Η Κιμ Καρντάσιαν, τα πάχη της και τα κάλλη της. Κι ας λένε να κι η Φωφώ, που χει έναν πωπό ΠΩΠΩ! Από τον Γιώργο Παπαδόπουλο.
Η εξωτερική ομορφιά είναι κάτι υποκειμενικό, διδάσκει η θεωρία. Η ανά τους αιώνες πρακτική όμως έρχεται να την διαψεύσει με εκατοντάδες παραδείγματα, τόσο που η παραπάνω φράση φαντάζει πια ως αξίωμα των μαθηματικών, κάτι που πρέπει ντε και καλά να το δεχόμαστε όπως είναι, χωρίς όμως να μπορεί να αποδειχτεί. Το αποτέλεσμα είναι σε όλα τα σοβαρά αναγνώσματα ή στις φιλοσοφημένες (της αμπέλου) κουβέντες μεταξύ φίλων να κυριαρχεί η φράση: «Μην νοιάζεσαι για την εξωτερική σου εμφάνιση, το μέσα είναι που μετράει». Στην πράξη όμως, στο συντριπτικό τους ποσοστό, τα μέλη μιας (αστικής κυρίως) κοινωνίας καταναλώνουν άπειρο χρόνο, χρήμα κι ενέργεια για να βελτιώσουν αυτήν ακριβώς την εξωτερική εμφάνιση που καταδικάζουν στα λόγια. Βασικότερος – ίσως ο μόνος – λόγος; Η Μόδα (η Πέμπτη εξουσία μετά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).
Με τον άλλοτε πιο υπόγειο ρόλο της μέχρι και τον σύγχρονο απόλυτα πρωταγωνιστικό της, η μόδα (και οι παράγοντές της) είναι ο βασικότερος διαμορφωτής άποψης ως προς το τι είναι ωραίο και τι όχι. Την εποχή του Μεσαίωνα και μέχρι μόλις πριν έναν αιώνα, καυτή γκόμενα ήταν αυτή που ‘χε τα στήθια της άσπρα σαν τα γάλατα και τα μπουτάκια τροφαντά, εικόνα που σήμερα έχει αλλάξει άρδην. Αν κάποιος σοβαρός κύριος έβλεπε μια γυναίκα που πληροί τα σημερινά πρότυπα ομορφιάς, εκατό χρόνια πριν, θα τη λυπόταν: Ξερακιανή και γκαγκανιασμένη, το πολύ να την περνούσε για καμιά τελευταία κακόμοιρη υπηρέτρια, ταλαιπωρημένη από τον πτωχό πλην τίμιο τρόπο ζωής της. Μέχρι πριν δυο τρεις δεκαετίες κυριαρχούσε το πρότυπο της γυναίκας – κρεμάστρας, που μπορούσες πάνω στο γυμνό κορμί της να κάνεις αναλυτικότατο μάθημα ανατομίας του ανθρώπινου σκελετού. Κατόπιν αφήσαμε τα κόκκαλα, πιάσαμε τα μούσκουλα, βαλθήκαμε να καταφέρουμε να μετρήσουμε έναν προς ένα όλους τους μυς του σώματός μας δια γυμνού οφθαλμού κι από τη δέουσα απόσταση. Μετά που οι «παράγοντες» αντιλήφθηκαν πόσο επικίνδυνα είναι αυτά, επικράτησε το μέχρι και σήμερα πρότυπο της «ισορροπημένης». Της ισορροπημένης διατροφής, της ισορροπημένης άσκησης, γενικά της ισορροπημένης κόλλα – ότι – θες – δίπλα. Αφήνοντας να εννοηθεί τι; Πως ότι ξεφεύγει του προτύπου, είναι ανισόρροπο; Μάλλον αυτό θα εννοεί η μόδα – κι οι παράγοντές της.
