Μια «αντι- bullying» άποψη και ο άθλιος ρόλος των ΜΜΕ! Από την Πίτσα Στασινοπούλου.
Αδικοχαμένε Βαγγέλη… εύχομαι από καρδιάς να μη μπορούν να φθάσουν ως εκεί που βρίσκεσαι, οι επί γης υστερίες υποκριτών για να μπορέσεις επιτέλους να αναπαυθείς «εν ειρήνη». Αλλά αν τυχόν φτάνουν, τώρα πια μπορείς να τις αγνοήσεις οριστικά και δια παντός και να αφήσεις τους θνητούς να περιφέρουν την άθλια γύμνια τους. Εκφρασμένη ηλεκτρονικά, διαδικτυακά ή ρεαλιστικά σε κάκιστες θεατρικές παραστάσεις του παραλόγου που ενίοτε προκαλούν εμετικά… Ναι, είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι σε τούτη τη χώρα και λαό, το μέτρο, η λογική, η ισορροπία έχουν ταφεί οριστικά και καμιά σκαπάνη ΔΕΝ θα τα φέρει ουδέποτε στο φώς! Με μέγα νεκροθάφτη των πολύτιμων αξιών την «τέταρτη» τερατώδη εξουσία!
Που οι εκπρόσωποί της – καταξιωμένοι businessmen με περγαμηνές – ΠΟΥΛΗΣΑΝ και συνεχίζουν να ΠΟΥΛΟΥΝ, φαντάζομαι σε εξαιρετική τιμή μια ακόμα τραγωδία, «ντύνοντάς» την με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά μιας ελκυστικής συσκευασίας για σωστή προώθηση: μυστήριο και σασπένς, λογής υπονοούμενα, στοχευμένη θυματοποίηση, άλυτους γρίφους, διαπλοκές πολιτικών και μετά το μοιραίο τέλος… άκρατο, φτηνό μελό, κροκοδείλια δάκρυα, ύπουλη στοχοποίηση δραστών, ύποπτα ερωτηματικά και «συνεχίζεται» επί της οθόνης… Αν και σιγά-σιγά περνάει ιεραρχικά ως τρίτη είδηση, στη συνέχεια κάπου πριν τις διαφημίσεις για να καταλήξει παραπεταμένο μονόστηλο και ΑΝ… Η συνήθης ροή και μοίρα των ειδήσεων στην «μαζική ενημέρωση», μετά τον κορεσμό του όχλου στην αρένα και τον θάνατο του ταύρου, αφού βεβαίως προσμετρηθούν στα «ταμεία» από τους ατζέντηδες νούμερα και κέρδη. Δόξα τω Θεώ, καλά πήγε κι αυτό το αλισβερίσι, ανέλπιστα καλά.
Καιρό τώρα τα απανταχού μέσα και η παντοκράτωρ TV κρώζει για «μπούλινγκ». Τον εσχάτως εφευρεθέντα, κακόηχο όρο που με αέρα αμερικανιάς αποδίδει την «ενδοσχολική βία». Η οποία εξ ορισμού αφορά ανηλίκους στον σχολικό χώρο και είναι η ΗΛΙΚΙΑ των εμπλεκομένων που προσδιορίζει την ιδιαιτερότητά της και ΟΧΙ ο χώρος. Όταν όμως πρόκειται για βία μεταξύ ΕΝΗΛΙΚΩΝ και σε χώρο πανεπιστημιακό και όχι σχολικό, ΔΕΝ μιλάς για μπούλινγκ! Μιλάς για εγκληματικές πράξεις, για κοινά ποινικά αδικήματα., χωρίς την όποια ανοχή ή επιείκια απέναντι σε ανήλικους. Με αυτή την έννοια, θα βαφτίζαμε άραγε μπούλινγκ αντίστοιχες εκδηλώσεις βίας ή λογής καψόνια πχ. στο στρατό; Ή στον εργασιακό χώρο; Ή σε μια κοινωνική/καλλιτεχνική/ εθελοντική κλπ ομάδα; Ή στο ευρύτερο οικογενειακό/φιλικό περιβάλλον; Θεωρείται μήπως το πανεπιστήμιο «σχολικός χώρος ανηλίκων» για να αποδίδουμε στα εντός της κοινότητας έκτροπα τον γελοίο τίτλο μπούλινγκ;
