Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Αναφέρομαι φυσικά στην μουσική εκπομπή της ΕΡΤ που φιλοδοξεί να συντροφεύει ευχάριστα τα Σαββατόβραδα του τηλεθεατή και ειδικότερα εκείνου που δεν έχει επιλογές εξόδου, καταφεύγοντας στο «κουτί» ως μονόδρομο (και) για την ψυχαγωγία του- άσχετα που σύσσωμα τα κανάλια την έχουν μεταφράσει αποκλειστικά σε τόνους δυσβάσταχτου δράματος στις δακρύβρεχτες μυθοπλασίες τους… Ωστόσο τα Σαββατόβραδα αποφάσισαν να κάνουν ένα ανακουφιστικό διάλειμμα από τον καθημερινό ζόφο, προκειμένου ο δυστυχής τηλεθεατής να μη κλατάρει από κατάθλιψη… Εν προκειμένω η ΕΡΤ επέλεξε για την Σαββατιάτικη «ψυχοπονιάρικη» αποστολή της την μουσική εκπομπή «Νύχτα στάσου»…
Πρόκειται για μετεξέλιξη της προηγηθείσας με τίτλο «Η Αυλή των χρωμάτων» και κεντρική παρουσιάστρια- αρχισυντάκτρια την Αθηνά Καμπάκογλου, έχοντας δίπλα της σαν «συμπαρουσιαστή» τρόπον τινά , τον Χρήστο Νικολόπουλο… Στη φετινή εκδοχή απομακρύνθηκε η πρώτηκαι μάλιστα εντελώς άκομψα και τη θέση της κατέλαβε η Μελίνα Ασλανίδου, αποτελώντας με τον Χρήστο Νικολόπουλο το βασικό δίδυμο παρουσιαστών, πέρα από τις επαγγελματικές τους ιδιότητες ως τραγουδίστρια και μουσικός με ενεργό συμμετοχή στην εκπομπή, στην οποία επίσης προστέθηκε με ρόλο σχολιάστριας η Λίνα Νικολακοπούλου, συν τον παλιό συνεργάτη- ιστορικό ερευνητή του λαϊκού τραγουδιού Κώστα Μπαλαχούτη με συνεισφορά ενημερωτικού υλικού…
Το εντελώς κοινότυπο και ανέμπνευστο κόνσεπτ περιλαμβάνει τα γνωστά και μη εξαιρετέα: θεματικές βραδιές με αφιέρωμα σε κάποιον δημιουργό ή εποχή ή γεγονός, μια ζωντανή ορχήστρα φυσικά, καλεσμένους τραγουδιστές να άδουν (εναλλάξ με τους παρουσιαστές) γνωστά άσματα, καλεσμένους ηθοποιούς (κατά προτίμηση από σειρές του καναλιού για την απαραίτητη προώθηση) ως διακοσμητικούς κράχτες, ενώ ανάμεσα στα τραγούδια ακούγονται κάποια στοιχεία για την ιστορία τους ή μαρτυρίες για τη ζωή του καλλιτέχνη που τιμάται ή ευτράπελα από την πορεία του, για να κλείσει η σεμνή τελετή με την κλασική ερώτηση- κλειδί στους καλεσμένους «τί ετοιμάζεις αυτή την εποχή; Πού σε βλέπουμε; Σε τί συμμετέχεις; Πότε ξεκινάς;» και λοιπά προωθητικά, καθότι κάπως πρέπει να υπάρξει ανταποδοτικό όφελος στην τζάμπα εμφάνιση που στηρίζει το δρώμενο…That’sall!
