Η «ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», Ο «ΠΙΩΜΕΝΟΣ» ΚΑΙ Η «ΑΣΧΗΜΗ»... Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Ακούγοντας τη συνέντευξη του πρωθυπουργού βράδυ Δευτέρας, μετά από τρεις μέρες απόλυτης πνευματικής καταστολής με ευθεία παραπομπή σε κατάσταση λοβοτομής… επιτέλους ο εγκέφαλος έδωσε το ζωογόνο σήμα για ένα υποτυπώδες «γελάκι». Όπου σε μια αποστροφή της συζήτησης για να «ελαφρύνει το κλίμα», ανέφερε μια παροιμιώδη φράση του Τσώρτσιλ όταν κάποια στο κοινοβούλιο του είπε «είσαι πιωμένος!» κι αυτός απάντησε «κι εσύ άσχημη! Εγώ αύριο θα είμαι ξεμέθυστος αλλά εσύ θα παραμείνεις άσχημη!» Κορυφαία ατάκα, από τις πολλές που άφησε στην ιστορία ο εν λόγω πολιτικός… που όλως περιέργως κατάφερε ως ερέθισμα να κινητοποιήσει ελαφρά τα νεκρωμένα εγκεφαλικά κύτταρα. Με την έννοια μιας στοιχειώδους επανεκκίνησης στη διαδικασία του «σκέφτομαι», προσπαθώντας να ερμηνεύσω «τί ήθελε άραγε να πει ο ποιητής;» και εν προκειμένω πρωθυπουργός; Ποια αλληγορία έκρυβε η ρήση; Ποιος είναι στα καθ’ ημάς ο «πιωμένος» που αύριο θα ξεμεθύσει και ποια η «άσχημη»;
Νιώθω ήδη καλύτερα. Προς στιγμήν τρομοκρατήθηκα από το εγκεφαλικό μούδιασμα του τελευταίου τριήμερου, πιστεύοντας ότι πρόκειται για μόνιμη, μη αναστρέψιμη βλάβη. Διότι όσο τεράστιες δυνατότητες κι αν έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, κάποια στιγμή από τα απανωτά σοκ, ρετάρει επικίνδυνα, γίνεται βίδες και τα 60 ευρώ που μου δίνει το μηχάνημα, δεν φτάνουν όχι για ανταλλακτικά, αλλά ούτε για να περάσω την πόρτα του συνεργείου. Κι αν δεν το προλάβαινα στην αρχή και περίμενα να μαζέψω με 60άρια το απαιτούμενο ποσό… χαιρέτα μου τον πλάτανο και μαζί οριστικά την εγκεφαλική μου επάρκεια (λέμε τώρα…) Δόξα τω Θεώ όμως, η περίφημη ατάκα- ηλεκτροσόκ, έκανε το θαύμα της άκοπα κι ανέξοδα και το ρημάδι πήρε πάλι μπρος… Κι άρχισε να ανακαλεί τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών σε μια θεραπευτική διαδικασία ομοιοπαθητικής όπου το αρχικό σοκ ξεπερνιέται με ένα δεύτερο αντίστοιχο.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά μέχρι την Κυριακή πρέπει οπωσδήποτε να ανακάμψω για να προσέλθω στην κάλπη «νηφάλια» και με «σώας τας φρένας». Διότι αν πάω διαταραγμένη και με «βλάβη», δεν ξέρω τί τρέλα μπορεί να κάνω, τί θα ρίξω πιθανόν μέσα και είναι κρίμα η συνειδητή μου απόφαση να καταλήξει στο φιάσκο του «άκυρου». Τώρα θα μου πεις… υπό κανονικές εγκεφαλικές συνθήκες, ΞΕΡΕΙΣ;;;; Θα σου απαντήσω κατά πρώτον ότι αυτό το «κανονικές συνθήκες» σηκώνει μεγάααααλη κουβέντα, διότι:
- Πόσο «κανονικό» είναι να κρίνω ως ΜΗ ειδικός, ως ΜΗ έχουσα τις στοιχειώδεις καν γνώσεις, ένα εντελώς ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟ αντικείμενο και μάλιστα καθοριστικό για τη ζωή μου; Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που έστειλα δια της ψήφου εμπιστοσύνης μου τους ειδικούς που έκρινα κατάλληλους γι αυτό να με εκπροσωπήσουν, γαιτί απλά ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ την τύφλα μου για το συγκεκριμένο οικονικό αντικείμενο, πόσω μάλλον να κρίνω τις αποκλίσεις, τις διαφορές, τις διαχωριστικές γραμμές, τα «ψιλά γράμματα» τεχνοοικονομικών προτάσεων!
- Πόσο «κανονικό» είναι, στην περίπτωση που κάτι σκαμπάζω γενικώς, να προλάβω μέσα σε 5-6 μέρες να ενημερωθώ σφαιρικά επί του θέματος, να ακούσω όλες τις απόψεις- εκτεθειμένες δημόσια- και να διαμορφώσω την όποια γνώμη; Βλέπεις έχω ένα βίτσιο με την ενημέρωση, την θεωρώ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προϋπόθεση.