Έχουν ασχοληθεί ποτέ τα Μέσα με την θεάρεστη «κοινωνική αποστολή» και μέχρι δακρύων ευαισθησία, με άπειρες αυτοκτονίες ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιας αιτιολογίας ανώνυμων παιδιών, χαμένων από τον ορίζοντά της; Με ανίατες ψυχικές διαταραχές ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιας αιτιολογίας, ανθρώπων σπρωγμένων αναίτια στα άκρα; Περιθωριοποιημένων μέχρι αφανισμού επειδή έτσι το θέλησε μια στενή/στυγνή κοινωνία; Καταδικασμένων στον ιδρυματισμό, τα φάρμακα ή την αυτοχειρία; Ποιος, πότε, πού, πώς, ασχολήθηκε με το δράμα τους που τούτη την ώρα αγγίζει ή άγγιξε ήδη το δράμα του Βαγγέλη; Μήπως η περίπτωση του άτυχου φοιτητή ήταν μοναδική και πρωτάκουστη; Μήπως παρόμοιες περιπτώσεις διαδραματίζονται ΜΟΝΟ στην εκπαιδευτική κοινότητα, ώστε να μασάμε την ευπώλητη τσίχλα του μπούλινγκ, μιλώντας για ενήλικες; Παίρνω όρκο ότι ίδια και μεγαλύτερα αίσχη λαμβάνουν χώρα καθημερινά, ακόμη και σε χώρους που ΔΕΝ πάει το μυαλό και ΔΕΝ θα τα βαφτίζαμε «αμερικάνικα», χωρίς να θέλω εν προκειμένω να επεκταθώ… Που ωστόσο δεν παύουν να στοιχειοθετούν αδικήματα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ικανά να στείλουν κάποιους σιδηροδέσμιους.
Τα ευαίσθητα όμως Μέσα σημειώνουν εξαιρετικές επιδόσεις στις «πωλήσεις πόνου» με μονάδα μέτρησης τον… τόνο! TV και διαδίκτυο πλημμύρισαν το σύμπαν δάκρυα, μελό κορώνες, σπαρακτικά μηνύματα, σε βαθμό «ακύρωσης» του αυθεντικού πόνου. Που όσο πιο μεγάλος είναι, τόσο πιο ΒΟΥΒΟΣ παραμένει και πάντα ο εκκωφαντικός θόρυβος της μελούρας θα τον φτηναίνει… Δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη «πονεμένη» υπηρεσία και απλοί θαμώνες του διαδικτύου, έχυσαν σύσσωμοι μαύρα δάκρυα, αφιέρωσαν σπαραξικάρδια κατευόδια στο «αγαπημένο τους αγόρι», άσχετα αν κάποιοι από τους τελευταίους ειδικά… κάτι είχε πάρει το αυτί τους αλλά τότε δεν ίδρωσε… γιατί «πού να μου πάει το μυαλό ρε φίλε!» Οφείλουν όμως ως «πολιτικά ορθοί» να εκφράσουν αποτροπιασμό για τον δράστη και άμμετρη (κυριολεκτικά εν προκειμένω) συμπάθεια για το θύμα. Συνηθισμένες «Ιστορίες καθημερινής τρέλας» που έλεγε ο αιρετικός συγγραφέας…
Άλλωστε οι «διατεταγμένοι» που λέγαμε είναι επιφορτισμένοι με επιπλέον αποστολή: τώρα που το σασπένς έλαβε τραγικό τέλος και οι πωλήσεις πέφτουν, πρέπει με κάποιο τρόπο να τις αναζωπυρώσουν και είναι απλός. Δείχνουν τεχνηέντως τους ηθικούς αυτουργούς, υποδαυλίζουν την εκδικητικότητα, ποντάρουν στα αντανακλαστικά του όχλου και απλά… περιμένουν! Η επόμενη συναφής είδηση είναι θέμα χρόνου (και σωστής «πίεσης») να σκάσει! Δοκιμασμένη συνταγή που 9 στις 10 πιάνει… Πέραν τούτου όμως έχουν και πολλή δουλειά γραφείου. Ρουτινιάρικη μεν, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, για χάρη της ενημέρωσής μας βεβαίως. Και δεν μιλώ για τα σπαρακτικά αφιερώματα και ρεπορτάζ της υπόθεσης, αυτά είναι μέρος της προώθησης πωλήσεων του συγκεκριμένου δράματος. Μιλώ για τον παράλληλο καθημερινό προγραμματισμό… να προβάλλουν τον επόμενο αποκεφαλισμό… την επόμενη σκηνή βίας αστυνομικού… τον επόμενο βομβαρδισμό παιδιών… τον επόμενο ξυλοδαρμό αντιφρονούντος… την επόμενη κακοποιημένη γυναίκα… το αρχείο έχει τιγκάρει.