Μιλάμε για συνταγή χιλιοπαιγμένη που επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα αφότου οι πρώτοι διδάξαντες κάποιες δεκαετίες πριν «έβαλαν τις βάσεις», συγκεντρώνοντας γύρω από ένα τραπέζι (ταβέρνας, καφενείου, σαλονιού, συσκέψεων και πάει λέγοντας κατά τη φαντασία του εμπνευστή) ένα μικρό πλήθος καλλιτεχνών εκ των οποίων οι μισοί άδουν κι οι άλλοι μισοί σχολιάζουν, συνδυάζοντας τραγούδι και κουβεντολόι συνοδεία ζωντανής ορχήστρας… Μια βολική συνταγή με πολυπληθείς μιμητές που… της έδωσαν και κατάλαβε, αντιγράφοντας πιστά τα ίδια βαρετά κλισέ, μη βρίσκοντας λόγο να ξεβολευτούν από την εύκολη πεπατημένη… Σου λέει, αφού βγάζουμε φτηνά ένα δίωρο με 5-6 τζάμπα τραγουδιστές, άλλους τόσους τζάμπα καλεσμένους να σπάνε τη μονοτονία, ένα υποτυπώδες έως ανύπαρκτο σκηνικό, που ωστόσο με τη μιζέρια τσιμπάμε κάποια νουμεράκια (ένεκα η ανάγκη ξεσκάσματος του δόλιου τηλεθεατή), γιατί να πονοκεφαλιάζουμε για ιδέες;;;
Το παράδειγμα του Σαββόπουλου παλιότερα που διαφοροποιήθηκε από τον συρφετό με το εμπνευσμένο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» ή του Πορτοκάλογου πρόσφατα με το υπέροχο «Μουσικό κουτί» καταθέτοντας μια εναλλακτική, ποιοτική πρόταση στη δομή και το περιεχόμενο μουσικών εκπομπών , απλά λειτούργησαν ως ακριβοθώρητες εξαιρέσεις σε έναν πληκτικό κανόνα… χωρίς δυστυχώς να βρουν μιμητές όσον αφορά σε μια δημιουργική νοοτροπία μακριά από τεμπέλικα δημοσιοϋπαλληλικά καλούπια καιτη σαβούρα της μουσικής ευτέλειας, της σαχλαμάρας, των στείρων επαναλήψεων, των γελοίων σουξέ, των εύκολών συνταγών, της ισοπέδωσης κλπ. παρότι οι εν λόγω απόπειρες ανταμείφθηκαν με νούμερα τηλεθέασης, γιατί δεν χάσαμε όλοι την κρίση και την αισθητική μας!
Ερχόμενοι εν προκειμένω στο διαφημισμένο «Νύχτα στάσου», θα περίμενε κανείς ότι τα ονόματα των συντελεστών – καταξιωμένων ο καθένας στο είδος του- θα παρείχαν μια μίνιμουμ εγγύηση για καλό αποτέλεσμα…Ωστόσο με το καλησπέρα αποδείχθηκε «άνθρακας ο θησαυρός», για την ακρίβεια… σκέτο κάρβουνο και όντες μπουχτισμένοι από τα ίδια τόσα χρόνια, είναι λογικό να κραυγάζουμε νοερά «Όχι άλλο κάρβουνο, σώνει!» Μια δεκαετία και βάλε ο Σπύρος Παπαδόπουλος κι οι παρέες της μπουζουκοταβέρνας… έπιναν τον αγλέορα «Στην υγειά μας» και το τερμάτισαν, χώρια οι άπειροι αντιγραφείς με τις ίδιες μουσικές επιλογές, το ίδιο στήσιμο, την ίδια δομή, τους ίδιους καλεσμένους, τις ίδιες κουβέντες… Ποιος ο λόγος για ΑΚΟΜΑ μια επανάληψη που μπουκώσαμε;;;
