BLACK FRIDAY και η αμερικάνικη ξεφτίλα… Από την Π. Στασινοπούλου
Είναι αλήθεια ότι η … λατρεία που τρέφω για τη συγκεκριμένη χώρα ξεχειλίζει και όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να την κρύψω την άτιμη! Η δε χώρα κάνει αιώνες τώρα, απίστευτα φιλότιμες προσπάθειες για να την αυξάνει διαρκώς, σε σημείο, η υπερδοσολογία πλέον λατρείας να καταντά τοξική κι εγώ να αναζητώ απεγνωσμένα το Κέντρο Δηλητηριάσεων. Θυμάμαι ότι η τελευταία κλήση μου καταγράφηκε στις 9/11/2016, υπό τραγικές συνθήκες εντονότατης κρίσης, βγάζοντας από το στόμα πορτοκαλί αφρούς ταυτόχρονα με ακατονόμαστες ύβρεις σε κομψά γαλλικά με αμερικάνικη προφορά. Μου πρότειναν ως αντίδοτο την «επίσκεψη Ομπάμα», το πήρα για ένα διήμερο και προσωρινά τα «πορτοκαλόχρωμα» συμπτώματα ηρέμησαν κάπως… Και πάνω που πήγαινα να αποξεχαστώ και να ρίξω ένα τελεσίδικο και χορταστικό φάσκελο την πατρίδα της γελοιότητας, προκειμένου να αφοσιωθώ στην ντόπια αναπαραγόμενη γελοιότητα που με κόφτει… να σου στο καπάκι η επόμενη αμερικανιά περιωπής.
Όπου λέει στο εξής, θα έχουμε και στο Ελλάντα Black Friday και είναι σαν να ακούω τον ντελάλη με την ντουντούκα: «Το διάσημο αμερικάνικο τσίρκο, τώρα για μία μόνο παράσταση και στην πόλη σας, την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου! Τρέξατε, τρέξατε!» Και παράλληλα με τον ήχο, κάνω βέβαια και εικόνα του τσίρκου, έχοντας παρακολουθήσει αλησμόνητες παραστάσεις του εξωτερικού που περιλαμβάνουν: ολονύκτια διανυκτέρευση των προσκυνητών μπροστά στην πρόσοψη του μαγαζιού, στρωματσάδα κατάχαμα, εκφράζοντας παράλληλα με τον κρετινισμό και την αλληλεγγύη τους στους παρακείμενους άστεγους… λιντσάρισμα του ατυχούς υπαλλήλου που αχάραγα θα βάλει το κλειδί στην πόρτα και το λεφούσι εφορμώντας θα τον πάει σέρνοντας με πολλαπλά κατάγματα… απανωτά λιποθυμικά επεισόδια, κρίσεις πανικού και κρίσεις άσθματος λόγω ασφυξίας, όπου το «πατείς με πατώ σε» κυριολεκτεί ανατριχιαστικά... απανωτούς τραυματισμούς, τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς μεταξύ των προσκυνητών/ καταναλωτών για ένα μπλουζάκι που από το τράβα- τράβα θα καταλήξει σκελέα, για ένα πανταλόνι που θα καταλήξει αλλού το μπατζάκι κι αλλού το καβάλο, για ένα μιξεράκι που στο τέλος θα πάρεις τις βίδες στο χέρι… άσε το τρεχαλητό των αλλοπαρμένων με το γιαλισμένο μάτι που κάνει τον Γιουσέιν Μπόλτ να μοιάζει αργοκίνητη χελώνα!
