Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Είναι από τις ελάχιστες φορές που καταπιάνομαι με άρθρο για το οποίο νιώθω έντονα την ανάγκη να απολογηθώ…καθώς χάνω πολύτιμο χρόνο που δεν περισσεύει και πολύτιμη φαιά ουσία που ήδη αρχίζει να στερεύει αναλωμένη σε καθημερινές αηδίες τριγύρω, οπότε μια γραπτή ενασχόληση με φαιδρό (επιεικώς) πρόσωπο της γελοίας κατηγορίας «ινφλουένσερ», όπου μέσω πρόκλησης το «τίποτα» φιλοδοξεί να αναβαθμιστεί σε «κάτι», θα σήμαινε για μένα τα εξής τινά: α) το έχω χάσει εντελώς και μη βρίσκοντας θέματα ασχολούμαι με ό,τι αηδία να ΄ναι… β) εξισώνω συνειδητά τον εαυτό μου με τα «τίποτα» που υποτίθεται κράζω, καθότι «όμοιος ομοίω αεί πελάζει»… γ) λειτουργώ φτηνά και κουτοπόνηρα αποβλέποντας σε μερικά αβέβαια κλικ για ένα πιασάρικο πρόσωπο επικαιρότητας, έστω κι αν αυτό αποκαλείται «σούπερ Κική» και επέλεξε σούπερ προβολή με επίθεση σε έναν ογκόλιθο της Ελληνικής Μουσικής σαν τον Σταύρο Ξαρχάκο…
Θέλω λοιπόν να βεβαιώσω αυτούς που μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν- είτε από χρόνια, που σημαίνει ότι με έχουν «ψυχανεμιστεί», είτε πρόσφατα- ότι ούτε το έχασα το ρημάδι το μυαλό, ούτε μου λείπουν δόξα τω θεώ τα θέματα, ούτε υπάρχει ποτέ περίπτωση να αποδεχθώ σούργελα και ουδέποτε ποντάρισα στα κλικ ως κίνητρο, όπως αποδεικνύει η ποικίλη αρθρογραφία μου, συχνότατα με θέματα κάθε άλλο παρά «πιασάρικα»… Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κίνητρο όταν γράφω, εκμεταλλευόμενη το δημόσιο βήμα έκφρασης που μου προσφέρεται εντελώς ελεύθερα, είναι το πόσο με κεντρίζει προσωπικά ένα θέμα, πόσο κινητοποιεί τη σκέψη ή το συναίσθημα, πόσο προσφέρεται για ευρύτερη κοινωνική αναφορά, χρησιμοποιώντας το μεμονωμένο συμβάν ως απλή αφορμή για περαιτέρω προέκταση…
Γιατί αν σπαταλούσα χρόνο, κόπο και το πολύτιμο βήμα μου, για να προσθέσω ένα επιπλέον μπινελίκιστην ανόητη που ήδη δέχτηκε το κράξιμο της ζωής της στο διαδίκτυο, προφανώς θα ήμουν εξίσου γελοία με αυτήν και θα συνέβαλα συνειδητά στην φτηνιάρικη προβολή που αγωνιωδώς επιδιώκει, πέραν του ότι δεν υπάρχει πιο ανούσιο και βαρετό από το να ασχολείσαι με τα αυτονόητα … Γιατί όταν μια τυχάρπαστη προκειμένου να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά της, βγαίνει και δηλώνει φυσικότατα – παρότι καταπιάνεται τρομάρα της (λέμε τώρα) και με το τραγούδι- ότι δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Σταύρος Ξαρχάκος, ότι σκοτώνει μύγες με τη… «μυγοσκοτώστρα» του μαέστρου, ότι την πρόσβαλε θανάσιμα το «σουτ» την ώρα που διηύθυνε, ότι έπαθε αγκύλωση να περιμένει να τελειώσει τις «μαλακίες» του, ότι χάρη σ’ αυτήν… έμαθαν περισσότεροι τον συνθέτη, ότι όσοι την έβρισαν ανήκουν στους «κουλτουρογαμιώληδες» και άλλα κομψά απείρου κάλλους, τί πιο αυτονόητο να της τα χώσεις γερά για τις απίστευτες χοντράδες της, όπως και έγινε κατά κόρον πετυχαίνοντας τον πολυπόθητο στόχο του ντόρου!
