Η καπετάνισσα Ζωάρα και η «Πλεύση… Ανυπαρξίας». Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Από όλο τον κομματο-συρφετό των τελευταίων χρόνων, είναι η μοναδική περίπτωση που όχι μόνο δεν έσκασε ως «κεραυνός εν αιθρία», αλλά απορούσαμε γιατί αργεί. Ήταν αδιανόητο για μια διαστροφικά εξαρτημένη από το προεδριλίκι, τη δημοσιότητα, το καλαμοκαβάλημα, να παραμείνει «απλός στρατιώτης στον αγώνα», υπό οποιαδήποτε σκέπη. Ούτε καν «δευτέρα τη τάξει» στο πλευρό του μέγα αγωνιστή Λαφαζάνη στο ανεκδιήγητο μόρφωμα «ΛΑ.Ε.»- να ζούμε να ΜΗΝ το θυμόμαστε! (Αλήθεια τί απέγινε η φούσκα;) Μια πρώην πρόεδρος της Βουλής που ανέδειξε το αξίωμα σε ρόλο Ιεροεξεταστή με το μαστίγιο παραμάσχαλα κι αντιμετώπιζε από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο αστυνομικό ή δημοσιογράφο ως ταπεινούς πληβείους της ακολουθίας της… ήταν δυνατόν να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από ηγεσία δικού της κόμματος; Κι αυτό, κάνοντας μέγιστη υποχώρηση, καθώς η θέση της πλανητάρχισας είναι πιασμένη (προς το παρόν).
Ναι, είναι αλήθεια ότι πάρα πολύ το άργησε, αλλά το κατανοώ. Μέχρι να ετοιμάσει ναυτικά φυλλάδια και χάρτες, τη στολή της καπετάνισσας συν λοιπά navy αξεσουάρ, τον εξοπλισμό της φρεγάτας, το πλήρωμα κλπ. είναι λογικό ότι χρειαζόταν ένα εύλογο διάστημα μέχρι τον οριστικό απόπλου, ο οποίος επιπλέον ήταν φυσικό να περιμένει τον ούρειο ανοιξιάτικο άνεμο και τη γαλήνια καλοκαιρινή θάλασσα. Πέρα από μια άλλη χρονοβόρα- ψυχοφθόρα διαδικασία για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο: τη συνεννόηση με τη συν-καπετάνισσα του πλεούμενου, ονόματι Ραχήλ Μακρή, που έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη αδιάβαστο στην προσπάθεια κατανόησης του πειραγμένου εγκεφάλου της.
Να όμως που έστω και με καθυστέρηση, όταν δύο πειραγμένες «συντρόφισσες» συναντηθούν στα μετερίζια του αγώνα, τελικά συνεννοούνται με κοινό κώδικα και όχι μόνο… Γίνονται κολλητές κι αφού κάνουν η καθεμιά την κομματό-τσαρκα της με τις απαραίτητες στάσεις στα τρέντυ στέκια, αποφασίζουν από κοινού να ακολουθήσουν καριέρα μπουρλοτιέρισας - Μπουμπουλίνας, ανεμίζοντας το λάβαρο της λευτεριάς στην πλώρη του περήφανου καϊκιού τους… που μεταξύ μας, προς φουσκωτό της πλάκας και στη βάρκα μας τη κουρελού φέρνει , αλλά δε βαριέσαι… μια πλεύση ρημάδα από δω ως απέναντι θα τη καταφέρει (;) Άλλωστε με τέτοιες βαρβάτες τιμονιέρισες, τύφλα να ‘χει ο Ανδρέας Ζέπος!
