Αρναούτογλου – Κωστόπουλος (βραδιάτικα)… σημειώσατε OFF! Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Τώρα βέβαια το off μια κουβέντα είναι… Γιατί «κλείσε» το ένα, «κλείσε» το άλλο, «κλείσε» το παράλλο… τί διάολο καταχρεώθηκες για την plasma; Να την έχεις σαν μαυροπίνακα να σου πιάνει τον τοίχο; Θα μπορούσες στη θέση της να αγοράσεις έναν ωραιότατο ζωγραφικό πίνακα να σου τον στολίσει. Κι έπειτα είναι κι αυτά τα μακριά βράδια του χειμώνα που δεν περνάνε εύκολα… Και λες «δε χαζεύω λίγο μέχρι να νυστάξω;»… όχι τίποτα άλλο, αλλά για να κάνεις απόσβεση και το εργαλείο. Ήδη σε ειδήσεις και σήριαλ της συμφοράς, χρησιμοποιείς την οθόνη ως λαμπατέρ για ατμοσφαιρικό φωτισμό με σβηστή φωνή, γιατί ο ήχος σε πληγώνει. Οπότε «αργούτσικα» στη late night ζώνη των talk shows που λέγαμε και στο νησί μου, λες «ας αναβαθμίσω το λαμπατέρ να του δώσω και ήχο, μπας και με συντροφεύσει ευχάριστα πριν κατακλιθώ ο ταλαίπωρος»…
Και πέφτεις πάνω σε δυο αντικρυστές και πανομοιότυπες επιλογές: Το προ μηνών «2night show» του Αρναούτογλου και το πρόσφατο «Βράδυ» του Κωστόπουλου. Δύο ομοειδή κόνσεπτ συνεντεύξεων μετά σώου (και καλά!) από δύο τηλε-πρόσωπα που μπουχτίσαμε στο γυαλί να τα βλέπουμε να ανακυκλώνονται σταθερά στους ίδιους ρόλους, δια (αντα)γωνιζόμενα στην ιεραρχία της γελοιότητας, του λαϊκισμού, της σαχλαμάρας και όχι μόνο. Σε μια προσπάθεια υπέρβασης της κοινής «αμερικανιάς» με έπαθλο έναν σούπερ τιμητικό τίτλο: «Το Αμερικανάκι της χρονιάς»! Που βέβαια χωράει μπόλικους υπότιλους στη μετάφραση: καραγκιόζης, σαχλός, εφετζής, κρυόκωλος, λαϊκιστής, αμετροεπής, «χιουμορίστας», «κάνω ντόρο για το Τίποτα»… για να περιοριστώ στους ευπρεπείς χαρακτηρισμούς.
Το τηλεοπτικό προϊόν που πουλάνε είναι βεβαίως καρμπόν και δεν θα το ακοκαλούσε κανείς… απαύγασμα της φαντασίας: παίρνουμε συνέντευξη από κάποιον (όποιος μας κάτσει) και για να δικαιολογήσουμε το «σώου» σπάζοντας τη μονοτονία τον βάζουμε να παίξει ένα παιχνιδάκι (από γελοίο μέχρι αδιάφορο), ενώ μια ζωντανή μπάντα ντύνει μουσικά το πρόγραμμα. Εντάξει, η ευρηματικότητα ΔΕΝ δίνει ρέστα, αλλά τέτοιες ώρες - τέτοια λόγια, γιατί πιο… τζάμπα δεν γίνεται! Οπότε σε μια κοινότυπη συνταγή, όλη η ειδοποιός διαφορά παίζεται στο στυλ και την προσωπικότητα του παρουσιαστή. Και όντως ένας χαρισματικός του είδους μπορεί να απογειώσει ή τουλάχιστον να δώσει έξτρα ενδιαφέρον σε κάτι πολυφορεμένο με τον ιδιαίτερο, ξεχωριστό τρόπο του. Που όταν συνδυάζει την ευφυία, τη φαντασία, το επικοινωνιακό ταλέντο, το ήθος, τη σπιρτάδα ή ένα ιδιαίτερο, πρωτότυπο «κάτι», μπορεί επιπλέον να προσδώσει και ποιότητα σε ένα κόνσεπτ αδιάφορο.
