Από την Π. Στασινοπούλου
,
Πριν από οτιδήποτε, θέλω να διευκρινίσω ότι το «αγαπητέ» στον τίτλο είναι κυριολεξία. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχει κερδίσει από πολλά χρόνια και με το παραπάνω την αγάπη μας (μου), τόσο σαν καλλιτέχνης, όσο και σαν προσωπικότητα. Έχουμε απολαύσει το πληθωρικό ταλέντο και πηγαίο χιούμορ του σε ερμηνείες εξαιρετικές με προσωπικό στίγμα που θα θυμόμαστε, ενώ παράλληλα έχουμε εκτιμήσει το ήθος, την αξιοπρέπεια, τη σεμνότητα, τη συγκροτημένη σκέψη ενός ανθρώπου αφοσιωμένου στη δουλειά του, που έχει κλείσει συνειδητά τα αυτιά στις σειρήνες της δημοσιότητας και τον φαύλο κύκλο του εγχώριου «σταρ σύστεμ». Ένας καλλιτέχνης που παρότι αθόρυβος και εντελώς μακριά από τερτίπια, έχει κατακτήσει την επιτυχία και τις καρδιές του κοινού, χάρη στο ταλέντο, το ήθος, τη σπάνια αυθεντικότητά του- ένας συνδυασμός που πια εκλείπει τραγικά…
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν η μουσική τηλεοπτική εκπομπή του «Στην υγειά μας», που ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια στην κρατική τηλεόραση, να αγκαλιαστεί από το κοινό με την ίδια αγάπη που εκφράζει στο πρόσωπό του ως ηθοποιό, καθώς η παρουσία του παρείχε τρόπον τινά «εγγύηση ποιότητας» και τα πρώτα δείγματα το επιβεβαίωσαν πανηγυρικά. Τα μουσικά αφιερώματα σε σπουδαίους δημιουργούς, από κλασικούς ρεμπέτες μέχρι αρχοντορεμπέτες, από εμβληματικούς λαϊκούς συνθέτες μέχρι σύγχρονους έντεχνους, από Χατζηδάκη και Γκάτσο μέχρι Θεοδωράκη και Ελευθερίου, από εναλλακτικό ροκ μέχρι οπερέτα, από νέο κύμα μέχρι δημοτικό τραγούδι… κατέστησαν την εκπομπή του ένα είδος όασης μέσα στην έρημο της μουσικής σαβούρας που κατακλύζει από παντού το Μέσο. Αποδεικνύοντας επιπλέον ότι μια φροντισμένη, ποιοτική εκπομπή, μπορεί να συνδυάσει καλλιτεχνική αξία και υψηλή τηλεθέαση, ως απάντηση στη συνήθη γνωστή καραμέλα…
Επί αρκετά χρόνια από τους δέκτες μας πέρασε ως φυσική ή «νοερή» παρουσία, η αφρόκρεμα της εγχώριας μουσικής δημιουργίας, ήτοι μεγάλοι για το έργο τους συνθέτες, στιχουργοί, ερμηνευτές, θυμίζοντας κάποιες από τις χρυσές εποχές του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και σύγχρονοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες που συνεχίζουν με συνέπεια και έμπνευση να υπηρετούν το «καλό τραγούδι», αυτό που έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης, αναβαθμίζει τη μουσική τέχνη, ευφραίνει το αυτί και ξυπνά συναισθήματα, αγγίζει ψυχή, μυαλό και αισθήσεις με τρόπο μαγικό και ανερμήνευτο… Όλα τα μεγάλα τραγούδια που έγραψαν ιστορία και σφράγισαν τις καρδιές μας, αυτά που μόνο σε παλιά βινύλια ή στο.. youtube μπορείς πια να αναζητήσεις, ευτύχησαν να βρουν φιλόξενη στέγη στην εκπομπή του Σπύρου, με τον ίδιο σε ρόλο άψογου οικοδεσπότη. Όπου πέρα από τη λιτότητα, την αίσθηση μέτρου, την ευγένεια, την αμεσότητα, το εξαιρετικό χιούμορ, τις γνώσεις για το αντικείμενο, αυτό που κυρίως κερδίζει είναι η εμφανέστατη, ειλικρινής αγάπη του για το καλό ελληνικό τραγούδι…
.
