7+1 λόγοι που ο Έλληνας είναι ο Απόλυτος Ιππότης της Ασφάλτου. Από τον Γιώργο Παπαδόπουλο.
Αφορμή στάθηκε η πρόσφατη επίσκεψή μου στη Σόφια της Βουλγαρίας, μιας χώρας που για να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη. Μια χώρα φτωχή, Βαλκανική, με μια πρωτεύουσα που θεωρούσα πως σε θέματα αστικής κουλτούρας, αν μη τι άλλο, θα είναι στο ίδιο – ή και χειρότερο – επίπεδο από το δικό μου. Μέχρι που τόλμησα να πατήσω το ποδάρι μου σε κεντρική λεωφόρο, σε σημείο όπου δεν υπήρχε καν διάβαση, αφηρημένος από το κτίριο που κοιτούσα απέναντι και μη εξοικειωμένος με τους δρόμους της πόλης. Κοκάλωσαν μεμιάς όλα τα οχήματα για να περάσω. Χωρίς κόρνες. Χωρίς μούντζες. Χωρίς τίποτα. Μετά το έκανα επίτηδες σε αρκετά σημεία, κάτι σαν μελέτη περιπτώσεων, για να εξακριβώσω μετά λύπης μου πως, σε ότι αφορά τα θέματα οδηγικής συμπεριφοράς, δεν υπάρχει χειρότερη χώρα στην Ευρώπη από τη δική μου (έχοντας ήδη επισκεφτεί τις βόρειες και δυτικές χώρες όπου κάθε σύγκριση επί του θέματος είναι απλά κακόγουστο αστείο). Θα έλεγα στον κόσμο όλο, αλλά όχι, εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε, σε σύγκριση με την Ινδία, καλά είμαστε! Αποφάσισα λοιπόν να βάλω κάτω τα θέματα που μας χαρακτηρίζουν – αντικειμενικά – ως κάκιστους οδηγούς. Και ξεκινάω από την παραπάνω αφορμή:
1. Οι πεζοί δεν υπάρχουν. Ή μάλλον, χειρότερα, υπάρχουν αλλά είναι κάτι ενοχλητικό που πρέπει να εξαλειφθεί. Κάτι σαν τις μύγες το καλοκαίρι. Ενοχλητικά ζουζούνια με τα οποία θα πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε. Τους αποδεχόμαστε επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά όχι και να τους δώσουμε προτεραιότητα, έλεος, που ακούστηκε! Οι διαβάσεις; Τι είναι οι διαβάσεις; Α! Αυτοί οι λευκοί εγκάρσιοι λεκέδες στο δρόμο;; Για τους πεζούς είναι; Ανήκουστο!
2. Η κόρνα, αυτή η μάστιγα. Για τον μέσο Έλληνα οδηγό, η κόρνα δεν είναι ηχητικό σινιάλο έκτακτης ανάγκης, όχι, είναι μουσικό όργανο. Που σε ευρεία και ταυτόχρονη χρήση από πολλούς, δημιουργεί μουσικές συνθέσεις. Που σε συνδυασμό με τα «Ξεκίνα ρεεεεεεεεεεε» ή «Που πας μωρήηηηηηη» δημιουργούν όπερες. Για άλλους είναι ο τρόπος που έχει το αυτοκίνητο να φωνάξει ΜΑΛΑΚΑ στον μπροστινό οδηγό. Υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα που τη χρησιμοποιεί ακούσια, με το που πέσει το πράσινο στο φανάρι. Είναι αυτόματη κίνηση, όπως το βλεφάρισμα των ματιών. Ακόμα κι αν είναι πρώτος στο φανάρι, κορνάρει τον εαυτό του, για να ξεκινήσει πιο γρήγορα.
3. Πορτοκαλί, το άγνωστο χρώμα. Εδώ ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δύο. Υπάρχουν αυτοί με την επιλεκτική αχρωματοψία που απλώς δεν το βλέπουν. Δεν υπάρχει αυτό το χρώμα, τα φανάρια είναι είτε πράσινα, είτε κόκκινα. Πράσινα πιο πολύ. Η άλλη ομάδα απαρτίζεται από αυτούς που κάπου κάπως κάτι έγινε λάθος και παρεξήγησαν την ερμηνεία της χρήσης του εν λόγω φαναριού. Αντί να προετοιμάζονται για ακινητοποίηση, γκαζώνουν περισσότερο, απογειώνουν το αυτοκίνητο καθώς όταν ανάβει το πορτοκαλί ΠΡΕΠΕΙ πάση θυσία να περάσουμε το φανάρι (άσχετα αν με μαθηματική ακρίβεια, το επόμενο θα το πετύχεις κόκκινο).
