Παρά τις «φατσούλες» του FB, τα λάικ της «τρέλας» επιμένουν! Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Μετά από χρόνιο λήθαργο, το FB επιτέλους ανακάλυψε ότι σ’ αυτή τη ζωή, ακόμα και τη διαδικτυακή, εκτός από άσπρο- μαύρο και «μου αρέσει» – «δεν μου αρέσει», υπάρχουν και… ενδιάμεσες διαβαθμίσεις! Με αποτέλεσμα να λανσάρει πρόσφατα μια σειρά από χαριτωμένες φατσούλες- σύμβολα, ενδεικτικά διαφόρων «συναισθημάτων» όπως θαυμασμός, έκπληξη, χαρά, λύπη, θυμός. Αυτό σε πρώτη ανάγνωση, διότι φυσικά ΔΕΝ το έκανε με «αθώες» προθέσεις και κίνητρο τη δυνατότητα ευρύτερης έκφρασης των χρηστών. Απλά ανακάλυψε έναν εύσχημο τρόπο να μελετά ΠΙΟ αποτελεσματικά τα προφίλ τους. Άλλωστε ΑΥΤΟΣ είναι ο ρόλος του στην «επικοινωνία»! Το όσο ΠΙΟ περιεκτικό γίνεται φακέλωμα των χρηστών, που προφανώς ήταν ημιτελές, ώστε να τους απευθύνει στοχευμένα κατάλληλες αναρτήσεις … Και βέβαια η χρήση λόγου, του βασικότερου εργαλείου επικοινωνίας, δυσχεραίνει τη «δουλειά» του, καθώς οι λέξεις δύσκολα κωδικοποιούνται, ενώ τα σύμβολα με τη μία! Οπότε για κάθε συναίσθημα δεν υπάρχει λόγος να εκφραστείς με λέξεις, έχεις τη διαθέσιμη φατσούλα να τικάρεις, ώστε να βοηθάς τις μαζικές στατιστικές.
Ωστόσο, παρά τις εναλλακτικές αντιδράσεις που προσφέρονται πλέον, τα λάικ της «τρέλας» επιμένουν! Κι όταν λέω λάικ της «τρέλας», δεν εννοώ της «αυταρέσκειας» που κάνεις στον… εαυτό σου! «Σου αρέσεις» και το δηλώνεις!Ούτε τα άπειρα «ζουζουνίστικα» κάτω από ηλιοβασιλέματα, γκριμάτσες, ζωάκια, μωράκια κλπ. Εννοώ ότι όσο πιο κραυγαλέα δυσάρεστη, αρνητική, αποτρόπαιη, θλιβερή κλπ. είναι μια είδηση και κυρίως σε όσο πιο διάσημο πρόσωπο αφορά, τόσο τα λάικ που τη συνοδεύουν, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο! Είναι αλήθεια ότι όταν ( την εποχή των ηλεκτρονικών… σπηλαίων για μένα) τα πρωτοείδα, σοκαρίστηκα σε βαθμό που ήμουν σίγουρη ότι κάποιο σοβαρό τεχνικό λάθος γίνεται! Έλεγα δεν μπορεί να ‘ναι όλοι τούτοι διεστραμμένοι και να πατάνε συνειδητά το «μου αρέσει» για το θάνατο, τη δυστυχία, την καταστροφή, την κακοποίηση… Διότι μόνο κυριολεκτικά μπορούσα να το εκλάβω για το περιεχόμενο της είδησης, τη στιγμή μάλιστα που δεν έβλεπα κανένα άλλο σχόλιο, παρά μόνο το περίφημο τικ!
Ξεπερνώντας την εποχή των (ηλεκτρονικών) σπηλαίων, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι το κυριολεκτικό «μου αρέσει» αφορούσε στην ανάρτηση της είδησης, στην κοινοποίηση του γεγονότος, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να το αποδεχθώ, γιατί όπως και να το κάνουμε ο άμεσος συνειρμός του λάικ με τον τίτλο και το περιεχόμενο προηγείται του έμμεσου ως επιδοκιμασία της ανάρτησης. Μου είναι αδύνατο να διαβάζω «πέθανε ο τάδε» και από κάτω να σημειώνω αυθόρμητα «μου αρέσει», ακόμα κι αν ο «τάδε» ήταν ο πλέον μισητός άνθρωπος του πλανήτη γιατί πάλι… μπροστά στο θάνατο σιωπάς, «ΔΕΝ σου αρέσει» αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος. Μπορεί εν προκειμένω το λάικ να μεταφράζεται έμμεσα στο «μου αρέσει που το δημοσίευσες», ωστόσο εγώ βλέπω το άμεσο «θάνατος, πόνος, δυστυχία, βία = λάικ» και αυθόρμητα σοκάρομαι.