Η οποία δεν φτάνει που στερείται παντελώς φαντασίας, αλλά παραπέμπει σε κακέκτυπο, ήτοι τη χειρότερη εκδοχή των προηγούμενων, καθότι δεν θυμόμαστε πιο άνευρο, ανούσιο, επίπεδο «πράγμα» στα όρια υπνηλίας… Σε σημείο που αναρωτιέσαι: ο σκηνοθέτης που αναγράφεται είναι σίγουρα παρών ή η εκπομπή πορεύεται με αυτόματο πιλότο;; Κι αν παρευρίσκεται στο γύρισμα, με τί ακριβώς ασχολείται αν όχι με σκηνοθετικές οδηγίες;; Κι αν καθοδηγεί όπως οφείλει, πώς εξηγούνται ανύπαρκτος ρυθμός, η πολική παγωμάρα, το μουδιασμένο στήσιμο, τα ατέλειωτα χάσματα;; Βλέπει ας πούμε πώς (δεν) κυλάει το πράγμα και μένει ικανοποιημένος από το ατυχέστατο αποτέλεσμα που οδηγεί τον τηλεθεατή να αλλάξει άρον- άρον κανάλι;; Διότι κύριοι, στην κρίσιμη ερώτηση «γιατί να μείνω να το δω;» έχετε να προτείνετε έστω ΕΝΑΝ λόγο ως απάντηση;;
Για να ακούσω ας πούμε χιλιοπαιγμένα τραγούδια με τη γνωστή συμβατική εκτέλεση και χιλιοακουσμένες ιστορίες που πλέον εμπέδωσα από τις επαναλήψεις;; Ή για να απολαύσω τη στημένη, παγερή ατμόσφαιρα χωρίς ίχνος ζωντάνιας, ρυθμού, ζεστασιάς, αυθορμητισμού;; Ή για να χαζέψω μερικά βουβά πλάνα ημιάγνωστων καλεσμένων με εμφανή ξινίλα για την αγγαρεία που πασχίζουν να καλύψουν με μισά χαμόγελα;; Ή για να βλέπω τους τέσσερεις βασικούς συντελεστές να παίρνουν μαγκωμένοι τον λόγο, που ούτε σε σχολική γιορτή τόση αμηχανία;; Ή μήπως για να απολαύσω το δίδυμο των «παρουσιαστών» που τρελαίνεσαι με την… ευφυή επιλογή, γιατί λες «μα είναι δυνατόν από μια πληθώρα ταλαντούχων στην παρουσίαση με επικοινωνιακό χάρισμα, να διάλεξαν τον Χ. Νικολόπουλο και την Μ. Ασλανίδου;;;»
Το γεγονός ότι είναι αναμφίβολα ταλαντούχοι και καταξιωμένοι είτε ως συνθέτης ο ένας είτε ως ερμηνεύτρια η άλλη, πώς ακριβώς κολλάει με τον τομέα της παρουσίασης που απαιτεί ειδικά προσόντα τα οποία ολοφάνερα ΔΕΝ διαθέτουν με τίποτα;;; Και πώς είναι δυνατόν την προφανή ανεπάρκεια που διακρίνουμε «άμα τη εμφανίσει» οι πάντες, να ΜΗ την διακρίνουν οι «επαίοντες» που τους επέλεξαν;; Ποιος καμένος εγκέφαλος με ανάποδες στροφές είδε ας πούμε στο πρόσωπο του αξιολογότατου συνθέτη αλλά σχεδόν αγέλαστου, παγωμένου, εξαιρετικά λιγομίλητου έως αμίλητου, μαγκωμένου, άχαρου, με έντονη εσωστρέφεια στα όρια της αντικοινωνικότητας, παροιμιώδη σεμνότητα κλπ. έναν κατάλληλο… παρουσιαστή;; Και ποιος είδε αντίστοιχα στην θαυμάσια ερμηνεύτρια αλλά με ανύπαρκτο επικοινωνιακό ταλέντο, εμφανή δυσχέρεια στον συντονισμό, έλλειψη άνεσης στον λόγο, ανεπαρκή ετοιμότητα κλπ. προσόντα… παρουσιάστριας;; Θα μας τρελάνετε;;;
Και δεν φτάνει που κάνατε τις πιο αψυχολόγητες επιλογές προσώπων για τις πιο ακατάλληλες θέσεις, τους αφήσατε επιπλέον χωρίς σκηνοθετική καθοδήγηση, έρμεα της απειρίας και της ανεπάρκειάς τους, θυμίζοντας (ακόμα και η τραγικά αναξιοποίητη Νικολακοπούλου) άλλοτε υπάκουα μαθητούδια που λένε το μάθημα, άλλοτε στημένες μαριονέτες σε παιδικό κουκλοθέατρο, άλλοτε πληκτική ομήγυρη που σκυλοβαριέται καθηλωμένη και πρέπει να «πει τα λόγια» (και τα άσματα) για να σχολάσει… κι όλα τούτα σε μουσική εκπομπή «διασκέδασης» και καλά, που μεταξύ μας, στα ντοκιμαντέρ του National Geographic θα βρεις ασυγκρίτως περισσότερο φαν, εκτός αν πάσχεις από αυπνίες και ψάχνεις ανώδυνο υπνωτικό…