Reality – υπερθέαμα από τα λίγα, που χαζεύεις μασουλώντας πασατέμπο και κινδυνεύει το τσόφλι να σου κάτσει στο λαιμό. Τους κοιτάς με το μάτι ελαφρά γουρλωμένο, ενώ ενδόμυχα εύχεσαι όλο τούτο που παρακολουθείς να είναι μια σκηνοθετημένη φάρσα, ένα κακόγουστο τηλεοπτικό «κόνσεπτ» - στα όρια του πρωτόγονου κανιβαλισμού, αδυνατώντας να πιστέψεις ότι μπορεί να συμβαίνει πραγματικά. Ότι δηλαδή κάποιοι κανονικοί άνθρωποι κατασκηνώνουν όλη νύχτα έξω από ένα μαγαζί και με το που ανοίξει, επιτίθενται ως λυσσασμένος όχλος σε εμπόρευμα και… αλλήλους, προκειμένου να αποκτήσουν «κάτι» σε πολύ χαμηλή τιμή. Άσχετα αν το «κάτι» αποδειχθεί εκ των υστέρων «κάτι άλλο» από αυτό που ήθελαν, γιατί πάνω στον πανικό σιγά μη ψάχνεις ελαττώματα ή λεπτομέρειες. Και μοιραία αναρωτιέσαι «μα πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει η ξεφτίλα τελικά;» Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσει κάποιος προκειμένου να αποδείξει το «καταναλώνω άρα υπάρχω»; Πόσες εξευτελιστικές διαδικασίες μπορεί να υποστεί για την απόκτηση ενός υλικού αγαθού; Πώς είναι δυνατόν για χάρη π.χ. μιας τοστιέρας ή μιας τσάντας να υφίσταται και ταυτόχρονα να ασκεί όλη αυτή την απίστευτη αγριάδα μιας πεινασμένης αγέλης; Η οποία αγέλη βέβαια όταν ψάχνει τροφή αγριεύει για να επιβιώσει… η αγέλη των δίποδων ωστόσο, αγριεύει για ένα ζευγάρι γόβες. Των… έλλογων δίποδων, για να μη ξεχνιόμαστε.
Όταν δε διαβάζεις «πόθεν» προέκυψε στους αμερικάνικους εγκεφάλους η «Μαύρη Παρασκευή», ευχαριστείς το θεό που ΔΕΝ γεννήθηκες στη χώρα των πλανηταρχών. Διότι – λέει- προηγούνταν η Πέμπτη των Ευχαριστιών (τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη), που ως αργία «έπαιρνε παραμάζωμα» και την ενδιάμεση Παρασκευή μέχρι το Σαββατοκύριακο – ελληνικός δάκτυλος αυτό σίγουρα!- οπότε για ένα βαρβάτο τετραήμερο η αγορά μαράζωνε και οι έμποροι σκέφτηκαν τον «θεσμό» των μεγάλων εκπτώσεων τη συγκεκριμένη Παρασκευή, ώστε να φέρουν πίσω τους λιποτάκτες καταναλωτές, εγκαινιάζοντας παράλληλα την εορταστική χριστουγεννιάτικη περίοδο. Τώρα θα μου πεις γιατί «μαύρη», αφού έβλεπαν στα μαγαζιά τους άσπρη μέρα… Διότι – λέει- «μαύριζαν» τα τεφτέρια τους σημειώνοντας με μαύρο μελάνι τα κέρδη, ενώ με κόκκινο τις ζημιές, ως ευφυής αμερικάνικη «αιτιολογία». Επίσης διότι – λέει- «μαύριζαν» οι δρόμοι από το πλήθος και τα αυτοκίνητα, ως ακόμα πιο ευφυές επιχείρημα των «πιο γραφικών, πεθαίνεις»! Ίσως υπάρχουν και δυο-τρεις ακόμα γελοιότητες αντίστοιχου βεληνεκούς για την επεξήγηση του «μαύρου», αλλά δεν θα κάτσω να αναλύσω τώρα δα τον αμερικάνικο εγκέφαλο… και η αντοχή έχει όρια. Άλλωστε το Black μου κάνει ωραιότατο και ελληνοπρεπέστατο Βλακ και μου κολλάει γάντι εν προκειμένω.
