«Με τί ασχολείσαι; ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΜΑΙ !» Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Εντάξει, μπορεί να μην το λες ακριβώς «επαγγελματικό προσανατολισμό», αλλά για μια ειδική- ευρέως διαδεδομένη- κατηγορία χρηστών στο διαδίκτυο, κάνει την κυρίως ασχολία (αν υπάρχει) να μοιάζει με πάρεργο. Κι αν δεν δημοσιεύσουν σε τακτά- ενίοτε καθημερινά διαστήματα φωτογραφία τους σε απίθανες παραλλαγές, το ρίχνουν στα χάπια. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια καθ’ όλα δημιουργική απασχόληση και δεν καταλαβαίνω γιατί ας πούμε το πλέξιμο με βελονάκι παρουσιάζει μεγαλύτερο δημιουργικό ενδιαφέρον. Πέραν του ότι επιβάλλεται να φωτογραφηθείς ή καλύτερα να βιντεοσκοπηθείς ΚΑΙ με το πλεκτό σου εν ώρα εκτέλεσης, συνδυάζοντας εξαιρετικά όλες τις δημιουργικές απασχολήσεις σου, που έτσι θα απαθανατιστούν ως ιστορικές στιγμές για τις μελλοντικές γενιές.
Μα καλά, θα μου πεις, αμφισβητείς ότι η φωτογραφική τέχνη είναι μια από τις πιο δημοφιλείς, καλλιτεχνικές και δημιουργικές ενασχολήσεις; Ότι μπορεί να δώσει μέχρι και μικρά ή μεγάλα έργα τέχνης; Ότι μπορεί να απαθανατίσει ανεπανάληπτες στιγμές ως μοναδικά ντοκουμέντα και πολύτιμη μνήμη; Κάθε άλλο φίλε μου, αντίθετα έχω συγκλονιστεί σε εκθέσεις φωτογραφίας, εκεί όπου απεικονίζεται ένας «άλλος» κόσμος μέσα από τον ψυχισμό, την κουλτούρα, το πνεύμα του φωτογράφου- δημιουργού. Εκεί όπου «υποκείμενο» και «αντικείμενο» είναι σαφώς διαχωρισμένα. Με τις περιπτώσεις «ταυτοπροσωπίας» έχω θέμα… Όταν το αντικείμενο φωτογράφισης είναι «εσού του ιδίου» με ρυθμό πολυβόλου!
Είτε σε τραβάνε, είτε αυτό- τραβιέσαι, ως η απόλυτη εφεύρεση του αιώνα, που έσωσε κόσμο και ντουνιά. Διότι φιλοσοφώντας εις βάθος με μια ανθρωποκεντρική οπτική (κεντάω…) τίποτα γύρω σου ΔΕΝ μπορεί να παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εσένα τον ίδιο, άξιο να απαθανατιστεί κατά συρροή. Ό, τι σε περιβάλλει, απλά χρησιμεύει ως αχνό φόντο- αν του κάνεις την τιμή να το επιλέξεις, για να φτιάξει το ατελές κάδρο που στο κέντρο του θα φιγουράρει το μεγαλείο σου. Τα δε ντοκουμέντα δεν προορίζονται για «ιδίαν χρήσιν» ως προσωπική στιγμή, είναι δημοσίας χρήσεως στα σόσιαλ, με το άγχος των λάικ να σου τρώει τα σωθικά, ελέγχοντας ανά πεντάλεπτο το κοντέρ. Και αγωνιώδη υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου «μα πού στο διάολο είναι οι άλλοι; Μήπως δεν το πήραν χαμπάρι; Μήπως δεν τους άρεσα; Μήπως να τραβήξω μια πιο πιασάρικη;» να τυραννούν τον ύπνο και τον ξύπνιο σου, μέχρι να δεις ένα ακόμα σωτήριο λάικ καταξίωσης.
Ομολογώ ότι σε νιώθω. Είναι όντως οδυνηρό να χωνέψεις ότι ο δημιουργικός σου οίστρος πάει στράφι όταν οι διαδικτυακοί φίλοι τον φτύνουν. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πόσες πόζες και λάγνα βλέμματα δοκίμασες, πόση φαντασία επιστράτευσες, πόσες φορές σούφρωσες τα χειλάκια μέχρι να πετύχεις το σωστό «παπιόχειλο», πόσες ώρες σου πήρε το σοβάντισμα, τόσα τερτίπια χρειάστηκαν να κρύψεις κουσούρια… Τενοντίτιδα έπαθες από το τράβα-τράβα μέχρι να πετύχεις στόχο. Και οι ανάλγητοι προσπερνούν ελαφρά τη καρδία χωρίς να πατούν ένα ρημάδι πλήκτρο, που τι ψυχή έχει ρε γαμώτο! Κάνε το ψυχικό ρε φίλε, βλέπεις ότι σώζεις έναν άνθρωπο από βέβαιη κατάθλιψη, ότι όλη του η αυτοεκτίμηση και ψυχική υγεία κρέμεται από αυτό το άτιμο πλήκτρο! Πάτα το να πάει στο διάολο!