Όχι, προσωπικά δεν θα συμβάλλω στην μέσω αρνητικής διαφήμισης ανάδειξη ενός ακόμα φαιδρού σούργελου, αναλύοντας το τρικυμισμένο περιεχόμενο ενός ευάλωτου κρανίου στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με… ευγενή φιλοδοξία να κερδίσω μια θέση στο τιμητικό κλαμπ των «κουλτουρογαμιώληδων» της ινφλουένσερ! Βρίσκω τρομερά βαρετό να την κράξω για κάτι τόσο προφανές, προσφέροντας κι εγώ τις υπηρεσίες μου στον φτηνιάρικο στόχο της ως ένα ακόμα εύκολο εργαλείο στα χέρια της, κατά την πάγια τακτική του συναφιού των «τίποτα»… Κι αυτό δα έλειπε να χρειάζεται «υπεράσπιση» ο μέγιστος Ξαρχάκος από τις ασυνάρτητες αηδίες που θα ξεστομίσει στα καλά καθούμενα κάθε ανεγκέφαλη, θλιβερή Κική με κουλτούρα διαδικτυακών ακολούθων, μη τρελαθούμε!
Ο μοναδικός και σοβαρότατος κατ’ εμέ λόγος που της κάνω τη χάρη να ασχοληθώ μαζί της, είναι επειδή θεωρώ ότι εκπροσωπεί μια τεράστια μερίδα της νέας γενιάς με βασικά χαρακτηριστικά την αμάθεια και κατ’ επέκταση το θράσος! Γιατί όταν δηλώνει ότι δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Ξαρχάκος, προσωπικά την πιστεύω, καθώς το διαπιστώνω άπειρες φορές από αντίστοιχες ερωτήσεις σε νέους από 30 και κάτω, οι οποίοι αγνοούν παντελώς σύσσωμη την μουσική παραγωγή, τους εμβληματικούς δημιουργούς, τους κορυφαίους ερμηνευτές, που προηγήθηκαν των… Αργυρού, Οικονομόπουλου, Βέρτη, Ζόζεφιν, Φουρέιρακλπ, αμολώντας με πλήρη άνεση κεραμίδες κατακέφαλα, του τύπου «πού τραγουδάει ο Χατζηδάκης; Με ποιον εμφανίζεται ο Θεοδωράκης; Τί σουξέ έγραψε τελευταία ο Τσιτσάνης; Ποιοι είναι οι πρωτάκουστοι Μπιθικώτσης, Μητροπάνος, Κόκοτας, Μοσχολιού κλπ;»
Με συνέπεια να μην αναγνωρίζουν ούτε γι αστείο τραγούδια και συνθέτες που σημάδεψαν διαχρονικά και ανεξίτηλα τη μουσική παράδοση της χώρας, όχι βέβαια από δικό τους φταίξιμο, αλλά επειδή όπως έχω ξαναγράψει, ουδείς σε οποιοδήποτε επίπεδο νοιάστηκε γι αυτό… Στο προμόσιον της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας ΔΕΝ υπάρχει η παραμικρή θέση για κλασικά ακούσματα- διαμάντια από δημιουργούς- ογκόλιθους, όντες πλήρως αποκλεισμένοι μέσα στον σημερινό συρφετό (κατ΄ευφημισμόν «μουσικό»), ίσως εκ του πονηρού για να εκλείπει το άριστο μέτρο σύγκρισης που θα υποβάθμιζε ακόμα πιο τραγικά τα σύγχρονα άμουσα κατασκευάσματα… Οπότε δεν μπορείς να θυμώσεις για την προκλητική, απαράδεκτη άγνοια των νέων ανθρώπων για τους σπάνιους θησαυρούς που σκόπιμα μένουν θαμμένοι, παρά μόνο να νιώσεις θλίψη για τον ακούσιο ευνουχισμό της μουσικής αισθητικής τους…
