ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ: Ώρα να πάρεις το αίμα σου πίσω χωρίς ενοχές! Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Ως «χάχας» ανέκαθεν αγαπούσα τις φάρσες. Και όχι μόνο ως δρον υποκείμενο αλλά και ως… παθόν αντικείμενο, γιατί έτσι πάνε αυτά. Οπότε το πρωταπριλιάτικο έθιμο, απλά μου προσφέρει μια τεράστια απενοχοποίηση, καθώς το «αξιοποιώ» με τρόπο λίγο πιο… τερατώδη! Είναι σαν το φαγητό: άλλο το απλό καθημερινό της σειράς κι άλλο το γκουρμέ γιορτινό. Και οι εθιμοτυπικές φάρσες της Πρωταπριλιάς έχουν όλη τη γκουρμεδιά ενός γιορτινού μενού, δίνοντας τη δυνατότητα για προχωρήσεις ένα βήμα παραπέρα στη «γελαστική κουζίνα». Διότι η ευφορία που θα εισπράξεις ως δράστης, δεν αφορά σε ένα απλό χαχανητό (γελάσαμε και σήμερα…) αλλά σε ΛΥΤΡΩΣΗ! Μπορείς να εφεύρεις το πιο διαβολικό καψώνι σε όποιον σου έχει κάνει τη ζωή δύσκολη παντοιοτρόπως και αφού πάρεις το αίμα σου πίσω – βιώνοντας έναν γελαστικό οργασμό - δηλώνεις ως κατηγορούμενος παντελώς αθώος, δείχνεις με νάζι το ημερολόγιο και αναφωνείς «Χέλοου, πρωταπριλιά βρε χαζό!». Και μετά παίρνεις το εκδικητικό γέλιο μαζί σου, ικανό να σου γεμίσει μπαταρίες για ένα εξάμηνο…
Σχετικά πρόσφατα αποφάσισα να επεκτείνω την «φαρσική» μου δραστηριότητα σε ευρύτερο κοινό- πέραν του φιλικού, με πρώτο στόχο μια τηλεφωνική εταιρεία και όχι τυχαία βέβαια. Το συγκεκριμένο Μάρτη θυμάμαι, ΔΕΝ υπήρχε μέρα άνευ εκνευριστικής τηλε- ενόχλησης για τα γνωστά «πακέτα» που πια είχα αποστηθίσει, ενώ το ευγενικό «δεν με ενδιαφέρει, ευχαριστώ» ακουγόταν ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Όταν πια απηύδησα, στην ερώτηση «γιατί δεν με ενδιαφέρει», άρχισα να αυτοσχεδιάζω με φαντασία: «Διότι είμαι ερωτευμένη με τον ιδιοκτήτη της εταιρίας που ανήκω»… «διότι μόλις μου κατέσχεσαν τα πάντα λόγω χρεών και από αύριο θα βρίσκομαι στις αγροτικές φυλακές»… «διότι είμαι πολύ πλούσια, γιατί να το κρύψω και γουστάρω ακριβά πακέτα»… «δεν μπορώ να μιλήσω γιατί κάνω σεξ και με διακόψατε/ το μωρό μου κατάπιε χλωρίνη / η μισότυφλη πεθερά έπεσε στο αναμμένο τζάκι/ ο σύζυγος με άνοια βουτάει στην καυτή κατσαρόλα…» ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής. Και βέβαια περίμενα σαδιστικά την αγαπημένη 1η του Απρίλη, οπότε πουρνό – πουρνό καλώ με απόκρυψη (όπως παραπλανητικά κάνουν κι οι εταιρίες) την πιο σπαστική από όλες:
- Καλά, είστε σοβαρή εταιρία εσείς; Είναι δυνατόν να έχω κάνει εδώ και δυο μήνες αίτηση για το «πακέτο προσφοράς» και ακόμη να περιμένω; Τί κάνετε όλη μέρα τόσοι νοματαίοι εκεί; Τα ξύνετε; Από τη μια μου γανώσατε τον εγκέφαλο και μόλις δέχτηκα με γράψατε κανονικά; Αυτός είναι ο σεβασμός στον πελάτη που πρήζετε ολημερίς; Ντρέπομαι για λογαριασμό σας και να ξέρετε ότι έχω ήδη στείλει έγγραφη καταγγελία στο τμήμα πωλήσεων, στο Ινστιτούτο Καταναλωτή και σε 5 σάιτ με μεγάλη επισκεψιμότητα!