Και κάπως έτσι στο ειδυλλιακό πολιτικό σκηνικό της «πρώτη φορά» αριστερής μνημονιακής Ελλάδας, προέκυψε το νέο απόκομμα της Ζωάρας με τον βαρύγδουπο τίτλο «Πλεύση Ελευθερίας», που απριλιάτικα εγκαινίασε το σκάφος σπάζοντας στα πλευρά του την παραδοσιακή σαμπάνια. Αφού βεβαίως ενημέρωσε το λαό για τα σχετικά περί πλεύσης προς την ελευθερία, σκορπώντας ρίγη ιερής συγκίνησης και σύσσωμοι οι πιστοί αναμένουμε από στιγμή σε στιγμή τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να μας ορκίσει και να ευλογήσει τον αγώνα συν το λάβαρο της μεγάλης Επανάστασης με σήμα το καραβάκι. Με την ίδια ιερή συγκίνηση αναμένουμε να γνωρίσουμε τα πρωτοπαλίκαρα του αγώνα δίπλα στις μπαρουτοκαπνισμένες αρχηγίνες, τους κλέφτες και αρματωλούς των βουνών και των λόγγων και δεν θα συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο από Κολοκοτρώνη, Ανδρούτσο, Καραϊσκάκη, Διάκο, Μπότσαρη… Ή θα φέρουν την πολυπόθητη λευτεριά ή θα πάμε σαν τις Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο. ΚΑΜΙΑ άλλη διαπραγμάτευση επ’ αυτού!
Βλέπετε συντρόφισσες, η σοβαρότητα μας σώθηκε κι απόμεινε η φαιδρότητα για πάρτη σας, καθότι συμβάλλατε τα μέγιστα σ’ αυτό. Τόσο που κάποια στιγμή στα ιστορικά λεξικά, δίπλα στα λήμματα «φαιδρότης», «αμετροέπεια», «αριβισμός», «τυχοδιωκτισμός» , «αλαζονεία» και λοιπά συνώνυμα, θα φιγουράρουν φαρδιά- πλατιά οι φάτσες σας, παρέα βέβαια με μπόλικες άλλες του συναφιού σας, ωστόσο την κορυφή στην κατάταξη τη δικαιούστε ασυζητητί. Διότι την κερδίσατε επάξια με το κοφτερό μυαλό και κυρίως το μέγιστο ήθος, που η ιστορία θα διηγείται και θα δακρύζει. Και θα δυσκολεύεται να διαλέξει ποια από τα ανδραγαθήματά σας να δοξάσει, διότι καταφέρατε στη σύντομη πορεία σας η κάθε μια να συγκεντρώσει από ένα τεράστιο, βαρυφορτωμένο… κάρο με πατάτες! Μια πλούσια σοδειά Α διαλογής, ικανή να θρέψει πολυπληθή κοινότητα.
Τα έργα και ημέρες, τόσο της αρχηγού Ζωάρας- από τον κόσμο των ζόμπι, όσο και της υπαρχηγού Ραχήλ- από τον κόσμο των ούφο, που στοίχειωσαν επί μήνες τον ξύπνιο και τον ύπνο μας οδηγώντας μας στα χάπια, είναι πολύ πρόσφατα για να ξεχαστούν. Άσχετα που οι «πειραγμένες» τα έχουν καταχωρήσει στα βιογραφικά τους ως «εύσημα», καθότι η ανεπάρκεια γενικώς… Μπορεί όμως η ανεπάρκεια να λειτουργεί μόνιμα ως ελαφρυντικό λόγω ακαταλόγιστου; Μπορεί να δικαιολογεί την αρρωστημένη φιλοδοξία κάθε καβαλημένου που φαντασιώνεται ρόλο εθνοσωτήρα κι ανοίγει κομματικό μαγαζί περιμένοντας πελάτες; Αν επρόκειτο για μπουγατσάδικο θα είχες φτύσει αίμα στη γραφειοκρατία, για να ιδρύσεις όμως κόμμα, με τη μία!
