ΤΗΛΕ -ΠΑΓΚΟΙ ΛΑΪΚΗΣ Ή ΑΛΛΙΩΣ …«ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΜΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΕΚΠΟΜΠΗΣ»! Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Μη μου πει κανείς περί τραβηγμένου τίτλου, γιατί πιο κυριολεκτικός ΔΕΝ γίνεται! Είναι αλήθεια ότι δεν έχω περίσσιο χρόνο για αξιοθαύμαστη τηλεθέαση, αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν αφενός η συσκευή κι αφετέρου συγκάτοικοι, όλο και κάποιος θα πατήσει περιστασιακά το «on», έτσι, από μηχανική συνήθεια ή… αρρωστημένη περιέργεια να δει «τί έχει». Οπότε και οι υπόλοιποι του σπιτιού γινόμαστε ακούσιοι μάρτυρες αυτού «που έχει». Το οποίο, όση φαντασία, καλή πρόθεση ή κατανόηση κι αν επιστρατεύσω… τηλεοπτικό πρόγραμμα ΔΕΝ το λες εύκολα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων! Όπου «εξαιρέσεις» εν προκειμένω σημαίνει ταινίες, ειδήσεις, άντε και πολιτικές εκπομπές, αν και δεν παίρνω όρκο για το μέλλον κανενός!
Διότι αυτό που «έχει» η Τι-βι περιλαμβάνει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μπορεί να πουληθεί με… ολίγον από εκπομπή! Τόσο «ολίγον» που βγάζει μάτι ότι στόχος είναι η πώληση και πρόσχημα/ προκάλυμμα η εκπομπή.Πάσης φύσης πρωινάδικο, δεκατιανό, μεσημεριανό, απογευματινό, βραδινό, late night, μαγκαζίνο, κουσκουσάδικο, τωκ σώου (… έμειναν κι άλλα;) δεν υπάρχει περίπτωση να μην απλώσει τον πολύτιμο «πάγκο» του. Αυτόν με τις άπειρες εναλλακτικές εκδοχές που μπορεί ας πούμε να ξεκινήσει από την πραμάτεια ενός συνοικιακού περίπτερου, με τον παρουσιαστή/ παρουσιάστρια σε ρόλο περιπτερά, πουλώντας με ζήλο και θέρμη τσίχλες, καραμέλες, σοκολάτες, προφυλακτικά, γαριδάκια, αναψυκτικά, μπύρες… προσπαθώντας φιλότιμα να τα πλασάρει ως τον «θησαυρό του μακαρίτη» που έλαχε σε σένα τον υπερτυχερό. Ή ως πάγκος λαϊκής της γειτονιάς με λογής μπιχλιμπίδια που περιμένουν με λαχτάρα τον «πιο γρήγορο» να αποκτήσει το σούπερ δώρο, αξίας 1,20 ευρώ.
Σε επόμενη εκδοχή ο «πάγκος» θα αναβαθμιστεί σε πλήρες σούπερ μάρκετ κι ο πωλητής- παρουσιαστής θα σου δειγματίσει όλα τα σχετικά καλούδια: φιρμάτα κασέρια, σαλάμια, μακαρόνια, σάλτσες, γιαούρτια, κονσέρβες, λίπη και έλαια, συν είδη κρεοπωλείου με προτίμηση πουλερικά και αμνοερίφια. Βέβαια είναι λιγουλάκι οξύμωρο να βλέπεις την λατερνοειδή ξανθιά τίγκα στο μακιγιάζ, το ξώπλατο και το δωδεκάποντο να προωθεί με ζήλο φέτα, χυλοπίτες ή κοτόπουλα, αλλά το σουρεαλιστικό του πράγματος έχει ένα γούστο! Η δε κάμερα… δεν πάει να δίνει συνέντευξη η Αρβελέρ ή ο θεός ο ίδιος, αυτή θα αποφύγει επιμελώς τον καλεσμένο και θα εστιάσει σταθερά στην ετικέτα του κασεριού. Κι όσο εσύ χαζεύεις γκρο πλαν το κασέρι, θα προσπαθείς από τη χροιά της φωνής να μαντέψεις τον ομιλούντα. Εφόσον αντέξεις να παραμείνεις, δες το απλά σαν ευχάριστο παιχνίδι γρίφου… Εξαιρετικά χρήσιμη επιπλέον η εποχικότητα των προσφορών, π.χ. το χειμώνα μπετόνια πετρέλαιο ή ξυλοκάρβουνα και το καλοκαίρι ξαπλώστρες ή σαγιονάρες.
