ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ; «ΔΡΑΜΑ» Η ΑΝΕΡΓΙΑ; Η… «ΕΡΓΑΣΙΑ» ΝΑ ΔΕΙΤΕ!!! Από την Πίτσα Στασινοπούλου.
Δεν ξέρω φίλε αναγνώστη σε ποια «εργασιακή κατάσταση» σε βρίσκω… Δεδομένου ότι ο όρος απλώνεται σε ένα φάσμα τόσο ευρύ που χάνει η μάνα το παιδί! ΟΧΙ, το παιδί ΔΕΝ χάνει τη μάνα, αντίθετα μένει κολλημένο πάνω της , έστω και στα πρώτα ή δεύτερα –αντα από ανάγκη απελπιστική, λέγε με «ανεργία». Η σοβαρότερη καταπάτηση ανθρωπίνου δικαιώματος με τραγικές προεκτάσεις στη σύγχρονη εποχή και ζω για τη στιγμή που θα δω τους άθλιους «καταπατητές» στημένους στα 6 μέτρα, ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ για το μέγιστο ανθρωπιστικό ΕΓΚΛΗΜΑ! Αυτό που οδηγεί σαδιστικά και με ακρίβεια σε έναν αργό, επώδυνο θάνατο, ψυχικό, πνευματικό και ενίοτε σωματικό. Επαναλαμβάνω: «στήσιμο στον τοίχο» χωρίς ΙΧΝΟΣ ΟΙΚΤΟΥ, για όλους εκείνους που αναλύουν με απαθές ύφος τεχνοκράτη ή κατάπτυστο ήθος πολιτικού, ψυχρά στατιστικά νούμερα και ποσοστά, αναφερόμενοι σε εξαθλίωση και ευνουχισμό ζωντανών ανθρώπων! Νέων, υγιών, μορφωμένων, δημιουργικών, δυναμικών… καταδικασμένων αναίτια σε απόγνωση!
Αυξήθηκαν κι άλλο, λέει, τα «ποσοστά» στη χώρα, αγγίζοντας το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού! Και χωρίς ουδείς εκ των ταγών να έχει συναίσθηση της τραγικής ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ που συντελείται, σε επίπεδο πρακτικό και ηθικό με αθώα θύματα τη νέα γενιά, επιδίδονται στον προσφιλή τους πολιτικό ΑΥΝΑΝΙΣΜΟ: χρησιμοποιούν τις αυξομειώσεις των ποσοστών ως επιχείρημα κομματικής αντιπαράθεσης (!), παίζοντας το αγαπημένο παιχνίδι των αγοριών «ποιος την έχει πιο μεγάλη», αντίστροφα: «Ποιος την έχει πιο μικρή» (την ανεργία!) Αφού φυσικά «ολοκληρώσουν» κατά τον αυνανισμό και με χαλαρές… συνειδήσεις συνεχίσουν αμέριμνοι το πέταγμα του αετού. Νόμιζα ότι από μια ηλικία και μετά, έρχεται η στιγμή που… βγάζεις το χέρι από το βρακί γιατί βρίσκεις πιο ενδιαφέρον το μοίρασμα από τη μοναχική δραστηριότητα. ΤΟΥΤΟΙ εδώ όμως το πάνε σερί μέχρι τα βαθιά γηρατειά και η αγκύλωση του χεριού δεν σώζεται ούτε με ηλεκτροσόκ! Περιπτώσεις χαμένες κι ελεεινές, να κλαις την άδικα σπαταλημένη φαιά ουσία…
