Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΟΧΕΤΟΣ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ή ΜΗ, ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ… Από την Πίτσα Στασινοπούλου.
Ένας υγιής νους, προικισμένος επιπλέον με φαντασία, ουδέποτε θα μπορούσε να συλλάβει τον τρόπο χρήσης/ κατάχρησης ενός μέσου που άμα τη εμφανίσει του, έφερε πρωτόγνωρη τεχνολογική επανάσταση, μεταφρασμένη ταυτόχρονα σε ενημερωτική, αλλά κυρίως επανάσταση στην «απόλυτα ελεύθερη διακίνηση ιδεών». Όσο όμως ελκυστικό και δημοκρατικό κι αν ακούγεται αυτό, άλλος τόσος είναι ο κίνδυνος φασισμού κι ανελευθερίας που εμπεριέχει, αφενός λόγω της ανεξέλεγκτης δύναμης του παγκόσμιου μέσου κι αφετέρου διότι οι… «αχίλλειες πτέρνες» του είναι πολλές! Τα τρωτά/ ευάλωτα σημεία του συστήματος που πηγάζουν από μια άνευ ορίων και πλαισίων «ελευθερία», επιτρέπουν αυθαιρεσίες τρομερές με παγκόσμια διείσδυση και καθολική αντίδραση σε χρόνο μηδέν.
Μια βασική «αχίλλειος πτέρνα» - ενίοτε με συνέπειες τραγικές- είναι η δυνατότητα ανωνυμίας ή παραπλανητικής ταυτότητας, πίσω από την οποία μπορεί να κρύβεται ένα… σύμπαν ολόκληρο! Από παιδεραστή ή ψυχάκια που ψαρεύει θύματα, μέχρι τρομοκράτη που οργανώνει ανοιχτά επιθέσεις, μέχρι διασπορέα ψευδών ειδήσεων που υπηρετεί σκοτεινά συμφέροντα ή ιδέες, μέχρι εκβιαστή που χειρίζεται τον «ηλεκτρονικό» εκβιασμό στα… πληκτρολόγια! Και βεβαίως μέχρι ανώνυμο χυδαίο υβριστή, ικανό να διασύρει και να σπιλώσει ανεπανόρθωτα ανθρώπους, επειδή έχουν… διαφορετική από τη δική του άποψη! Εν ολίγοις μια «ελευθερία» στην οποία χωρούν τα ΠΑΝΤΑ κυριολεκτικά, συμπεριλαμβανομένων της πιο ακραίας παραβατικότητας ή της πιο ακραίας διαστροφής, όλα ισότιμα και άμεσα προσβάσιμα από χρήστες οποιασδήποτε κριτικής ικανότητας. Κάποτε μαθαίναμε ότι η «μη οριοθετημένη» ελευθερία αποδίδεται με τον όρο «ασυδοσία» και το κρίσιμο ερώτημα για το «είδος» των ορίων, είχε απαντηθεί: «εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου» Μόνο που για να διακρίνεις τη διαχωριστική «κόκκινη» γραμμή, πρέπει να έχει προηγηθεί παιδεία και κυρίως ψυχής και λιγότερο μυαλού… «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»…
Μια άλλη τρωτή παράμετρος είναι η ιδιαιτερότητα του μέσου που ΔΕΝ είναι ούτε έντυπο, ούτε προφορικό, αλλά κάτι… ανάμεσα, ως «ηλεκτρονικό». Που σημαίνει ότι μπορεί μεν να εκφράζεται με γραπτό λόγο, αλλά αυτός είναι στην ουσία στον «αέρα», ανά πάσα στιγμή υπό αναίρεση, σε ένα διαρκές «ανέβα/ κατέβα/ άλλαξε/ διόρθωσε/ ακύρωσε κλπ» και όχι σταθερά καταγεγραμμένος εφάπαξ όπως σε ένα έντυπο. Οπότε από τη φύση του περισσότερο παραπέμπει στο «έπεα πτερόεντα» και λόγια του αέρα, παρά στο «τα γραπτά μένουν» ως τεκμήρια. Αυτή όμως η ιδιαιτερότητα έχει πρακτικές συνέπειες, με την έννοια ότι ο γράφων συνήθως δεν έχει την ξεκάθαρη αίσθηση ενός γραπτού κειμένου που θα παραμείνει ως ντοκουμέντο, αλλά μάλλον μια σύγχυση μεταξύ του «γράφω» και «μιλάω»… Και το μεν «γράφω» έχει μεγάλη ευθύνη, ενώ το «μιλάω» καμία! Δεν βαριέσαι… πάνω στον καυγά είπαμε μια κουβέντα παραπάνω… πού τα θυμάσαι τώρα, εγώ τα ξέχασα… όχι, δεν το είπα έτσι, άλλο εννοούσα… μάλλον εσύ λάθος κατάλαβες… Μια σύγχυση υποσυνείδητη, ανεξάρτητα αν γράφεις άρθρο ή σχόλιο, αν βάζεις υπογραφή ή όχι.
