Γράφει ο Ιωάννης Κυφωνίδης για την Κουλτουρόσουπα.
Τσιμισκή, Μητροπόλεως, Αγίας Σοφίας, Βογατσικού, Προξένου Κορομηλά. Καταστήματα, σπίτια, πάρκα, πλατείες, δρόμοι, στενά. Λαμπιόνια, στολίδια, φωτάκια, δένδρα, φάτνες.
Μικροί, μεγάλοι. Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, τσουρέκια. Ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, βιτρίνες. Άμαξες από τα παραμύθια, έλκηθρα από το χωριό του Αη Βασίλη, άστρα φωτεινά της Βηθλεέμ, χριστουγεννιάτικα δένδρα και μπάλες.
Γέλια, χαρές, φωτογραφίες, βόλτες.
Αυτή είναι η Χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη. Ή κάπως έτσι είναι η Χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη. Ή έτσι φαίνεται να είναι. Όχι μόνο στο κέντρο, αλλά και σε άλλες περιοχές και γειτονιές.
Με τις ευχές για υγεία αγάπη και χαρά. Και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γεμάτο αλληλεγγύη ανθρωπιά και ενσυναίσθηση. Γιατί δε λάμπει και δε φωτίζει παντού τελικά. Όχι ότι δεν το ξέραμε. Απλά είναι χρέος μας να το θυμόμαστε και να το θυμίζουμε και στους άλλους . Τώρα είναι ανάγκη όσο ποτέ να λάμψουμε και να φωτίσουμε εμείς οι ίδιοι μέσα από το πνεύμα και την ψυχή μας.
Για κάθε συνάνθρωπο μας σε όλη την υφήλιο, ανεξάρτητα από φύλο, ταυτότητα φύλου, ερωτικό και σεξουαλικό προσανατολισμό και αυτοπροσδιορισμό, χρώμα, θρήσκευμα, ύψος, βάρος, ηλικία, μόρφωση, καταγωγή, γλώσσα, ιστορία, εθνικότητα, επάγγελμα, οικογενειακή κατάσταση.
Για κάθε άστεγο, άπορο, εγκαταλελειμμένο, μόνο, ξεριζωμένο, για κάθε πρόσφυγα, για κάθε άρρωστο. Για κάθε πεινασμένο και διψασμένο. Γιατί τι να τα κάνουμε τα στολίδια, τα δώρα και τα φώτα εάν το Φως και η Αγάπη δε θρονιάσουν στην καρδιά μας…;;;