Τώρα, πώς θα ανέβει στα εγχώρια εδάφη η τσιρκολέ παράσταση μιας χώρας που η ΜΟΝΗ της συμβολή στο παγκόσμιο «πολιτιστικό» στερέωμα είναι η κουλτούρα του άκρατου καταναλωτισμού, δεν γνωρίζω. Ελπίζω μόνο να μην αντιγράψει το αυθεντικό κόνσεπτ της ξεφτίλας, γιατί ήδη οι ντόπιες ξεφτίλες σε πολλαπλά επίπεδα, περισσεύουν και για εξαγωγή. Θα μου πεις βέβαια, μία ακόμα θα σου χαλάσει τη σούπα; Ή μήπως ένα ακόμα τσιρκολίκι κοντά στο μεγάλο μας, το θεόρατο τσίρκο, θα σου χαλάσει τη μόστρα; Άσε που το δέλεαρ της φτήνιας στις παρούσες οικονομικές συνθήκες και για πολίτες που μαστίζονται από φτώχεια, είναι ακαταμάχητο και μόνο βολεμένος φραγκάτος μπορεί να αντισταθεί. Στο κάτω- κάτω τί το κακό βρίσκεις σε μια μέρα μεγάλων εκπτώσεων από την οποία θα ωφεληθούν, τόσο η αγορά που αιμορραγεί, όσο και ο στερημένος καταναλωτής που θα αποκτήσει αυτό που χρειάζεται με πολύ μικρό κόστος.
Ναι, έτσι μοιάζει, μόνο που σκέφτομαι, ας πούμε, πόσο θα ωφεληθεί επί της ουσίας ο έμπορος πουλώντας κάτω από το κόστος; Το ρευστό που θα μπει στο ταμείο από πώληση ποσότητας- πολύτιμο, δε λέω, αλλά ισοφαρίζει τη ζημιά που υφίσταται σε κάθε «κομμάτι», χάνοντας όχι μόνο το νόμιμο εμπορικό κέρδος, αλλά και μέρος των χρημάτων που διέθεσε για την αγορά του; Από την άλλη ο καταναλωτής, σίγουρα επωφελείται οικονομικά, αλλά αξίζει να υποστεί όλο αυτό το άγριο σκηνικό για λίγα ευρώ, έχοντας επιπλέον να ανταγωνιστεί συν-καταναλωτές που το κίνητρό τους δεν είναι η ανάγκη, αλλά η απληστία; Μια γιγαντωμένη απληστία που δεν γίνεται ζάφτι με τίποτα και δεν διστάζει πάνω στον παροξυσμό της να τσαλαπατήσει τον διπλανό στερημένο κι άντε να διαχωρίσεις… ερίφια από πρόβατα. Απλά ο απέξω παρατηρητής- εξίσου στερημένος και καθόλου φραγκάτος- κοιτά με ανάμεικτα συναισθήματα ένα θλιβερό θέαμα αρπακτικών που καταπίνει αμάσητα δολώματα και ως αιμοβόρα αγέλη εφορμά στους ναούς της κατανάλωσης, κραυγάζοντας «άσε κάτω το τάμπλετ μωρή, θα σε ξεμαλλιάσω! Εγώ το είδα πρώτη!» Την ώρα που το αυθεντικό «μαύρο» σε τούτη τη χώρα κυριαρχεί ως σταθερό φόντο στις ζωές μας, πασχίζοντας να βρει ψευδαίσθηση χαραμάδας με Βλακ αμερικανιές… Άντε, καλά ψώνια σύντροφοι και καλή επιστροφή! Αρτιμελείς σωματικά εννοώ, γιατί κατά τα άλλα «τί του λείπει του ψωριάρη, σκούφια από μαργαριτάρι» έλεγε η σοφή γιαγιά μου.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Γκρίνιες #ΠίτσαΣτασινοπούλου #BlackFriday #ΜαύρηΠαρασκευή #Εκπτώσεις #Αγορά