Πρέπει επίσης να οργανώσουν και στογγυλά τραπέζια ή τετράγωνα παράθυρα για ανάλυση του (παραπλανητικού) μπούλινγκ., λέγε με κοινή βία. Πού οφείλεται η έξαρση του φαινομένου; Γιατί έχουν ξεφύγει τόσο οι νέοι; Πώς μπορούν τόσο εύκολα να εγκληματούν; Έλα ντε! Απορίας άξιο! Κάλεσε διατεταγμένε υποκριτή κι άλλους επιφανείς «ακαδημαϊκούς» για να σου απαντήσουν και να αναλύσετε όλοι μαζί – μια ωραία παρέα με ψηλά νούμερα – τα… βαθυστόχαστα αίτια! Αυτά που αδυνατεί να συλλάβει ο κοινούς νους και απαιτούν μεταπτυχιακούς τίτλους κατάλληλων σπουδών! Απλά φρόντισε η «ανάλυση» να μη συμπέσει με τον νιοστό προβεβλημένο αποκεφαλισμό/ βασανιστήρια/ λουτρό αίματος/ κακοποίηση και λοιπά «ευαίσθητα» - ξέρεις εσύ… - γιατί όσο να ‘ναι, θα την υποβαθμίσεις. Και μη ξεχάσετε στην πολιτικά ορθή κουβέντα σας να καταδικάσετε τη βία δια ροπάλου, έτσι; Φτου – κακά η βία, μακριά από μας, ούτε την είδαμε, ούτε την απαντήσαμε! Κάτι πήρε το αυτί μας για τάχα μου εθισμό και εξοικείωση από τρυφερές ηλικίες, αλλά εμείς ερχόμαστε από… Κίνα, μιλάμε άλλη γλώσσα, καθωσπρέπει, ακαδημαϊκή.
Ξέρετε βέβαια ως «αναλυτές» πάνω απ’ όλα, ότι τα παιδιά - όταν μιλάμε για παιδιά και ΟΧΙ ενήλικες - είναι εκ φύσεως παρορμητικά, με αδύναμη κριτική ικανότητα και πρωτογενή σκέψη που αποκλείεται να ΜΗ την εκφράσουν. Ότι είναι αδύνατο να μη σχολιάσουν με τον δικό τους «πρωτόγονο» τρόπο την όποια ιδιαιτερότητα ξεφεύγει από τα συνήθη πρότυπα… είτε είναι τα γιαλιά που φοράς, τα παραπανίσια κιλά, τα στραβά δόντια, τα μεγάλα αυτιά, η διαφορετική συμπεριφορά… Από αυτό το σύνηθες και αναμενόμενο που πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει σε όποιο βαθμό, μέχρι την εκδήλωση βίας των τελευταίων χρόνων, μεσολάβησαν πολλές αιματοβαμμένες οθόνες, άπειρα video games με παιδικά «παιχνίδια βίας», τόνοι προβεβλημένης ρεαλιστικής ωμότητας… και απλά τώρα θερίζουμε τις θύελες των ανέμων που σπείραμε, ω αγαπητοί υποκριτές δημοσιογράφοι και τάχα μου απορούντες αναλυτές. Έτσι, για να μη κουράζεστε άδικα και κυρίως να μη μας τα πρήζετε με την διαρκή παπαρολογία σας. Για να ηρεμήσει επιτέλους και η ψυχή του αδικοχαμένου εκεί ψηλά… Και για να μην την ακολουθήσουν κι άλλες…
Αυτό που επείγει είναι να μπει ένα STOP στο μπούλινγκ που ασκείτε στον εγκέφαλό μας!