Ακόμη πιο αναβαθμισμένη κατηγορία τα είδη ρουχισμού και υπόδησης, τα είδη προικός και βεβαίως τα είδη καλλωπισμού. Μπουτίκ ατέλειωτες αραδιασμένες στο πλατώ κι εδώ η παρουσιάστρια/ παρουσιαστής δίνουν την εντύπωση ότι η καριέρα πωλητή ήταν ανέκαθεν το απωθημένο όνειρο, αλλά η άτιμη κοινωνία τους έριξε στη βιοπάλη της τηλεόρασης. Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, τσάντες για ΚΑΘΕ – μα κάθε!- περίσταση, από παραλία μέχρι δεξίωση, από ανορεξικιά μέχρι τόφαλο, από αδειανό βαλάντιο μέχρι ξεχειλισμένο… παρελαύνουν με τις ώρες στην οθόνη με πλήρη ανάλυση περί του σχεδιαστή, της κατασκευής, της ποιότητας, του μαγαζιού «πού είπαμε ότι βρίσκεστε;» και συνεχή επιφωνήματα «Πώ, πω καταπληκτικό! Υπέροχο! Σούπερ!» και ξανά απ’ την αρχή, ένεκα και η φτώχεια του λεξιλογίου. Με πλέον δυνατό σημείο την πώληση απίθανων καλλυντικών, σε σημείο να παπαριάζει η οθόνη και να μαζεύουμε τα σάλια απ’ το πάτωμα. Όπου βάσει της γλοιώδους προώθησης, λογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει γυναίκα με ρυτίδες, θαμπή επιδερμίδα, κουρασμένα μαλλιά, κυτταρίτιδα, παχάκια κλπ. Τα θαυματουργά τηλεπροϊόντα – από 289 ευρώ, τώρα μόνο 19- ικανά να φυτρώσουν και του σπανού τα γένια, επιπλέον ανεβάζουν τη λίμπιντο και τον πεσμένο κώλο, κατεβάζουν πίεση και χοληστερίνη, διορθώνουν εγκεφαλικές βλάβες και αναπλάθουν καμμένα κύτταρα… Ακόμη δε τσίμπησες να παραγγείλεις; Τα τελευταία έμειναν, τί περιμένεις;
Πιο κυριλέ και large κατηγορία βεβαίως η επίπλωση, με ολόκληρη εγκατάσταση στο στούντιο, από σαλοκουζίνα, τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα, μπάνιο συν ό,τι υπόλοιπο έμεινε… συν τέντα για τη βεράντα… συν ένα βαλιτσάκι γεμάτο ευρώ… συν δυο εισιτήρια για Αζόρες. Και η παρουσιάστρια να λιγώνεται χαϊδεύοντας κάθε τόσο καναπέδες και στρώματα, να φτάνει στα πρόθυρα οργασμού αγγίζοντας το βαλιτσάκι, να προφέρει ανά δίλεπτο τη φίρμα και να κολλάει το στόμα της! Αποξεχνιέται περιφερόμενη ηδονικά στην έκθεση επίπλων και κάπου –κάπου της έρχεται φλασιά ότι υπάρχει (γαμώτο!) και μια εκπομπή… ένα χαζοθέμα για ρεπορτάζ… ένας αδιάφορος καλεσμένος που περιμένει και με βαριά καρδιά «ας περάσουμε στο σαλ.. αχ sorry, στο επόμενο θέμα ήθελα να πω» και «συγγνώμη γιατρέ που περιμένατε, αλλά αυτά τα υπέροχα πλακάκια του χορηγού μας, μου έχουν πάρει το μυαλό!» (Το… ποιο;)