Λογικό βέβαια… από παραγωγικές επενδύσεις σφύζει ο τόπος και κάπου πρέπει να μπει ένα φρένο, ενώ στις κομματικές παρατηρείται μέγα έλλειμμα και οφείλουν να ενθαρρυνθούν. Μόλις ο όγκος της χαρτούρας των κομμάτων αγγίξει αυτόν του τηλεφωνικού καταλόγου, ίσως οι «κομματάρχες» κάνουν κράτει… Προς το παρόν ο όγκος αντιστοιχεί σε μισό μόνο τηλεφωνικό κατάλογο, οπότε υπάρχει μπόλικο περιθώριο ακόμη… Και αλίμονο βέβαια αν έλειπε η Ζωάρα (συν τη Ραχήλ μη ξεχνιόμαστε) από τη χορεία των εθνοσωτήρων! Διότι αν δεν μας σώσουν από την ξεφτίλα η σατανική φράου με το μαστίγιο και η ανεγκέφαλη μοντέλα με τις γόβες, ποιος θα το κάνει σ’ αυτό τον έρμο τόπο; Ποιος θα φέρει τη λευτεριά στη σκλαβωμένη πατρίδα; Οι πρώην κολλητοί σύντροφοι- σωτήρες που το έταξαν ΑΚΡΙΒΩΣ με τα ίδια λάβαρα, επειδή δεν ήξεραν πού πατάν και πού πηγαίνουν;
Ετούτες οι μπουρλοτιέρισες όμως ΞΕΡΟΥΝ! Όχι σαν τον Αλέξη τον κλανομέντα. (Άλλωστε… «άντρες, πεταμένα λεφτά») Ξέρουν οι μάγκισσες τον τρόπο να σχίσουν τα μνημόνια σαν χασέδες, να καταργήσουν με «ένα νόμο» τα επαχθή μέτρα, να διαγράψουν τσαμπουκαλίδικα το επονείδιστο χρέος, να πάρουν τις γερμανικές αποζημιώσεις μέχρι να πεις κύμινο. Αρκεί η μια να κοιτάξει τους δανειστές με το βλέμμα πολικής αρκούδας και να ρίξει μια βουρδουλιά κι η άλλη να βγάλει την ψηλοτάκουνη και να την καρφώσει στο τραπέζι… ή να πετάξει στη χεσμένη ομήγυρη την ατάκα «αν δεν μας δίνετε λεφτά, θα τυπώσουμε δικά μας!» Και να δεις για πότε έρχεται… η λευτεριά από μνημόνια και μέτρα και η ανάπτυξη με πακτωλό ευρώπουλων! Δεν θέλει κόπο (Αλέξη) και 17 χαμένες ώρες διαπραγματεύσεων και εκβιασμών, θέλει τρόπο. Και συγκεκριμένα τον «πολιτικό» τρόπο της Ζωάρας που απέδειξε ότι όταν έχει κέφια, μπορεί να στείλει τον αντίπαλο για νοσηλεία άνευ ελπίδας, μέχρι μια βόλτα στα… θυμαράκια. Πλάκα- πλάκα…. ΛΕΣ; Λες οι Ευρωπαίοι μετά το σοκ «Βαρουφάκης» να κληθούν κάποια στιγμή – έτσι, από καπρίτσιο της ιστορίας, να αντιμετωπίσουν το δίδυμο Ζωάρας- Ραχήλ; Και να μη μείνει ούτε ίχνος των «θεσμών», έστω ως δείγμα για τους μελετητές;
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν ακούγεται κακό… Προτείνω λοιπόν στα κορίτσια να αφήσουν τη μαούνα στο λιμάνι, ας αναβάλλουν την πλεύση για αργότερα, η θάλασσα εκεί θα είναι. Έτσι κι αλλιώς ίσα που θα προλάβει μια βόλτα Λευκό Πύργο- Περαία και ΑΝ… μετά απόσυρση και στα «εξ ων συνετέθη». Αντ’ αυτού να κάνουν τα πάντα για τη θέση της «Ευρωπαίας Επιτρόπου», γιατί το σώου που υπόσχεται η συμμετοχή τους, αξίζει όσο τρία βαρβάτα δάνεια και άλλα τόσα πακέτα αποζημιώσεων! Κορίτσια… ΑΝ αγαπάτε και ελάχιστα το λαό «σας», ΔΕΝ μπορείτε να προσφέρετε καλύτερη υπηρεσία, σας βεβαιώ! Σκεφτείτε το σοβαρά!
Με συντροφικούς, αγωνιστικούς χαιρετισμούς και «καλή αντάμωση στα… γιαουρτάδικα»! (Αγελαδινά παρακαλώ, είναι πιο λάιτ)
