Κάγκελα, κάγκελα παντού. Παρέλαση ή της παρέλασης το κάγκελο;
Άρθρο του Γ. Παπαδόπουλου με αφορφή τη σημερινή μαθητική παρέλαση της Θεσσαλονίκης.
Ένα δύο, ένα δύο, εν – δυο, εν – δυο, ένα…Πρόσεχε κουκλίτσα μου θα σκουντουφλήσεις στο κιγκλίδωμα! Τι εννοείς ποιο κιγκλίδωμα, αυτό που προστατεύει τους επισήμους ΦΥΣΙΚΑ!! Άμα δεν βλέπεις μπροστά σου, τι τη θέλεις την παρέλαση!
Έλα ντε;! Τι τη θέλει την παρέλαση; Αλήθεια, τι τη θέλουμε την παρέλαση; Είτε τη στρατιωτική και ειδικά την μαθητική; Τι εκφράζει; Τι θέλει να πει σήμερα, το σωτήριο έτος 2014; Ποιο εθνικό φρόνημα τονώνει; Στις πολλές αυτές απορίες που σωρεύονται στο μυαλό μου από μικρό παιδί, ήρθε να προστεθεί κι άλλη μια τα τελευταία χρόνια: Αφού με τόση αστυνόμευση, κι οι λίγοι που ήταν να δουν την παρέλαση και σηκώθηκαν και πήγαν, τελικά δεν βλέπουν παρά μόνο τους αστυνομικούς και καμία παρέλαση, τι την κάνουμε; Για ποιους την κάνουμε; Για τους επισήμους;
Είμαι ενάντια στις παρελάσεις οποιασδήποτε μορφής. Από τη μαθητική και τη στρατιωτική, μέχρι αυτή του βασιλιά καρνάβαλου. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο συνεχίζονται. Και δεν μπαίνω σε διαδικασία να κάνω σύγκριση με τις Ευρώπες και τις Αμέρικες, να κι αν κάνουν, να κι αν δεν κάνουν. Δεν εναντιώνομαι στο θεσμό λόγω κάποιας προσπάθειας εκσυγχρονισμού και δήθεν μοντερνιάς. Απλά δεν καταλαβαίνω το λόγο, την ουσία, τον πυρήνα της ύπαρξής τους. Ειδικότερα σήμερα. Δεν αποκηρύσσω το παρελθόν μου και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό το ίδιο ή και περισσότερο από το καθέναν που πηγαίνει σε κάθε εθνική επέτειο να ζητωκραυγάσει. Απλά δεν νιώθω την ανάγκη να το εκφράσω κατ’ αυτόν τον τρόπο, κραδαίνοντας νάιλον πλαστικό σημαιάκι δις ετησίως, βλέποντας να περνούν εμπρός μου μαθητές που μέσα τους αναρωτιούνται γιατί κάνουν αυτό που κάνουν και πότε θα τελειώσουν αυτό που κάνουν για να πάνε επιτέλους να πιούν ένα φρεντουτσίνο. Ή χαζεύοντας την ελίτ των ελληνικών στρατών με τον αντίκ οπλισμό τους… Σοβαρά τώρα σε ποιους απευθύνεται όλη αυτή η παράτα σήμερα; Στην Ελλάδα της Κρίσης και του Μνημονίου (αλήθεια, άραγε έτσι θα μας αποκαλούν οι ιστορικοί του 2560 μ.Χ.;; οι καημένοι Έλληνες της Κρίσης και του Μνημονίου; Όπως λέμε τώρα, του μεσοπολέμου, του 5ου αιώνα, του Βυζαντίου;) ποιος είναι εκείνος του οποίου το φρόνημα τονώνεται από αυτόν τον θεσμό; Υπάρχει κάποιος (σημ. κάτω των 70 ετών); Αν ναι, δυο πρόζακ των εκατό, πρωί και βράδυ μετά το φαγητό.
Αλλά ακόμα κι αυτό το ηλικιακό γκρουπ των εβδομήντα something ομού με τα εγγόνια τους, άντε και μερικοί νεαροί γονείς ομού με τα τέκνα τους (μέχρι την ηλικία που μπορούν απλώς να τους αποσπούν την προσοχή και την ενέργεια με άρτο και …θεάματα), ακόμα κι αυτοί οι καψεροί, τα τελευταία χρόνια δεν βλέπουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Στη σημερινή μαθητική παρέλαση της Θεσσαλονίκης, υπήρχαν προστατευτικά κάγκελα εκατό πενήντα μέτρα εκατέρωθεν της εξέδρας των επισήμων. Για προστασία από ΠΟΙΟΥΣ; Από τον κόσμο που ήρθε να δει τα παιδιά του; Κάγκελα που κρατούσαν μακριά τους γονείς ακόμα και δεκαπέντε λεπτά μετά τη λήξη της παρέλασης!
Δηλαδή εκεί που νόμισα πως δεν μπορούμε να γίνουμε πιο γελοίοι (ας μην θυμηθούμε το ΑΙΩΝΙΟ θέμα που προκύπτει ΚΑΘΕ χρόνο με τον κάθε λογής Αλβανό σημαιοφόρο – λες κι αυτά τα παιδιά μαθαίνουν άλλα γράμματα, από άλλους δασκάλους κι οι γονείς τους πληρώνουν φόρους σε μια άλλη χώρα) η αφόρητα πραγματική πραγματικότητα έρχεται κάθε χρόνο να μου κλείσει το μάτι: Προστατευτικά κιγκλιδώματα για τους επισήμους…αυτούς τους επισήμους, τους ίδιους που ξεπουλάνε τη χώρα μας, οικόπεδα με θέα τη θάλασσα και άπλετο υπηρετικό προσωπικό στη διάθεση σας, για περάστε, για περάστε!
Κι ακόμα δεν χωράει το κεφάλι μου (κι αρχίζω να αναρωτιέμαι σαν άλλος Σφακιανάκης, μήπως είμαι τρελός; Μήπως τα χω χαμένα;) πως μπορεί όλο αυτό και συνεχίζεται. Πως κανείς από όλους αυτούς που στήνονται στα κάγκελα, δεν αναρωτήθηκε ποτέ τι θα γινόταν αν φέτος, έτσι για αλλαγή δεν πήγαινε ούτε ένας πολίτης στην παρέλαση; Πόσο θα μπορούσε να συνεχίσει αυτό το σόου χωρίς θεατές; Προς τέρψιν ποιου κοινού;
Αύριο, στη στρατιωτική παρέλαση, θα ισχύσουν δρακόντεια (πόσο αγαπούν αυτή τη λέξη τα δελτία) μέτρα ασφαλείας. Καρναβάλι για πάντα – μόνο που στη θέση του βασιλιά καρνάβαλου, έχουμε τον πρόεδρο της δημοκρατίας, απλά στην προκειμένη περίπτωση, δεν τον καίμε στο τέλος. Τον προστατεύουν τα κάγκελα.
28η Οκτωβρίου 2014, Ελλάδα, χώρα του Ποτέ (δεν μαθαίνει, δεν ξυπνάει, δεν προχωράει). Κι ο Πήτερ Παν, αγνοείται. Άφησε στη θέση του τον Κο Σαμαρά. Προφανώς πίστευε πως αυτός μας αρμόζει.
Φωτογραφικό υλικό