Δεν ξέρω λοιπόν φίλε μου αν τούτη τη στιγμή είσαι κομμάτι του «ποσοστού» κι έχεις λιώσει σόλες περιφερόμενος από (κλειστή) πόρτα σε (κλειστή) πόρτα… έχεις βγάλεις τα μάτια μπροστά σε οθόνες ξεσκονίζοντας αγγελίες… έχεις πάθει τενοντίτιδα πληκτρολογώντας βιογραφικά. Θεωρώ δε σίγουρο ότι μακαρίζεις τους ανήκοντες στα 2/3, ίσως ανθρώπινα ζηλεύεις την τύχη τους, προσεύχεσαι καθημερινά να αγγίξει κι εσένα. Δεν ξέρω αν μιλάς μαζί τους ή αποφεύγεις για λόγους (κατανοητής) «αυτοπροστασίας». Αν όμως μιλάς, ακούς τί σου λένε; Πώς τους βλέπεις; Ευτυχείς για την «τύχη» τους; Μπήκες στον κόπο να ρωτήσεις για το αντικείμενο, τις συνθήκες, το αφεντικό, τις απολαβές; ΑΝ λοιπόν τα ρώτησες και ΑΝ σου απάντησαν ειλικρινά, θα πρέπει βάσει λογικής η δική σου θέση να μοιάζει μέχρι και… προνομιούχα! Όσο τραγικά οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό σε ένα θέμα που ΔΕΝ σηκώνει χιούμορ, ούτε με σφαίρες! Απλά είναι η φοβερή κατάληξη μιας ύπουλα μεθοδευμένης πρακτικής που απαξίωσε το θεμελιώδες δικαίωμα στην εργασία, στο μη περαιτέρω! Για την ακρίβεια φέρνοντάς το στο σημείο 0 της εποχής του σκλαβοπάζαρου!
Ένα δικαίωμα κατοχυρωμένο και ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, να φαντάζει ως… τύχη! Ας δούμε όμως με κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις πώς μεταφράζεται η «τύχη» για τα 2/3 του πληθυσμού των «εργαζόμενων», βάσει μαρτυριών ή ντοκουμέντων (όπου… δίδονται!) υπεράνω αμφισβήτησης:
.
- Πενθήμερη οκτάωρη εργασία πωλητή με 460 ευρώ το μήνα συν ασφάλιση, όπου «οκτάωρο» βλέπε χαλαρά 9ωρο και 10ωρο και το «πωλητής» περιλαμβάνει γενική καθαριότητα, πάσης φύσης κουβάλημα, παραλαβές και παραδόσεις, καφέδες κλπ. με αυστηρά απαγορευμένο το… σκαμπώ, έστω για ολιγόλεπτη ανάπαυλα από την πολύωρη ορθοστασία. Ακόμα κι αν χτυπάς μύγες, οφείλεις να τις χτυπάς όρθιος!
- Πενθήμερο με 2 εξάωρα και 3 πεντάωρα – ένεκα η πατέντα των «ελαστικών σχέσεων εργασίας»- με 240 ευρώ μηνιαίως, επίσης ως πωλήτρια επώνυμης φίρμας (όπου «πωλήτρια» εμπέδωσες ΤΙ ακριβώς περιλαμβάνει), με δίμηνη σύμβαση που ΙΣΩΣ και ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ, πιθανόν να ανανεωθεί. Ομοίως με την απαράβατη ποινή της διαρκούς «όρθιας στάσης».
.
- Υπάλληλος γκράντε, φιρμάτου πολυκαταστήματος που το ρευστό ρέει άφθονο, με το προηγούμενο ωράριο, στην εξαιρετική προσφορά των… 180 ευρώ μηνιαίως, επίσης με δίμηνη σύμβαση!!! ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ γιατί το κάψαμε!
- Σερβιτόρος σε ταβέρνα ή καφετέρια με 18 ευρώ μεροκάματο για κοντά 10 ώρες δουλειάς στο πόδι, συν καθαριότητα, προετοιμασία, κουβάλημα τραπεζοκαθισμάτων, μάζεμα, κλείσιμο κλπ., άνευ ασφάλισης, άνευ σύμβασης, όλα στο μιλητό και… αν σου κάτσει, σου ‘κατσε!