Ατέλειωτη η λίστα των «προϊόντων με τοποθέτηση εκπομπής» και η οθόνη ένα απέραντο πολυκατάστημα με ό,τι βάλει ή ΔΕΝ βάλει ο νους του καταναλωτή, προωθημένο με θέρμη και νάζι από την/τον αγαπημένη/ο παρουσιαστή. Διότι άλλο να σου γανώνει το κεφάλι η τυποποιημένη διαφήμιση δευτερολέπτων κι άλλο να σε πιλατεύει με τις ώρες «η αγαπημένη», εμπλουτίζοντας επιπλέον το προμόσιον με λίγο κουσκουσάκι, λίγο θεματάκι, λίγη κουβεντούλα και μπόλικο χάχανο. Χωρίς αμφιβολία το μάρκετινγκ δίνει ρέστα, αλλά εγώ η άμοιρη επέλεξα να δω υποτίθεται μια ρημάδα ΕΚΠΟΜΠΗ- εκπομπένια και όχι ΤΗΛΕΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ! Δεν λέω… απόλυτα κατανοητή η «ιερότητα» του χορηγού και κρίσιμη η συμβολή του, ειδικά στους παρόντες καιρούς, αλλά εδώ πια χάθηκαν και τα προσχήματα… μια στοιχειώδης αναλογία, έστω 40% χορηγός- 60% εκπομπή, κοντεύοντας να φτάσει το… 90% -10%! Οπότε μοιραία και στο (τάχα μου σωτήριο) ζάπινγκ, οι πιθανότητες να πέσω σε εκπομπή είναι 10% έναντι του 90% να πέσω ΠΑΛΙ σε επιδείξεις προϊόντων.
Κυκλωμένη από παντού στη φάκα και άντε!… Τα είδα, τα εμπέδωσα, πείστηκα (λέμε τώρα)… Με ΤΙ θα τα αγοράσω; Με ευρω- φωτοτυπίες σαν αυτές που έχει το βαλιτσάκι; Αν τις δέχονται στο μαγαζί, πολύ ευχαρίστως! Διότι βλέπεις… είμαι από φυσικού μου «αργή» και στο παιχνιδάκι ο «πιο γρήγορος (τάχα μου) κερδίζει», ως νέα ευφυής πατέντα, δεν έχω καμιά ελπίδα να τα κερδίσω ως δώρο, άλλωστε ΕΝΑΣ θα είναι ο speedy Gongales. Οπότε τί; Τζάμπα με σύγχυσες χορηγέ και σε έφαγα με τις ώρες στη μάπα, τζάμπα μου στέρησες την (όποια) εκπομπή, τζάμπα ξελαρυγγιάστηκε ο παρουσιαστής/πωλητής… τζάμπα καίει η λάμπα…. Και το μόνο που έμεινε για να «κλείσω ως τηλεθεάτρια» είναι να δω οσονούπω τη Χούκλη στο δελτίο να κρατά στο χέρι αντί στυλό ένα μπουκάλι υαλουρονικό, τον Χατζηνικολάου ένα βιοκολλαγόνο, τον Πρετεντέρη ένα αντιηλιακό, τον Μπογδάνο γιαλιστικό φαλάκρας και πάει λέγοντας… Απορώ όμως γιατί δεν αλλάζει το σηματάκι «Εκπομπή με τοποθέτηση προϊόντος», στο σωστό «Προϊόν με τοποθέτηση εκπομπής» για να ξεμπερδεύουμε και να είμαστε όλοι εντάξει και ενήμεροι. Αλλά όπως έλεγε η γιαγιά μου «το χούϊ παιδί μου βγαίνει με την ψυχή!» Μόνο που εδώ, βγαίνει η ψυχή αλλά το χούϊ με τίποτα! Κληροδοτείται σταθερά και επαυξάνεται! Εν τω μεταξύ έχω από ώρα πατήσει το «of»…