Όπως επίσης μπερδεύομαι μεταξύ του αυθεντικού λάικ για μια θετική είδηση που πραγματικά «σου αρέσει» και του λάικ μιας αρνητικής, αναρωτώμενη υποσυνείδητα: μήπως άραγε του αρέσει/ επιδοκιμάζει ΚΑΙ το περιεχόμενο ή μόνο την προβολή του; Και λογικά ρωτάω: αντί για έμμεσες «μεταφράσεις» του λάικ, γιατί ΔΕΝ εκφράζεσαι άμεσα έστω με μία λέξη; ΠΟΣΟ δύσκολο είναι να γράψεις ένα «κρίμα», ένα «λυπάμαι», ένα «συλλυπητήρια», ένα «αίσχος»; Εντάξει απαιτεί 3-4 χτυπήματα παραπάνω στο πληκτρολόγιο από το απλό τικ του λάικ, αλλά διάολε, βρίσκεσαι σε ένα μέσο- επιτομή της επικοινωνίας! Γιατί την ευνουχίζεις σε τέτοιο βαθμό, αντικαθιστώντας τις λέξεις ως αυθεντικούς φορείς σκέψεων/ αισθημάτων με ξερά, αμφιλεγόμενα σύμβολα και κώδικες; Γιατί αποκόπηκες τόσο πολύ από τον λόγο και υποκαθιστάς τα πάντα με ένα κενό περιεχομένου τικ; Ήδη η συντομογραφία με γελοίους «κώδικες λέξεων» έχει κακοποιήσει τη γλώσσα στο μη περαιτέρω… Μάλλον ήρθε η ώρα να καταργηθούν ακόμα και οι γελοίοι κώδικες οδηγώντας τις λέξεις στην πλήρη ανυπαρξία, προφανώς ως φυσική συνέπεια της ανύπαρκτης σκέψης.
Δεν γνωρίζω κατά πόσο το φαινόμενο οφείλεται σε βαρεμάρα, ευνουχισμό, αποχαύνωση ή οτιδήποτε άλλο στην εποχή των fast διαδικασιών γενικώς… Δεν γνωρίζω τί νιώθει και τί σκέφτεται ο χρήστης που πατά λάικ στη θανατερή ή βίαιη είδηση… Αυτό που διαπιστώνω με θλίψη είναι ότι μια γλώσσα- πρότυπο με μοναδικό πλούτο σαν την ελληνική, έχει εξοριστεί μετά βδελυγμίας από το σύγχρονο λεξιλόγιο και όχι μόνο το «ηλεκτρονικό»… Απλά στην ηλεκτρονική εκδοχή/ (μη)έκφραση, αναδεικνύεται περίτρανα όλη η ένδεια, σε βαθμό αφανισμού! Προφανώς δεν περιμένει κανείς φιλοσοφικές, βαθυστόχαστες αναλύσεις με μορφή σχολίων, αλλά από αυτό μέχρι ένα ξερό, ακατανόητο τικ ή στην καλύτερη περίπτωση μια… άναρθρη κραυγή, ένα «χαχα», ένα «ουάου», ένα «ουστ», ένα «RIP» κλπ…. μεσολαβεί το απόλυτο χάος!
Καταλήγοντας να συμμετέχεις σε μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας μέσω αμφίβολων «συμβόλων», χωρίς ίχνος λόγου, ούτε καν σαν δείγμα γλώσσας. Εντελώς περιττής άλλωστε στην πρωτόγονη μονοσύλλαβη διάλεκτο των υπολογιστών και των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου όλη η «κοινωνικότητα» εξαντλείται σε… σημεία στίξης με ερωτηματικά ή θαυμαστικά, σε γελοίες ιαχές ή μονολεκτικές ατάκες και πλέον σε φατσούλες που σου «επιτρέπουν» να εκφράσεις με ένα τικ 5 μετρημένα συναισθήματα. Αν αυτά τα 5 προκαθορισμένα ΔΕΝ σε καλύπτουν για κάποια ανάρτηση και νιώσεις ένα 6ο ή 7ο ή κάτι πιο σύνθετο, δυστυχώς θα πρέπει να κάνεις μια μέγιστη υπέρβαση: να σχολιάσεις με λόγια, κάτι που εξ ορισμού ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ από τις προθέσεις σου και μόνο ως ανέκδοτο ισχύει. Οπότε θα κοπανήσεις το οικείο, βολικό λάικ, ακόμα και για «όποιον πάρει ο Χάρος» (κυριολεκτικά)! Κι όσο για το παλιακό, ξεπερασμένο «Μάθε παιδί μου γράμματα», θα το βλέπεις μόνο ως γραφική κωμωδία μουχλιασμένων καιρών…
Ωστόσο θα συνεχίσω να μετρώ τα λάικ σου στους θανάτους και τις καταστροφές για να μπορώ να αναδείξω το πιο «δημοφιλές» θανατικό. Την πιο πιασάρικη μαυρίλα. Αυτή που η δημοσίευσή της άρεσε στους πιο πολλούς μουγκούς. «Δεν μου αρέσει»….
Φωτογραφικό υλικό
