφίες του καλλιτεχνικού ζευγαριού,
το μπαρ σε μια γωνία και στην ευθεία, η αίθουσα θεάτρου.
Ενας αμφιθεατρικός χώρος, σαν μια μικρή Επίδαυρος.
Ένα κύριος μας τακτοποίησε στις θέσεις μας, 5η σειρά, τέρμα δεξιά.
Δίπλα μου ακριβώς, ένα τραπεζάκι, ένα φωτιστικό πάνω του,
μια καρέκλα και νομίζω μια κορνίζα.
Ήταν μια γωνια, ένα μέρος όπου “έπαιζε” στην παράσταση και δεν το ήξερα.
Πολλά από το έργο δεν θυμάμαι σήμερα.
Μόνο γενικά.
Μια οικογένεια με στενές σχέσεις και προδοσίες,
με μικρές καθημερινές μελαγχολίες,
αλλά και εντάσεις απρόβλεπτες που τους απογειώνουν…
Πρωταγωνίστρια η Άννα, μια ισχυρή προσωπικότητα,
που όμως ξοδεύτηκε στο πουθενά.
Επιθυμεί μια ήρεμη ζωή,
αγαπά την τζαζ, τις συναυλίες, τις μυστικές συναντήσεις,
τις μακρινές μοναχικές βόλτες,
τις πρωινές ώρες όταν δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Ντύνεται συνήθως απλά, προτιμά το άσπρο χρώμα,
δεν φοράει κοσμήματα, πίνει αμέτρητους καφέδες και καπνίζει.
Μαζί με την Καρέζη παιζουν ο Κώστα Καζάκος, η Βάνα Πεφανη, η Αλεξάνδρα Παυλίδου, ο Ανδρέας Ανδρεοπουλος, η Μαρίκα Τζιραλίδου και ο Αίας Μανθοπουλος.
Την σκηνοθεσία κάνει ο Βασίλης Παπαβασιλειου.
Η Τζένη Καρέζη, ήταν η αγαπημένη μου ηθοποιός,
από τότε που άρχισα να βλέπω ελληνικό κιν/φο στην τηλεόραση.
Της είχα απίστευτη αδυναμία και μου αρεσε τόσο στα κωμικά της,
όσο και στα δραματικά της.
Ότι είχε γυρίσει αυτή η γυναίκα με εντυπωσίαζε ο τρόπος που τα ερμήνευε.
Μια ταύτιση μοναδική και νομίζω
τα κατάφερνε τοσο καλά και στα δυο είδη.
Πως μπορώ να την ξεχάσω μεταξύ άλλων,
στα «Κόκκινα Φανάρια», στην «Λόλα», στο «Ενας Μεγάλος Ερωτας»,
αλλά και στην «Μια τρελή Οικογένεια», στο «Δεσποινίς Διευθυντής»,
στο «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος» και φυσικά στο «Τζένη-Τζένη».
Είχα την τύχη να την δω στο θέατρο αρκετές φορές,
αλλά πώς να ξεχάσω το σοκ που δέχτηκα,
μικρούλης τότε, όταν έμπαινα μόνος μου στο θέατρο Χατζώκου στη θεσ/νικη
για να την δω στο «Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ»,
η στην αλησμόνητη εκείνη παράσταση στο θέατρο Δάσους να παιζει την Μήδεια.
Μεγαλες ταινίες, μεγάλες παραστάσεις.
Όπως και αυτή στα «Διαμαντια και μπλουζ».
Είμαστε στα μισά…
Εχω ταυτιστεί με το εργο. Εχω δεθεί μαζί της.
Την βλέπω τόση ώρα να κινείται πέρα, δώθε στην σκηνή.
Είναι άρρωστη και το ξέρουμε, παίρνει φάρμακα και αυτό φαίνεται πάνω της.
Ίσως και να πονάει αλλά δεν το καταλαβαίνουμε…
Η φωνή της όμως, αυτή η υπέροχη χαρακτηριστική φωνή,δεν εχει αλλοιωθεί.
Σε μια πράξη του έργου, τραγουδάει ένα τραγούδι
που εχει γραφτεί ειδικά για εκείνη.
Το ερμηνεύει τοσο αισθαντικά, τοσο μοναδικά .
Είναι εξαιρετική. Δεν χορταίνω να την βλέπω…
Σε μια σκηνή του έργου, έρχεται και κάθεται ακριβώς δίπλα μου,
στο ένα μέτρο απόσταση.
Κάθεται στο σαλονάκι.
Με τη φόρα που έχει, μουρχεται το άρωμα της.
Ένα σχεδόν βαρύ άρωμα. θα το ελεγα «καλλιτεχνικό».
Της πήγαινε.
Της ταίριαζε.
Και τώρα που το σκέφτομαι,
εχω ακόμα την αίσθηση αυτού του αρώματος…
Έκατσε δίπλα μου κάμποσο.
Τόσο, όσο νομιζω χρειάστηκε ενας θαυμαστής της
να της περιεργαστεί και να την χαρεί από κοντά…
Να δω αυτά τα υπέροχα ματια,
να παρατηρήσω τις εκφρασεις της,
το βλέμμα της,
την ανάσα της.
Ξανάρθε άλλη μια φορα σε εκείνη την γωνιά και έκατσε δίπλα μου.
Αρεσε το έργο, έρεσε η Καρέζη, δεν θυμάμαι πόσες αυλαίες είχε.
Εκείνο το βράδυ αποθεώθηκε από το κατάμεστο Αθήναιον.
Ήταν Σαββατο 30 Μαρτίου. Βραδινή.
Την επόμενη μέρα, έδωσε την τελευταία της παράσταση
γιατι εσπευσμένα εισήχθη στο νοσοκομείο
λογω επιδείνωσης της κατάστασης της.
Την θυμάμαι τακτικά,
χωρις να παρακολουθώ τις ταινίες της.
Την ξεχώριζα και την θαύμαζα πάντα.
Ήμουν αυτό που λένε, Καρεζικός.
Βρισκόμουν σε διακοπές, όταν η Τζένη Καρέζη κατέληξε.
Ήταν 27 Ιουλίου του 1992.
Στεναχωρεθηκα παρά πολύ.
Ακόμα “κλαίω” για αυτη τη γυναίκα, που τόσο σύντομα έφυγε απο τη ζωη.
… λόγια… “Κ”
Φωτογραφικό υλικό