4. Η νέα νοηματική. Ελληνική πρωτοπορία όταν η φωνή δεν αρκεί ή δεν μπορεί να φτάσει στον παραλήπτη του μηνύματος. Το μεσαίο ανασηκωμένο δάχτυλο, τα πέντε απλωμένα δάχτυλα, τα συγκεντρωμένα σε γροθιά δάχτυλα με ταυτόχρονη παλινδρομική κίνηση του βραχίονα σε κάθετο άξονα, και άλλες πολλές. Όλα έχουν ποικίλες ερμηνείες και τις περισσότερες φορές συνοδεύονται από έξοδο του οδηγού εκ του οχήματός του και λεκτική ανταλλαγή μηνυμάτων που θα μπορούσε να αποτελέσει σκηνή από θέατρο του παραλόγου.
5. Η παντογνωσία του τιμονιού. Τα ξέρουμε όλα κι έχουμε πάντα δίκιο. Σε περίπτωση ατυχήματος, δεν φταίμε ποτέ. Η ερμηνεία του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, ειδικότητά μας. Τα όρια ταχύτητας είναι για να ξεπερνιούνται. Η εκ δεξιών προτεραιότητα, παρωχημένη συνήθεια του παρελθόντος. Ειδική παραδοξότητα: Όσο γερνάμε, τόσο καλύτεροι οδηγοί γινόμαστε. Μετά τα 65, αγνοούμε γιατρούς και συγγενείς, ανανεώνουμε τα διπλώματα μας με μούφες γνωματεύσεις, αφού, πώς να το κάνουμε, είμαστε και γαμώ τις σωφεράτζες!
6. Ο σεξισμός. Για ότι στραβό γίνεται στους δρόμους φταίνε οι γυναίκες οδηγοί. Οι οποίες όλες έχουν το ίδιο όνομα, τις λένε «Κυρά μου». Κι όλες είναι καλές σε ένα πράγμα, να κάθονται σπίτι τους να μαγειρεύουν.
7. Η ιδιοκτησία του οδικού δικτύου. Πληρώνω φόρους και άρα μου ανήκει η κρατική περιουσία, τι όχι; Παρκάρω όπου θέλω. Ανάβω αλάρμ για να σταματήσω στο περίπτερο για τσίχλες, στο φούρνο για ψωμί, παντού για οποιονδήποτε λόγο. Ποιον ενοχλώ; Ας με προσπεράσουν, τόσο χώρο έχει. Ή ας περιμένουν! Δεν έχει πάρκινγκ, διπλοπαρκάρω. Δηλαδή τι; Στη θάλασσα να το ρίξω;
.
Για το τέλος αφήνω αυτό που μου φαίνεται πιο αδιανόητο από όλα, απόρροια της ιδιοκτησίας που αναφέρω παραπάνω. Τρώω στο αυτοκίνητο (επειδή μπορώ με το ένα χέρι να κρατάω την τυρόπιτα, με το άλλο να μιλάω στο κινητό, ακόμα και να κορνάρω με το σαγόνι) τσαλακώνω το περιτύλιγμα, ανοίγω το παράθυρο και το πετάω έξω στο δρόμο. Αυτός που το κάνει (και είναι πολλοί) μάλλον έτσι κάνει και σπίτι του, τρώει και πετάει τα αποφάγια στο πάτωμά του. Και φυσικά, τις αναμμένες ακόμα γόπες… (χωρίς σχόλιο).
.
Ο μέγας Σακελλάριος είχε πει δια στόματος Αλίκης Βουγιουκλάκη στη Σωφερίνα: «Το τιμόνι θέλει χέρια, θέλει να `χεις και καρδιά». Και μυαλό, κυρ Αλέκο, και μυαλό. Για να μην τραγουδάμε συνέχεια και αποκλειστικά το «Οδηγώ και ΔΕ σκέφτομαι, κι είναι αυτό επικίνδυνο»
