Νευρική Ανο… σταλγία – Αλλοδαπές σκέψεις, έξω από το χορό. Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος (μετά από πολύυυ καιρό…).
Με το τηλεοπτικό τοπίο να είναι φτωχότερο από ποτέ και έχοντας περάσει ένα έντονα πολιτικοποιημένο – εξ’ ανάγκης – καλοκαίρι, στις σπάνιες απόπειρές μου να περάσω λίγο χρόνο μπροστά στο κουτί, έψαχνα μανιωδώς κι απεγνωσμένα προγράμματα που δεν θα είχαν να κάνουν με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας μας. Έτσι βρέθηκα να παρακολουθώ τυχαία την εκπομπή Balkan Express στην ΕΤ3, βγαλμένη από το χρονοντούλαπο (όπως και σχεδόν οτιδήποτε προβάλλεται στο εν λόγω κανάλι, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο λόγος που τόσο περίτρανα άνοιξε εκ νέου η κρατική τηλεόραση είναι απλά για να προβάλει εκπομπές αρχείου – αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Στο στιγμιότυπο που πέτυχα λοιπόν, μιλούσαν κάποιοι μετανάστες τρίτης γενιάς για την Ελλάδα, πόσο την αγαπούν, πόσο την επιθυμούν, πόσο τη σέβονται και ούτω καθεξής. Αναπόφευκτα και ακούσια ήρθε στο μυαλό μου η τρέχουσα κατάσταση με τις σωρείες οικονομικών μεταναστών, πρώτης γενιάς, φρέσκων ανθρώπων και μορφωμένων ως επί το πλείστον, οι οποίοι αναγκάστηκαν ή επέλεξαν να εγκαταλείψουν τον ταλαίπωρο τόπο μας, σε αναζήτηση μιας καλύτερης, πιο αξιοπρεπούς ζωής.
Μας αρέσει ή όχι, όλοι μας πια έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό φίλων ή γνωστών που ανήκουν στην ως άνω κατηγορία. Και αυτοί με τη σειρά τους, έχουν άλλους, στην ίδια μοίρα και η αλυσίδα μακραίνει όλο και περισσότερο. Και καθώς με τα social media ο κόσμος μας έχει αναχθεί σε ένα πολύ, πολύ μικρό τόπο, ένα μεγάλο χωριό όπου όλοι «γνωρίζονται» κι όλα φαίνονται, τους δυο τελευταίους αυτούς μήνες, πέρασαν από την οθόνη μου απόψεις και απόψεις, γνώμες, παράπονα, κραξίματα, ότι βάλει του καθενός το μυαλό και επιλέγει να το καταθέσει στο πληκτρολόγιό του, από κάποια χώρα πέρα μακριά βεβαίως βεβαίως. Υπήρξαν οι απέχοντες (θυμίζω πως το γεγονός ότι δεν καταθέτω την άποψή μου σε ένα Facebook status πενήντα σειρών, δεν σημαίνει ότι δεν έχω και άποψη), αυτοί που σιωπούσαν, αυτοί που συμπαραστέκονταν σε δικούς και συγγενείς με όποιο τρόπο μπορούσαν, υπήρξαν αυτοί που στεναχωριούνταν ειλικρινά. Και φυσικά υπήρξαν και οι παντογνώστες, οι ξέρω-τι-φταίει-για-όλα, οι κράχτες και οι haters. Σε αυτούς – που δυστυχώς δεν είναι λίγοι – θέλησα να αφιερώσω το πρώτο κείμενο αυτής της νέας σαιζόν.