Ωστόσο, κάτι ακόμη που χαρακτηρίζει την εκπομπή του με θετικό πρόσημο και συνιστά παράγοντα επιτυχίας, είναι η τόλμη σε απρόβλεπτες επιλογές και μια προσπάθεια να καταργήσει ταμπέλες και στεγανά ανάμεσα σε «ποιοτικό» και «εμπορικό», αντιμετωπίζοντας τη μουσική ως ενιαία τέχνη με κριτήρια αυθεντικότητας και όχι δηθενιάς. Σε αυτό το υγιές πλαίσιο- όπου ποιότητα και εμπορικότητα είναι ασύμβατες έννοιες μόνο για στενόμυαλους- είδαμε και ακούσαμε πολύ ενδιαφέρουσες «μείξεις» από διαφορετικούς χώρους, απολαμβάνοντας ερμηνείες απρόσμενες… για παράδειγμα μια σοπράνο της όπερας να τραγουδά λαϊκά, ένας ροκ τραγουδιστής να τραγουδά δημοτικό, ένας λαϊκός να δοκιμάζεται σε ξένο ρεπερτόριο, ένας έντεχνος να ερμηνεύει ρεμπέτικο κλπ, με πλέον χαρακτηριστική περίπτωση που συζητήθηκε ευρέως, τις εμφανίσεις της Πάολας σε ένα εντελώς διαφορετικό «έντεχνο» ρεπερτόριο με Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Ξαρχάκο, κλασικά ρεμπέτικα κλπ… Απόπειρες επιτυχημένες οι περισσότερες, που μέσα από την τόλμη του πειραματισμού απέδειξαν ότι πέρα από το ενδιαφέρον της έκπληξης, η τυποποίηση – ταμπέλα δεν ταιριάζει γενικώς σε ταλαντούχους με ανήσυχο πνεύμα…
Ωραιότατα όλα αυτά, και τα σπουδαία αφιερώματα στο παρελθόν και οι απρόβλεπτες μουσικές «συμπράξεις» και ο σαφώς ψυχαγωγικός χαρακτήρας της εκπομπής, όμως τελευταία θαρρείς κάτι «μπλόκαρε»… κάτι που τείνει να μετατρέψει την πρώην εκλεκτή μουσική εκπομπή- όαση σε … κοινό μπουζουκομάγαζο! Όπου από τον παλιό συνδυασμό ποιότητας- αποδοχής, αποχωρεί η πρώτη κι απομένει η δεύτερη με τα υψηλά νούμερα, προφανώς κατά κύριο λόγο των μπουζουκόβιων κι όσων φυσικά στερούνται άλλης επιλογής Σαββατιάτικα. Είναι κατανοητό ασφαλώς ότι μετά από τόσα χρόνια εβδομαδιαίας προβολής, έρχεται κάποτε η στιγμή του κορεσμού που η έμπνευση στερεύει, οι επιλογές εξαντλούνται, «ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε», ωστόσο η δελεαστική τηλεθέαση λειτουργεί ως «αναγκαστικό» κίνητρο συνέχειας μιας εκπομπής που ουσιαστικά τελείωσε ως έμπνευση ανακυκλώνοντας μονότονα τα ίδια και πλέον κρατά συμβατικά το κομμάτι της διασκέδασης…
Η οποία διασκέδαση, κάθε άλλο παρά μεμπτός στόχος είναι, ειδικά σε εποχές σαν τις τωρινές, όμως έχει και αυτή διαβαθμίσεις, όπως όλα άλλωστε. Όταν μια εκπομπή κατάφερε με τις προηγούμενες επιλογές της να μεταφράσει τη διασκέδαση σε ψυχαγωγία με τη σπουδαία έννοια της αγωγής της ψυχής ευφραίνοντάς την παράλληλα, είναι δύσκολο να δεχτείς από την ίδια πηγή τον ξεπεσμό της διασκέδασης σε χαβαλέ μπουζουκιών… βλέποντας να περιδιαβαίνουν στο πάλκο κάποιες από τις γνωστές και μη εξαιρετέες φίρμες του χώρου, προβάλλοντας τα καινούργια σιντί τους και με βασικό ρεπερτόριο το οικείο τους- άσχετα που για ξεκάρφωμα θα τραγουδήσουν και κάτι «εναλλακτικό», τη στιγμή που στην πίστα τσιφτετελιάζονται ασυστόλως οι μινιφορούσες εισπράττοντας σωρούς από γαρύφαλλα και σπασμένο πιατικό, για το ρημάδι το προκάτ το «κέφι»… Εν προκειμένω δεν ενδιαφέρει αν ο χ εφήμερος «σταρ» της νύχτας με το μεγάλο φαν κλαμπ έχει σωστή φωνή και τραγουδά αξιοπρεπώς και «άλλα» τραγούδια, όσο το γεγονός ότι κουβαλά σαν δεύτερο πετσί στην παρουσία και την ερμηνεία του, όλες τις φτήνιες του χώρου που εκπροσωπεί με τα σαχλοτράγουδα- τσίχλες…
Και επιτέλους η εν λόγω κατηγορία δεν έχει κανένα παράπονο, καθότι οι μαϊντανοί της και η πραμάτεια τους προβάλλονται κατά κόρον από οποιαδήποτε εκπομπή περιλαμβάνει, έστω από σπόντα μουσικό άκουσμα, επιβάλλοντας σουξέ με το στανιό! Σε αντίθεση με τα «άλλα» τραγούδια, κλασικά ή σύγχρονα, που δεν θα βρεις εύκολα σε play list και τα ψάχνεις με το φανάρι, εξοστρακισμένα εντελώς από τηλεοπτικές εκπομπές, πλην της μοναδικής του Σπύρου. Η οποία τελευταία επέλεξε ΚΑΙ αυτή να τα παραμερίσει, για να δώσει βήμα στους έτσι κι αλλιώς προβεβλημένους σαχλο-μαϊντανούς, που όμως μέσα από τις εμφανίσεις τους σε μια καταξιωμένη μουσική εκπομπή (πρώην) ποιότητας, αφενός εμβαπτίζονται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ αποκτώντας «κύρος» για το βιογραφικό τους, κι αφετέρου με την υψηλή τηλεθέαση εξασφαλίζουν λίγη παραπάνω προβολή που δεν έβλαψε κανέναν- πόσο μάλλον μανιώδεις κυνηγούς! Και το στημένο «γλέντι» με τα λικνιζόμενα «μωρά» στην πίστα και το λουλουδο-πιατικό καλά κρατεί προς τέρψη των οπαδών του παρακμιακού είδους, γεμίζοντας απογοήτευση τους θαυμαστές μιας εκπομπής που η σημερινή εκδοχή της δεν θυμίζει σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν της… Άσε που ενίοτε και παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Σπύρου να «συμμετέχει», πιάνω μια αμήχανη θλίψη στο βλέμμα που θαρρείς γράφει «συμβιβασμός», κάτι που ποτέ ΔΕΝ του πήγαινε…
Φωτογραφικό υλικό