Γιατί κάθομαι τώρα και τα αναλύω όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά, ΠΡΟΣΠΑΘΩ να καταλάβω και να εξηγήσω τα ανεξήγητα! Βλέπω στην οθόνη μπροστά μου έναν ανοιγμένο, δυσώδη βόθρο και η μπόχα μου φέρνει αναγούλα. Διαβάζω με μορφή γραπτού λόγου(!), κουβέντες που ανταλλάσσουμε πιωμένοι στην παρέα, κουβέντες που εκστομίζουμε πάνω σε άγριο καυγά, κουβέντες που μάλλον θα απέφευγε και η τελευταία «κατίνα» όταν ξεκατινιάζεται! Διαβάζω γραμμένες χυδαιότητες από πληκτρολόγια επώνυμων ή ανώνυμων κι αναρωτιέμαι: ΑΥΤΗ είναι η ιδανική ελευθερία του μέσου; Αυτός είναι ο πλουραλισμός και η δημοκρατικότητά του; Να βγαίνει ας πούμε ο συγγραφέας Χειμωνάς να λούζει πατόκορφα τον συγγραφέα Κορτώ, αφού προηγήθηκε αντίστοιχο λούσιμο του τελευταίου; Ή να βγαίνει η δημοσιογράφος Γκολεμά να στολίζει με ό,τι κυκλοφορεί σε βρισιά τον πολιτικό Γεωργιάδη; Ή να βγαίνουν ανώνυμοι «εγκάθετοι» να χυδαιολογούν εναντίον του σκιτσογράφου Αρκά επειδή θίχτηκε η πολιτική ευαισθησία τους από τα… σκίτσα του;;;!!! Για να αναφέρω μόνον ελάχιστες από τις πρόσφατες περιπτώσεις, αυτές που «επιπλέουν» στα λύματα, σε έναν οχετό διαρκώς τροφοδοτούμενο με… μπόλικη «ευωδιαστή» σοδειά!
Αν όλοι αυτοί και μάλιστα όσοι έχουν το θάρρος – εν προκειμένω θράσος- της υπογραφής τους, είχαν πραγματική συναίσθηση ότι γράφουν κάτι που ΔΕΝ μπορεί να σβηστεί και θα παραμείνει εσαεί καταγεγραμμένο να τους χαρακτηρίζει/ στιγματίζει, άραγε θα το έκαναν με την ίδια ευκολία; Οι κατ’ εξοχήν χειριστές του γραπτού λόγου - συγγραφείς και δημοσιογράφοι – που εδώ τον εκχυδαϊζουν σοκαριστικά, θα έγραφαν όλα τούτα τα εμετικά σε μια εφημερίδα, ένα περιοδικό, ένα βιβλίο; Πώς εξηγείται ότι η έντυπη γλώσσα τους ουδεμία σχέση έχει με την ηλεκτρονική; Και τελικά… ποια είναι η αληθινή; Η λογοτεχνική και καθωσπρέπει των εντύπων ή η πεζοδρομιακή του διαδικτύου; Διότι είτε κάπου υπάρχει υποκρισία, είτε πρόκειται για διχασμένες προσωπικότητες και τζάμπα το κουράζω. Το γεγονός ότι πολύ συχνά λογής διάσημοι – που κατά τα άλλα παρουσιάζουν ατσαλάκωτη δημόσια εικόνα- καταφεύγουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να βρίσουν, να χλευάσουν, να ξεφτιλίσουν, να λασπολογήσουν και λοιπά κομψά, χωρίς φραγμό και χωρίς αιδώ, αξίζει σίγουρα… ψυχιατρικής έρευνας!
