ΕΟΠΥΥ: Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΥ (ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ). ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.
Τις μέρες αυτές η χώρα μας βρίσκεται για ακόμη μια φορά σε διαπραγματεύσεις για τη βιωσιμότητά της. Κόκκινες γραμμές, πιέσεις από τους θεσμούς, οι μισθοί, οι συντάξεις και μπλα μπλα μπλα… Ώρες ατελείωτες ανούσιας κουβέντας και παραφιλολογίας που έχουν κουράσει τους πάντες, αφού οι περισσότεροι έχουμε καταλάβει πως είναι σαν να κουβεντιάζουμε και να λογομαχούμε πάνω από ένα πτώμα που σαπίζει και όλη η φασαρία γίνεται για να καλύψουμε τη μπόχα. Ευφάνταστες πολιτικές λύσεις για να σώσουμε ένα κράτος του οποίου οι πολίτες νοσούν και πεθαίνουν στερούμενοι - μετά το μισθό τους, τα περιττά θέλω τους, τα απαραίτητα αγαθά τους, την αξιοπρέπειά τους – την πρώτη και βασικότερη παροχή μιας ντεμέκ οργανωμένης κοινωνίας, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή τους.
Τα περισσότερα άσχημα συνεπακόλουθα της κρίσης τα βίωσα κι εγώ, όπως σχεδόν όλοι, άλλα εντονότερα κι άλλα επιδερμικά. Το θέμα όμως γιατροί, νοσοκομεία, φάρμακα το είχα γλυτώσει. Κάποια ανώτερη δύναμη με φύλαγε και τόσα χρόνια το βιβλιάριο υγείας μου ήταν ένα άγραφο τετράδιο, καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι, με λευκές σελίδες, αχρησιμοποίητο. Μέχρι που ήρθε η μαύρη ώρα κι επέλεξα να το χρησιμοποιήσω. Και λέω επέλεξα καθώς και πάλι δεν κατέστη κάποια ανάγκη, απλά είπα να δοκιμάσω τις κρατικές ιατρικές παροχές στις απλές – συγκριτικά με άλλες – ειδικότητες των οφθαλμιάτρου και οδοντιάτρου.
Στο τηλέφωνο που πήρα να κλείσω ραντεβού, ενημερώθηκα ότι το κοντινότερο για οφθαλμίατρο διαθέσιμο ήταν σε σαράντα μέρες, στο ΙΚΑ Ροδοχωρίου! Κατ’ αρχήν, που είναι το Ροδοχωρίον και πως πάω μέχρι εκεί; Εξήγησα στην τηλεφωνήτρια ότι θα προτιμούσα να κλείσω ένα ραντεβού σε κάποιον γιατρό όπου δεν θα χρειαστεί να αλλάξω ΟΛΑ τα διαθέσιμα μέσα μεταφοράς και να ξοδέψω μισή μέρα για να πάω, κι αυτή με τη σειρά της μου εξήγησε ότι αν ήθελα είχε ένα ανοιχτό σε τρεις μήνες κάπου κοντά μου, στις έντεκα το πρωί. Είπα να μην τραβήξω το σκοινί και να ζητήσω κάποιο πιο… μεσημεριανό – επειδή εργάζομαι και δεν θέλω να λείψω όλη μέρα, καθώς υπέθεσα πως θα μου έκλεινε ραντεβού το 2135 μ.Χ.
.