Περίμενα για λίγο… ίσα να απολαύσω το «σοκ και δέος» από την άλλη γραμμή, ταυτόχρονα με το γδούπο από το πέσιμο του «πρήχτη» και το έκλεισα λυτρωμένη, άνευ ουδεμιάς ενοχής… Ας πρόσεχε το ημερολόγιο.
Η ανακούφιση μου πρόσφερε μπόλικες ιδέες για πρωταπριλιάτικες φάρσες με περιεχόμενο χρήσιμο για την αποκατάσταση της ψυχικής υγείας, όταν αυτή έχει τρωθεί από ποικίλους μ@λ@κες. Ας πούμε από τον απαίσιο εργοδότη που σε πληρώνει ΑΝ και ΟΤΑΝ θυμάται, επικαλούμενος χρόνια αμνησία. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σκηνοθετήσεις την 1η του Απρίλη, ένα ωραιότατο «εργατικό ατύχημα» στον χώρο εργασίας και να εμφανιστείς ξάφνου μπροστά του με κάποιο μέλος του κορμιού σου μπανταρισμένο με γάζες… χέρι, πόδι, μάτι, κεφάλι και βέβαια με τη συνδρομή μιλημένου συναδέλφου – μάρτυρα, απαιτώντας αποζημίωση! Και δεν έχει να κάνει με τον τομέα εργασίας, ακόμη και σε καλλυντικά π.χ., μπορείς να επικαλεστείς μια ξαφνική, επικίνδυνη αλλεργία. Άσε που αν ΔΕΝ δει το ημερολόγιο, ΔΕΝ χρειάζεται να το μαρτυρήσεις… μπορεί ο φόβος να του ανοίξει την τσέπη και να πάρεις όσα σου έφαγε, πίσω! (λέμε τώρα…) Αν πάλι το δει και με το «πρωταπριλιά βρε χαζό!» αγριέψει, απλά θα έχεις την ευκαιρία να ψάξεις για καλύτερο εργοδότη (λέμε τώρα…)
Ή μπορεί ο εν λόγω εργοδότης/προϊστάμενος να είναι λιγούρης περιωπής και σε παρενοχλεί με στενό μαρκάρισμα. Απλούστατα του κλείνεις ένα ωραιότατο ραντεβού με «υποσχέσεις» την Πρωταπριλιά και αφού αφήσεις τον εραστή να περιμένει κάνα τέταρτο, του στέλνεις μήνυμα: «Αχ δεν ξέρετε πόσο λυπάμαι! Απίστευτο που σήμερα βρήκα να πάθω ξαφνικά γαστρεντερίτιδα και όπως καταλαβαίνετε δεν θα μπορέσω… εκτός αν έχετε μαζί σας φορητή τουαλέτα. Ίσως του χρόνου πάλι, την ίδια μέρα…» Κατόπιν τούτου βέβαια, το πιθανότερο είναι ο λιγούρης να ψυλιαστεί και να μη συγκινηθεί από το αθώο έθιμο που θα επικαλεστείς, οπότε «του χρόνου ίδια μέρα» ή θα σε βρει στα χέρια αλλουνού πέφτουλα ή άνεργη… Εσύ όμως πήρες το αίμα σου πίσω, έτσι δεν είναι;
Το καλύτερο όμως καψώνι μπορείς να το κάνεις σε έναν πρώην- γουρούνι που σου φέρθηκε αισχρά. Όπου του τηλεφωνείς πρωταπριλιάτικα μετά από δυο –τρία χρόνια για να του ζητήσεις ένα ραντεβού… ζωής. «Δεν πρόκειται για μένα, αρκετά με έχεις πληγώσει. Όμως το ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ πρέπει να γνωρίσει τον πατέρα του. Αρχίζει να ρωτάει και πρέπει κάτι να του πω… Α, και μη φοβάσαι, δεν θα σε πιέσω να το αναγνωρίσεις αν δεν θέλεις» Αφού παίξεις μαζί του τη γάτα με το ποντίκι για όσο τραβά η όρεξή σου, μετά κλείστο, ΧΩΡΙΣ το χαριτωμένο «Πρωταπριλιά βρε χαζό!» Άσε τον χαζεμένο να ψάξει μόνος του τα ημερολόγια και τις ημερομηνίες γενικώς…