Δεν μπορείς να τον/την βλέπεις σοβαρό, κυριλέ, γλυκομίλητο, κουλτουριάρη και να μπαίνεις στο διαδίκτυο να διαβάζεις τα τέρατα που αραδιάζει… Κάτι δεν πάει καλά! Εκτός αν το ερμηνεύει ως μαγκιά, ως ιδιότυπο τσαμπουκά, αυτά που η ασφυκτική «χτισμένη» εικόνα δεν του επιτρέπει να εκφράσει ζωντανά και μόλις βγάλει τα στενά παπούτσια, μπορεί πια… φορώντας τις άνετες δικές του παντόφλες, να βγάλει έναν αληθινό εαυτό: την κατινάρα που κρύβει, άνευ φύλου… Η οποία κατινάρα επιπλέον, μέσω της πρόκλησης, θα του προσφέρει και λίγη παραπάνω προβολή στα κουσκουσάδικα, χωρίς καθόλου να ενδιαφέρει ούτε το περιεχόμενο, ούτε αν είναι αρνητική… το όνομά του/της να ακούγεται και όπως θέλει ας είναι! Άλλωστε υπάρχει πιο εύκολη οδός; Τα εκπαιδευμένα κοράκια ξεροσταλιάζουν πάνω από φατσαμπούκια και τουϊτάδικα και μόλις ο/η «επώνυμος» ανεβάσει μια κακογραμμένη αράδα με κράξιμο, την άλλη στιγμή γίνεται θέμα δημόσιας, περισπούδαστης ανάλυσης ειδικών παπαρολόγων με άπειρες αναπαραγωγές στην επιστημονική τους κοινότητα για να καταλήξει «talk of the town»! Τόσο απλά και τόσο γελοία!
Όσο για τους λογής ανώνυμους υβριστές που ασκούν το σπορ με επαγγελματική συνέπεια και τελευταία στοχοποίησαν τη σάτιρα στο πρόσωπο ενός σκιτσογράφου, καταξιωμένου για το πνευματώδες χιούμορ, τη σεμνότητα και το ήθος, όπως ο μοναδικός Αρκάς… η ψυχιατρική έχει αποφανθεί: πρόκειται για βλάβες μη αναστρέψιμες και περιπτώσεις καμμένες! Είναι πια κοινό μυστικό για τη «διαδικτυακή ελευθερία», ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η διαφορετική άποψη σε όλα τα επίπεδα. Όπως αποδεικνύεται, οι θιασώτες της εν λόγω ελευθερίας και του πλουραλισμού, κάνουν τα πάντα για να επιβάλλουν ΜΙΑ κυρίαρχη άποψη, πολεμώντας βρώμικα, ανέντιμα και χυδαία οποιαδήποτε άλλη που αποκλίνει! Με εντελώς δημοκρατικές διαδικασίες, βασισμένες στη διαλλεκτική της… βρισιάς και της λάσπης! Λίγο ενδιαφέρει η ουσία και αν στόχος είναι το χιούμορ, η σάτιρα, η πολιτική θέση, η κριτική ενός γεγονότος ή… συνταγή μαγειρικής! Από τη στιγμή που ΔΕΝ συνάδει με την μία επιβεβλημένη άποψη… στα 6 μέτρα και πυρ! Και το πιο τρομακτικό είναι ότι η παρούσα τακτική έχει πάρει τη μορφή κατεστημένου κανόνα με ελάχιστες εξαιρέσεις στο πιο… δημοκρατικό και ελεύθερο μέσο!
Οπότε τί μένει; Μια επείγουσα κλήση σε «ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΒΟΘΡΩΝ», γιατί κοντεύουμε να πνιγούμε! Μήπως και «Ο ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ» καταφέρει… ίσως… να κάνει κάτι…
