Δημόσιος Θηλασμός; Με γειά της με χαρά της! Ωστόσο επιλογή, ανάγκη, δικαίωμα, πρόκληση ή λίγο απ’ όλα; Άρθρο του Γιώργου Παπαδόπουλου.
Πανελλαδικός ταυτόχρονος δημόσιος θηλασμός έλαβε χώρα χθές Κυριακή σε πενήντα πόλεις της χώρας μας με σκοπό την απενοχοποίησή του στα μάτια της σύγχρονης κοινωνίας. Κατά καιρούς, μητέρες που αποφάσισαν να θηλάσουν τα βρέφη τους σε κοινή θέα, δέχτηκαν προπηλακισμούς, λεκτική βία και καχύποπτες ματιές. Ως εκ τούτου, για πέμπτη συνεχή χρονιά διοργανώθηκε η συγκεκριμένη δράση με σκοπό την εξοικείωση του κόσμου με αυτήν την καθ΄ όλα φυσιολογική διαδικασία.
Αρχικά να δηλώσω πως η εικόνα μιας γυναίκας που θηλάζει μου είναι το ίδιο παράξενη, ιδιαίτερη, περίεργη ή αλλόκοτη με αυτήν ενός πουλιού που πετάει! Μπορεί μέσα μου να την θεωρώ μια σημαντική στιγμή με τεράστια σημασία στη σχέση μάνας και παιδιού, μια διαδικασία με ειδικό βάρος η οποία θα ήταν ιδανικό να γίνεται με ιδιωτικότητα, αλλά αν κάποια μητέρα αποφασίσει ή αναγκαστεί να το κάνει δημοσίως σε κοινή θέα, με γειά της με χαρά της. Δεν θα την κοιτάξω πλαγίως, δεν θα νιώσω την ανάγκη να της κάνω ουδεμία παρατήρηση, απλώς θα προσπεράσω, χωρίς φυσικά να ενοχληθώ.
Κάποιοι άλλοι, για κάποιους λόγους, ενοχλούνται. Και για όλους αυτούς που ενοχλούνται, ίσως και για να σταματήσουν να ενοχλούνται, στήνεται αυτή η εκδήλωση. Κι από όλους του στόχους που επιχειρεί να πετύχει, αυτό που τελικά καταφέρνει είναι μια δυο ομιλίες στήριξης από φορείς, λίγος ντόρος στα διάφορα blogs κι ένα τρίλεπτο αφιέρωμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Αύριο, όπως και χτες, αυτός που ενοχλούνταν θα συνεχίσει να ενοχλείται, αυτός που θα έλεγε την εξυπνάδα του, θα συνεχίσει να τη λέει, αυτός που θα προσπερνούσε αδιάφορος, θα συνεχίσει να προσπερνάει. Η νομοτέλεια της κοινωνίας δεν θα αλλάξει, επειδή διακόσιες γυναίκες θήλασαν δημοσίως ταυτόχρονα μια ωραία πρωία της δεύτερης μέρας του Νοέμβρη.
Κι εξηγούμαι: Σε μια κοινωνία όπου κάποιον τον κοιτάνε παράξενα επειδή φοράει κόκκινα παπούτσια, τρύπια παντελόνια, ή έχει ιδιαίτερο κούρεμα, δεν καταλαβαίνω γιατί μας φαίνεται τόσο παράξενο όταν μια γυμνόστηθη γυναίκα τραβήξει πάνω της αδιάκριτα βλέμματα. Έτσι είναι δομημένη η κοινωνία, απλά και ξεκάθαρα, η διαφορετική της συνηθισμένης εικόνα, κινεί την περιέργεια, τραβάει τα βλέμματα, σηκώνει και δυο σχόλια παραπάνω. Όσο φυσιολογική κι αν είναι στην ουσία. Οπότε, όταν κάνεις κάτι έξω από τη συνηθισμένη εικόνα, μπράβο σου, θα σε σχολιάσουν δυο κακεντρεχείς, θα σε κοιτάξουν πέντε περίεργοι, αποδέξου το και προχώρα παρακάτω. Αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς, μην το κάνεις. Δεν χρειάζεται να απενοχοποιήσεις τίποτα που δεν είναι ένοχο στο μυαλό σου.
Δράσεις σαν τις παραπάνω δεν αλλάζουν τον πυρήνα της κοινωνίας. Όπως αυτός που δεν αποδέχεται το δικαίωμα του ομοφυλόφιλου να υπάρχει δεν πρόκειται να μεταπειστεί από κανένα parade – πολλές φορές μάλιστα συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, αντίστοιχα εκείνος που πιστεύει ότι ο θηλασμός δεν θα έπρεπε να γίνεται δημόσια, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει στο ελάχιστο τις απόψεις του αν δει ή ακούσει κάτι σαν το σημερινό. Και στις δυο περιπτώσεις καταλήγουμε σε πρόκληση για την πρόκληση και μόνο. Προσωπικά είμαι υπέρ κάθε γυναίκας που επιθυμεί να θηλάσει δημοσίως, ενώ είμαι κατά του δημόσιου θηλασμού αυτού καθαυτού. Είναι απλό, ανάγεται στο γενικότερο «διαφωνώ με αυτό που κάνεις αλλά υπερασπίζομαι το δικαίωμα σου να το κάνεις». Είναι μια ιερή στιγμή ανάμεσα στη μάνα και το παιδί, ιδιωτική όσο λίγες, που πρέπει να γίνεται με γαλήνη και ηρεμία. Χωρίς άγχος και παρεμβολές. Και γνωρίζω νεαρές μητέρες που συμμερίζονται αυτήν την άποψη. Αν οι συνθήκες ή κάποια ανάγκη το φέρει έτσι και χρειαστεί μια μητέρα να το κάνει δημόσια, σεβαστό, πολύ καλά θα κάνει, μαζί της είμαι (κι εγώ και κάθε νοήμων άνθρωπος). Απλά με περιτριγυρίζει μια αίσθηση, μια ιδέα, μια κακή σκέψη, πως όλο αυτό έχει αρχίσει να γίνεται λιγάκι… μόδα.
Σε τελική ανάλυση, νομίζω, μοιάζει σαν να προσπαθούμε με το ζόρι να ματώσουμε πιέζοντας με όλη μας τη δύναμη ένα σημείο που απλά τσιμπηθήκαμε από ένα αγκάθι. Αν μια γυναίκα αναλογιστεί τη θέση που έχει στην κοινωνία το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών ανά την υφήλιο, το ρατσισμό, τη σεξουαλική εκμετάλλευση, τις ζωώδεις συνθήκες ζωής, την καταπίεση, τη φτώχια, τον αναλφαβητισμό (η λίστα είναι ατέλειωτη) αλλά και πόσο αντιδρά σε όλη αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, ο δημόσιος θηλασμός μοιάζει … πολύ σικ.
Πολύ δυτικός.