Άνθρωποι που μέχρι πρότινος, εν Ελλάδι, είχαν μια μέση ενημέρωση κι εμπλοκή με την οικονομία και την πολιτική, ξάφνου μετουσιώθηκαν – όντας πια κάτοικοι εξωτερικού – σε ειδήμονες που εκθέτουν την αποψάρα τους σε post των εξακοσίων λέξεων, στα οποία αν τολμήσεις να σχολιάσεις κάτι διαφορετικό, ή να δηλώσεις – αλλοίμονο – άγνοια, είσαι «ζώο ελληνάρας του καναπέ και του φραπέ» - δηλαδή ότι ακριβώς ήταν κι ο ίδιος ο συντάκτης του post πριν εγκαταλείψει τη γενέτειρα. Προφανώς στο αεροδρόμιο του εκάστοτε προορισμού τους, όλοι αυτοί πέρασαν από κάποιο ειδικό θάλαμο στον οποίο μπαίνεις άσχετος και βγαίνεις Νομπελίστας οικονομολόγος. Κοινοποιούν συνδέσμους με αντίστοιχες καταστάσεις στη χώρα που τους φιλοξενεί, και πόσο καταπληκτικά το χειρίστηκαν, βιντεάκια με αποσπάσματα από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης με συνοδεία πομπώδους περιγραφής τύπου «Τριτοκοσμικέ Έλληνα, δε θα αλλάξεις ποτέ» και άλλα τέτοια. Μακρηγορούν με αμπελοφιλοσοφίες επί παντός επιστητού και θέλεις τόσο να απαντήσεις: Εχμμ..ωραία τα λες, αλλά χεστήκαμε.
Τα παραδείγματα είναι πολλά, όσο πολλές είναι κι οι αφορμές που δόθηκαν τον τελευταίο καιρό για αυτού του είδους το ενδιαφέρον. Είχαμε, δόξα τω Θεώ, ευρεία γκάμα: Δημοψήφισμα, τα παρερμηνευμένα αποτελέσματά του, τρίτο μνημόνιο και φαρμακερό, προκήρυξη εκλογών (ναι, πάλι, έτσι τη βρίσκουμε εμείς «εντό στο Ελλάντα», μέσα στο παραβάν), το προσφυγικό κύμα. Μάλιστα το τελευταίο είναι ένα εξαίρετο παράδειγμα επίκρισης και δυσφήμισης, καθώς από τους εν λόγω ανθρώπους υπερπροβλήθηκαν όλα τα ρατσιστικά κι εθνικιστικά περιστατικά, ένα προς ένα, με γλαφυρές περιγραφές, μα δεν είδα ούτε έναν, μία, για δείγμα, να ανεβάζει ειδήσεις και νέα για όλες τις δράσεις που έτρεξαν και τρέχουν για να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς. Κι είναι κρίμα, επειδή είναι πολλές.
Επ’ ουδενί δεν διατείνομαι ότι όλοι όσοι έφυγαν από τη χώρα, δεν έχουν δικαίωμα δια να ομιλούν για την κατάστασή της. Πιστεύω όμως ότι δεν έχουν δικαίωμα να είναι άκριτα και άκρατα επικριτικοί για όλους και για όλα, πολύ περισσότερο μάλιστα από αυτούς που είτε από επιλογή, είτε από έλλειψη πόρων ή ακόμα και θάρρους, έμειναν εδώ να παλεύουν, ο καθένας με τον τρόπο που νομίζει και μπορεί. Ούτε μπορούν να αποκρυσταλλώνουν άποψη από το ίντερνετ ή τις δυο εβδομάδες (τυχαία του Αυγούστου) που έρχονται στη «Μύκονοοοοος» και στη «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει». Ρατσισμός υπάρχει παντού. Κι εθνικισμός. Και ωχαδερφισμός. Αυτές τις ιδιότητες, δεν τις καθορίζει η φυλή σου (μέχρι ένα βαθμό βέβαια, ίσως να τις καλλιεργεί).
Κι αν τις καθορίζει, τότε οι επικριτές είναι από την ίδια «σάπια» πάστα με αυτούς που επικρίνουν.
Καθώς, δυστυχώς, δυο χρόνια στην Αγγλία, δεν σε κάνουν Σερ.
Ούτε Λόρδο.