Εκεί όμως που νιώθεις δικαιολογημένη οργή είναι για το απύθμενο θράσος σαν αυτό της ανεκδιήγητης! Όταν διαπιστώνεις ότι νέοι άνθρωποι που έστω χωρίς δική τους ευθύνη αγνοούν όχι μόνο το τεράστιο καλλιτεχνικό έργο δημιουργών, αλλά ακόμα και την ύπαρξή τους, τολμούν με περισσή αναίδεια να τους… χλευάζουν, λες κι απευθύνονται στον τελευταίο τυχόντα της σαχλοπαρέας που παίζουν σφαλιάρες! Γιατί κάποιοι της νέας γενιάς- ευτυχώς πρόκειται για θλιβερή μειοψηφία- μέσα στο γενικότερο μπάχαλο της κατάρρευσης αξιών, έχουν κάνει κουλουβάχατα τις έννοιες, έχουν μπερδέψει τα μπούτια τους και μεταφράζουν τον ΣΕΒΑΣΜΟ ως … συντηρητισμό ή παλιομοδίτικο στερεότυπο ή οπισθοδρομική νοοτροπία ή φλωρίστικη συμπεριφορά κλπ. ενώ η ΑΣΕΒΕΙΑσηματοδοτεί κατά τη στρεβλή τους θεώρηση… προοδευτισμό, ανατροπή των ταμπού, απελευθέρωση, μαγκιά, δυναμισμό και πάει λέγοντας, ταυτίζοντας την έννοια με την καφρίλα και ενίοτε τον τραμπουκισμό!
Το ακατέργαστο μυαλό τους με την πολτοποιημένη μάζα όπου τίποτα δεν είναι διακριτό, αδυνατεί να διαχωρίσει τις «κόκκινες γραμμές» που οριοθετούν τα ηθικά πλαίσια, όπως αδυνατεί να αξιολογήσει τα μεγέθη των ανθρώπων- καλλιτεχνών, θεωρώντας μέσα στον αχταρμά ότι όλα είναι επιτρεπτά, νόμιμα, ηθικά, αποδεκτά, ακόμα και η χυδαία προσβολή σε ένα καλλιτεχνικό μέγεθος σαν αυτό του Σταύρου Ξαρχάκου! Τον οποίο μπορεί η κάθε Κική, σούπερ ή μη, να αγνοεί – όσο παράδοξο κι αν μοιάζει για κάποιον που τα τραγούδια του σφράγισαν εποχές και γενιές- ωστόσο ΔΕΝ μπορεί να χλευάζει με τόσο γελοίο τρόπο, αφενός κάποιον που δεν γνωρίζει, άρα τα σχόλια είναι άκυρα, κι αφετέρου αυτόν που για όλον τον υπόλοιπο πληθυσμό πλην της ιδίας και των ελάχιστων ομοίων της, είναι επί δεκαετίες αντικείμενο μέγιστου θαυμασμού με τραγούδια χαραγμένα ανεξίτηλα στην καρδιά! Άσχετα που κοτζάμ… ινφλουένσερ (άλλαξε πάραυτα κοπέλα μου επάγγελμα!), στερήθηκε τόσα χρόνια τις αξεπέραστες μελωδίες τους, χωρίς να έχει ιδέα τί χάνει η «σούπερ» θλιβερή με το «σούπερ» θράσος, που κάποιος πρέπει να (ξανα)διδάξει στη γενιά της την ακριβή έννοια του χαμένου σεβασμού…
Φωτογραφικό υλικό