Ξαφνικά όμως, από το πουθενά, εμφανίζεται στο προσκήνιο η φαμίλια των Καρντάσιανς, στη Μέκκα της Μόδας (όπου μόδα, κάθε τι που θεωρείται trend και όχι κατ΄ ανάγκη τα ρούχα και τα παπούτσια). Η μαμά – Καρντάσι στο τιμόνι, η κοράκλα Κιμ δεξί της χέρι, και όλες οι Αφαί Καρντάσιαν και ΣΙΑ ομοθυμαδόν στον αγώνα να εδραιωθούν ως απόλυτο must της εποχής μας. Λυπάμαι βαθύτατα που το παραδέχομαι, μα τα κατάφεραν. Το πώς και το γιατί, είναι ζήτημα κάποιου άλλου κειμένου, όχι του παρόντος. Πάντως τα κατάφεραν. Πουλάνε μέχρι και το τελευταίο κύτταρο του εαυτού τους, αλλά υπάρχει αγοραστική αξία, είτε θέλουμε να το πιστεύουμε είτε όχι. Λάδι για ερωτικό μασάζ by Καρντάσιαν; Ανάρπαστο! Ρουχαλάκια για μωρά; Τσάντες και παπούτσια; Όλα ξεπουλάνε, δώσε και μένα μπάρμπα-Καρντάσιαν. Ανάμεσα όμως στο επιχειρηματικό δαιμόνιο της οικογενείας, την πιθανή εκμετάλλευση της ηλιθιότητας της μάζας, τον χορό εκατομμυρίων που στήνεται σε κάθε διάβημά τους, βρίσκεται και κάτι ακόμα που δεν μπορώ παρά να το παραδεχτώ και να το χαιρετίσω.
Η κύρια εκπρόσωπός της μπίζνας, η Κιμ Καρντάσιαν, αγνοώντας επιδεικτικά τις επιταγές της μόδας και βγάζοντας τη γλώσσα σε όλα τα πρότυπα ομορφιάς που μπορεί να ισχύουν, περιφέρει την υπερμεγέθη περιφέρειά της από κανάλι σε κανάλι κι από εκδήλωση σε εκδήλωση, δείχνοντας με τον τρόπο της ότι μπορείς να είσαι κόντρα στα κατεστημένα σύμβολα και παρόλα αυτά, να είσαι σύμβολο από μόνος σου. Και μάλιστα, δεν αγνοεί απλώς το ανατομικό της σημείο που την διαγράφει αυτομάτως από τη λίστα της «ισορροπημένης» σιλουέτας, τουναντίον, το αναδεικνύει παντοιοτρόπως! Αναιρεί με τον τρόπο της την καθιερωμένη εικόνα, και ως πρότυπο μιας κοινωνίας (παρόλο που δεν αφορά σε πρώτο επίπεδο τη δική μας) το ανάγει σε παράδειγμα προς μίμηση των απανταχού plus size γυναικών. Φυσικά απενοχοποιεί μια εικόνα μόνο, όχι το σύνολο του προτύπου (που περιέχει και ενέσιμα, bottox, κολλαγόνα, οιστρογόνα, ομορφο-γόνα κλπ κλπ) αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Έχει αποδειχτεί από την ιστορία ότι με κάτι τέτοιες φαινομενικά μικρές κινήσεις, διαμορφώνονται ολόκληρες βιομηχανίες.
Οπότε, την επόμενη φορά λοιπόν που θα στεναχωρηθείς βλέποντας το νούμερο στην ετικέτα του παντελονιού σου, παραδειγματίσου από την Κιμ, διάλεξε κάτι εφαρμοστό, βγες και βροντοφώναξε, αυτή είμαι κι άμα θέλετε! Αν πάλι η ερίτιμος Κα Καρντάσιαν σου βγάζει πολύ αμερικανιά, αν δεν ταυτίζεσαι και δεν μπορείς να της φωνάξεις, «Γεια σου ρε Καρντάσι!», προτίμησε τοπικά παραδείγματα. Σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, έχουμε και δικό μας, Ελληνικό εθνικό ύμνο επί του θέματος! Ή, ακόμα καλύτερα, όπως είπε η Τάνια Τσανακλίδου χρόνια πριν…
Και δε πα να… η κοινωνία η ξεφτίλα
ούτε που να… εγώ μεγάλη μου σκασίλα…
……..
Κι ας λένε να κι η Φωφώ, που χει έναν πωπό ΠΩΠΩ!
ούτε που να… εγώ μεγάλη μου σκασίλα…
……..
Κι ας λένε να κι η Φωφώ, που χει έναν πωπό ΠΩΠΩ!
