Ξύπνα ρε Κεμάλ, ξύπνα γιατί χανόμαστε. Από τον Γιώργο Παπαδόπουλο.
Άκου φίλε μου Κεμάλ: Το μένος που μπορεί να διακατέχει έναν άνθρωπο θρησκευτικά φανατισμένο προς οποιονδήποτε αλλόθρησκο συνάνθρωπό του, το σιχαίνομαι. Από όποια θρησκεία κι αν προέρχεται, όχι μόνο τη δική σου. Όσο όμως κι αν το σιχαίνομαι, κάπου μέσα μου, πολύ βαθιά, σχεδόν απύθμενα, προσπαθώ να του δώσω κάποιες εξηγήσεις.
Μπορώ για παράδειγμα να καταλάβω πως, κάτω από κατάλληλες συνθήκες και ζυμώσεις, είναι πολύ πιθανό να εκφράσεις αδικαιολόγητη οργή, μίσος και βία προς τον άνθρωπο που στέκεται απέναντι σου – ακόμα κι αν δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για να σε ενοχλήσει – απλά και μόνο επειδή πιστεύει κάτι, λιγότερο ή περισσότερο, διαφορετικό από αυτό που πιστεύεις εσύ. Άλλωστε τι πιο «εύλογο» από το να «ξεσπάσεις» την όποια οργή σου στο «καθ΄ εικόνα και ομοίωση» αντίγραφό σου, έναν άλλον άνθρωπο, είτε επειδή θέλεις να τον κάνεις να μοιάζει σε σένα και δεν μπορείς, είτε – συνηθέστερα – επειδή θα ήθελες εσύ να του μοιάσεις και δεν φτάνεις. Μπορώ να μαντέψω επίσης πως πίσω από όλους αυτούς τους «ιερούς» πολέμους κρύβεται ο Ένας και Απόλυτος Θεός του σύγχρονου κόσμου, το χρήμα, στο όνομα του οποίου διαπράττονται τα στυγερότερα εγκλήματα. Αυτό έχει αποδειχθεί από την ιστορία ανά τους αιώνες και ανά τους λαούς του κόσμου όλου. Τα πάντα γίνονται για μεγάλα και απώτερα οικονομικά συμφέροντα, οι όποιοι νεκροί λογίζονται πάντα ως απαραίτητες παράπλευρες απώλειες.
Δυσκολεύομαι, φίλε μου Κεμάλ, εκνευρίζομαι, αναγουλιάζω, αλλά στο τέλος προσπαθώ να δω τον άνθρωπο όχι ως το ανώτερο ον που θέλει να λογίζεται (και που ΔΕΝ είναι) αλλά ως ένα από τα ζώα μιας σύγχρονης ζούγκλας που μαλώνουν για την εδαφική τους κυριαρχία. Μόνο που αντί να κατουράει τα γύρω δέντρα ή να αφήνει τα κακάκια του ολούθε για να δηλώσει τα όριά του, αυτός αφήνει σίδερο και φωτιά, σφαίρες και βόμβες. Και πτώματα. Έτσι ήταν από καταβολής (μια αλυσίδα σφαλμάτων που φτάνει μέχρι και τον Κάιν), έτσι είναι κι έτσι θα είναι στον αιώνα τον άπαντα. Τι λες; Συμφωνείς;
Αλλά, ρε Κεμάλ, εξήγησέ μου, τα μνημεία που στέκουν αγέρωχα στο χρόνο πάνω από δυόμιση χιλιάδες χρόνια, γιατί ρε Κεμάλ;
Δεν σου προκαλούν δέος;
Δεν καταλαβαίνεις πως δεν είναι πια σύμβολα καμιάς θρησκείας;
Ότι δεν αποτελούν είδωλα κανενός Θεού;
Δεν βλέπεις το προφανές, ότι ΑΝ κάτι συμβολίζουν αυτές οι πέτρες κι αυτά τα χειρόγραφα, είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση;
Οι Βούδες της Μπαμιγιάν δεν ήταν εντυπωσιακά αγάλματα, Κεμάλ, ήταν σύμβολα αξιών πολύ υψηλότερων από σένα κι από μένα. Κι όμως το 2001, με ελαφρά καρδιά και «υπό τις προσταγές του Προφήτη», έβαλες εκρηκτικά και τους εξαφάνισες μετά από χιλιάδες χρόνια. Δεν ήταν αρκετή καταστροφή εκείνη των Ταλιμπάν;
Και τώρα στη Μοσούλη;
Πώς γίνεται να μη βλέπεις ότι καταστρέφοντας το παρελθόν σου, δεν μπορείς να έχει κανένα μέλλον;
Πώς μπορείς να μη σέβεσαι το γεγονός ότι αυτά τα μνημεία, όλα τα μνημεία, όλου του κόσμου, είναι η πολιτιστική σφραγίδα του ανθρώπου πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Αύριο θα φύγεις, θα γίνεις η σκόνη του χρόνου, αυτά όμως θα είναι εκεί να θυμίζουν πως κάποιοι κάποτε πέρασαν από τον κόσμο κι αφήσαν το σημάδι τους.
Τι άλλο θα μείνει, Κεμάλ;
Πως το είπες αυτό; «Ο προφήτης μάς διέταξε να ξεφορτωθούμε τα αγάλματα και τα λείψανα. Οι σύντροφοί του έκαναν το ίδιο όταν κατέλαβαν χώρες μετά από εκείνον. Όταν ο Θεός μας διατάζει να τα μετακινήσουμε και να τα καταστρέψουμε, γίνεται εύκολο για εμάς και δεν μας ενδιαφέρει εάν κοστίζουν εκατομμύρια δολάρια»; Δεν κόστιζαν εκατομμύρια δολάρια, ήταν ανεκτίμητα. Δεν ήταν αντικείμενα, ήταν ιδέες. Κάποιοι λένε ότι τις ιδέες και τις σκέψεις δεν μπορείς να τις κάψεις, αλλά να που τελικά μπορείς. Αναρωτιέμαι, η ιστορία δεν σου έχει μάθει τίποτε; Η φιλοσοφία; Η τέχνη; Ορίστε, πώς το πες πάλι αυτό; «Τέλος στη διδασκαλία των μαθημάτων της φιλοσοφίας, τέλος στα σχολικά τραγούδια, τέλος στη λογοτεχνία, τέλος στη δυτική διδασκαλία»;;;
Ε τότε, επέτρεψε μου να σου πω κάτι τελευταίο, από αυτήν τη δυτική διδασκαλία που τόσο σιχαίνεσαι.
«Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.»
Δεν καταλαβαίνεις ε; Δεν πειράζει, πέσε και κοιμήσου.
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
(Σημ. Τα λόγια του «Κεμάλ» είναι πιστή αναπαραγωγή του καταστροφέα στο βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα σχετικά με τις καταστροφές Τζιχαντιστών στη Μοσούλη. Φυσικά, ο ίδιος ο Κεμάλ καθώς και το μικρό ποίημα στο τέλος, είναι ως γνωστόν του Νίκου Γκάτσου)