Στο κάτω- κάτω, τι άλλο να κάνει επιτέλους για να τραβήξει την προσοχή σου και να οδηγήσει το δάχτυλο στο σωστό σημείο! Σε βομβαρδίζει καθημερινά με υλικό για όλα τα γούστα- αποκλείεται να μη σε πετύχει, εκτός αν τυφλώθηκες, ξεγράφτηκες, χάλασε το μηχάνημα ή κλείστηκες σε μοναστήρι. Διότι θα σου ανεβάσει τη φάτσα του να κοιτά άγρια, να χαχανίζει, να φουμάρει με μυστήριο, να ατενίζει το σύμπαν, να βγάζει γλώσσα, να γουρλώνει μάτια, να κουνάει αυτιά… θα ποζάρει ως γκόμενα μοιραία, αθώα, τσαχπίνα, άγρια, εναλλακτικιά… ως γκόμενος σέξυ, βαρβάτος, παιχνιδιάρης, κομψευάμενος, μάγκας… θα μοστράρει στιγμές από εξοχή να μαζεύει χαμομήλι, από μπαρ να μπεκροπίνει, από γυμναστήριο να χτυπιέται, από κουζίνα να ζυμώνει κεφτέδες, από τουαλέτα να κατουράει, από παρέα να ξεσαλώνει, από κρεβάτι να…. η λίστα γενικώς φτάνει στο άπειρο και η παράθεση είναι ικανή να μου φάει 5-6 άρθρα.
Με μεγαλύτερο βεβαίως σουξέ η γκλάμουρ κατηγορία «φωτογραφίζομαι μετά επωνύμου» και φάτε γατάκια τη σκόνη μου! Σκάστε από ζήλεια, έτσι για να δείτε τί γνωριμίες έχω και με ποιες φίρμες μπορώ να χαριεντίζομαι! Τράβα εσύ φωτογραφίες με τη γάτα σου, τα προικιά σου, τη κατσαρόλα με τους ντολμάδες, τον άσχετο κολλητό, τη θείτσα συμπεθέρα και βλέπε να μαθαίνεις γατάκι τι εστί χαϊλίκι. Τί θα πει, αντί να αγκαλιάζεσαι με την κυρά-Μερόπη του φούρναρη, να αγκαλιάζεσαι με την εκθαμβωτική πρωταγωνίστρια, τον λαμπερό ζεν πρεμιέ, το πρώτο όνομα της πίστας… Ταυτόχρονα γράφεις καμιά ανορθόγραφη υμνητική λεζάντα- δεν πάει να πρόκειται για την πατάτα του αιώνα- συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου: εμ κάνεις το κομμάτι σου στο φ/β, εμ διεκδικείς διάφορα «ανταποδοτικά» γενικώς… Άλλωστε το δικαιούσαι ως (από μόνος σου) «χορηγός επικοινωνίας», καθότι κατά τους ισχυρισμούς σου, τους… προωθείς και δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω.
Είναι σίγουρο ότι πολλές καριέρες μεγάλων αστέρων θα είχαν υποστεί σοβαρή κάμψη έως κατάρρευση, χωρίς την προώθηση μέσω φ/β από λογής καβαλημένα τσιμπούρια, που ξεροσταλιάζουν σε θέατρα, παρουσιάσεις, νυχτερινά μαγαζιά και καιροφυλακτούν τη στιγμή να ξεμοναχιάσουν τη φίρμα για να κολλήσουν πάνω της σα βδέλλα και «μας τραβάτε μία»; Η ερώτηση στον φωτογράφο, αγνοώντας πλήρως την πρόθεση του σταρ- αν έχει διάθεση ή κουράγιο να αγκαλιάζεται με κάθε ενοχλητική κολλητσίδα, καθότι είναι αυτονόητη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ απέναντι στο κοινό του να το υποστεί, είναι «μέρος της δουλειάς του» θέλει δεν θέλει και σιγά μην τον ρωτήσουμε, είναι το (βαρύ) τίμημα της δόξας. Εννοείται φυσικά ότι ακολουθεί σέλφι για σιγουριά και άμεση χρήση και ΜΟΝΟ αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία, θα απελευθερώσουν από το κεφαλοκλείδωμα τον δυστυχή, που είναι να τον λυπάσαι με το καρφιτσωμένο για ώρες χαμόγελο και το βλέμμα απόγνωσης… Και δεν εννοώ βέβαια περιπτώσεις όπου κολλητσίδα και σταρ, διακατέχονται από την ίδια ψωνάρα.
Τουτέστιν, είτε έτσι, είτε αλλιώς… τύφλα να ‘χει ο Νάρκισσος αυτοπροσώπως! Και τουλάχιστον εκείνος ο έρμος, μόνος του καθρεφτιζόταν κι αυτοθαυμαζόταν στην απομονωμένη λίμνη και το πλήρωσε με βαριά τιμωρία… Εσύ το κάνεις σε «πιο δημόσιο πεθαίνεις» προφίλ, προσδοκώντας με αγωνία την επιβράβευση του ναρκισσισμού σου! Αλλά είσαι τυχερός που δεν υπάρχουν πια «τιμωροί» Ολύμπιοι Θεοί κι η ψωνάρα σου αλωνίζει ελεύθερη… Να τη χαίρεσαι και εις ανώτερα! Μπορείς, είναι σίγουρο. Κι εκεί να δεις λάικ…
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Γκρίνιες #ΠίτσαΣτασινοπούλου #Διαδίκτυο #Facebook #Selfies #Ναρκισσισμός
Φωτογραφικό υλικό