- Μεταφορά και τοποθέτηση φιαλών υγραερίου… άνευ ωραρίου- που σημαίνει από το πρωί μέχρι το βράδυ, Κυριακές και εορτές - άνευ σύμβασης, άνευ ασφάλισης στην σούπερ προσφορά των 20 ευρώ ημερησίως, που θα τα δώσεις συν κάτι παραπάνω σε φυσιοθεραπείες για τη διαλυμένη μέση και βεβαίως θα πεις με ευγνωμοσύνη «Ευχαριστώ αφεντικό!»
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω, απλά παρέθεσα περιπτώσεις που έχω ιδία αντίληψη, σημειώνοντας επιπρόσθετα ότι όλοι οι αναφερθέντες… μάντεψε! Είναι ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ ΑΕΙ !!! Για να μην αναφέρω μεροκάματα «του τρόμου» των 10 -15 ευρώ για βαριές χειρωνακτικές δουλειές- και σου σφίξω την καρδιά, ούτε λαμογιές του «άλλα υπογράφω- άλλα ισχύουν κι άμα θες», ούτε το φάντασμα της απόλυσης που ως δαμόκλειος σπάθη κρέμεται σταθερά πάνω από το κεφάλι του εργαζόμενου, αναγκάζοντάς το να σκύβει μέχρι το πάτωμαγια να γλείψει τα παπούτσια του εργοδότη- ευεργέτη! Ο οποίος – περίπου σε ρόλο αφέντη του Μεσαίωνα- μεταφράζει την εργοδοσία σε εξουσία επί του εργαζόμενου- περίπου σε ρόλο δούλου της ίδιας εποχής - βγάζοντάς του τα… ψίχουλα από τη μύτη! Προσφέροντας στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο με γενναιοδωρία φιλάνθρωπου αμοιβές- ελεημοσύνες για εξοντωτική δουλειά ανθρώπων προικισμένων με προσόντα. Με το ύψος και τους όρους της ελεημοσύνης, εξαρτημένους καθαρά από την προσωπική του... διαθεσιμότητα σε ένα άθλιο «παιχνίδι» που παίζεται ΧΩΡΙΣ κανόνες! Μια άγρια εκμετάλλευση χωρίς προηγούμενο και το τρομακτικότερο όλων είναι η νομιμοποίηση και η αποδοχή της!
Ο σύγχρονος σκλάβος ΔΕΝ μπορεί πια, όσες αυθαιρεσίες ή παραλογισμούς κι αν συναντήσει, να καταφύγει ΠΟΥΘΕΝΑ για να βρει το δίκιο του και οι κλαδικές συμβάσεις, η στοιχειώδης κατοχύρωση κάθε εργασιακού κλάδου, μας αποχαιρέτησαν από καιρό, έχοντας αντικατασταθεί από «ευέλικτες μορφές εργασίας». «ελαστικά ωράρια», «ιδιωτικές συμφωνίες» και λοιπές πονηρές, νομικίστικες, κατάπτυστες λαμογιές! Οπότε θα σκάσεις και θα κολυμπήσεις, ακόμη και σε βοθρολύματα, όταν η ΑΝΑΓΚΗ δεν σου επιτρέπει να στερηθείς ούτε το ξεροκόματο. Και κυρίως δεν σου επιτρέπει ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ, γιατί όπως καλά ξέρεις, η φτώχεια είναι η χειρότερη και πιο ύπουλη μορφή ΒΙΑΣ. Μόνο οι γραβατωμένοι υποκρίνονται «άγνοια» όταν «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται…» και ποτέ κανείς δεν καταδίκασε τη βασική πηγή της ΦΤΩΧΕΙΑΣ! Και φτάνεις εσύ ο «ευεργετηθείς» ακόμα και στο «Ευχαριστώ» της υποταγής, οικτίροντας βαθιά τον εαυτό σου που ανήκεις στο «τυχερό» ποσοστό, μη μπορώντας να αξιολογήσεις αν το δράμα της ανεργίας είναι τραγικότερο από αυτό της «εργασίας».
Αλλά πού θα πάει… κάποτε οι ΑΥΝΑΝΕΣ με τις παχυλές απολαβές που αναλύουν «ακαδημαϊκά» όσα αισχρά δημιούργησαν, θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα, ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ !!!