- Πόσο «κανονικό» είναι να οδηγούμαι στην κάλπη ενός ζωτικού δημοψηφίσματος, όταν ΔΕΝ έχω ΚΑΜΙΑ εικόνα,ούτε καν περίγραμμα του πώς μεταφράζεται εν τη πράξει, το «ΝΑΙ μου και πώς το «ΟΧΙ» μου, παρά μόνο μια απίστευτη θολούρα ευχολογίων και συνθηματολογίας;
- Πόσο «κανονικό» είναι να καλούμαι να αποφασίσω για ένα μείζον θέμα όταν το μόνο που εισπράττω από τους εμπλεκόμενους είναι εκατέρωθεν κατηγορίες για απροκάλυπτα ΨΕΜΑΤΑ; Όταν ο ένας συμβαλλόμενος (κυβέρνηση) διαψεύδει τον άλλον (εταίρους κλπ) και ακριβώς το ίδιο συμβαίνει αντίστροφα; Κι εγώ στη μέση να μην ξέρω ποιοι είναι οι ΨΕΥΤΕΣ και ποια είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ;
- Πόσο «κανονικό» είναι να καλούμαι να ψηφίσω μέσα σε κλίμα απίστευτης πόλωσης, διχασμού και τρομοκράτησης με κλειστές τράπεζες, στάσεις πληρωμών, παγωμένη αγορά που βέβαια συνεπάγονται μιια διαλυμένη ψυχολογία και ένα κλίμα βασανιστικής αβεβαιότητας; ΠΟΥ θα βρω το «υψηλό δημοκρατικό φρόνημα» για να προσέλθω στη «γιορτή της δημοκρατίας» όταν ο εργοδότης μου λόγω έλλειψης ρευστού με αφήνει απλήρωτη και ΔΕΝ έχω καταθέσεις να στηθώ για το πολύτιμο 60άρι… και μου λείπει το φαγητό της ημέρας… και κανείς από τους ομοιοπαθείς δεν έχει να μου δανείσει; Πέστε μου ΠΟΥ θα το βρω κι εγώ θα το παλέψω…
Δεν έχω κουράγιο να επεισέλθω στα τέρατα των ημερών που ακούγονται δεξιά, αριστερά και ευρωπαϊκά, στα απίστευτα «μυστικά και ψέματα» που θυμίζουν φωσκολικές σειρές του πάλαι ποτέ, στις γελοίες κορώνες τρομολαγνείας από τη μια και επικίνδυνου τσαμπουκά από την άλλη. Δεν θέλω καν να ασχοληθώ με σκόπιμες διαστρεβλώσεις, κατευθυνόμενες προπαγάνδες, ύπουλα παιχνίδια στην πλάτη ενός λαού με διακύβευμα την επιβίωση και το μέλλον του. Ούτε θα μπω σε λεπτομέρειες περί διαπραγματεύσεων, δημοσιονομικών, περικοπών, ΦΠΑ και ποια λαιμητόμος είναι πιο κοφτερή να με καρατομήσει. Ξέρω τους δήμιους, ξέρω και τη μοίρα μου που χωρίς να έχω φταίξει (εγώ κι εσύ) σε οτιδήποτε, χωρίς να δικαστώ, χωρίς τη δυνατότητα να απολογηθώ, θα τιμωρηθώ δια αποκεφαλισμού εντός της «δημοκρατικής» Ευρώπης. Η οποία, κατά τα λεγόμενα Τσίπρα, δεν μου επιτρέπει να διεκδικώ καν το δικαίωμα της αξιοπρέπειας στην «εκτέλεση», να πάω στη λαιμητόμο ΟΡΘΙΑ και όχι ΓΟΝΑΤΙΣΤΗ, την ίδια ώρα που οι «εκτελεστές» μου δείχνουν… συγκινητική γενναιοδωρία και με αφήνουν να διαλέξω με την άνεσή μου μέσο εκτέλεσης!
Ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά, ΔΕΝ καταλαβαίνω ΧΡΙΣΤΟ! Όσο κι αν προσπαθώ αδυνατώ να διακρίνω την αλήθεια μέσα στη φοβερή θολούρα των αντικρουόμενων ψεμάτων… αδυνατώ να διακρίνω τις κρυμμένες σκοπιμότητες από ΟΠΟΥ κι αν προέρχονται… αδυνατώ να βρω απαντήσεις στα αυτονόητα: Γιατί τόσο σπασμωδικά και εσπευσμένα; Γιατί πάνω στο χερότερο τάιμινγκ της εκπνοής του προγράμματος; Γιατί χωρίς προηγούμενη εξασφάλιση παράτασης ώστε να αποφευχθεί το κλείσιμο τραπεζών; Γιατί δεν προβλέφθηκαν οι μοιραίες αυτονόητες συνέπειες στην πληρωμή μισθών και συντάξεων; Γιατί δεν υπολόγισε κανείς το τεράστιο πλήγμα στη καρδιά της τουριστικής σεζόν; Τις τεράστιες επιπτώσεις στην αγορά μιας χώρας που ΔΕΝ είναι ούτε γι αστείο αυτάρκης και εισάγει σχεδόν τα πάντα; Γιατί τόση ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ την πιο κρίσιμη στιγμή σε βάρος ενός ολόκληρου λαού και μιας πτωχευμένης οικονομίας; Και τέλος πώς να δικαιολογήσω τη ΔΗΜΟΣΙΑ ευθεία ρήξη με αυτούς που υποτίθεται δηλώνεις ότι θα ξανακαθήσεις δίπλα, θα συνεχίσεις να παζαρεύεις, θα τους ζητήσεις χρήμα… όταν τους χαρακτηρίζεις ανοιχτά εκβιαστές, αναξιόπιστους, ψεύτες, ανάλγητους, σκληρούς, δεν θα τους περάσει κλπ; Και πώς περιμένεις να σε υποδεχτούν, έχοντας βεβαίως επίγνωση ότι… απέχεις πολύ από το να βρίσκεσαι σε θέση ισχύος.
Διότι κ, πρωθυπουργέ, έχεις μπερδέψει τα πράγματα και παρασυρμένος από το θυμικό (ανεπίτρεπτο για υπεύθυνο πολιτικό) δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι ανάμεσα στο ένα άκρο της υποταγής και δουλοπρέπειας και στο άλλο του ανέφικτου τσαμπουκά, υπάρχει αυτή η…. γ@μημένη η ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Η «τέχνη του εφικτού» αν έχεις ακουστά, που σίγουρα ΔΕΝ είναι για τον καθένα. Γιατί θέλει γερά κότσια, δυνατό μυαλό και χάλκινο στομάχι να την κουλαντρίσεις και να κάνεις το ανέφικτο – εφικτό… μη σου πω και ικανότητες ακροβάτη και φακίρη μαζί, να περπατάς σε τεντωμένα σχοινιά στον αέρα και σε μυτερά καρφιά χωρίς να πέφτεις, χωρίς να ματώνεις (φανερά) και να περνάς απέναντι… ΑΥΤΟ είναι αυθεντική μαγκιά! Να κερδίζεις την παρτίδα στο τραπέζι χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, κι αν μελετήσεις ιστορία και βιογραφίες θα καταλάβεις τί εννοώ, τί κλήθηκαν κάποιοι παλιοί προκάτοχοί σου να διαπραγματευτούν και πώς το χειρίστηκαν, τηρουμένων των αναλογιών.
Διότι όταν στα πρώτα, δεδομένα κι αναμενόμενα- «σκούρα», σηκώνεις τα χέρια ψηλά, πετάς την καυτή πατάτα πίσω σε αυτούς που σου την έδωσαν έναντι ακριβού- ηθικού- αντιτίμου και κάνεις… μπάχαλο τον τόπο… καλύπτοντας την ανεπάρκεια πίσω από τη δημοκρατικότητα… έτσι το ξέρω κι εγώ! Θεωρούσα ότι όταν πριν 5 μήνες σου έδινα πανηγυρικά και δημοκρατικά ως «κυρίαρχος λαός» την εντολή να διαχειριστείς αυτήν την κρίσιμη ιστορικά στιγμή, είχες μετρήσει από τη μεριά σου ως υπεύθυνος πολιτικός, τόσο την αρένα, όσο και τα λιοντάρια… Αν κιότεψες, είναι που δεν μέτρησες καλά, ούτε τα λιοντάρια, ούτε τις δυνάμεις σου. Αυτό αναλογίσου και κράτα τα συγκινητικά, ηρωικά και νεφελώδη περί «γιορτής της δημοκρατίας» για εσωκομματική κατανάλωση.
Γιατί θα με κάνεις να πιστέψω ότι η χαριτωμένη αναφορά σου στα λεγόμενα του Τσώρτσιλ περί «πιωμένου» και «άσχημης», αφορούν σε… αυτοκριτική. Φοβάμαι ότι και μόνο με την ιδέα της επικείμενης «γιορτής της δημοκρατίας» την Κυριακή ήδη… μέθυσες και ίσως έτσι εξηγούνται πολλά από τα αλλοπρόσαλλα των ημερών. Όμως πιο πολύ φοβάμαι ότι όταν ξεμεθύσεις, εσύ μεν θα είσαι νηφάλιος, αλλά η χώρα αγνώριστη… Τόσο που από πανέμορφη, ίσως να σου (μας) φανεί και «άσχημη». Γιατί από άλλες «ασχήμιες», εγχώριες και αλλοδαπές, μπούχτισε η ψυχή μας!
Μια ανάσα λογικής, σοβαρότητας και ευθύνης ζητάμε ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ !!!