Μόνο που η έννοια της ποιότητας και οι δύο συγκεκριμένοι… ουδεμία σχέση! Για την ακρίβεια πέρασαν (σύριζα) και δεν ακούμπησαν ούτε παρά τρίχα! Ο Γρηγοράκης ας πούμε, το πάλαι ποτέ «καλό παιδί», κάποια ανύποπτη στιγμή θύμωσε με τον «τίτλο» κι αποφάσισε να… κακέψει! Άρχισε να το παίζει σκληρός, να κάνει «σκληρές» ερωτήσεις, να αντιδρά κακιασμένα, να τα χώνει δεξιά- αριστερά… Ωστόσο παρά την αλλαγή, κάποιες «αρχές» παρέμειναν αναλλοίωτες: ο φτηνός λαϊκισμός με γελοία ηθικοπλαστικά κηρύγματα της συμφοράς… το ψεύτικο γλείψιμο ενθυμούμενος κατά περίσταση το «καλό παιδί»… η κουραστική εμμονή στο αμήχανο «ένα χειροκρότημα παρακαλώ» ανά δεύτερη ατάκα… το ψεύτικο στήσιμο με υφάκι γεμάτο δήθεν υπονοούμενα… η έμφυτη σαχλαμάρα που παλεύει να τιθασεύσει μέσα στο ασφυκτικό κοστούμι, περιορισμένη εν προκειμένω – λόγω «σοβαρού» κόνσεπτ σε χαζοχαρούμενα αστειάκια, γελάκια, παλαμάκια… Δίνοντας την εντύπωση ότι νοσταλγεί… θανατηφόρα την αγαπημένη του αγελάδα Κλάρα και τις καφρίλες «τω καιρώ εκείνω» ο σώουμαν, καθώς τα τωρινά παιχνιδάκια νηπίων για κατασκηνώσεις, δεν επιτρέπουν στο σαχλαμαριζέ ταμπεραμέντο του να ξεδιπλωθεί σε όλη του την έκταση!
Από την άλλη ο «πολλά βαρύς» Κωστόπουλος με το σκοτεινό γκαγκστερικό ύφος που πλασάρει ως… killer και καλά, πουλάει «άλλη» πραμάτεια. Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι λόγω ιδιαίτερα «βεβαρυμένου μητρώου», η περίπτωσή του ως «πρώτη μούρη» στα ΜΜΕ, συνεχίζει να προκαλεί. Το εκλαμβάνουμε ως «δουλειά στον άνεργο» και κρίνουμε την παρουσία του στην επανάληψη της παλιότερης εκπομπής του «Βράδυ», ίδιας με αυτήν του ανταγωνιστή Αρναούτογλου. Όπου ΚΑΙ εδώ η αμερικανιά δίνει ρέστα με αποθέωση της γκροτέσκο χοντράδας. Ενισχυμένη με γενναίες δόσεις μαγκιάς, χύμα στο κύμα, βωμολοχίας- λόγω άνεσης ντε!, ντεμέκ πρόκλησης, πιπεράτων ερωτήσεων, συνεχών σεξουαλικών υπονοούμενων… Α, και «δοκιμασίες» για τους καλεσμένους, γιατί υπάρχει κι ένα θέαμα που πρέπει να υπηρετηθεί, στηριγμένο κατά βάση στη γελοιοποίηση των συμμετεχόντων. Που ίσως κληθούν να κάνουν την πιο απίθανη μαλακία τους προτείνει ο ακομπλεξάριστος, χαλαρός, τσαμπουκαλής killer με τις οκάδες βαρβατίλα και την «άνεση στο τσαλάκωμα»… Όπως Αμερική.
Και το μόνο που περιμένεις να σε γλιτώσει από την πλήξη της ΜΗ έκπληξης δύο προσώπων που επαναλαμβάνονται στο ίδιο μοτίβο σάχλας και καφρίλας χρόνια τώρα, είναι να σκάσει κανένας απρόβλεπτος καλεσμένος- κατά βάση στον τομέα της γραφικότητας. Ή κάποιος σοβαρός που θα κάνει την ανατροπή (λέμε τώρα…) με τίποτα απρόβλεπτες δηλώσεις/ ατάκες. Οι οποίες βεβαίως θα αναπαραχθούν και αναλυθούν εμετικά την επομένη από κάθε πικραμένο πανελίστα. Ωστόσο σε μια τόση δα χώρα, με τόσο δα σταρ σύστεμ και άπειρες εκπομπές «λόγου και τέχνης», οι ενδιαφέροντες καλεσμένοι είναι μετρημένοι και μοιραία είτε θα πέσεις πάνω στους ίδιους, είτε θα φας στη μάπα ό,τι ανούσιο κυκλοφορεί από… σελεμπριτοειδές και κάτω. «Απολαμβάνοντας» είτε αναμενόμενες απαντήσεις σε αναμενόμενες ερωτήσεις, είτε άκομψο στρίμωγμα με αμήχανες υπεκφυγές, είτε φαιδρές σκηνές παλιμπαιδισμού από ενήλικες σε στημένα παιχνίδια ρόλων. Κατά τα άλλα… «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, εδώ στο τηλε-τσίρκο».
Και το κακό είναι ότι απομένουν πολλά ακόμα ένσημα για τη σύνταξη και κάποιοι μέχρι να συνταξιοδοτηθούν θα επιμένουν να μας… ζαλίζουν τον έρωτα με τις ευφυείς, γεμάτες πρωτοτυπία εμπνεύσεις τους! Κι άντε μετά να πάς ήρεμος για κατάκλιση. Οπότε καταλήγεις στον πλέον ασφαλή και βολικό προορισμό της plasma: λαμπατέρ και πάλι λαμπατέρ μέχρι το οριστικό off!