Η εξέταση έγινε και με τα πολλά, χρειάστηκε να αλλάξω φακούς στα γυαλιά μου. Ο ελεγκτής του ΙΚΑ όμως με ενημέρωσε πως δεν δικαιούμαι χρήματα καθώς άλλαξα φακούς πριν τρία χρόνια και πέντε μήνες, ενώ ο φορέας δικαιολογεί αλλαγή κάθε τέσσερα. Αν μεταβληθούν οι βαθμοί σου νωρίτερα, κρίμα. Φεύγοντας απογοητευμένος, ένας καλοσυνάτος κυριούλης, συνταξιούχος του δημοσίου, που άκουσε τη στιχομυθία μου με τον υπάλληλο, με παρηγόρησε λέγοντας πως κι αυτός που δικαιούταν επίδομα, είναι τώρα τρία (!!!) χρόνια που πλήρωσε τα γυαλιά του κι ακόμα τα λεφτά δεν τα πήρε. Αναλογίστηκα ότι αντίστοιχα σε τρία χρόνια μπορεί άνετα να έχω πεθάνει – δεδομένων των συνθηκών – κι είπα δε βαριέσαι, ας μην τα πάρω – ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΧΩ!
Φρόντισα τουλάχιστον όταν έκλεινα τα ραντεβού, να είναι την ίδια μέρα για να μην πάρω κι άλλη άδεια από τη δουλειά, κι έτσι τελειώνοντας έφυγα σφαίρα για τον οδοντίατρο. Αφού άλλαξα τρία ΙΚΑ – στο πρώτο έκανα λάθος εγώ, στο δεύτερο δεν με είχαν στα κατάστιχα, έφτασα κάθιδρος και με μόλις δεκάλεπτη καθυστέρηση στο γιατρό. Ντυνόταν για να φύγει, μεσημέρι γαρ, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη με δέχτηκε. Τι έχουμε, με ρώτησε, έναν τυπικό καθαρισμό, απάντησα. Καθαρισμό; Α, τότε κακώς έκλεισες ραντεβού τέτοια ώρα, θα ξανακλείσεις άλλο, πρωινό, τέτοια ώρα δεν έχω εργαλεία! Τον ευχαρίστησα, έφυγα και στην επιστροφή τηλεφώνησα κι έκλεισα στον δικό μου, ιδιώτη οδοντίατρο, για το ίδιο απόγευμα, να κάνω την δουλειά μου.
Αναρωτιέμαι αν για κάτι τόσο απλό όσο μια εξέταση στον οφθαλμίατρο ή ένας καθαρισμός στον οδοντίατρο, συναντάς τόση κακή οργάνωση, τόση έλλειψη σεβασμού στον πολίτη και τόση κρατική απάθεια, τι μπορεί να συμβαίνει σε πραγματικά σοβαρές ή δαπανηρές καταστάσεις, σε χρόνιες παθήσεις, σε ασθένειες που απαιτούν πανάκριβα φάρμακα. Αναρωτιέμαι γιατί ο κάθε – αδυσώπητα - φορολογούμενος πρέπει να πληρώνει σε εξωτερικές κλινικές για να κάνει εξετάσεις που θα έπρεπε να του παρέχονται δωρεάν. Γιατί ακόμα, δεν έχει καν το δικαίωμα να επιλέξει, εφόσον δεν υπάρχει επί της ουσίας ασφάλιση, να μην πληρώνει για κανένα ταμείο, επιδεικνύοντας ένα συμβόλαιο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από ιδιωτική ασφαλιστική (που και οικονομικότερη θα του βγει, κι επί της ουσίας κάλυψη θα του παρέχει). Αναρωτιέμαι, στην Ελλάς-το-μεγαλείο-σου του σήμερα, πόσο ήρωες είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ανάγκη και αντιμετωπίζουν το Τέρας που λέγεται Κρατική Περίθαλψη, και πόσο ήρωες ακόμα κι αυτοί που εργάζονται για αυτό το Τέρας. Αναρωτιέμαι κι αναφωνώ,
Την υγειά μας να χουμε. Αλλιώς, καλή ψυχή…
(ΥΓ. Κατανοώ πως σε ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα υγείας και καθημερινή τριβή με τον κρατικό μηχανισμό, οι παραπάνω περιπέτειες φαντάζουν γελοίες – και πιθανότατα είναι. Μπροστά σε όλους αυτούς τους ήρωες της καθημερινότητας, όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούμε παρά να σωπαίνουμε και να λουφάζουμε στη γωνιά μας, δοξάζοντας την τύχη μας)
