Η ΖΩΗ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ.
Την ώρα που γράφονταν τούτες οι αράδες, η χώρα μας δεν είχε έρθει ακόμα σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους της. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται, για ακόμη μια φορά, σε τεντωμένο σχοινί. Και διαρκούν πολύ, υπερβολικά πολύ. Κι εσύ κουράστηκες να περιμένεις, ο γείτονας σου βαρέθηκε να περιμένει, εγώ απελπίστηκα να περιμένω. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από το να περιμένουμε. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα, όπως συνέβη σε διάφορες φάσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης, όλες με εξαιρετικά αμφίβολα κίνητρα κι αποτελέσματα. Τη μια μέρα διαδήλωση κόντρα στη λιτότητα, την επομένη συγκέντρωση υπέρ της παραμονής στους κόλπους της Ευρώπης με όποιο κόστος.
Κυριεύει ο φόβος. Ο φόβος για το μετά, για το από δω και πέρα. Λίγο μετά καταλαγιάζει, παίρνει θέση η οργή. Οργή προς όλους και για όλα, για τους υπεύθυνους, τους ανεύθυνους, οργή για τους άλλους, οργή για τους εαυτούς μας. Περνάει κι αυτή και μένει στο τέλος μια πίκρα, σαν κατακάθι από καφέ, γυρίζει το φλυτζάνι να πέσει ο ντελβές και η καφετζού δεν βλέπει πια τίποτα άλλο από μια μαύρη απόγνωση. Ένα συναίσθημα φρικτό, μοιάζει ο κόσμος γύρω, ο καθένας μας χωριστά, σαν να έπεσε σε ένα λάκκο με κινούμενη άμμο. Κανείς γύρω να καλέσει σε βοήθεια, πουθενά δεν φαίνεται ένα κλαδί να πιαστεί κι έτσι, αφήνεται να βουλιάζει στην ανυπαρξία του, περιμένει τη βαρύτητα να κάνει τη δουλειά της και να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα με αυτό το ανέκδοτο που λέγεται ζωή μεσούσης της Κρίσης.
«Όλοι οι εκπρόσωποι μας είναι απασχολημένοι, παρακαλώ περιμένετε» μοιάζει να είναι το κρυφό μήνυμα πίσω από τις ειδήσεις των οχτώ, των εννιά, όλης της μέρας, σε όλα τα μέσα. Πολύ απασχολημένοι να σώσουν ένα κράτος, έτι περισσότερο να σώσουν τα τομάρια τους. Κι εγώ κι εσύ σε κείνη τη θέση, πιθανόν τα τομάρια μας να σκεφτόμασταν. Αλλά δεν είμαστε. Εμείς είμαστε οι παράπλευρες απώλειες ενός παιχνιδιού εξουσίας. Κομπάρσοι σε μια υπερπαραγωγή, και που κάναμε ένα πέρασμα, πολύ μας είναι.
Άλλοι απελπίζονται. Θυμίζουν ανδρείκελα που ξυπνούν, τελούν με ρομποτική ακρίβεια τα ίδια καθήκοντα κάθε μέρα, κοιμούνται, και πάλι από την αρχή. Δεν υπάρχει συναίσθημα σε ότι κάνουν, όλα έχουν σβήσει, δεν περιμένουν τίποτα. Άλλοι εξοργίζονται. Όπου σταθούν και βρεθούν αναλύουν τα πώς και τα γιατί, ο καθένας έχει τη δική του, μοναδικής έμπνευσης λύση, συμμετέχουν ενεργά ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν, αγωνίζονται. Κάποιοι βαυκαλίζονται. Δεν μπορεί να υπάρχει κι άλλο πιο κάτω, λένε, φτάσαμε στον πάτο, αύριο ή μεθαύριο θα αρχίσει η ανοδική πορεία.
.
Κι έμειναν και λίγοι που συντονίζονται. Είτε επειδή δεν τους άγγιξε η κρίση, είτε επειδή την εκμεταλλεύτηκαν δεόντως. Ή επειδή απλά προσαρμόστηκαν κατάλληλα, σαν χαμαιλέοντας, άλλαξαν το «χρώμα» τους σύμφωνα με αυτό του περιβάλλοντος χώρου τους, και πορεύονται αναλόγως. Γεμίζουν το βράδυ τα μπαρ της πόλης, τα Σάββατα τις ξαπλώστρες στις παραλίες, και τη Δευτέρα το πρωί κλαίγονται για το νέο φόρο, το λογαριασμό της ΔΕΗ που δεν έχουν να πληρώσουν και τα δάνεια που τρέχουν.
.
Θιασώτης της απόγνωσης, ή φλογερός αγωνιστής, περίμενε. Φέρελπις ή σφετεριστής, χαμένος ή κερδισμένος, παρακαλώ ανάμεινε στο ακουστικό σου. Η κλήση σου (για ελπίδα, για βοήθεια, για παράταση, για όλα) βρίσκεται σε αναμονή. Σύντομα ο πρώτος διαθέσιμος εκπρόσωπος θα είναι διαθέσιμος να σε εξυπηρετήσει. Διαφορετικά μπορείς να εξυπηρετηθείς από το αυτόματο σύστημα: Για λύση στο πρόβλημα σου, φώναξε «Λύση». Για να ελπίσεις και πάλι, ούρλιαξε «Ελπίδα».
Ο Ζοζέ Σαραμάνγο, σε ερώτηση που του έγινε προς τι η τόση απαισιοδοξία του, απάντησε «Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος, ο κόσμος είναι απαίσιος». Τον μνημονεύω και σας χαιρετώ.
