ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ 20ης ΙΟΥΝΙΟΥ 1978. MΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ 37 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.
Τα γνωστά...
Ο μπαμπάς έβλεπε ποδόσφαιρο στο σαλόνι,
η μαμά κάτι τηγάνιζε στην κουζίνα
με την άλλη τηλεόραση ανοιχτή,
ο αδελφός μου διάβαζε Μπλεκ στο δωμάτιο του
και γω έβγαινα από την τουαλέτα όταν,
στις 23,03 μμ,
6.5 Ρίχτερ χτυπούσαν ανελέητα
το σπίτι μας στον 4ο
όροφο κάπου δυτικά της Θεσσαλονίκης.
Στο πρώτο δευτερόλεπτο ξαφνιάζεσαι,
στο δεύτερο είναι το γεγονός,
το τρίτο ο τρόμος,
το τέταρτο ο πανικός
και στο πέμπτο δευτερόλεπτο,
όπου φύγει φύγει...
Κάτι παραπάνω χρειάστηκαν να βγούμε
όπως, όπως, έντρομοι από το διαμέρισμα
και αλαφιασμένοι να κατεβούμε τις σκάλες
μαζί με άλλες 20 οικογένειες.
Μέχρι να φτάσουμε στο ισόγειο κουνούσε.
Παρότι πιτσιρικάς τότε, θυμάμαι ακόμη σήμερα το θόρυβο,
την βουή,
το τράνταγμα,
τις φωνές
και τα ουρλιαχτά γύρω μου.
Όλο αυτό έχει να κάνει με μια μόνο λέξη:
«Αδύναμος».
Πόσο ανίσχυρος και έρμαιος νιώθεις μπρος σε ένα
τέτοιο φυσικό φαινόμενο.
Βγήκαμε στο δρόμο.
Σκηνικό απόλυτου χάους.
Μέχρι τα ξημερώματα, την βγάλαμε στρωματσάδα στο τσιμέντο κουβεντιάζοντας με άλλους.
Τις επόμενες μέρες κοιμόμασταν σε ένα ισόγειο κατάστημα πάνω σε σεζλόνγκ.
Εντός του μηνός το Κράτος, έστειλε τα παιδιά της περιοχής στην κατασκήνωση του Άγιου Ανδρέα στην Αθήνα για να ξεχαστούν..
Πήγα, αλλά δεν άντεξα.
Στο 10ημερο, ήρθε η μάνα μου να με πάρει.
Ήμουν ανήσυχος και καταθλιπτικός.
Μέσα Ιουλίου φύγαμε για διακοπές στην Χαλκιδική
επ αόριστον...
Έτσι κι αλλιώς η Θεσσαλονίκη είχε αδειάσει.
Μια πόλη φάντασμα.
Λίγο η περιοχή, η θάλασσα, τα μπάνια, η παρέα, ξεχάστηκα.
Γυρίσαμε μετά τον 15αυγουστο.
Παρότι είχαμε «πράσινο», αρνιόμουν να ανέβω σπίτι.
Φοβόμουν και έκλαιγα.
Φεύγω στο χωριό και γυρίζω μια μέρα
πριν ανοίξουν τα σχολεία.
Ήμουν σαν ζαβό.
Έβλεπα κτήρια και σκεφτόμουν ότι πέφτουν
και αν δεν γκρεμιστούν τώρα, θα γίνει σε λίγο.
Ο χρόνος γιάτρεψε τους φόβους μου,
όχι όμως και την ανησυχία μου.
Να μην το ζήσετε πότε.
υσ: Σπάνιες φωτογραφίες από τον καταστρεπτικό σεισμό των 6,5 Richter που συγκλόνισε τη Θεσσαλονίκη, στις 20 Ιουνίου 1978 στις 11.00 το βράδυ, τραβήχτηκαν από τον αείμνηστο καθηγητή του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ, Κωνσταντίνο Σολδάτο.
Είχε προηγηθεί μία περίοδος έντονης προσεισμικής δραστηριότητας με μεγαλύτερους προσεισμούς 5,8 Richter (24.5.78) και 5.3 Richter (19.6.78).
Ο καταστροφικός απολογισμός ήταν 49 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, χιλιάδες άστεγοι και εκατοντάδες κτίρια που κατέρρευσαν ή που πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα. Τα περισσότερα θύματα προκάλεσε η κατάρρευση της πολυκατοικίας στην Πλατεία Ιπποδρομίου, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης. 
