Από την Ιωάννα Δούνδη.
Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε μάτι; Αν είναι μόνο μυωπία, γυαλιά, μάσκαρα, κλπ. Τότε ξεχνάτε πολύ εύκολα. Πολύ πιο εύκολα από ότι θα περίμενε κάποιος.
Γιατί ναι, μπορεί κάποιοι να άκουσαν πρώτη φορά το Μάτι, ως την περιοχή της Αττικής που καίγονταν στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, και να το καταχώρησαν γεωγραφικά στο μυαλό ως εκεί, που δίπλα στην επίσης καμένη, Κινέτα, ήξεραν ότι είχε ένα σπίτι η ΖωΖώ Σαπουντζάκη, αλλά από τότε το Μάτι, έχει καταχωρηθεί στον σκληρό μας ως τόπος μαρτυρίου δεκάδων ανθρώπων και δεν είναι κάτι που έπρεπε να φθίνει τόσο γρήγορα.
Τις προάλλες είχα ένα μικρό ατύχημα και πήγα να πάρω γάζες από το φαρμακείο. Μου λέει λοιπόν ο φαρμακοποιός, ευτυχώς που δεν θες Fucidin και θες απλές, γιατί οι βαζελινούχες γάζες είναι σε έλλειψη. Και πιάσαμε κουβέντα για το πως τις αγόραζε σωρηδόν ο «αλληλέγγυος» κόσμος, τις μέρες της πυρκαγιάς, για να τις στείλει στους πυρόπληκτους.
Και να ήταν μόνο οι γάζες… Mπουκάλια με νερό, τρόφιμα, ρούχα, και ένα σωρό άλλα είδη και προϊόντα, πρώτης, και όχι μόνο, ανάγκης, μαζεύτηκαν σε κιβώτια και σακούλες, και στάλθηκαν στις πυρόπληκτες περιοχές. Μάταια δήμαρχοι, τοπικοί φορείς, και άλλοι άνθρωποι, εθελοντές κυρίως, που συντόνιζαν την βοήθεια κάθε είδους στους πληγέντες φώναζαν ΜΗΝ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΑΛΛΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ, ΟΥΤΕ ΧΩΡΟΙ ΝΑ ΣΥΛΛΕΧΘΟΥΝ. Όμως εμείς εκεί!
Τι; Αφού έχουμε προγραμματίσει έναν χορό μετά από μια εβδομάδα ως πολιτιστικός σύλλογος και έχουμε διαφημίσει πως θα πάνε εκεί τα είδη που θα συλλεχθούν, τι να γίνει τώρα; Να ακυρώσουμε την εκδήλωση επειδή εσείς δεν έχετε ανάγκη; Και εμείς πως θα χορέψουμε; Και βασικά, πως θα δείξουμε την αλληλεγγύη μας;
Και αφού έχω πέντε παλιά τζιν σκισμένα, που δεν τα φοράω γιατί πέρασαν από την μόδα, και κάτι παπούτσια που είναι μεν πολύ μεταχειρισμένα για να τα βάλει άνθρωπος, αλλά πρέπει να φανεί μεγαλύτερη η σακούλα που θα στείλω, γιατί να μην το κάνω; Το είπαν ξεκάθαρα: το ταχυδρομείο θα κάνει δωρεάν αποστολές για όσα προορίζονται για τις πληγείσες περιοχές. Για ποιόν το είπε αν όχι για ανθρώπους σαν και μένα;
Αμ το άλλο; Ξέρεις τι μακαρόνι έχει περισσέψει από τον καιρό του δημοψηφίσματος; Τι κονσέρβα; Ε δε νομίζω μωρέ να έληξαν… κρατάνε αυτά… κρατάνε… είναι σαν το λάδι, δεν χαλάνε, ξέρω. Αλλά το λάδι οκ, είναι ακριβό, το χρησιμοποιώ, θα στείλω κάτι άλλα που μου πιάνουν χώρο στα ντουλάπια.
Αυτή ήταν η κατάσταση, τότε.
Και σήμερα έπεσα επάνω σε ακόμη ένα ρεπορτάζ, (που έγινε και η αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο) κοντά δυο μήνες μετά την πυρκαγιά, που έδειχνε παρατημένα ρούχα, δεκάδες πεταμένες εξάδες νερού και ένα σωρό άλλα είδη, που κάποιος άλλος άνθρωπος, σε κάποιο άλλο σημείο της γης έχει πολλή ανάγκη, αλλά που τώρα χαλάνε εκεί, στα σημεία που συγκεντρώθηκαν τότε.
Ποιος ξέρει που θα βρίσκονται όλες εκείνες οι βαζελινούχες γάζες, για τις οποίες κάποιος άνθρωπος μπορεί να παίρνει σβάρνα στην ανάγκη του όλα τα φαρμακεία και να μην βρίσκει, και από τις οποίες έχουν έλλειψη ακόμη και τα νοσοκομεία… Μάλλον θα κρατάνε παρέα κάπου παραπεταμένα, σε μάσκες μιας χρήσης για να μην νιώθουν μοναξιά το βράδυ, δίπλα στα αντισηπτικά, και το οινόπνευμα.
Για να μην ανοίξουμε τον φάκελο αιμοδοσία. Που ξαφνικά ένας λαός με αρνητική πρωτιά στην εθελοντική δωρεά αίματος, πήγαινε και έκανε ουρές στα νοσοκομεία για να αιμοδοτήσει. Και αυτό φυσικά πέραν του προφανούς υποκριτικού χαρακτήρα, δημιουργεί και άλλα θέματα. Καθώς ο αριθμός των ικανών αιμοδοτών είναι περιορισμένος, και δεν γίνεται να αιμοδοτήσεις πάνω από 2-3 φορές το έτος, πιθανότατα να μην μπορείς να βοηθήσεις όταν χρειαστεί ξανά και επείγει, πράγμα που φυσικά δεν θα συνέβαινε, αν υπήρχε σταθερή και διαρκής αιμοδοσία.
Με αυτά και με εκείνα, η συμπόνοια τελείωσε. Το χρέος έγινε, και μέχρι τα Χριστούγεννα που θα μας πιάσει πάλι το συναισθηματικό μας και κάπου θα δώσουμε κάτι, η ζωή συνεχίζεται.
Γιατί αυτός ήταν ο μόνος κόσμος που είχε την ανάγκη μας, και εμείς σαν υπερήρωες τον σώσαμε κι αυτόν, και περιμένουμε, αν και δεν το ευχόμαστε, να έρθει η στιγμή της επόμενης μαζικής καταστροφής, για να φανούμε και πάλι χρήσιμοι…
Φωτογραφικό υλικό