Μήπως συναντάς συχνά εκείνον τον γλοιώδη δημοτικό σύμβουλο που παραμονές εκλογών σε έγλειφε και τώρα κάνει ότι δεν σε ξέρει; Εδώ είμαστε! Κατ’ αρχήν ψάξε το θέμα που κυνηγάει στα δημοτικά συμβούλια και επιδίωξε να τον συναντήσεις «τυχαία» την πρωταπριλιά. Με ύφος σοκαρισμένο τον χαιρετάς και του λες: «Τί ήταν αυτό που έγινε βρε Τάκη! Μου έστειλαν προχθές μέιλ για κείνο το γνωστό θέμα, ξέρεις… Αυτό που σε καίει… Τί ανατρεπτική εξέλιξη ήταν αυτή! Εσύ να το στηρίζεις και να έρχονται από πίσω να σου τη φέρουν τόσο ύπουλα! Σοκαρίστηκα ειλικρινά!» Στη συνέχεια μπορείς να τον στείλεις σε μια σχετική σύσκεψη που έχεις «εμπιστευτικές» πληροφορίες και να καθίσεις με την ησυχία σου να απολαύσεις τον αλαλαγμό του γλοιώδους… μέχρι να ανακαλύψει –και ΑΝ- τη σημαδιακή ημερομηνία που τόσο σε βόλεψε!
Αν πάλι ως θεατρόφιλος έχεις μπουχτίσει και πληρώσει ακριβά τις παπαρολογίες κάθε πικραμένου θάσου της συμφοράς, κι εδώ υπάρχει ανακουφιστική λύση. Διαλέγεις μια ανάλογη παράσταση (με πρόσκληση έτσι;) την 1η αποφράδα μέρα του μηνός Απριλίου και στέλνεις κατά τη διάρκειά της ένα φίλο- ντυμένο αστυνομικό, κατά προτίμηση ηθοποιό. Ο οποίος θα ανέβει στη σκηνή και θα διακόψει, ανακοινώνοντας στους εμβρόντητους συντελεστές το ένταλμα σύλληψης για τον σκηνοθέτη λόγω… χρεών/ προσβολής της δημοσίας αιδούς/ αντίστασης κατά της αρχής/ κλοπής πνευματικών δικαιωμάτων… ας αυτοσχεδιάσει! Μετά τα δύο μπάχαλα – ένα της παράστασης καθεαυτής και ένα λόγω «χάπενινγκ» - μπορεί να γελάσει τρανταχτά κι απενοχοποιημένα κράζοντας «πρωταπριλιά βρε χαζά!» Την ώρα που εσύ και οι συνθεατές σου θα χειροκροτάτε με πάθος! Είναι δε πιθανόν ο – στερημένος γενικά– σκηνοθέτης, να εκλάβει το δρώμενο ως επιτυχημένο διαδραστικό… το αποκλείεις;
Με λίγα λόγια, όρεξη να ‘χεις και οι ιδέες έρχονται μόνες τους… Είναι κι αυτό το ζαβολιάρικο παιδί μέσα σου που κάπου –κάπου ζητάει παιχνίδια… Και η Πρωταπριλιά του έρχεται κουτί για ζαβολιές! Από πικάντικες μέχρι… όσο πάει! Άλλωστε μη ξεχνάς πως κάποιοι που κρατούν τις τύχες μας παίζουν την Πρωταπριλιά όλο το χρόνο, για χρόνια!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ… και το νου σας!!!
